Kostas Daflos
Kostas Daflos is PhD Architect (NTUA), new media artist MΑ ¨Digital Arts¨ (ASFA-Patras University), Sculptor (ASFA), based in Athens. Explores through the Cipo_ program methods between art and architecture and creates do-it-yourself (DIY) dialogical robotic nomadic installations and vehicles, functioning as public interactive interventions for performances. He has organized several student workshops, collective acts and collaborative urban researches with educational and critical processes in different specific context. His interests focuses on literal art practices involving dialogical art and social art, tactical media and activism under the theoretical ideas of the cyborg performativity, the everyday life, the commons and the public spheres. Since 2003 he has participated in independent festivals through different art and technology frameworks such as: 4th LAST Festival: Life/Art/Science/Technology, Thymos Foundation, San Jose State University (California), Diffrazioni Festival (Florence, 2019, 2016), Fournos_Center for Digital Culture (Athens), Bios ‘Oπa!’ (Athens), TeDance ‘Technologically Expanded Dance’ (Lisbon), Break 2.3 ‘New Species’ (Ljubljana), Digital art exhibition ‘Science & Art’ (Shanghai). Preselected: Body>data>space: Robots + Avatars (2012), 3rd LAST Festival, Interactive Digital Experimental Art (IDEA), Stanford University (California). He has architectural realization and published work. He is an Associate Professor at NTUA, Athens School of Architecture.
less
InterestsView All (22)
Uploads
Books by Kostas Daflos
The artistic subject in the threshold position of "writer and reader" at the interface of an internal dialogue (with the self), as well as an external one (with the referential personal and collective "library"), in the context of the textual relations involved (both trans-poetic and intra-poetic), interposes creative inventive mechanisms, different methods or tactics of writing (potential literature, surrealistic, etc.), and also different techniques and modes of reading (e.g. imaginative, unconscious, of lost characters, poetic misreading, etc.) via archetypal patterns (such as labyrinth, rhizome, circular and linear routines, etc.). The entangled "image" of imagination and memory that arises in daydreaming meets the performative handmade realization of materiality in the constructional acts.
The Appendix in this book presents the plastic spatiality of the text, in the times of the workshops in the laboratory, as embodied gestures with applied technologies on the page as so as performative praxis around the paper. The spatial micrographs (miniatures) correspond to the mirrored (heterotopic) constitution of personal microcosms.
https://repository.kallipos.gr/simple-search?query=νταφλος
https://repository.kallipos.gr/handle/11419/11655
Στο σύγγραμμα επιδιώκεται μια γραφή από πολλές φωνές και από πολλές γλώσσες, η οποία αναφέρεται στο πώς η λογοτεχνία και η τέχνη είναι σε θέση να εισάγουν εργαλεία και μεθόδους στη θεωρητική επιστημονική έρευνα, καθώς επίσης πώς (κριτικές) υλικές χωρικές πρακτικές επιτρέπουν δυνατότητες μεταφοράς της γραφής, των «φωνών» και των «εικόνων» από κείμενα σε άλλους τόπους νοήματος (εικαστική μικρογραφία). Σε αυτό το πλαίσιο, η φυσική τοποθεσία γίνεται κείμενο στις διαδικασίες της εντοπισμένης γραφής πεδίου, το οποίο διαθέτει το ίδιο αυτό τοποθεσίες που μπορούν να γίνονται στην συνέχεια αντικείμενο επεξεργασίας. Το καλλιτεχνικό υποκείμενο στην κατωφλιακή θέση «συγγραφέας και αναγνώστης», στο μεταίχμιο ενός εσωτερικού διαλόγου (με τον εαυτό) όσο επίσης εξωτερικού (με την αναφορική προσωπική και συλλογική «βιβλιοθήκη»), στο περιβάλλον των εσωτερικών κειμενικών σχέσεων (διαποιητικών και ενδοποιητικών) που συμμετέχουν, παρεμβάλλει δημιουργικούς επινοητικούς μηχανισμούς, μεθόδους ή τακτικές γραφής (δυνητικής λογοτεχνίας, σουρεαλισμού, κ.λπ.), τεχνικές και τρόπους ανάγνωσης (λ.χ. παρανάγνωση, φανταστική, ασυνείδητη, απώλεια, ποιητική παρερμηνεία κ.λπ.), αρχετυπικά σχήματα (όπως λαβύρινθος, ρίζωμα, κυκλικές και γραμμικές ρουτίνες κ.ά.). Η μπλεγμένη «εικόνα» της φαντασίας και της ανάμνησης που προκύπτει στην ονειροπόληση συναντιέται με την επιτελεστική χειροποίητη πραγμάτωση της υλικότητας στα κατασκευαστικά ενεργήματα.
Στο Παράρτημα παρουσιάζονται η πλαστική χωρικότητα της γραφής και της ανάγνωσης στη σελίδα, στους χρόνους των εργαστηρίων, ως ενσώματες τεχνολογίες και πραξιακές χειρονομίες μαζί, μέσα από ενότητες χωρικών μικρογραφιών, οι οποίες αντιστοιχούν στην κατοπτρική (ετεροτοπική) συγκρότηση προσωπικών μικρόκοσμων.
