ചൈനീസ് ഭാഷ
|
ഈ ലേഖനത്തിൽ ചൈനീസ് ചിഹ്നങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഉചിതമായ ഫോണ്ട് റെൻഡറിംഗ് സപ്പോർട്ട് ഇല്ലാത്തപക്ഷം താങ്കൾ ചൈനീസ് ചിഹ്നങ്ങൾക്കു പകരം ചോദ്യചിഹ്നങ്ങളോ, ചതുരപ്പെട്ടികളോ, മറ്റു ചിഹ്നങ്ങളോ കണ്ടെന്നു വരാം. |
| ചൈനീസ് | |
|---|---|
| 汉语/漢語 ഹൻയു (സംസാരഭാഷ), 中文 ഝൊങ്‌വെൻ (ലിഖിതഭാഷ) | |
| Native to | പീപ്പിൾസ് റിപ്പബ്ലിക്ക് ഓഫ് ചൈന (പൊതുവെ "ചൈന" എന്നറിയപ്പെടുന്നു), റിപ്പബ്ലിക്ക് ഓഫ് ചൈന (പൊതുവേ "തായ്‌വാൻ" എന്നറിയപ്പെടുന്നു), ഹോങ്കോങ്, സിംഗപ്പൂർ, മലേഷ്യ, മകൗ, ഫിലിപ്പീൻസ്, ഓസ്ട്രേലിയ, ഇൻഡോനേഷ്യ, മൗറീഷ്യസ്, പെറു, കാനഡ, അമേരിക്കൻ ഐക്യനാടുകൾ, പിന്നെ ചൈനീസ് സമൂഹങ്ങൾ അധിവസിക്കുന്ന മറ്റു പ്രദേശങ്ങളും |
| Region | (ഭൂരിപക്ഷം): കിഴക്കൻ ഏഷ്യ (ന്യൂനപക്ഷം): തെക്കുകിഴക്കേ ഏഷ്യയും, ചൈനീസ് സമൂഹങ്ങൾ അധിവസിക്കുന്ന മറ്റു പ്രദേശങ്ങളും |
Native speakers | ഏതാണ്ട് 1.176 ശതകോടി |
സീനോ-ടിബറ്റൻ
| |
| ചൈനീസ് ചിഹ്നങ്ങൾ, ഝുയിൻ ഫുആവോ | |
| Official status | |
Official language in |  United Nations
 United States (minority and auxiliary) |
| Regulated by | ചൈനയിൽ: National Language Regulating Committee[1] തായ്‌വാനിൽ: National Languages Committee In Singapore: Promote Mandarin Council/Speak Mandarin Campaign[2] |
| Language codes | |
| ISO 639-1 | zh |
| ISO 639-2 | chi (B) zho (T) |
| ISO 639-3 | Variously:zho – Chinese (generic)cdo – മിൻ ദോംഗ്cjy – ജിൻയുcmn – മാൻഡറിൻcpx – പൂ ഷിയാൻczh – ഹ്വേഷൗczo – മിൻ ഝോങ്gan – ഗാൻhak – ഹക്കhsn – ഷിയാങ്mnp – മിൻ ബേnan – മിൻ നാൻwuu – വൂyue – കന്റോണീസ് |
ചൈനീസ് അഥവാ സിനിറ്റിക്ക് ഭാഷ(കൾ) (汉语/漢語, പിൻ‌യിൻ: ഹൻയു; 华语/華語, ഹ്വായു; or 中文, ഝൊങ്‌വെൻ) ഒരു ഭാഷയായോ ഭാഷാ കുടുംബമായോ കണക്കാക്കാവുന്നതാണ്‌.[3] തനതായി ചൈനയിലെ ഹൻ ചൈനക്കാരുടെ സംസാരഭാഷകളായിരുന്ന ഇവ സീനോ-റ്റിബറ്റൻ ഭാഷാകുടുംബത്തിലെ ഭാഷകളിലെ രണ്ടു ശാഖകളിൽ ഒന്നാണ്‌.
ലോകത്തിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ആൾക്കാർ സംസാരിക്കുന്ന ഭാഷയാണു് ചൈനീസു്. നൂറുകോടിയിലധികം ജനങ്ങൾ ചൈനീസ് ഭാഷയുടെ ഏതെങ്കിലുമൊരു വകഭേദം സംസാരിക്കുന്നു. ഇവയിൽ മാൻഡറിൻ എന്ന ചൈനീസു് വകഭേദം 85 കോടിയിലധികം ആൾക്കാർ സംസാരിക്കുന്നുണ്ടു്.
