Kostas Daflos

The book pursues a writing from many voices and from many languages, which address how literature and art are able to introduce tools and methods into theoretical research, as well as how material spatial (critical) practices allow possibilities of transferring writing, 'voices' and 'images' from texts to other places of meaning (as in visual micrographs). In this context, physical location becomes text in the processes of site-specific writing, which (the text) itself has many different specific sites that can become objects of processing.
The artistic subject in the threshold position of "writer and reader" at the interface of an internal dialogue (with the self), as well as an external one (with the referential personal and collective "library"), in the context of the textual relations involved (both trans-poetic and intra-poetic), interposes creative inventive mechanisms, different methods or tactics of writing (potential literature, surrealistic, etc.), and also different techniques and modes of reading (e.g. imaginative, unconscious, of lost characters, poetic misreading, etc.) via archetypal patterns (such as labyrinth, rhizome, circular and linear routines, etc.). The entangled "image" of imagination and memory that arises in daydreaming meets the performative handmade realization of materiality in the constructional acts.
The Appendix in this book presents the plastic spatiality of the text, in the times of the workshops in the laboratory, as embodied gestures with applied technologies on the page as so as performative praxis around the paper. The spatial micrographs (miniatures) correspond to the mirrored (heterotopic) constitution of personal microcosms.

https://repository.kallipos.gr/simple-search?query=νταφλος

https://repository.kallipos.gr/handle/11419/11655

Στο σύγγραμμα επιδιώκεται μια γραφή από πολλές φωνές και από πολλές γλώσσες, η οποία αναφέρεται στο πώς η λογοτεχνία και η τέχνη είναι σε θέση να εισάγουν εργαλεία και μεθόδους στη θεωρητική επιστημονική έρευνα, καθώς επίσης πώς (κριτικές) υλικές χωρικές πρακτικές επιτρέπουν δυνατότητες μεταφοράς της γραφής, των «φωνών» και των «εικόνων» από κείμενα σε άλλους τόπους νοήματος (εικαστική μικρογραφία). Σε αυτό το πλαίσιο, η φυσική τοποθεσία γίνεται κείμενο στις διαδικασίες της εντοπισμένης γραφής πεδίου, το οποίο διαθέτει το ίδιο αυτό τοποθεσίες που μπορούν να γίνονται στην συνέχεια αντικείμενο επεξεργασίας. Το καλλιτεχνικό υποκείμενο στην κατωφλιακή θέση «συγγραφέας και αναγνώστης», στο μεταίχμιο ενός εσωτερικού διαλόγου (με τον εαυτό) όσο επίσης εξωτερικού (με την αναφορική προσωπική και συλλογική «βιβλιοθήκη»), στο περιβάλλον των εσωτερικών κειμενικών σχέσεων (διαποιητικών και ενδοποιητικών) που συμμετέχουν, παρεμβάλλει δημιουργικούς επινοητικούς μηχανισμούς, μεθόδους ή τακτικές γραφής (δυνητικής λογοτεχνίας, σουρεαλισμού, κ.λπ.), τεχνικές και τρόπους ανάγνωσης (λ.χ. παρανάγνωση, φανταστική, ασυνείδητη, απώλεια, ποιητική παρερμηνεία κ.λπ.), αρχετυπικά σχήματα (όπως λαβύρινθος, ρίζωμα, κυκλικές και γραμμικές ρουτίνες κ.ά.). Η μπλεγμένη «εικόνα» της φαντασίας και της ανάμνησης που προκύπτει στην ονειροπόληση συναντιέται με την επιτελεστική χειροποίητη πραγμάτωση της υλικότητας στα κατασκευαστικά ενεργήματα. 
Στο Παράρτημα παρουσιάζονται η πλαστική χωρικότητα της γραφής και της ανάγνωσης στη σελίδα, στους χρόνους των εργαστηρίων, ως ενσώματες τεχνολογίες και πραξιακές χειρονομίες μαζί, μέσα από ενότητες χωρικών μικρογραφιών, οι οποίες αντιστοιχούν στην κατοπτρική (ετεροτοπική) συγκρότηση προσωπικών μικρόκοσμων.

Αrt catalogue with the recent artworks -2021 (acts and handicrafts) based on John Heartfield's satirical ironic photomontage ‘’German Natural History. Metamorphoses’’ (1934), a detail in the ¨the death’s-head moth¨, patterns with different mediums

postproduction; pastis; craftwork; handiwork; craftsmanship; participative acts; robotics; critical vehicles; public art; mail art; graffiti; speech acts;

The automatic nomadic functional street puppetry cipo_00 is prepared for future performative oral acts in the framework of cipo_ vehicles. The precarious material of wax puppets of the entropic theater integrates the open continuous process of reconstruction.
////
The merely automated functional street puppetry cipo_00 of the self- institutionalized program is prepared for future nomadic performative verbal acts in progress. The precarious material of wax puppets in a kind of entropic theater integrates the continuous process of reconstruction, in perpetual cycles of decay and restoration from the prosthetic manner of process, which composes and connects different architectural emblems of the historical fragmented subjective and collective memory.
The miniatures of these imaginary temporary worlds appear as heterolingual multiplicities which belong to the personal theatre of architectural memory. The construction of roles and characters in the theatrical performance which will follow, will lead to the next generated materials, such as increasing the archives and thus abolish the ruinous entropic nature of this precarious theatre. The performers often in this type of theater are hidden and invisible to the public eye and at the same time they compose life in the miniature theater when they animate the characters. When the character of a puppet as the part of the performance emerges in the dialogical theater the audience is trying to have a natural and real conversation with it.

Παρουσιάζονται τακτικές συγκρότησης κοινών τόπων στον διυποκειμενικό χώρο με τον εαυτό, τους «Άλλους» και το «Άλλο», από επιτελεστικές πρακτικές τέχνης με διαλογική αρχιτεκτονική. Εξετάζονται τα όρια της διαλογικότητας στην γλώσσα, που πλαισιώνουν συλλογικές δημόσιες πρακτικές τέχνης (συμμετοχής, συνεργασίας, συσχέτισης, διαλόγου, κοινοτικής βάσης). Αυτές οι πρακτικές διάδρασης εμποτισμένες στο κοινωνικό και στο πολιτικό, οδήγησαν στην κατανόηση του τόπου ως διευρυμένου και πληροφοριακού. Συνδυάζονται με κλίμακες (μικρο)τεχνολογιών σε εφαρμοζόμενες τακτικές αυτάρκειας και διαμοιρασμού, στο πλαίσιο ενεργητικού ακτιβισμού από εναλλακτικές βιοπολιτικές/γεωπολιτικές ποιητικές στάσεις.