Στο βιβλίο γίνεται η διερεύνηση των παραπάνω μέσα από μελέτες περίπτωσης, ξεκινώντας από τη γλυπτική του βάθρου, και συνεχίζοντας με έργα που παρήχθησαν στη συνέχεια της σχεσιακής, της επιτελεστικής και της αρχειακής στροφής. Καθώς δε η βιβλιογραφία για τη σύγχρονη τέχνη προέρχεται κυρίως από τον διεθνή χώρο, αγνοώντας την ελληνική σκηνή, κρίθηκε σημαντική γι’ αυτόν τον τόμο η αναφορά σε εγχώρια παραδείγματα και εντοπισμένες ιδιαιτερότητες. Εξετάζεται έτσι η τέχνη στο αστικό τοπίο ως μνήμη, ιστορία και εικόνα μέσω της ανάλυσης παραδειγμάτων από τις πόλεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης (Χάρις Κανελλοπούλου, Παναγιώτης Μπίκας, Θανάσης Μουτσόπουλος). Μελετώνται βασικές έννοιες όπως οι έννοιες του δημόσιου και του ιδιωτικού, του τόπου και του χώρου καθώς και η αναπαράσταση των τελευταίων (Κώστας Βασιλείου, Δήμητρα Χατζησάββα, Ευφροσύνη Τσακίρη). Συζητούνται διευρυμένες τεχνολογικά χωρικές και επιτελεστικές πρακτικές, περιπατητικές επιτελέσεις, έμφυλες χωρικότητες και διαδράσεις μνήμης στη δημόσια σφαίρα (Βασίλης Ψαρράς, Μαρία Κονομή, Πάνος Κούρος). Τέλος, οι Εύα Φωτιάδη, Ελπίδα Καραμπά, Κώστας Ντάφλος επικεντρώνονται στο πεδίο της νέας δημόσιας τέχνης και της (ψηφιακής) δημόσιας σφαίρας.
postproduction; pastis; craftwork; handiwork; craftsmanship; participative acts; robotics; critical vehicles; public art; mail art; graffiti; speech acts;
////
The merely automated functional street puppetry cipo_00 of the self- institutionalized program is prepared for future nomadic performative verbal acts in progress. The precarious material of wax puppets in a kind of entropic theater integrates the continuous process of reconstruction, in perpetual cycles of decay and restoration from the prosthetic manner of process, which composes and connects different architectural emblems of the historical fragmented subjective and collective memory.
The miniatures of these imaginary temporary worlds appear as heterolingual multiplicities which belong to the personal theatre of architectural memory. The construction of roles and characters in the theatrical performance which will follow, will lead to the next generated materials, such as increasing the archives and thus abolish the ruinous entropic nature of this precarious theatre. The performers often in this type of theater are hidden and invisible to the public eye and at the same time they compose life in the miniature theater when they animate the characters. When the character of a puppet as the part of the performance emerges in the dialogical theater the audience is trying to have a natural and real conversation with it.
Το πεδίο έρευνας επικεντρώθηκε στην κατανόηση, τη διαχείριση και την καταγραφή των νέων χωρικών και κοινωνικών δεδομένων. Ο ορισμός του πεδίου δράσης, η εύρεση των μεθόδων εργασίας και η ανάπτυξη θεωρητικού λόγου αποτέλεσαν βασικούς άξονες για τη διαμόρφωση ενός κοινού πλαισίου αντίληψης των μεταβατικών αστικών συνθηκών. Οι επιτόπιες εικαστικές καταγραφές στα αστικά και ημιαστικά τοπία της Αθήνας προσανατολίστηκαν στην έρευνα των δομών της πόλης σε παράλληλους και διατέμνοντες χρόνους, στη διάρκεια της προετοιμασίας για την υποδοχή των ολυμπιακών αγώνων, καθώς και στη μετά των τεχνικών έργων εποχή.
Στα κείμενα της παρούσας έκδοσης διατυπώνονται οι σκέψεις των συμμετεχόντων εικαστικών σχετικά με τη μέθοδο της καταγραφής που επινοήθηκε και τις τρέχουσες επικρατούσες συνθήκες της κάθε περιοχής. Με την ανάπτυξη ενός διεισδυτικού θεωρητικού λόγου συνεισφέρουν "ανήσυχοι" συγγραφείς, οι οποίοι κλήθηκαν να καταθέσουν την ιδιαίτερη οπτιική τους στο εγχείρημα της ανάγνωσης της Αθήνας.
Papers by Kostas Daflos
The project was developed under the context of Traces of commerce, an institutional frameworked initiative, which aimed to restore a state of activity at a stagnant communal space in Athens, through the establishment of a productive platform that opened up to the city. Twelve operations generated an open laboratory of participatory activities at the Gallery of Merchants and the abandoned building situated there, belonging to the social security fund for the merchants. A group of artists, students, architects and engineers collaborated for the Arcade deArchived project. They focused on the interventional character of collective acts, while they remained critical towards any notion of gentrification.
During the development of the project, a series of DIWO (Do-It-With-Others) live activities resulted in the creation of a site-specific installation. Recycled objects were augmented with opensource technologies and used as interactive, dialogical interfaces of the installation. The space of the gallery was also augmented with a digital layer of projections mapped on physical surfaces and multiple sound sources of memorial material. Part of the audiovisual content consisted of the digitalized archive of the social security fund. The visitors, through their relational interaction with the installation, could explore and recompose narrative fragments, in order to articulate new plural narratives. They were also engaged in performative enactments, thus contributing to the composition of a new, dynamic, open (an)archive.
[(catalogue) #This Is A Co-op, 15th International Architecture Exhibition ‘La Biennale di Venezia’, Athens: Association of Greek Architects (SADAS-PEA), 2017, p. 28-30, p.191.]
K. Daflos, «Precarious refugee itineraries: Active physical hacktivist bio-tactics of geopolitical design», & «ICI_ΕΔΩ: Indermediate catalysis interventions» in (catalogue) #This Is A Co-op, 15th International Architecture Exhibition ‘La Biennale di Venezia’, Athens: Association of Greek Architects (SADAS-PEA), 2016, p. 28-30, p.191.
