Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Naar inhoud springen

Olivier De Cock

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Olivier De Cock
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Persoonlijke informatie
Bijnaam Ollie, Cockie
Geboortedatum 9 november 1975
Geboorteplaats Eeklo, België
Lengte 182 cm
Positie Rechtervleugelverdediger 1
Linkervleugelverdediger 2
Rechtshalf 3
Centrale middenvelder 4
Jeugd
...–2005 Vlag van België Club Brugge
Senioren
Seizoen Club W (G)
1995–2007
2007–2008
2008–2009
2010
2010–2011
2011–2012 		Vlag van België Club Brugge
Vlag van Duitsland Fortuna Düsseldorf
Vlag van Duitsland Rot-Weiß Oberh.
Vlag van België KV Oostende
Vlag van België KSV Roeselare
Vlag van België SVV Damme 		209(11)
18(0)
4(0)
9(2)
17(0)
24(3)
Interlands
2002–2005 Vlag van België België 11(0)
Getrainde teams
2018–2019
2019–2020
2020–heden
2020–heden 		Vlag van België KSV Roeselare (teammanager)
Vlag van België R. Knokke FC (reserves)
Vlag van België R. Knokke FC (assistent-trainer)
Vlag van België R. Knokke FC (video-analist)
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Olivier De Cock (Eeklo, 9 november 1975) is een voormalig Belgisch voetballer. Hij begon zijn loopbaan bij Club Brugge, waar hij de jeugdreeksen doorliep. In 1995 stroomde hij door naar het eerste elftal en hij bleef tot 2007 voor Club Brugge spelen. De Cock speelde doorgaans als rechtsback.

Clubcarrière

[bewerken | brontekst bewerken]

Club Brugge

[bewerken | brontekst bewerken]

Brugs jeugdproduct De Cock maakte zijn officiële debuut voor Club Brugge op 29 november 1996, in de competitie tegen AA Gent (1–3 voor Club). Het was echter pas na het vertrek van Eric Deflandre naar Olympique Lyon (zomer 2000) dat De Cock een plaats in de basiself kon claimen, althans op zijn vaste positie van rechtsachter. Hij werd namelijk geregeld rechts op het middenveld geposteerd — nadien enkel nog bij schorsing of blessure van een ploegmaat [1]. Of hij speelde 'tegen zijn voet' als linksachter [2] met Vital Borkelmans die soms hoger speelde indien Khalilou Fadiga of Sandy Martens niet meespeelden. De Cock heeft evenwel ook als linksmidden gediend in dat laatste seizoen van Deflandre (en Borkelmans): het seizoen 1999–2000. De Cock werd een belangrijke speler in volgende jaren en scoorde geregeld met een hard afstandsschot.

In zijn beginperiode waren Hugo Broos en Eric Gerets (1995–1997, 1997–1999) zijn oefenmeesters bij Club Brugge. Daarna volgden René Verheyen (1999–2000) en uiteindelijk de Noor Trond Sollied (2000–2005). De Cock, roepnaam Cockie, vormde als rechtervleugelverdediger samen met Birger Maertens, Philippe Clement en Peter Van der Heyden een Vlaamse defensie (2000–2005); gloriejaren met twee titels en twee bekers. Onder zijn beste periode bij Brugge mag worden begrepen 2000–2003, waarin De Cock het leeuwendeel van de wedstrijden met inzet afwerkte. Door schorsing of blessures speelde jeugdspeler Hans Cornelis af en toe in de plaats van De Cock, bijvoorbeeld de gewonnen bekerfinale in 2002 tegen Excelsior Moeskroen (blessure De Cock). Zijn grootste triomf met Club Brugge was de overwinning op het veld van AC Milan in de UEFA Champions League, op 22 oktober 2003. Club Brugge won met 0–1 in San Siro. In de week die hier op volgde overleed zijn vader. Dus speelde De Cock niet mee in de (beruchte) met 4–2 verloren uitwedstrijd tegen Heusden-Zolder.[3]