Παρουσιάζονται μοντέρνες τεχνολογίες «πρώιμης» διάδρασης (αυτοματική, ρομποτική, κυβερνητική, ηλεκτρονική) στο καθημερινό πλαίσιο, όσο και εφαρμοζόμενες κριτικές πρακτικές τέχνης, οι οποίες οδήγησαν στην διευρυμένη αντίληψη τόπων πληροφορίας σχετικών με το κοινωνικό και το πολιτικό. Ως συνολικές βιοπολιτικές τακτικές τέχνης (tactical biopolitics) σήμερα, προσδιορίζουν (τεχνο)πολιτικές ή γεωπολιτικές δράσεις τακτικών μέσων (tactical media).

Ο στόχος του εικαστικού ερευνητικού εργαστηρίου "Η Μετάβαση της Αθήνας 2003-2004", που οργάνωσε το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης "a-station", ήταν η διαμόρφωση ενός δια- καλλιτεχνικού πεδίου έρευνας της μετάλλαξης της πόλης στα πλαίσια μιας συλλογικής εικαστικής διαδικασίας με την ανοικτή συμμετοχή αρχιτεκτόνων, εικαστικών, φωτογράφων, σκηνοθετών.
Το πεδίο έρευνας επικεντρώθηκε στην κατανόηση, τη διαχείριση και την καταγραφή των νέων χωρικών και κοινωνικών δεδομένων. Ο ορισμός του πεδίου δράσης, η εύρεση των μεθόδων εργασίας και η ανάπτυξη θεωρητικού λόγου αποτέλεσαν βασικούς άξονες για τη διαμόρφωση ενός κοινού πλαισίου αντίληψης των μεταβατικών αστικών συνθηκών. Οι επιτόπιες εικαστικές καταγραφές στα αστικά και ημιαστικά τοπία της Αθήνας προσανατολίστηκαν στην έρευνα των δομών της πόλης σε παράλληλους και διατέμνοντες χρόνους, στη διάρκεια της προετοιμασίας για την υποδοχή των ολυμπιακών αγώνων, καθώς και στη μετά των τεχνικών έργων εποχή.
Στα κείμενα της παρούσας έκδοσης διατυπώνονται οι σκέψεις των συμμετεχόντων εικαστικών σχετικά με τη μέθοδο της καταγραφής που επινοήθηκε και τις τρέχουσες επικρατούσες συνθήκες της κάθε περιοχής. Με την ανάπτυξη ενός διεισδυτικού θεωρητικού λόγου συνεισφέρουν "ανήσυχοι" συγγραφείς, οι οποίοι κλήθηκαν να καταθέσουν την ιδιαίτερη οπτιική τους στο εγχείρημα της ανάγνωσης της Αθήνας.

Ο όρος Διαλογικές Τέχνες είναι γενικότερος και ευρύτερος και συμπεριλαμβάνει τονδημοφιλή και διαδεδομένο όρο Διαδραστικές Τέχνες που εντοπίζεται στις τεχνολογίες και στιςυβριδικές αναδυόμενες τέχνες, επεκτείνοντας έτσι το πεδίο δράσης ή ορισμού των ΔιαλογικώνΤεχνών.Στη Διατριβή διερευνούνται η ιστορική διαδικασία συγκρότησης (λογοτεχνία) τηςαρχιτεκτονικής των Διαλογικών Χωρικών Πρακτικών, τα όρια της κεντρικής έννοιαςΔιαλογική Τέχνη, στην ιστορική προοπτική της διαλογικής ηθικής και αισθητικής, και οι(πρώιμες) τεχνολογίες διάδρασης στις τέχνες (ηλεκτρονική, αυτοματική, ρομποτική,κυβερνητική).Προσεγγίζεται η φιλοσοφική, η ψυχολογική και η κοινωνική συνθήκη του Διαλόγου πουκαλλιεργήθηκε στον σχεσιακό υποκειμενικό / διυποκειμενικό χώρο, Εγώ-Αυτό (επιστήμες),Εγώ-Εσύ (φεμινισμός), Εγώ-Εαυτός (γλωσσολογία), Εγώ-Άλλος (φιλοσοφία), Εμείς-Αυτοί(κοινωνιολογία).Οι διαλογικές χωρικές πρακτικές εντοπίζονται σε μια σύντηξη ευρύτερων δημιουργικώνπεδίων τα οποία διατηρούν οριζόντια άρθρωση, μη-ιερα...

The "ipo", "cipo" (K. Daflos, 2006) & "cibo" are active agents that agitate & bring the passive spectator into an active & interactive relationship with the subject. The interminglement of both, spectator (body) & subject (technology) transforms the given space into an experimental hybrid space where body & technology meet. The new medium of artworks is action-based. It involves the physical viewer participation & life's energy of human presence of the spectators or the performers. The body actions support the improvisation of self-discovery through this medium, and in turn the artwork itself becomes an improvisation. The successive transcriptions -transpositions of human presence & action in schemes, traces, signs, represent the distributed body, which is transcribed through various multiple mediums. Machine-organism inspired from: a) Gordon Pask's theory of discourse between man, machines and learning machines (P. Pangaro, 2002). b) Norbert Wiener's theory of control and communication of machines (N. Weiner, 1948).

The CIPO artwork program are interactive action-based installations, that investigate through robot agents, the relationship between subjects, body and space. The interminglement of spectators within the digital framework transforms the space to an experimental place. The CIPO program involves the physical viewer participation and the live energy of the human presence; it agitates the spectators to perform into an active relation with subjects and objects in place. Cipo_09 art objects are (3) three similar interactive handmade music boxes bring sound events. Cipo_09 music boxes have been drawn such as unhistoric impromptu instruments, which appropriate the concept and sounds of old music boxes from the 19(th) century. Different sound events created by human presences, are transcribed through cipo_09 hybrid objects to open sound scenarios.

Προτείνεται η παρουσίαση και ο κριτικός σχολιασμός δύο παραδειγμάτων δημόσιων δράσεων που συσχετίζουν διαφορετικές προσεγγίσεις πρακτικών τέχνης (συνειδητά ή ασυνείδητα), ως αυτοθεσμιζόμενες συλλογικές νομαδικές παρεμβάσεις. Επιδιώκουν δημόσια έκθεση λόγου μέσα από πολιτικές αισθητικής και τακτικές πολιτικού ακτιβισμού στην καθημερινή ζωή και την επίσημη δημόσια σφαίρα αντίστοιχα (Groys, 2014). 1 Τα παραδείγματα αυτά θέτουν ερωτήματα γύρω από ένα εύρος ζητημάτων μεταξύ πολιτικής διεκδίκησης και κοινωνικής διεκδίκησης αναφορικά με το χαρακτήρα της τέχνης (χρηστική, λειτουργική) στις σημερινές επικρατούσες τοπικές και διευρυμένες υπερτοπικές (παγκόσμιες) συνθήκες παραγωγής τέχνης. Θα μπορούσαν να θεωρηθούν δυνητικές παρεμβάσεις, ενταγμένες στην καθημερινή ζωή, οι οποίες σχεδιάζονται στη βάση του ανοικτού ενδεχόμενου, επιτρέποντας να τις διαμορφώσει το τυχαίο συμβάν ή το επερχόμενο από το μέλλον. Έτσι, παραμένουν σε εκκρεμότητα, ασταθείς, ευάλωτες ενέργειες, να προϋποθέτουν επινοητικότητα, διακινδύνευση και ρίσκο, και να καταλήγουν συχνά ατελέσφορες ή ανεκπλήρωτες.