K. Daflos, «Cipo_00 [laterna – stencil grapher]: For radical nomadic robotic performance» in IE΄ 17, 13th IET International Conference on Intelligent Environments (2017), Korea, Seoul, 2017
Honary chairs: Victor Gallaghan, Sang Yong Han
[IEEE Digital Library: Advancing technology for Humanity, http://ieeexplore.ieee.org/document/8114665/]
[dblp: Computer science bibliography, http://dblp1.uni-trier.de/pers/hd/k/Kostas:Daflos_E=]
The Cipo_ toolkit functions as a kind of plug in connection for the different types of cases (units) based on the concept of the exchangeability of the Lego parts using standard dimensions. So, every part of these units keeps a standard typology which is (55x40x25 cm) or the half of this (40x25x17 cm) taken from a hand luggage of the travelling bags. At the case (unit) named recorder is located the operation system and the communication center which can be incorporated with the ''insulated'' case of the reproducer. The case of the designer can perform in multiple ways, translate and redraw i.e. street graffiti, or distribute natural sounds and produce sound broadcasts, or share gifts, art crafts (the result of different workshops), and share flyers etc., which are all oriented to each specific situation of place following the context.
So, the Cipo_09 seeks to enrich, as well, interactively the city lived places with sound traces, noisy signs and sonic scapes which are being performed at the neighbourhood’s terrain. The interactions of the natural sounds of the city’s environment effects in this process of the reproduction of the recorded pre-programmed sounds in relation, that come from the noises of the rubbish collection of waste trucks, from the designed chords of the original instrument organ barrel (Greek: λατέρνα) and from the natural recorded sounds of the square protest riots (Athens, 2009). For this participation, the nomadic street action Cipo_09 was performed at the neighbourhood ‘Germanika’ in Nikea, Piraeus (2016), reproducing sound broadcasts in random combinations by the hybrid robotic vehicle, barrel organ.
[Sound design: Christos Giannoulis, musician, composer].
K. Daflos, «Cipo_09 <laterna>[garbocracy]» in A. Belfiore & P. Lopreiato (ed.) Diffrazioni 2016: Firenze Multimedia Festival, sound-light-art-technology-neuroscience-nanotechnology-robotics, Florence: Luigi Cherubini, 2017.
[https://www.amazon.com/Diffrazioni-Multimedia-Festival-Alfonso-Belfiore-ebook/dp/B076QB5Q3Y
https://www.amazon.com/Diffrazioni-Multimedia-Festival-Alfonso-Belfiore/dp/1973130696]
The artistic subject in the threshold position of "writer and reader" at the interface of an internal dialogue (with the self), as well as an external one (with the referential personal and collective "library"), in the context of the textual relations involved (both trans-poetic and intra-poetic), interposes creative inventive mechanisms, different methods or tactics of writing (potential literature, surrealistic, etc.), and also different techniques and modes of reading (e.g. imaginative, unconscious, of lost characters, poetic misreading, etc.) via archetypal patterns (such as labyrinth, rhizome, circular and linear routines, etc.). The entangled "image" of imagination and memory that arises in daydreaming meets the performative handmade realization of materiality in the constructional acts.
The Appendix in this book presents the plastic spatiality of the text, in the times of the workshops in the laboratory, as embodied gestures with applied technologies on the page as so as performative praxis around the paper. The spatial micrographs (miniatures) correspond to the mirrored (heterotopic) constitution of personal microcosms.
https://repository.kallipos.gr/simple-search?query=νταφλος
https://repository.kallipos.gr/handle/11419/11655
Στο σύγγραμμα επιδιώκεται μια γραφή από πολλές φωνές και από πολλές γλώσσες, η οποία αναφέρεται στο πώς η λογοτεχνία και η τέχνη είναι σε θέση να εισάγουν εργαλεία και μεθόδους στη θεωρητική επιστημονική έρευνα, καθώς επίσης πώς (κριτικές) υλικές χωρικές πρακτικές επιτρέπουν δυνατότητες μεταφοράς της γραφής, των «φωνών» και των «εικόνων» από κείμενα σε άλλους τόπους νοήματος (εικαστική μικρογραφία). Σε αυτό το πλαίσιο, η φυσική τοποθεσία γίνεται κείμενο στις διαδικασίες της εντοπισμένης γραφής πεδίου, το οποίο διαθέτει το ίδιο αυτό τοποθεσίες που μπορούν να γίνονται στην συνέχεια αντικείμενο επεξεργασίας. Το καλλιτεχνικό υποκείμενο στην κατωφλιακή θέση «συγγραφέας και αναγνώστης», στο μεταίχμιο ενός εσωτερικού διαλόγου (με τον εαυτό) όσο επίσης εξωτερικού (με την αναφορική προσωπική και συλλογική «βιβλιοθήκη»), στο περιβάλλον των εσωτερικών κειμενικών σχέσεων (διαποιητικών και ενδοποιητικών) που συμμετέχουν, παρεμβάλλει δημιουργικούς επινοητικούς μηχανισμούς, μεθόδους ή τακτικές γραφής (δυνητικής λογοτεχνίας, σουρεαλισμού, κ.λπ.), τεχνικές και τρόπους ανάγνωσης (λ.χ. παρανάγνωση, φανταστική, ασυνείδητη, απώλεια, ποιητική παρερμηνεία κ.λπ.), αρχετυπικά σχήματα (όπως λαβύρινθος, ρίζωμα, κυκλικές και γραμμικές ρουτίνες κ.ά.). Η μπλεγμένη «εικόνα» της φαντασίας και της ανάμνησης που προκύπτει στην ονειροπόληση συναντιέται με την επιτελεστική χειροποίητη πραγμάτωση της υλικότητας στα κατασκευαστικά ενεργήματα.