വ്യത്യസ്ത ചൈനീസ് ഭാഷകളുടെ വിഭാഗീകരണം വിവാദപരമായ ഒരു വിഷയമാണ്‌.[4]
കുറിപ്പുകൾ
[തിരുത്തുക]അവലംബം
[തിരുത്തുക]- ↑ http://www.china-language.gov.cn/ Archived 2015-12-18 at the Wayback Machine. (Chinese)
- ↑ "ആർക്കൈവ് പകർപ്പ്". Archived from the original on 2005-04-04. Retrieved 2008-12-29.
- ↑ *David Crystal, The Cambridge Encyclopedia of Language (Cambridge: Cambridge University Press, 1987) , p. 312. “The mutual unintelligibility of the varieties is the main ground for referring to them as separate languages.”
- Charles N. Li, Sandra A. Thompson. Mandarin Chinese: A Functional Reference Grammar (1989), p 2. “The Chinese language family is genetically classified as an independent branch of the Sino-Tibetan language family.”
- Jerry Norman. Chinese (1988), p.1. “The modern Chinese dialects are really more like a family of language.
- John DeFrancis. The Chinese Language: Fact and Fantasy (1984), p.56. "To call Chinese a single language composed of dialects with varying degrees of difference is to mislead by minimizing disparities that according to Chao are as great as those between English and Dutch. To call Chinese a family of languages is to suggest extralinguistic differences that in fact do not exist and to overlook the unique linguistic situation that exists in China."
- ↑ Mair, Victor H. (1991). "What Is a Chinese "Dialect/Topolect"? Reflections on Some Key Sino-English Linguistic Terms" (PDF). Sino-Platonic Papers.
സാഹിത്യം
- DeFrancis, John (1984), The Chinese Language: Fact and Fantasy, University of Hawaii Press, ISBN 978-0-8248-1068-9.
- Kane, Daniel (2006), The Chinese Language: Its History and Current Usage, Tuttle Publishing, ISBN 978-0-8048-3853-5.
- Kornicki, P.F. (2011), "A transnational approach to East Asian book history", in Chakravorty, Swapan; Gupta, Abhijit (eds.), New Word Order: Transnational Themes in Book History, Worldview Publications, pp. 65–79, ISBN 978-81-920651-1-3.
- Miller, Roy Andrew (1967), The Japanese Language, University of Chicago Press, ISBN 978-0-226-52717-8.
- Miyake, Marc Hideo (2004), Old Japanese: A Phonetic Reconstruction, RoutledgeCurzon, ISBN 978-0-415-30575-4.
- Norman, Jerry (1988), Chinese, Cambridge: Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-29653-3.
- Shibatani, Masayoshi (1990), The Languages of Japan, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-36918-3.
- Sohn, Ho-Min (2001), The Korean Language, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-36943-5.
- Sohn, Ho-Min; Lee, Peter H. (2003), "Language, forms, prosody, and themes", in Lee, Peter H. (ed.), A History of Korean Literature, Cambridge University Press, pp. 15–51, ISBN 978-0-521-82858-1.
- Wilkinson, Endymion (2000), Chinese history: a manual (2nd ed.), Harvard Univ Asia Center, ISBN 978-0-674-00249-4.
കൂടുതൽ വായനയ്ക്ക്
[തിരുത്തുക]- Hannas, William C. (1997), Asia's Orthographic Dilemma, University of Hawaii Press, ISBN 978-0-8248-1892-0.
- Qiu, Xigui (2000), Chinese Writing, trans. Gilbert Louis Mattos and Jerry Norman, Society for the Study of Early China and Institute of East Asian Studies, University of California, Berkeley, ISBN 978-1-55729-071-7.
- Ramsey, S. Robert (1987), The Languages of China, Princeton University Press, ISBN 978-0-691-01468-5.
- Schuessler, Axel (2007), ABC Etymological Dictionary of Old Chinese, Honolulu: University of Hawaii Press, ISBN 978-0-8248-2975-9.
- R. L. G. "Language borrowing Why so little Chinese in English?" The Economist. June 6, 2013.
പുറത്തേയ്ക്കുള്ള കണ്ണികൾ
[തിരുത്തുക]
വിക്കിപീഡിയ സ്വതന്ത്ര സർവ്വവിജ്ഞാനകോശത്തിന്റെ ചൈനീസ് ഭാഷ പതിപ്പ്
- Classical Chinese texts – Chinese Text Project
- USA Foreign Service Institute Chinese basic course
- Free Online Dictionary Look up Chinese, Pinyin or English; includes stroke animation and sound.
- Mandarin Chinese children's story in simplified Chinese showing the stroke order for every character.
|
ഭാഷകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഈ ലേഖനം അപൂർണ്ണമാണ്‌. ഇതു വികസിപ്പിക്കുവാൻ സഹായിക്കുക. സഹായത്തിനു ഈ ലേഖനത്തിന്റെ ഇംഗ്ലീഷ് പതിപ്പും കാണുക. |