Contemporary bio-powers manage the public space in a global crisis by employing intensive and totalitarian emergency conditions and imposing exception situations under conditions of expanded bio-political control.

[(catalogue) #This Is A Co-op, 15th International Architecture Exhibition ‘La Biennale di Venezia’, Athens: Association of Greek Architects (SADAS-PEA), 2017, p. 28-30, p.191.]

Σύγχρονες βιοεξουσίες διαχειρίζονται τον δημόσιο σε πανκρίση χώρο επιστρατεύοντας εντατικές και ολοκληρωτικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, επιβάλλοντας καταστάσεις εξαιρέσεων σε συνθήκες διευρυμένου βίο-πολιτικού ελέγχου.

K. Daflos, «Precarious refugee itineraries: Active physical hacktivist bio-tactics of geopolitical design», & «ICI_ΕΔΩ: Indermediate catalysis interventions» in (catalogue) #This Is A Co-op, 15th International Architecture Exhibition ‘La Biennale di Venezia’, Athens: Association of Greek Architects (SADAS-PEA), 2016, p. 28-30, p.191.

Cipo_ investigates public urban interventions in progress via robotic interactive software and hardware structured (at this case) onto vehicles that designed under the logic of a DIY (do-it-yourself) approach for an active toolkit, encourages nomadic dialogical performance.
K. Daflos, «Cipo_00 [laterna – stencil grapher]: For radical nomadic robotic performance» in IE΄ 17, 13th IET International Conference on Intelligent Environments (2017), Korea, Seoul, 2017
Honary chairs: Victor Gallaghan, Sang Yong Han

[IEEE Digital Library: Advancing technology for Humanity, http://ieeexplore.ieee.org/document/8114665/]
[dblp: Computer science bibliography, http://dblp1.uni-trier.de/pers/hd/k/Kostas:Daflos_E=]

In Cipo_ program the robotic vehicles like the cipo_09 are based on an interactive do-it-yourself (DIY) hybrid toolkit. Separated cases (units) are composed, adapted and linked to each other in various ways, allowing different functions between them. The vehicles, leaded by the body, seek to be parallel to the everyday inventive character of the street, and combine the experimental and often activist ways of uses of technologies within the framework of dialogical public art. As contemporary live art practices based on the street performance, they allow ephemeral relational social interaction, intended for temporary interventions in city life events. The structure of these cases (units) appropriates concepts from the function, typology and melodies of the old automated mechanical handmade musical boxes or instruments organs from the 19th century as well as the gift machines from the 20th century, and as well, the nomadic concept of the mobile barrel organ [Greek: λατέρνα]. The Cipo_ project is oriented, on the one hand to the concept of the Lego toolkit partition, and on the other hand, from the literature, to the partition of the Kafka’s novel (1919) named «in der Strafkolonie». Furthermore, these performances recall the street nomadic activities generated in different frameworks from a variety of cipo_ vehicles with specific function like the stencil-grapher, the organ-box, the street collector, or the gift machine that trigger in situ workshops, and so on.
The Cipo_ toolkit functions as a kind of plug in connection for the different types of cases (units) based on the concept of the exchangeability of the Lego parts using standard dimensions. So, every part of these units keeps a standard typology which is (55x40x25 cm) or the half of this (40x25x17 cm) taken from a hand luggage of the travelling bags. At the case (unit) named recorder is located the operation system and the communication center which can be incorporated with the ''insulated'' case of the reproducer. The case of the designer can perform in multiple ways, translate and redraw i.e. street graffiti, or distribute natural sounds and produce sound broadcasts, or share gifts, art crafts (the result of different workshops), and share flyers etc., which are all oriented to each specific situation of place following the context.
So, the Cipo_09 seeks to enrich, as well, interactively the city lived places with sound traces, noisy signs and sonic scapes which are being performed at the neighbourhood’s terrain. The interactions of the natural sounds of the city’s environment effects in this process of the reproduction of the recorded pre-programmed sounds in relation, that come from the noises of the rubbish collection of waste trucks, from the designed chords of the original instrument organ barrel (Greek: λατέρνα) and from the natural recorded sounds of the square protest riots (Athens, 2009). For this participation, the nomadic street action Cipo_09 was performed at the neighbourhood ‘Germanika’ in Nikea, Piraeus (2016), reproducing sound broadcasts in random combinations by the hybrid robotic vehicle, barrel organ.
[Sound design: Christos Giannoulis, musician, composer].

K. Daflos, «Cipo_09 <laterna>[garbocracy]» in A. Belfiore & P. Lopreiato (ed.) Diffrazioni 2016: Firenze Multimedia Festival, sound-light-art-technology-neuroscience-nanotechnology-robotics, Florence: Luigi Cherubini, 2017.

[https://www.amazon.com/Diffrazioni-Multimedia-Festival-Alfonso-Belfiore-ebook/dp/B076QB5Q3Y
https://www.amazon.com/Diffrazioni-Multimedia-Festival-Alfonso-Belfiore/dp/1973130696]

Ambient Intelligence & Smart Environments /vol. 2

The CIPO artwork program are interactive action-based installations, that investigate through robot agents, the relationship between subjects, body and space. The interminglement of spectators within the digital framework transforms the space to an experimental place. The CIPO program involves the physical viewer participation and the live energy of the human presence; it agitates the spectators to perform into an active relation with subjects and objects in place. Cipo_09 art objects are (3) three similar interactive handmade music boxes bring sound events. Cipo_09 music boxes have been drawn such as unhistoric impromptu instruments, which appropriate the concept and sounds of old music boxes from the 19th century. Different sound events created by human presences, are transcribed through cipo_09 hybrid objects to open sound scenarios

V. Callaghan & A. Kameas & A. Reyes & D. Royo, M. Weber (ed.), Intelligent Environments 2009 (IE΄ 09): Ambient Intelligence and Smart Environments 2, Proceedings of the 5th International Conference on Intelligent Environments, IE 09, Barcelona: Ios Press, 2009, Daflos E. Kostas, p. 493-496.