Στο Παράρτημα παρουσιάζονται η πλαστική χωρικότητα της γραφής και της ανάγνωσης στη σελίδα, στους χρόνους των εργαστηρίων, ως ενσώματες τεχνολογίες και πραξιακές χειρονομίες μαζί, μέσα από ενότητες χωρικών μικρογραφιών, οι οποίες αντιστοιχούν στην κατοπτρική (ετεροτοπική) συγκρότηση προσωπικών μικρόκοσμων.
Στο βιβλίο γίνεται η διερεύνηση των παραπάνω μέσα από μελέτες περίπτωσης, ξεκινώντας από τη γλυπτική του βάθρου, και συνεχίζοντας με έργα που παρήχθησαν στη συνέχεια της σχεσιακής, της επιτελεστικής και της αρχειακής στροφής. Καθώς δε η βιβλιογραφία για τη σύγχρονη τέχνη προέρχεται κυρίως από τον διεθνή χώρο, αγνοώντας την ελληνική σκηνή, κρίθηκε σημαντική γι’ αυτόν τον τόμο η αναφορά σε εγχώρια παραδείγματα και εντοπισμένες ιδιαιτερότητες. Εξετάζεται έτσι η τέχνη στο αστικό τοπίο ως μνήμη, ιστορία και εικόνα μέσω της ανάλυσης παραδειγμάτων από τις πόλεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης (Χάρις Κανελλοπούλου, Παναγιώτης Μπίκας, Θανάσης Μουτσόπουλος). Μελετώνται βασικές έννοιες όπως οι έννοιες του δημόσιου και του ιδιωτικού, του τόπου και του χώρου καθώς και η αναπαράσταση των τελευταίων (Κώστας Βασιλείου, Δήμητρα Χατζησάββα, Ευφροσύνη Τσακίρη). Συζητούνται διευρυμένες τεχνολογικά χωρικές και επιτελεστικές πρακτικές, περιπατητικές επιτελέσεις, έμφυλες χωρικότητες και διαδράσεις μνήμης στη δημόσια σφαίρα (Βασίλης Ψαρράς, Μαρία Κονομή, Πάνος Κούρος). Τέλος, οι Εύα Φωτιάδη, Ελπίδα Καραμπά, Κώστας Ντάφλος επικεντρώνονται στο πεδίο της νέας δημόσιας τέχνης και της (ψηφιακής) δημόσιας σφαίρας.
postproduction; pastis; craftwork; handiwork; craftsmanship; participative acts; robotics; critical vehicles; public art; mail art; graffiti; speech acts;
////
The merely automated functional street puppetry cipo_00 of the self- institutionalized program is prepared for future nomadic performative verbal acts in progress. The precarious material of wax puppets in a kind of entropic theater integrates the continuous process of reconstruction, in perpetual cycles of decay and restoration from the prosthetic manner of process, which composes and connects different architectural emblems of the historical fragmented subjective and collective memory.
The miniatures of these imaginary temporary worlds appear as heterolingual multiplicities which belong to the personal theatre of architectural memory. The construction of roles and characters in the theatrical performance which will follow, will lead to the next generated materials, such as increasing the archives and thus abolish the ruinous entropic nature of this precarious theatre. The performers often in this type of theater are hidden and invisible to the public eye and at the same time they compose life in the miniature theater when they animate the characters. When the character of a puppet as the part of the performance emerges in the dialogical theater the audience is trying to have a natural and real conversation with it.
Το πεδίο έρευνας επικεντρώθηκε στην κατανόηση, τη διαχείριση και την καταγραφή των νέων χωρικών και κοινωνικών δεδομένων. Ο ορισμός του πεδίου δράσης, η εύρεση των μεθόδων εργασίας και η ανάπτυξη θεωρητικού λόγου αποτέλεσαν βασικούς άξονες για τη διαμόρφωση ενός κοινού πλαισίου αντίληψης των μεταβατικών αστικών συνθηκών. Οι επιτόπιες εικαστικές καταγραφές στα αστικά και ημιαστικά τοπία της Αθήνας προσανατολίστηκαν στην έρευνα των δομών της πόλης σε παράλληλους και διατέμνοντες χρόνους, στη διάρκεια της προετοιμασίας για την υποδοχή των ολυμπιακών αγώνων, καθώς και στη μετά των τεχνικών έργων εποχή.
Στα κείμενα της παρούσας έκδοσης διατυπώνονται οι σκέψεις των συμμετεχόντων εικαστικών σχετικά με τη μέθοδο της καταγραφής που επινοήθηκε και τις τρέχουσες επικρατούσες συνθήκες της κάθε περιοχής. Με την ανάπτυξη ενός διεισδυτικού θεωρητικού λόγου συνεισφέρουν "ανήσυχοι" συγγραφείς, οι οποίοι κλήθηκαν να καταθέσουν την ιδιαίτερη οπτιική τους στο εγχείρημα της ανάγνωσης της Αθήνας.
The project was developed under the context of Traces of commerce, an institutional frameworked initiative, which aimed to restore a state of activity at a stagnant communal space in Athens, through the establishment of a productive platform that opened up to the city. Twelve operations generated an open laboratory of participatory activities at the Gallery of Merchants and the abandoned building situated there, belonging to the social security fund for the merchants. A group of artists, students, architects and engineers collaborated for the Arcade deArchived project. They focused on the interventional character of collective acts, while they remained critical towards any notion of gentrification.
During the development of the project, a series of DIWO (Do-It-With-Others) live activities resulted in the creation of a site-specific installation. Recycled objects were augmented with opensource technologies and used as interactive, dialogical interfaces of the installation. The space of the gallery was also augmented with a digital layer of projections mapped on physical surfaces and multiple sound sources of memorial material. Part of the audiovisual content consisted of the digitalized archive of the social security fund. The visitors, through their relational interaction with the installation, could explore and recompose narrative fragments, in order to articulate new plural narratives. They were also engaged in performative enactments, thus contributing to the composition of a new, dynamic, open (an)archive.