Dat seizoen eindigde voor De Cock op sportief gebied niet te best, hoewel Club Brugge onder Sollied eindelijk nog eens Europees had weten te overwinteren en in de UEFA Cup door Bordeaux werd uitgeschakeld in de 1/8ste finales. In de competitie liep het voor geen meter, in tegenstelling tot Europees. Club Brugge bleef wel heel erg lang op de sukkel in de competitie. Pas in de terugronde was het voetbal weer beter, maar blauw-zwart werd tweede achter rivaal Anderlecht en De Cock viel zelf uit met een (slepende) enkelblessure. De Cock depanneerde verscheidene malen op het middenveld voor Gaëtan Englebert, die zowat de helft van het seizoen out was met een knieblessure. In de UEFA Cup had volgens de buitenwereld meer succes behaald kunnen worden. De Cock en ploegmaats kenden een opvallend hobbelig parcours in de competitie, maar toch bereikten ze nog de bekerfinale. Een geheel toevallige trend zette zich voort: De Cock miste wederom de finale, die met 4–2 werd gewonnen tegen KSK Beveren. Cornelis miste die trouwens ook; Maertens speelde als rechtsachter bij hun afwezigheid.

De Cock begon het kampioenenjaar 2004–2005 niet als vaste kracht. Door blessures verloor hij op termijn zijn plaats aan Hans Cornelis, die een topseizoen beleefde. Voor De Cock restten daardoor de kruimels. De Cock miste opnieuw de Belgische bekerfinale, die Club weliswaar verloor tegen Germinal Beerschot. De Cock was out met een achillespeesblessure. In de zomer van 2004 schoor De Cock zijn hoofd kaal, iets wat hem vervolgens typeerde bij Club Brugge.[4]

Na veel blessureleed onder trainer Jan Ceulemans en het aantrekken van Brian Priske, slaagde hij er in 2006 en 2007 onder trainers Emilio Ferrera en Čedomir Janevski niet meer in om een basisstek te veroveren bij Club Brugge en speelde enkel nog wedstrijden bij de B-ploeg.

Latere carrière

[bewerken | brontekst bewerken]

In augustus 2007 werd de blessuregevoelige De Cock door Club Brugge uiteindelijk voor één jaar verhuurd aan Fortuna Düsseldorf, uit de Duitse Regionalliga Nord. Op 4 juli 2008 werd zijn contract bij Club Brugge, dat nog een jaar liep, verbroken. Hij tekende dan een contract bij Rot-Weiß Oberhausen. Vanaf 23 februari 2010 speelde hij tot het einde van het seizoen bij tweedeklasser KV Oostende. In het seizoen 2010-2011 speelde hij bij KSV Roeselare. Na dat seizoen beëindigde hij zijn carrière als profvoetballer.[5]

Daarna ging De Cock op amateurbasis spelen bij SVV Damme.

Interlandcarrière

[bewerken | brontekst bewerken]

Olivier De Cock verzamelde 11 caps voor de Belgische nationale ploeg. Zijn eerste wedstrijd voor de Rode Duivels speelde hij op 12 oktober 2002 tegen Andorra (0-1 winst).

Na het voetbal

[bewerken | brontekst bewerken]

Na zijn profcarrière ging De Cock werken in een immobiliënkantoor in Damme.[6]

Bij de Belgische gemeenteraadsverkiezingen van 2012 kwam hij op voor de Open Vlaamse Liberalen en Democraten van Brugge op de 33ste plaats. Hij werd niet verkozen.

Op 9 januari 2018 ging hij opnieuw aan de slag bij KSV Roeselare, als teammanager.

Statistieken

[bewerken | brontekst bewerken]
seizoen club land competitie wed. goals
1995/96 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 0 0
1996/97 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 12 2
1997/98 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 9 0
1998/99 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 15 1
1999/00 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 23 3
2000/01 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 33 0
2001/02 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 28 0
2002/03 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 31 4
2003/04 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 22 1
2004/05 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 14 0
2005/06 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 20 0
2006/07 Club Brugge Vlag van België België Jupiler League 2 0
2007/08 Fortuna Düsseldorf Vlag van Duitsland Duitsland Regionalliga Nord 18 0
2008/09 Rot-Weiß Oberhausen Vlag van Duitsland Duitsland 2.Bundesliga 4 0
2010 KV Oostende Vlag van België België Tweede Klasse 9 2
2010/11 KSV Roeselare Vlag van België België Tweede Klasse 17 0
2011/12 SVV Damme Vlag van België België Eerste Provinciale 24 3

Zie ook

[bewerken | brontekst bewerken]
[bewerken | brontekst bewerken]
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Olivier_De_Cock&oldid=67713431"