Polytechnic University of Catalonia, Barcelona, Spain.
Program chairs: Victor Callaghan, Achileas Kameas

[IOS Press, http://ebooks.iospress.nl/publication/27836]
[http://www.google.gr/books?hl=el&lr=&id=VGqCZe4lHWUC&oi=fnd&pg=PR1&dq=kostas+daflos&ots=xjKMt_7HaH&sig=0A2Oxo2fH-4awRCqq4SXJz3B578&redir_esc=y#v=onepage&q=kostas%20daflos&f=false]

"The CIPO artwork program are interactive action based installations, that investigate through robot agents, the relationship between subjects, body and space. The interminglements of spectators within the digital framework turn the space into an experimental place. The CIPO program involves the live energy of the human presence, performer; it agitates the spectators to perform in an active relation with subjects and objects in place. Cipo_08 vehicle was conceived through a reading on the non-official urban equipment, the temporary architecture coming from the movable/ vehicle and the everyday street life. It is an autonomous robotic vehicle that is driven by the human body; as a guide on a "derive" in urban areas. An alternative way of thinking about mobile bodies is to think of them as moving with the aid of a number of prosthetic devices. Cipo_08 archives the experiences from the walking act, as a material which is conceived as fluid information; from the potential of mobility through a network, as a mapping system that is crossing over territories. Different plotting graphics are created by cipo_08 through its passing, material that is transcribed from random background noises in the city. Cipo_08 , an uncanny and unusual existence, just like the cyborg, pays attention to the otherness (refugee), and is immune with racism and the traditional power-relations. It crosses the borders, in nomadic shifts and paths of deterritorialization.
K. Daflos, «Cipo_08 <trailer>: cybernetic intelligent parasitic object» in IE΄ 10, the 6th IET International Conference on Intelligent Environments, Kuala Lumpur: Monash University, Malaysia, 2010, p. 315-317.

Program chairs: Victor Callaghan, Achileas Kameas, program committee: K. Daflos (NTUA, Greece) [19-21 Jul. 2010].

[IEEE Digital Library: Advancing technology for Humanity, http://ieeexplore.ieee.org/document/5673758/]
[IEEE computer society, https://www.computer.org/csdl/proceedings/ie/2010/4149/00/4149a315-abs.html]

The CIPO program refers to installations of ‘open’ actions, which are based on time and reinforce the spectators’ active contribution and vital energy of their body presence. Active spectators are taking part in this work, contributing as (co-)composers in environments of preconditioned/ set up installations, producing open outcomes from direct body actions and personal performances.

CIPO_07 installation is based on the articulation of archaic, contemporary and hyper-modern: -systems of representation, - devices, -instruments, for the production of hybrid technological handmade post-objects. It incorporates the new media with the older and the body presence, towards an extensive ubiquitous hybrid technology, causing new experiences of space. The conjunction of creative with inventive activity free from the formal demands of the cultural market and the socialization of technologies, handle ‘’strange’’ practices, extending the aesthetic and technological rules in unforeseen ways. The empiricist tests with technologies and media lead towards a contemporary experimental art.

https://www.softconf.com/s08/drha08/PC/scmd.cgi?scmd=getPaper&paperID=21&filename=21.pdf

K. Daflos, «Mobile interactive installations cipo_08 & cipo_09», in Technical Chamber of Greece (TEE-TCG)/ΤΚΜ, Public Space, Thessaloniki: Cannot Not Design Publications, 2011, Θ4. (abstract), p. 511.
Topic Θ. Art and Public Space, Olimpion, P. Zannas Hall, Thessaloniki

This book is not, however, a 'reader', but rather a contribution in order to to better understand the varying geometry of this cubic form that receives new additions in every moment. We believe that the body is at the center of this changing form. And this, in fact, is something that dance - perhaps more than any other performance art - never tires of reminding us.
TeDance began as a project supported by the Foundation for Science and Technology. At its inception, it sought to establish connections between four areas - motion capture, augmented reality, character animation and choreography - an experimental and artistic perspective. In this book, the reader may find a set of texts by both Portuguese and foreign researchers and art critics, giving extra volume to the original frame. In fact, the reader will find the four mentioned areas not just as unambiguous vertices, but as attractors for traces of unequal intensities.
//K. Daflos, «Music box c(2)ipo_06» in Daniel Tercio (ed.), TeDance, perspectives on technologically expanded dance, Lisbon: fMH, 2008, p. 228-231.
International Conference Technologically Expanded Dance, Lisbon, Portugal, FMU TU Lisbon, Culturgest [Nov. 2007].

https://tedance.files.wordpress.com/2009/09/tdance_miolocomcapa.pdf
http://www2.fcsh.unl.pt/inet/publications/tedance/page.html

The "ipo", "cipo" (K. Daflos, 2006) & "cibo" are active agents that agitate & bring the passive spectator into an active & interactive relationship with the subject. The interminglement of both, spectator (body) & subject (technology) transforms the given space into an experimental hybrid space where body & technology meet. The new medium of artworks is action-based. It involves the physical viewer participation & life's energy of human presence of the spectators or the performers. The body actions support the improvisation of self-discovery through this medium, and in turn the artwork itself becomes an improvisation. The successive transcriptions -transpositions of human presence & action in schemes, traces, signs, represent the distributed body, which is transcribed through various multiple mediums. Machine-organism inspired from: a) Gordon Pask's theory of discourse between man, machines and learning machines (P. Pangaro, 2002). b) Norbert Wiener's theory of control and communication of machines (N. Weiner, 1948).

[IET Library: The Institution of Engineering and Technology,
http://digital-library.theiet.org/content/conferences/10.1049/cp_20070428]

In digital culture, the code gives to existent, inert spaces the meaning of active, interactive environments, notionally stimulating them and ascribing to them contents of places. Body action, movement and contact in an appointed active space produce a situation of further automatic, perceptible and physical experiences. The contemporary pursuit is toward a medium of the artwork - a user (hearer-viewer) who is additionally applying in the space his/her particularities - characteristics with his/her physical involvement in a time-based visual interactive installation, open to the outcome.... (7 pages)

[IET Library: The Institution of Engineering and Technology http://digital-library.theiet.org/content/conferences/10.1049/cp_20060628]

Since 2002, the dialogical robot installations Cipo_ propose body relations with technologies of interaction in the logic of temporary public actions and performances, for the emersion of intersubjective common-places in various space scales.

Since new technologies are transforming every sphere of life, the key challenge is how to theorize this great transformation and how to devise tactics to make an alternative use of these technologies. Obviously, radical critique of the «exploitative» and «oppressive» use of new technologies in the workplace, education, public sphere, and everyday life is necessary, against the followed strategies for «commons». I want to focus, therefore, in the intersection of how new technologies can be lead by art practices for increasing democratization and empowering individuals. The examples from the use of technologies by oppositional, that is to say, the media tactics as social technopolitical actions in public performances struggling for poetics of social change and critical thinking.
These public acts, cipo_08 <trailer> and cipo_09 <laterna>, are nomad vehicles (pushcarts) trailed by the human body which incorporate (DIY) different (low-hi) technologies, just as robotic units-microprocessors and devices, for street performances. They demand to uncover the hidden public character and the social nature of the places, encourage public involvement, and also aim to perform new ephemeral subjectivities or roles for the performer and the participants, from different communities.