[(catalogue) #This Is A Co-op, 15th International Architecture Exhibition ‘La Biennale di Venezia’, Athens: Association of Greek Architects (SADAS-PEA), 2017, p. 28-30, p.191.]
K. Daflos, «Precarious refugee itineraries: Active physical hacktivist bio-tactics of geopolitical design», & «ICI_ΕΔΩ: Indermediate catalysis interventions» in (catalogue) #This Is A Co-op, 15th International Architecture Exhibition ‘La Biennale di Venezia’, Athens: Association of Greek Architects (SADAS-PEA), 2016, p. 28-30, p.191.
K. Daflos, «Cipo_00 [laterna – stencil grapher]: For radical nomadic robotic performance» in IE΄ 17, 13th IET International Conference on Intelligent Environments (2017), Korea, Seoul, 2017
Honary chairs: Victor Gallaghan, Sang Yong Han
[IEEE Digital Library: Advancing technology for Humanity, http://ieeexplore.ieee.org/document/8114665/]
[dblp: Computer science bibliography, http://dblp1.uni-trier.de/pers/hd/k/Kostas:Daflos_E=]
The Cipo_ toolkit functions as a kind of plug in connection for the different types of cases (units) based on the concept of the exchangeability of the Lego parts using standard dimensions. So, every part of these units keeps a standard typology which is (55x40x25 cm) or the half of this (40x25x17 cm) taken from a hand luggage of the travelling bags. At the case (unit) named recorder is located the operation system and the communication center which can be incorporated with the ''insulated'' case of the reproducer. The case of the designer can perform in multiple ways, translate and redraw i.e. street graffiti, or distribute natural sounds and produce sound broadcasts, or share gifts, art crafts (the result of different workshops), and share flyers etc., which are all oriented to each specific situation of place following the context.
So, the Cipo_09 seeks to enrich, as well, interactively the city lived places with sound traces, noisy signs and sonic scapes which are being performed at the neighbourhood’s terrain. The interactions of the natural sounds of the city’s environment effects in this process of the reproduction of the recorded pre-programmed sounds in relation, that come from the noises of the rubbish collection of waste trucks, from the designed chords of the original instrument organ barrel (Greek: λατέρνα) and from the natural recorded sounds of the square protest riots (Athens, 2009). For this participation, the nomadic street action Cipo_09 was performed at the neighbourhood ‘Germanika’ in Nikea, Piraeus (2016), reproducing sound broadcasts in random combinations by the hybrid robotic vehicle, barrel organ.
[Sound design: Christos Giannoulis, musician, composer].
K. Daflos, «Cipo_09 <laterna>[garbocracy]» in A. Belfiore & P. Lopreiato (ed.) Diffrazioni 2016: Firenze Multimedia Festival, sound-light-art-technology-neuroscience-nanotechnology-robotics, Florence: Luigi Cherubini, 2017.
[https://www.amazon.com/Diffrazioni-Multimedia-Festival-Alfonso-Belfiore-ebook/dp/B076QB5Q3Y
https://www.amazon.com/Diffrazioni-Multimedia-Festival-Alfonso-Belfiore/dp/1973130696]
The CIPO artwork program are interactive action-based installations, that investigate through robot agents, the relationship between subjects, body and space. The interminglement of spectators within the digital framework transforms the space to an experimental place. The CIPO program involves the physical viewer participation and the live energy of the human presence; it agitates the spectators to perform into an active relation with subjects and objects in place. Cipo_09 art objects are (3) three similar interactive handmade music boxes bring sound events. Cipo_09 music boxes have been drawn such as unhistoric impromptu instruments, which appropriate the concept and sounds of old music boxes from the 19th century. Different sound events created by human presences, are transcribed through cipo_09 hybrid objects to open sound scenarios
V. Callaghan & A. Kameas & A. Reyes & D. Royo, M. Weber (ed.), Intelligent Environments 2009 (IE΄ 09): Ambient Intelligence and Smart Environments 2, Proceedings of the 5th International Conference on Intelligent Environments, IE 09, Barcelona: Ios Press, 2009, Daflos E. Kostas, p. 493-496.
Polytechnic University of Catalonia, Barcelona, Spain.
Program chairs: Victor Callaghan, Achileas Kameas
[IOS Press, http://ebooks.iospress.nl/publication/27836]
[http://www.google.gr/books?hl=el&lr=&id=VGqCZe4lHWUC&oi=fnd&pg=PR1&dq=kostas+daflos&ots=xjKMt_7HaH&sig=0A2Oxo2fH-4awRCqq4SXJz3B578&redir_esc=y#v=onepage&q=kostas%20daflos&f=false]
K. Daflos, «Cipo_08 <trailer>: cybernetic intelligent parasitic object» in IE΄ 10, the 6th IET International Conference on Intelligent Environments, Kuala Lumpur: Monash University, Malaysia, 2010, p. 315-317.
Program chairs: Victor Callaghan, Achileas Kameas, program committee: K. Daflos (NTUA, Greece) [19-21 Jul. 2010].
