Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Naar inhoud springen

Alain Delon

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Alain Delon
Alain Delon in 1959
Alain Delon in 1959
Algemene informatie
Volledige naam Alain Fabien Maurice Marcel Delon
Geboren 8 november 1935
Overleden 18 augustus 2024
Land Vlag van Frankrijk (1794–1815, 1830–1974, 2020-heden).svg Frankrijk
Vlag van Zwitserland Zwitserland
Werk
Jaren actief 1957-2019
Handtekening
Handtekening
Officiële website
(en) IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) Allmusic-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Alain Fabien Maurice Marcel Delon (Sceaux, 8 november 1935 – Douchy, 18 augustus 2024) was een Frans acteur en filmproducent. Hij was veelal te zien in politie- en misdaadfilms, maar schitterde ook in meerdere Franse en Italiaanse klassiekers, naast o.a. Jean Gabin, Burt Lancaster en Romy Schneider.

Levensloop

[bewerken | brontekst bewerken]

Filmcarrière

[bewerken | brontekst bewerken]
Che gioia vivere, 1961
Met Romy Schneider, 1961
Bij de opnamen voor Le Clan des Siciliens, 1969
Met dochter Anouchka, 2010

Delon ging op zijn zeventiende in de Franse marine en diende in Indochina. Zijn doorbraak als filmster kwam met René Cléments thriller Plein Soleil (1960), een bewerking van The Talented Mr. Ripley van Patricia Highsmith. In datzelfde jaar vertolkte hij de hoofdrol in het neorealistisch drama Rocco e i suoi fratelli van Luchino Visconti. Visconti en Clément bleven een bepalende rol spelen in de beginjaren van Delons carrière. Visconti gaf hem een hoofdrol in zijn historisch drama Il Gattopardo (1963). Clément deed nog drie keer een beroep op de présence van Delon: in de komedie Che gioia vivere (1961), in de thriller Les Félins (1963) en in de dramatische oorlogsfilm Paris brûle-t-il? (1966).

In diezelfde periode behaalde Delon nog meer bijval, zowel kritische (Michelangelo Antonioni's vervreemdingsdrama L'eclisse) als commerciële (de kraakfilm Mélodie en sous-sol en de mantel-en-degenfilm La Tulipe noire).

Enkele jaren later kreeg Delon hoofdrollen aangeboden in drie misdaadfilms van filmauteur Jean-Pierre Melville. Op Le Samouraï (1967) volgden het kassucces Le Cercle rouge (1970) en Un flic (1972).

Vanaf het einde van de jaren zestig tot het begin van de jaren tachtig, zijn drukste tijd, werd Delon meer en meer geregisseerd door commercieel ingestelde cineasten als Jacques Deray (9 films), Georges Lautner (3), José Giovanni (3), Pierre Granier-Deferre (3), Henri Verneuil (2), Jean Herman (2) en Alain Jessua (2). Vooral zijn eerste twee samenwerkingen met Deray (de misdaaddrama's La Piscine uit 1969 en Borsalino uit 1970), Les Aventuriers (1967), Adieu l'ami (1968), Le Clan des Siciliens (1969), Soleil rouge (1971) en Deux hommes dans la ville (1973) werden heel gunstig onthaald door de Franse bioscoopgangers.

In 1973 zong hij een duet met de Franse popzangeres Dalida getiteld Paroles, paroles, dat een grote hit in Frankrijk, Japan en Canada werd.

Aan het begin van de jaren tachtig regisseerde Delon zelf twee films: Pour la peau d'un flic (1981) en Le Battant (1983) waren verdienstelijke misdaadfilms die het goed deden aan de Franse bioscoopkassa's. Kort daarna werden zijn verschijningen op het witte doek minder frequent.

In 1997 kondigde Delon aan te stoppen met acteren na een reeks filmmislukkingen. Hij kwam hier later nog op terug om tien jaar later de rol van Julius Caesar in Astérix aux Jeux Olympiques te vertolken.