Αφότου οι νέες τεχνολογίες άλλαξαν όλα τα φάσματα της ζωής, η βασική πρόκληση σχετίζεται με τη θεώρηση αυτών των σοβαρών μετασχηματισμών και ο τρόπος που θα επινοήσουμε τακτικές ώστε να μπορούμε να έχουμε εναλλακτική και ανεξάρτητη χρήση αυτών των τεχνολογιών. Φανερά πια, η ριζική κριτική απέναντι στην «εκμεταλλεύσιμη» και «καταπιεστική» χρήση των νέων τεχνολογιών στην εργασία, την εκπαίδευση, τη δημόσια σφαίρα και την καθημερινή ζωή, γίνεται αναγκαία, απέναντι στις στρατηγικές για τα «κοινά». Θέλω να εστιάσω στη διατομή με τα «κοινά», στο πως οι νέες τεχνολογίες από την πλευρά των πρακτικών τέχνης μπορούν να οδηγηθούν στην όλο και περισσότερο δημοκρατικοποίηση και ενδυνάμωση των ατόμων, μέσα από παραδείγματα χρήσης τεχνολογιών όπως οι τακτικές μέσων ως κοινωνικές τεχνοπολιτικές δράσεις σε δημόσιες επιτελέσεις, που επιδιώκουν ποιητικές κοινωνικής αλλαγής και κριτικής σκέψης. Οι δημόσιες αυτές δράσεις cipo_08 <trailer> και cipo_09 <laterna>, είναι νομαδικά τροχοφόρα-καρότσια που σύρονται από το ανθρώπινο σώμα, τα οποία συνενώνουν (DIY) διαφορετικές τεχνολογίες, όπως μονάδες ρομπότ-μικροεπεξεργαστές και συσκευές,  για δημόσιες επιτελέσεις στους δρόμους. Επιζητούν να αποκαλύψουν τον αποκρυμμένο δημόσιο χαρακτήρα και την κοινωνική φύση τόπων, ενθαρρύνοντας δημόσια εμπλοκή, ενώ παράλληλα αποβλέπουν στην επιτέλεση νέων εφήμερων υποκειμενικών ταυτοτήτων (εαυτότητας) ή ρόλων για τους συμμετέχοντες διαφορετικών κοινοτήτων.

The acronym word Cipo_ comes from the artwork Cybernetic Intelligent Parasitic Object. It investigates public urban interventions via robotic interactive software and hardware, structured, in this case, onto vehicles that are designed in the approach of a DIY (do-it-yourself) active toolkit that encourages nomadic dialogical robotic performance. The Cipo_00 [mail.art] nomadic trailer brings a micro-environment of tympani which are activated from the city noises and produce accompaniment sounds, based on pre-programmed robotic technologies. The whole practice includes a/. a dialogical art installation, b/. a public event of mail art, and c/. open participation workshops for the production of new pieces.

for the IE΄ 19: 15th IET International Conference on Intelligent Environments, Rabat, 2019.

[για το Συνέδριο της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχ. Ε.Μ.Π. 'Η Διδακτική της Αρχιτεκτονικής: αντικείμενα και προοπτικές' με αφορμή τα 100 χρόνια λειτουργίας της Σχολής, Κτήριο Αβέρωφ, Νοε. 2017 /Θεματική: Η συμβολή των τεχνών]

[Πρακτικές τέχνης ως αυτόνομα πεδία διδασκαλίας στην αρχιτεκτονική, πέρα από την αυτονομία της τέχνης]

///Ο κόσμος της τέχνης όσο και η διδακτική της τέχνης παραμένουν ηθελημένα σε μια απομονωμένη σφαίρα από την ζωή, διεκδικώντας ίσως την καλλιέργεια του μύθου, ικανού να εμπλουτίσει την ζωή. Από την άλλη πλευρά, η διδακτική της αρχιτεκτονικής στρέφεται στην κυριολεκτική ζωή και διαπραγματεύεται πραγματικά ζητήματα, πολλές φορές και πέρα από την θεώρηση του αρχιτεκτονικού έργου ως αντικείμενο – κτίσμα, προσεγγίζοντας επιπλέον ζητήματα κατοίκησης στον κοινωνικό χώρο. Ουσιαστική συμβολή στην διδακτική της αρχιτεκτονικής θα αποτελούσε η αλλαγή του παραδείγματος από την διδακτική αυτόνομης τέχνης προς αυτοθεμιζόμενους λόγους τέχνης. Αυτοί οι λόγοι σήμερα εμφανίζεται να διαθέτουν επάρκεια μεθόδων και τακτικών και ευρηματικότητα πρακτικών παρέμβασης στην πραγματική ζωή, ικανών να τροφοδοτήσουν τα πεδία τέχνης και αρχιτεκτονικής.

The CIPO_ artwork program (CIPO_: Cybernetic Intelligent Parasitic Object) is an enthusiastic interactive DIY toolkit. It fulfils art robotic nomadic installations and vehicles, which stretch public performance interventions as well dialogical actions. Since 2003 they are hosted in diverse spaces, addressing common meaningful places, within the framework of independent art events and art-technology festivals. They reinforce thoughts that different materials, parts, media and bodies are composed so as to enhance alternatives for the imagination. CIPO_ occupies temporarily lived performative spaces by creating planes with different demands and spread roles of involvement of the audience or spectators, as they are conceived of as active participants, performers or co-producers. Under the stance that the everyday performative social life can be both dialogical and hybrid, these public interventions in a kind of a radical art form can provide explorations on the unstable self, more than a kinesthetic narrative, a haptic experience and a subjective personal discovery. Thus, several art installations and art performances where partake vehicles and kinetic robotics, from CIPO_03 to CIPO_00, incorporate the critical comments, the reflections and the responses from the participants, the neighbours etc., undertake the framework of dialogical installations and public interventions as a kind of open process of research on our commons. The CIPO parasitisme The CIPO_ parasitism expresses similar characteristics to a positive, merely independent, in between literally parasitism, which can provide protection for the host, for a type of unseen, half inactive, parasite. Cipo_ agents, as operators in the process, " take the responsibility " to find an access to the system and develop commons in different specific social conditions. In several cases of mixture of non-organic materials with mediums, those agents stand for a manifestation to the project of some kind of progressive inhabitation (for example onto images by absence of light, shared either by a type of cycled system or under an open network), or oriented to locate behind the situations of a site demonstrating at the same time the invisible conditions of a place etc. (The CIPO_ parasites communicate by light sensors, infra red sensors, sound sensors, video sensors, etc.).

""The creative team makes use of a photographic collection of ornate furniture, which are found abandoned in street trash.
These findings, mainly large furniture, reflect the uncertainty, the violent separation and intense changes in the housing issue, referring to the displacement of the vulnerable bankrupt middle class society.
The design of the stencils (stenciling) of these discarded furniture, wishes to become a poetic gesture of rescuing them, in a zero budget era. 
These stencils are offered as an open source (DIY) inventive postproduction of new abstract objects, of cheap multipurpose home equipment constructed from low cost materials, such as cardboard packaging boxes.
The - subjective- assembling of entire parts or components of such furniture in stencils via participatory workshops, produce new physical and cultural relationships and limits with them, at the same time mapping an emerging self-consciousness about the self and identity, that could lead to the construction of new subjectivities.