[IEEE Digital Library: Advancing technology for Humanity, http://ieeexplore.ieee.org/document/5673758/]
[IEEE computer society, https://www.computer.org/csdl/proceedings/ie/2010/4149/00/4149a315-abs.html]
CIPO_07 installation is based on the articulation of archaic, contemporary and hyper-modern: -systems of representation, - devices, -instruments, for the production of hybrid technological handmade post-objects. It incorporates the new media with the older and the body presence, towards an extensive ubiquitous hybrid technology, causing new experiences of space. The conjunction of creative with inventive activity free from the formal demands of the cultural market and the socialization of technologies, handle ‘’strange’’ practices, extending the aesthetic and technological rules in unforeseen ways. The empiricist tests with technologies and media lead towards a contemporary experimental art.
https://www.softconf.com/s08/drha08/PC/scmd.cgi?scmd=getPaper&paperID=21&filename=21.pdf
Topic Θ. Art and Public Space, Olimpion, P. Zannas Hall, Thessaloniki
TeDance began as a project supported by the Foundation for Science and Technology. At its inception, it sought to establish connections between four areas - motion capture, augmented reality, character animation and choreography - an experimental and artistic perspective. In this book, the reader may find a set of texts by both Portuguese and foreign researchers and art critics, giving extra volume to the original frame. In fact, the reader will find the four mentioned areas not just as unambiguous vertices, but as attractors for traces of unequal intensities.
//K. Daflos, «Music box c(2)ipo_06» in Daniel Tercio (ed.), TeDance, perspectives on technologically expanded dance, Lisbon: fMH, 2008, p. 228-231.
International Conference Technologically Expanded Dance, Lisbon, Portugal, FMU TU Lisbon, Culturgest [Nov. 2007].
https://tedance.files.wordpress.com/2009/09/tdance_miolocomcapa.pdf
http://www2.fcsh.unl.pt/inet/publications/tedance/page.html
[IET Library: The Institution of Engineering and Technology,
http://digital-library.theiet.org/content/conferences/10.1049/cp_20070428]
[IET Library: The Institution of Engineering and Technology http://digital-library.theiet.org/content/conferences/10.1049/cp_20060628]
E. Antonopoulou, F. Setaki, T. Tzoka (ed.), Easa007_Final Report, City Index Elefsina, Athens: School of architecture NTUA, 2010, p. 58-63.
for the IE΄ 19: 15th IET International Conference on Intelligent Environments, Rabat, 2019.
[Πρακτικές τέχνης ως αυτόνομα πεδία διδασκαλίας στην αρχιτεκτονική, πέρα από την αυτονομία της τέχνης]
///Ο κόσμος της τέχνης όσο και η διδακτική της τέχνης παραμένουν ηθελημένα σε μια απομονωμένη σφαίρα από την ζωή, διεκδικώντας ίσως την καλλιέργεια του μύθου, ικανού να εμπλουτίσει την ζωή. Από την άλλη πλευρά, η διδακτική της αρχιτεκτονικής στρέφεται στην κυριολεκτική ζωή και διαπραγματεύεται πραγματικά ζητήματα, πολλές φορές και πέρα από την θεώρηση του αρχιτεκτονικού έργου ως αντικείμενο – κτίσμα, προσεγγίζοντας επιπλέον ζητήματα κατοίκησης στον κοινωνικό χώρο. Ουσιαστική συμβολή στην διδακτική της αρχιτεκτονικής θα αποτελούσε η αλλαγή του παραδείγματος από την διδακτική αυτόνομης τέχνης προς αυτοθεμιζόμενους λόγους τέχνης. Αυτοί οι λόγοι σήμερα εμφανίζεται να διαθέτουν επάρκεια μεθόδων και τακτικών και ευρηματικότητα πρακτικών παρέμβασης στην πραγματική ζωή, ικανών να τροφοδοτήσουν τα πεδία τέχνης και αρχιτεκτονικής.
These findings, mainly large furniture, reflect the uncertainty, the violent separation and intense changes in the housing issue, referring to the displacement of the vulnerable bankrupt middle class society.
The design of the stencils (stenciling) of these discarded furniture, wishes to become a poetic gesture of rescuing them, in a zero budget era.
These stencils are offered as an open source (DIY) inventive postproduction of new abstract objects, of cheap multipurpose home equipment constructed from low cost materials, such as cardboard packaging boxes.
The - subjective- assembling of entire parts or components of such furniture in stencils via participatory workshops, produce new physical and cultural relationships and limits with them, at the same time mapping an emerging self-consciousness about the self and identity, that could lead to the construction of new subjectivities.
""
Ο όρος Διαλογικές Τέχνες είναι γενικότερος και ευρύτερος και συμπεριλαμβάνει τον δημοφιλή και διαδεδομένο όρο Διαδραστικές Τέχνες που εντοπίζεται στις τεχνολογίες και στις υβριδικές αναδυόμενες τέχνες, επεκτείνοντας έτσι το πεδίο δράσης ή ορισμού των Διαλογικών Τεχνών.
Στη Διατριβή διερευνούνται η ιστορική διαδικασία συγκρότησης (λογοτεχνία) της αρχιτεκτονικής των Διαλογικών Χωρικών Πρακτικών, τα όρια της κεντρικής έννοιας Διαλογική Τέχνη, στην ιστορική προοπτική της διαλογικής ηθικής και αισθητικής, και οι (πρώιμες) τεχνολογίες διάδρασης στις τέχνες (ηλεκτρονική, αυτοματική, ρομποτική, κυβερνητική).
Προσεγγίζεται η φιλοσοφική, η ψυχολογική και η κοινωνική συνθήκη του Διαλόγου που καλλιεργήθηκε στον σχεσιακό υποκειμενικό / διυποκειμενικό χώρο, Εγώ-Αυτό (επιστήμες), Εγώ-Εσύ (φεμινισμός), Εγώ-Εαυτός (γλωσσολογία), Εγώ-Άλλος (φιλοσοφία), Εμείς-Αυτοί (κοινωνιολογία).
Οι διαλογικές χωρικές πρακτικές εντοπίζονται σε μια σύντηξη ευρύτερων δημιουργικών πεδίων τα οποία διατηρούν οριζόντια άρθρωση, μη-ιεραρχική δομή, πολυγλωσσία, και πολυφωνία, στη λογική της ανοικτής πηγής (η του ανοικτού κώδικα).