Privéleven

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1958 kreeg Alain Delon een relatie met de Duits-Oostenrijkse actrice Romy Schneider, die in 1963 eindigde.[1] In het midden van de jaren zestig had hij een korte relatie met de zangeres Dalida. In 1964 trouwde hij met de actrice Francine Canovas (1941-2021). Korte tijd daarna beviel Francine van hun zoon Anthony. Ze veranderde haar voornaam in Nathalie. Onder de naam Nathalie Delon bouwde ze een filmcarrière (1967-1980) uit. In 1968 liep het huwelijk op de klippen.

In 1968 werd zijn voormalige lijfwacht Stevan Markovic dood gevonden op een vuilnisbelt te Élancourt. Markovic schreef enkele dagen voor zijn dood aan zijn broer Aleksandar: "Als ik word vermoord, dan is dat 100% zeker de fout van Alain Delon en van zijn peetvader François Marcantoni". Delon werd verhoord, maar niet verdacht. Marcantoni werd wel verdacht, maar vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs.

In 1968 ontmoette Delon actrice Mireille Darc op de set van de film Jeff. Ze werden een koppel en voor Darc was Delon haar favoriete filmpartner. In 1983 kwam aan de vijftienjarige relatie een einde. In 2005 bracht het weekblad Paris Match de twee nog eens samen voor een fotosessie. 'Entre eux, c'est toujours la même magie', aldus Paris Match.

Delon had een relatie met actrice Anne Parillaud (1981-1986).

In 1987 leerde Alain de 31 jaar jongere Nederlandse Rosalie van Breemen kennen, toen zij werd ingehuurd als achtergrondzangeres bij de opnames voor zijn videoclip Comme au Cinéma. Uit deze relatie, die in 2001 eindigde, werden twee kinderen geboren, Anouchka (1990) en Alain-Fabien (1994).

Overlijden

[bewerken | brontekst bewerken]

Delon overleed op 18 augustus 2024 op 88-jarige leeftijd.[2][3]

Zijn laatste wens was om begraven te worden met zijn tien jaar oude Mechelse herder Loubo. De tien jaar oude gezonde hond diende daartoe te worden gedood en in zijn armen gelegd te worden in de kist. De familie besloot deze wens niet te vervullen.[4]

De begrafenis vond plaats op 24 augustus 2024 in besloten kring op Delons eigen landgoed La Brûlerie in Douchy (Loiret). Buiten het hek waren honderd belangstellenden samengekomen. Op verzoek van Delon zelf bleef een nationaal eerbetoon achterwege. De hond bleef leven, maar Delon vond zijn laatste rustplaats dichtbij de plek waar zijn vorige honden begraven lagen.[5]

Trivia

[bewerken | brontekst bewerken]
  • Van 1992 tot in elk geval 2018 werd in onder meer Cambodja, Thailand, Vietnam en Laos een sigarettenmerk genaamd "Alain Delon" verkocht.[6]
  • Delon sprak vloeiend Italiaans en Engels.
  • Als kind wilde Delon slager worden.
  • Delon was eigenaar van een restaurant in Nice, genaamd "La Camargue".

Filmografie

[bewerken | brontekst bewerken]

Prijzen en nominaties

[bewerken | brontekst bewerken]
Filmfestival van Cannes, 2019

Prijzen en onderscheidingen

[bewerken | brontekst bewerken]

Nominaties

[bewerken | brontekst bewerken]

Radio 2 Top 2000

[bewerken | brontekst bewerken]
Nummer met notering(en)
in de NPO Radio 2 Top 2000[noot 1] 		'99'00'01'02'03'04'05'06'07'08'09'10'11'12'13'14'15'16'17'18'19'20'21'22'23
Paroles, paroles (met Dalida) 1780-139117521954133815881500170215931514175219821942---------- -
  1. ↑ 1, 2, 3, … geeft de plaats aan; vet = hoogste notering. * = nummer was nog niet uitgekomen; - = nummer was niet genoteerd.
Zie de categorie Alain Delon van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Alain_Delon&oldid=68038451"