""

Διαδικασίες συγκρότησης κοινών-τόπων

Ο όρος  Διαλογικές Τέχνες είναι γενικότερος και ευρύτερος και συμπεριλαμβάνει τον δημοφιλή και διαδεδομένο όρο Διαδραστικές Τέχνες που εντοπίζεται στις τεχνολογίες και στις υβριδικές αναδυόμενες τέχνες, επεκτείνοντας έτσι το πεδίο δράσης ή ορισμού των Διαλογικών Τεχνών.
Στη Διατριβή διερευνούνται η ιστορική διαδικασία συγκρότησης (λογοτεχνία) της αρχιτεκτονικής των Διαλογικών Χωρικών Πρακτικών, τα όρια της κεντρικής έννοιας Διαλογική Τέχνη, στην ιστορική προοπτική της διαλογικής ηθικής και αισθητικής, και οι (πρώιμες) τεχνολογίες διάδρασης στις τέχνες (ηλεκτρονική, αυτοματική, ρομποτική, κυβερνητική).
Προσεγγίζεται η φιλοσοφική, η ψυχολογική και η κοινωνική συνθήκη του Διαλόγου που καλλιεργήθηκε στον σχεσιακό υποκειμενικό / διυποκειμενικό χώρο, Εγώ-Αυτό (επιστήμες),  Εγώ-Εσύ (φεμινισμός), Εγώ-Εαυτός (γλωσσολογία), Εγώ-Άλλος (φιλοσοφία), Εμείς-Αυτοί (κοινωνιολογία).
Οι διαλογικές χωρικές πρακτικές εντοπίζονται σε μια σύντηξη ευρύτερων δημιουργικών πεδίων τα οποία διατηρούν οριζόντια άρθρωση, μη-ιεραρχική δομή, πολυγλωσσία, και πολυφωνία, στη λογική της ανοικτής πηγής (η του ανοικτού κώδικα).
Υποστηρίζονται από νεότερες τακτικές (τακτικά τεχνοπολιτικά μέσα) οι οποίες συνδυάζονται με παλιότερες πρακτικές (ακτιβισμός, περφόρμανς, χάκερ, μπρικολάζ), στη βάση επιτελέσεων που αναμιγνύουν διαλογικές (τεχνο)διατάξεις με σωματικούς τελεστές για τη συγκρότηση κοινών-τόπων και τη διερεύνηση του χαρακτήρα τους.
Η έρευνα κατευθύνεται:
-πέρα από τις υψηλές τεχνολογίες, προς τις χαμηλές (αειφόρες, αποαναναπτυγμένες) προσιτές τεχνολογίες (ψηφιακές και αναλογικές),
-πέρα από την ιστορική παρουσία του συστήματος-τέχνη και του προσώπου-καλλιτέχνη, προς οριζόντιες δομές,
-πέρα από το σταθερό και τετελεσμένο αντικείμενο, προς τα ρευστά όρια και την ωσμωτική φύση ανοικτών ΄οντοτήτων΄ (ημι)αντικειμένων,
-πέρα από τον σταθερό και ολοκληρωμένο εαυτό, προς πολλαπλές, αποσπασματικές, ρευστές ταυτότητες σε (-μεταξύ) διαμοιρασμένους κοινούς-και-σε-απόσταση-τόπους,
-πέρα από τις λογικές του γεγονότος (της συναίνεσης ή της ανάδυσης ανταγωνισμών), προς τον ρευστό ανοικτό μη-τετελεσμένο χαρακτήρα του συμβάντος,
-πέρα από τη χειραφέτηση του αποστασιοποιημένου θεατή /αναγνώστη, προς (DIY) ηθικές κοινών πνευματικών δικαιωμάτων στην κυριολεκτική ζωή για τον γραφέα /υποκινητή και τους εμπλεκόμενους συμπαραγωγούς.
-πέρα από την τοποειδικότητα στην τέχνη πεδίου, προς αποεδαφικοποιημένες πρακτικές που αντιλαμβάνονται τους τόπους ως διευρυμένους -σε-κίνηση και -σε-ακολουθία.

Ο επιτελεστικός διαλογικός χώρος (-μεταξύ) σχηματοποιεί χωρικές /χρονικές στιγμές συνάρθρωσης και διαμοιρασμού της παρουσίας σε κοινούς-και-σε-απόσταση τόπους, και παράγει διαλογικές σχέσεις αντικείμενων-σωμάτων-τόπων μέσα από σχεσιακές κοινωνικές αναπτυσσόμενες δράσεις.

----------------------------------------------

The term Dialogical Arts is more general and wider, and includes the widespread and popular term Interactive Arts (which is founded on the technologies and on the emergent hybrid arts), extending as much the field of the action or, the domain of the Dialogical Arts.
This Doctoral Dissertation examines the historical process of the formation (literature) of the architecture of Spatial Dialogical Practices, the margins of the central concept of Dialogical Art, in the historic perspective of the dialogical ethic and aesthetic as much as the early technologies in the arts (electronics, automatics, robotics, cybernetics).
The philosophic, the psychological and the social condition of the dialogue is approached, which is cultured in the relational subjective or intersubjective space well defined as, I-It (sciences), I-You (feminism), I-Self (linguistics), I-Other (philosophy), We-They (sociology).
The Dialogical Spatial Practices are found in a fusion of broader creative fields which keep horizontal articulation, non-hierarchical structure, polyglossy and polyphony, on the base of the open source (and open code).
These practices are supported by the new tactics (tactical media) in combination with oldest practices (activism, performance, hacking, bricolage), in the base of the performative practices, which include also dialogical visual techno-dispositifs and body effectors for the establishment of common-places.

The Dissertation is oriented:
-beyond high technologies, to the low (sustainable, degrowth) accessible (digital and analogue) technologies,
-beyond the historic presence of the art-system and the artist, to the posterior horizontal forms,
-beyond the stable and fixed object, to the fluid margins of open entities or quasi-objects,
-beyond the stable and complete Self, to fluid identities which redefine the plural Self , in (between) shared in-common-and-distance places,
-beyond intentional politics (consensus, antagonism), to the fluid open unforeseen character of the event,
-beyond the emancipated detached spectator/ reader, to the do-it-yourself (DIY) ethics of creative commons in literal life, for the 'scribe' (scriptor) / instigator and the engaged co-authors / co-producers.
-beyond the site-specific in arts, to the deterritorial nomadic practices which realizes places as expanding fields  –in-motion and –in-sequence (one after another).
The performative dialogical space (-between) forms time / spatial structures of articulation and sharing for the presence both in-common-and-distance places, produces dialogical relations between the objects, the bodies and the places, through relational social developing actions.