Υποστηρίζονται από νεότερες τακτικές (τακτικά τεχνοπολιτικά μέσα) οι οποίες συνδυάζονται με παλιότερες πρακτικές (ακτιβισμός, περφόρμανς, χάκερ, μπρικολάζ), στη βάση επιτελέσεων που αναμιγνύουν διαλογικές (τεχνο)διατάξεις με σωματικούς τελεστές για τη συγκρότηση κοινών-τόπων και τη διερεύνηση του χαρακτήρα τους.
Η έρευνα κατευθύνεται:
-πέρα από τις υψηλές τεχνολογίες, προς τις χαμηλές (αειφόρες, αποαναναπτυγμένες) προσιτές τεχνολογίες (ψηφιακές και αναλογικές),
-πέρα από την ιστορική παρουσία του συστήματος-τέχνη και του προσώπου-καλλιτέχνη, προς οριζόντιες δομές,
-πέρα από το σταθερό και τετελεσμένο αντικείμενο, προς τα ρευστά όρια και την ωσμωτική φύση ανοικτών ΄οντοτήτων΄ (ημι)αντικειμένων,
-πέρα από τον σταθερό και ολοκληρωμένο εαυτό, προς πολλαπλές, αποσπασματικές, ρευστές ταυτότητες σε (-μεταξύ) διαμοιρασμένους κοινούς-και-σε-απόσταση-τόπους,
-πέρα από τις λογικές του γεγονότος (της συναίνεσης ή της ανάδυσης ανταγωνισμών), προς τον ρευστό ανοικτό μη-τετελεσμένο χαρακτήρα του συμβάντος,
-πέρα από τη χειραφέτηση του αποστασιοποιημένου θεατή /αναγνώστη, προς (DIY) ηθικές κοινών πνευματικών δικαιωμάτων στην κυριολεκτική ζωή για τον γραφέα /υποκινητή και τους εμπλεκόμενους συμπαραγωγούς.
-πέρα από την τοποειδικότητα στην τέχνη πεδίου, προς αποεδαφικοποιημένες πρακτικές που αντιλαμβάνονται τους τόπους ως διευρυμένους -σε-κίνηση και -σε-ακολουθία.
Ο επιτελεστικός διαλογικός χώρος (-μεταξύ) σχηματοποιεί χωρικές /χρονικές στιγμές συνάρθρωσης και διαμοιρασμού της παρουσίας σε κοινούς-και-σε-απόσταση τόπους, και παράγει διαλογικές σχέσεις αντικείμενων-σωμάτων-τόπων μέσα από σχεσιακές κοινωνικές αναπτυσσόμενες δράσεις.
----------------------------------------------
The term Dialogical Arts is more general and wider, and includes the widespread and popular term Interactive Arts (which is founded on the technologies and on the emergent hybrid arts), extending as much the field of the action or, the domain of the Dialogical Arts.
This Doctoral Dissertation examines the historical process of the formation (literature) of the architecture of Spatial Dialogical Practices, the margins of the central concept of Dialogical Art, in the historic perspective of the dialogical ethic and aesthetic as much as the early technologies in the arts (electronics, automatics, robotics, cybernetics).
The philosophic, the psychological and the social condition of the dialogue is approached, which is cultured in the relational subjective or intersubjective space well defined as, I-It (sciences), I-You (feminism), I-Self (linguistics), I-Other (philosophy), We-They (sociology).
The Dialogical Spatial Practices are found in a fusion of broader creative fields which keep horizontal articulation, non-hierarchical structure, polyglossy and polyphony, on the base of the open source (and open code).
These practices are supported by the new tactics (tactical media) in combination with oldest practices (activism, performance, hacking, bricolage), in the base of the performative practices, which include also dialogical visual techno-dispositifs and body effectors for the establishment of common-places.
The Dissertation is oriented:
-beyond high technologies, to the low (sustainable, degrowth) accessible (digital and analogue) technologies,
-beyond the historic presence of the art-system and the artist, to the posterior horizontal forms,
-beyond the stable and fixed object, to the fluid margins of open entities or quasi-objects,
-beyond the stable and complete Self, to fluid identities which redefine the plural Self , in (between) shared in-common-and-distance places,
-beyond intentional politics (consensus, antagonism), to the fluid open unforeseen character of the event,
-beyond the emancipated detached spectator/ reader, to the do-it-yourself (DIY) ethics of creative commons in literal life, for the 'scribe' (scriptor) / instigator and the engaged co-authors / co-producers.
-beyond the site-specific in arts, to the deterritorial nomadic practices which realizes places as expanding fields –in-motion and –in-sequence (one after another).
The performative dialogical space (-between) forms time / spatial structures of articulation and sharing for the presence both in-common-and-distance places, produces dialogical relations between the objects, the bodies and the places, through relational social developing actions.
In recent, CIPO takes the form of adapted handcarts, a stable type led by the human body, for unstable (infelicitous) open-ended collective (participative) public acts, somatic performativities and preprogrammed performances, thereby encouraging leisure that enhances the social life in the street. These acts merely come from the past memories and merely demand future individual visions or personal fantasies, aim at a new kind of democratic common space, often start from a sonic ambience. Thus, trolley ‘’dispositifs’’ appear publicly as technologically strange or bizarre arrangements formed by elements of difference, of intimacy and heterogeneity, standing as ahistorical entities or as otherities. The emergence of small local social spheres in the context of these actions is related to the virtuality of the happening. These urban trekking activities with the vehicles Cipo_ emerged in the socio-political crisis conditions in the center of Athens and functioned as spontaneous and nomadic. We can consider them as handcarts (trolleys with the cipo_ toolkit of mechanisms) that are active ‘’agents’’, which are dragged while walking in the city. The Cipo_toolkit has processors of robots, software, hardware, micro sensors (sonic, visual) and other small devices.