The acronym CIPO, Cybernetic Intelligent Parasitic Object, refers to an ensemble of artworks in progress, robotic installations and dispositions, which propose new relations between places and pedestrians (potential participants) through technologies. As a socially engaged practice which began in 2002, CIPO aims to develop methodologies of dialogue in time and space (oral conversations and verbal interaction) focusing on the delicate intersection between art and real life.
In recent, CIPO takes the form of adapted handcarts, a stable type led by the human body, for unstable (infelicitous) open-ended collective (participative) public acts, somatic performativities and preprogrammed performances, thereby encouraging leisure that enhances the social life in the street. These acts merely come from the past memories and merely demand future individual visions or personal fantasies, aim at a new kind of democratic common space, often start from a sonic ambience. Thus, trolley ‘’dispositifs’’ appear publicly as technologically strange or bizarre arrangements formed by elements of difference, of intimacy and heterogeneity, standing as ahistorical entities or as otherities. The emergence of small local social spheres in the context of these actions is related to the virtuality of the happening. These urban trekking activities with the vehicles Cipo_ emerged in the socio-political crisis conditions in the center of Athens and functioned as spontaneous and nomadic. We can consider them as handcarts (trolleys with the cipo_ toolkit of mechanisms) that are active ‘’agents’’, which are dragged while walking in the city. The Cipo_toolkit has processors of robots, software, hardware, micro sensors (sonic, visual) and other small devices.

Η ψηφιακή δηµόσια σφαίρα της ιστορικής net.art από την επίκαιρη οπτική της χωρικής, της ενσώµατης και της επιτελεστικής στροφής στις τέχνες και τον αρχιτεκτονικό χώρο Κώστας Ντάφλος, 2020
------------------------------------------------------------------------
για την ΤΗΛΕ-ΗΜΕΡΙΔΑ ΜΕ ΘΕΜΑ '60 + 60 | ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑ ΙΙ-ΣΧΟΛΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ Ε.Μ.Π.

Προβάλλοντας εικόνες που τρεμοπαίζουν στο Πεδίο ΤΕΜΕΝΟΣ (μονά καρέ) χωρίς ήχο (στιγμές σιωπής), ο Μαρκόπουλος συσχετίζει το Πεδίο αυτό στο χωριό Λυσσαρέα με τις ασυνήθιστες σκέψεις-εικόνες του (όπως τις χαρακτηρίζει ο ίδιος), μέσα από την εφήμερη κινηματογραφική εγκατάσταση στην μορφή υπαίθριου νυκτερινού συμμετοχικού κινηματογράφου. Αν η αρχιτεκτονική σύμφωνα με τον Norberg-Schultz σημαίνει ενεργοποίηση τόπου, κάτι τέτοιο συμβαίνει ήδη με την εγκατάσταση στο Πεδίο ΤΕΜΕΝΟΣ από τον Μαρκόπουλο. Την πράξη αναγνώρισης μπορούμε να την θεωρήσουμε ως μια υποκειμενική, εμπειρική και προσωπική καλλιτεχνική διαδικασία επιλογής που γίνεται από έναν μη ειδικό καλλιτέχνη ως υποκινητή. Την πράξη νοηματοδότησης μπορούμε να την θεωρήσουμε επίσης ως μια υποκειμενική προσωπική (αλλά όχι ερμητική ή κλειστή) ανοικτή καλλιτεχνική διαδικασία, η οποία προσεγγίζει το συλλογικό μέσα από διασπορικά δίκτυα κοινών αναμνήσεων προγενέστερης κοινότητας όσο και μέσα από την εγκατάσταση νέας εφήμερης αδύνατης κοινότητας. Οι αξίες του έργου αυτού εντοπίζονται στα εξής στοιχεία: Η μυθοπλασία του σκηνοθέτη προορίζεται προς έναν διαλογικό θεατή από έναν διευρυμένο με την ζωή επιτελεστικό κινηματογράφο. Στην συγκεκριμένη αυτή συνθήκη προβολής αρχείων μνήμης στο ΤΕΜΕΝΟΣ, η επιτελεστική πορεία (προς και από) κατάβασης και ανάβασης των επισκεπτών στο Πεδίο, συνδέεται με τα προσωπικά τους βιωματικά και μνημονικά τους πλέγματα. Οι διαδικασίες που συνοδεύουν το επετειακό περιοδικό αυτό γεγονός στην συγκεκριμένη αυτή τοποθεσία οδηγούν στον πολλαπλασιασμό και την δικτύωση του τόπου από αναδυόμενες (νεότερες) πληθυντικές προσωπικές επιτελέσεις (παραγόμενες αφηγήσεις από το ακροατήριο) τις οποίες κινητοποιεί ο αναφορικός χώρος μνήμης του Μαρκόπουλου, με το συγκριτικό υλικό του.

Για την εκδήλωση: «Δημοκρατία, δημόσιος χώρος και Performance», επιμ.: Αγγ. Αυγητίδου, στα πλαίσια της έκθεσης: [OUT] TOPIAS ‐ Περφόρμανς και υπαίθριος / δημόσιος χώρος, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα.

Η έννοια διεκδίκηση κοινών διαπερνά την τριλογία δημόσιος χώρος, δημοκρατία και περφόρμανς επαναπροσδιορίζοντας κριτικά τις τρεις αυτές έννοιες. Σε ότι αφορά τον δημόσιο χώρο: Αν η νεωτερική έννοια του δημόσιου (το έξω) διαχωρισμένου από το ιδιωτικό (το μέσα) εξυπηρετεί κάθε είδους έλεγχο στο όνομα της διαφύλαξης της δημόσιας περιουσίας, και αντιλαμβάνεται ομογενοποιημένο και ισότιμα ουδέτερο το δημόσιο τερέν, επί της ουσίας αδρανές, ελεγχόμενο και διαφυλαγμένο • από την άλλη πλευρά, εμφανίζεται η διεκδίκηση κοινών να ανατρέπει αυτό το όριο (του ιδιωτικού με το δημόσιο), εκθέτοντας στη συλλογική διαπραγμάτευση πολλαπλές ανοικτές (ανολοκλήρωτες και εξελισσόμενες) δράσεις διεκδικήσεων που αντιλαμβάνονται τον χώρο ως κοινά (ο ίδιος ο χώρος αντιμετωπίζεται ως κοινός πόρος και αγαθό). Αυτές οι δράσεις διεκδίκησης είναι ταυτόχρονα νομαδικές και επικεντρωμένες, σποραδικές και δικτυωμένες, εντοπισμένες κατά περίπτωση και συνεχώς σε ακολουθία και κίνηση. Όπως γνωρίζουμε, η έννοια των κοινών χειραφετεί μέσα από πλαίσια αυτάρκειας, ανταλλαγής και διαμοιρασμού γνώσης και πρακτικών (λ.χ. όπως οι μορφές αλληλέγγυας οικονομίας). Η διεκδίκηση ή διαπραγμάτευση κοινών μετατοπίζει τις σταθερές ταυτότητες όπως προβάλλονται στα υποκείμενα και τον χώρο από νέα εργαλεία σχεδιασμού της καθημερινής εμπειρίας. Διεκδικεί την εξάλειψη των ορίων που παράγει το οικονομικό σύστημα διαχείρισης χώρου αντιδρώντας προς τις ασκούμενες αρμοδιότητες νόμιμης δικαιοδοσίας εξουσίας χώρου. Τα κοινά αναδύονται από τα κάτω ως επιτελέσεις παραμόρφωσης, νέας νοηματοδότησης και αμφισβήτησης, όσο επίσης ρήξης με κατεστημένες εξουσίες, με την προσδοκία πυκνώσεις συλλογικών αντιδράσεων να ανασχέσουν στην συνέχεια συνολικά το οικονομικό πλαίσιο διαχείρισης χώρου.

Ο ρόλος και η ταυτότητα των μαθημάτων στις Τέχνες για την εκπαίδευση Αρχιτεκτόνων Κώστας Ντάφλος Για την Ημερίδα «Αρχιτεκτονικές Σπουδές και Επαγγελματικά δικαιώματα», Αίθουσα Τελετών, Κτήριο Αβέρωφ, Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΕΜΠ, 2016.

Περίληψη: Με την τοποθέτησή μου αυτή, σχετικά με την αρχική πρόταση του Π.Δ., επιδιώκω αφενός να ασκήσω κριτική στο σημείο όπου εμφανίζεται η αρκετά συμμετρική, κατά την γνώμη μου, ακολουθούμενη τυπολογία της παραγράφου 2.2, όπου παρουσιάζονται οι θεματικές ενότητες που διαρθρώνουν το γνωστικό αντικείμενο του Αρχιτέκτονα, πιστεύοντας πως αυτή η κατηγοριοποίηση διέπεται από εσωτερικές αντιφάσεις που εντοπίζονται με διαφορετικό τρόπο στις δύο ενότητες Σχεδιασμός και Αναπαραστάσεις, όπου θα αναπτύξω στην συνέχεια • και αφετέρου η τοποθέτησή μου αυτή προσπαθεί να αναιρέσει την επικρατούσα ιδεοληψία σχετικά με την συμβολή των μαθημάτων Εικαστικών τεχνών στις Σχολές και τα Τμήματα Αρχιτεκτόνων. Θεωρώ λοιπόν πως ο εκπαιδευτικός ρόλος των εικαστικών μαθημάτων σήμερα διολισθαίνει έξω από το ιστορικό πλαίσιο των εικαστικών τεχνών σε ότι αφορά την σχέση τους με την αρχιτεκτονική. Έτσι, συνεχίζεται να αποδίδεται έμφαση στον αναπαραστατικό χαρακτήρα των μαθημάτων αυτών ως προς την συμβολή τους, ουσιαστικά αλλοιώνοντας την σύγχρονη ταυτότητα των αρχιτεκτονικών σπουδών. Στο τέλος του κειμένου επιχειρείται μια διαφορετική πρόταση οργάνωσης του Προγράμματος Σπουδών αρχιτεκτόνων, η οποία θεωρώ, εξομαλύνει τις αντιφάσεις αυτές και ανακλά πιστότερα την πραγματικότητα της εκπαίδευσης σύμφωνα με τον ρόλο των μαθημάτων, διευκολύνοντας την συνεργασία των μαθημάτων ώστε να επιτυγχάνονται διασυνδέσεις πεδίων στη συνέχεια και να επιτρέπεται ευκολότερα η κατανόηση των συγκοινωνούντων περιοχών, όσο και η επιλογή κατευθύνσεων στις σπουδές. Σε επόμενο επίπεδο η οργάνωση του Προγράμματος Σπουδών αρχιτεκτόνων σύμφωνα με τις περιοχές συνάφειας της θεωρητικής γνώσης και των πρακτικών θα επιδράσει θετικά και στην επαγγελματική προοπτική.

''Οµοιογενές σύνολο αγροτικής κατοικίας, χαρακτηριστικό δείγµα της ειδικής κατηγορίας κτισµάτων της Άνδρου, το οποίο λόγω της διατήρησης σε µεγάλο βαθµό της αυθεντικότητάς του, αποτελεί σηµαντικό τεκµήριο για την µελέτη της εξέλιξης της αρχιτεκτονικής, καθώς και της αγροτικής οικονοµίας και ζωής στην Άνδρο την συγκεκριµένη χρονική περίοδο, και κατά συνέπεια της πολιτιστικής και πολιτισµικής της εξέλιξης, ενισχύοντας έτσι το πολιτιστικό απόθεµα του αρχαιολογικού χώρου''. Απόφαση ΥΠΠΟΑ.

Τεκμηρίωση συνόλου

Αν από τη μια μεριά αξιώνουμε να φανταζόμαστε περιπλανώμενους εκπεπτωκότες αγγέλους με υλικότητα και σωματικότητα, περπάτημα και βλέμμα, σε μια πόλη, η οποία μπορεί να εκπληρώνει θαύματα καλλιεργώντας την εφήμερη συνάντηση και το τυχαίο συμβάν, επιτρέποντας την ανάδυση μαγικών και επίπλαστων Κόσμων, ικανών να ενεργοποιούν το προσωπικό φαντασιακό και να καταφέρνουν την προβολή και την εκδήλωση των επιθυμιών μας, μαγικά, σε χώρους θαυμάτων, επιτέλεσης συμβάντων, όπως για παράδειγμα στο νομαδικό μαγικό θέατρο • από την άλλη πλευρά, τίθεται το ερώτημα μήπως αυτές οι προσωπικές επιθυμίες μας συνεχίζουν, ακόμη και έτσι, να παραμένουν ουσιαστικά ανεκπλήρωτες. Αν πίσω από όλα αυτά παράλληλα κρύβεται η διαπραγμάτευση που θέτει ο διάβολος τζόκερ (joker) οδηγώντας προς το ρίσκο και την περιπέτεια, όπως εκφράζονται από την αρχαία θεά Μήτιδα που παραπέμπει στον γρίφο χρησιμοποιώντας την αμφισημία και τον άλυτο δεσμό, αναρωτιόμαστε τελικά μήπως κάτι τέτοιο αφήνει τόπο στην έλευση του συμβάντος που προσιδιάζει στις διαδικασίες του έρωτα. Σημειωτέον, η ρευστότητα του συμβάντος όπως στον έρωτα ενυπάρχει στις διαλογικές τακτικές του χάκερ υποκινητή, 1 στον αντίποδα του κοινότοπου γεγονότος της μη διακινδύνευσης και της ασφάλειας που παρέχει το «καλλιτεχνικό» πάρτυ, όπως το προτείνει η Σχεσιακή Αισθητική.