------------------------------------------------------------------------
για την ΤΗΛΕ-ΗΜΕΡΙΔΑ ΜΕ ΘΕΜΑ '60 + 60 | ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑ ΙΙ-ΣΧΟΛΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ Ε.Μ.Π.
Η έννοια διεκδίκηση κοινών διαπερνά την τριλογία δημόσιος χώρος, δημοκρατία και περφόρμανς επαναπροσδιορίζοντας κριτικά τις τρεις αυτές έννοιες. Σε ότι αφορά τον δημόσιο χώρο: Αν η νεωτερική έννοια του δημόσιου (το έξω) διαχωρισμένου από το ιδιωτικό (το μέσα) εξυπηρετεί κάθε είδους έλεγχο στο όνομα της διαφύλαξης της δημόσιας περιουσίας, και αντιλαμβάνεται ομογενοποιημένο και ισότιμα ουδέτερο το δημόσιο τερέν, επί της ουσίας αδρανές, ελεγχόμενο και διαφυλαγμένο • από την άλλη πλευρά, εμφανίζεται η διεκδίκηση κοινών να ανατρέπει αυτό το όριο (του ιδιωτικού με το δημόσιο), εκθέτοντας στη συλλογική διαπραγμάτευση πολλαπλές ανοικτές (ανολοκλήρωτες και εξελισσόμενες) δράσεις διεκδικήσεων που αντιλαμβάνονται τον χώρο ως κοινά (ο ίδιος ο χώρος αντιμετωπίζεται ως κοινός πόρος και αγαθό). Αυτές οι δράσεις διεκδίκησης είναι ταυτόχρονα νομαδικές και επικεντρωμένες, σποραδικές και δικτυωμένες, εντοπισμένες κατά περίπτωση και συνεχώς σε ακολουθία και κίνηση. Όπως γνωρίζουμε, η έννοια των κοινών χειραφετεί μέσα από πλαίσια αυτάρκειας, ανταλλαγής και διαμοιρασμού γνώσης και πρακτικών (λ.χ. όπως οι μορφές αλληλέγγυας οικονομίας). Η διεκδίκηση ή διαπραγμάτευση κοινών μετατοπίζει τις σταθερές ταυτότητες όπως προβάλλονται στα υποκείμενα και τον χώρο από νέα εργαλεία σχεδιασμού της καθημερινής εμπειρίας. Διεκδικεί την εξάλειψη των ορίων που παράγει το οικονομικό σύστημα διαχείρισης χώρου αντιδρώντας προς τις ασκούμενες αρμοδιότητες νόμιμης δικαιοδοσίας εξουσίας χώρου. Τα κοινά αναδύονται από τα κάτω ως επιτελέσεις παραμόρφωσης, νέας νοηματοδότησης και αμφισβήτησης, όσο επίσης ρήξης με κατεστημένες εξουσίες, με την προσδοκία πυκνώσεις συλλογικών αντιδράσεων να ανασχέσουν στην συνέχεια συνολικά το οικονομικό πλαίσιο διαχείρισης χώρου.
Περίληψη: Με την τοποθέτησή μου αυτή, σχετικά με την αρχική πρόταση του Π.Δ., επιδιώκω αφενός να ασκήσω κριτική στο σημείο όπου εμφανίζεται η αρκετά συμμετρική, κατά την γνώμη μου, ακολουθούμενη τυπολογία της παραγράφου 2.2, όπου παρουσιάζονται οι θεματικές ενότητες που διαρθρώνουν το γνωστικό αντικείμενο του Αρχιτέκτονα, πιστεύοντας πως αυτή η κατηγοριοποίηση διέπεται από εσωτερικές αντιφάσεις που εντοπίζονται με διαφορετικό τρόπο στις δύο ενότητες Σχεδιασμός και Αναπαραστάσεις, όπου θα αναπτύξω στην συνέχεια • και αφετέρου η τοποθέτησή μου αυτή προσπαθεί να αναιρέσει την επικρατούσα ιδεοληψία σχετικά με την συμβολή των μαθημάτων Εικαστικών τεχνών στις Σχολές και τα Τμήματα Αρχιτεκτόνων. Θεωρώ λοιπόν πως ο εκπαιδευτικός ρόλος των εικαστικών μαθημάτων σήμερα διολισθαίνει έξω από το ιστορικό πλαίσιο των εικαστικών τεχνών σε ότι αφορά την σχέση τους με την αρχιτεκτονική. Έτσι, συνεχίζεται να αποδίδεται έμφαση στον αναπαραστατικό χαρακτήρα των μαθημάτων αυτών ως προς την συμβολή τους, ουσιαστικά αλλοιώνοντας την σύγχρονη ταυτότητα των αρχιτεκτονικών σπουδών. Στο τέλος του κειμένου επιχειρείται μια διαφορετική πρόταση οργάνωσης του Προγράμματος Σπουδών αρχιτεκτόνων, η οποία θεωρώ, εξομαλύνει τις αντιφάσεις αυτές και ανακλά πιστότερα την πραγματικότητα της εκπαίδευσης σύμφωνα με τον ρόλο των μαθημάτων, διευκολύνοντας την συνεργασία των μαθημάτων ώστε να επιτυγχάνονται διασυνδέσεις πεδίων στη συνέχεια και να επιτρέπεται ευκολότερα η κατανόηση των συγκοινωνούντων περιοχών, όσο και η επιλογή κατευθύνσεων στις σπουδές. Σε επόμενο επίπεδο η οργάνωση του Προγράμματος Σπουδών αρχιτεκτόνων σύμφωνα με τις περιοχές συνάφειας της θεωρητικής γνώσης και των πρακτικών θα επιδράσει θετικά και στην επαγγελματική προοπτική.
Τεκμηρίωση συνόλου