Svetlana Alexièvich
Svetlana Alexàndrovna Alexièvich (en bielorús: Святлана Аляксандраўна Алексіевіч, Sviatłana Alaksandraŭna Aleksijevič, en rus: Светлана Александровна Алексиевич; en transcripcion anglesa: Svetlana Alexievich; Stanislav (actualament Ivano-Frankivsk), Ucraïna, 31 de mai de 1948) es una escrivana e dissidenta bielorussa. Autora en lenga russa se ganhèt en 2015 lo Prèmi Nobel de Literatura.
Biografia
[modificar | Modificar lo còdi]Svetlana Alexièvich nasquèt en 1948 a Stanislau, en Ucraïna, dins una familha d'ensenhaires. Sortida d'una maire ucraïniana e d'un paire bielorús, la familha tornèt dins lo país del paire quand aqueste aguèt acabat lo servici militar. Aprèp qu'acabèsse sos estudis, Svetlana trabalhèt coma ensenhaira e jornalista abans d'estudiar jornalisme tre 1967 a l'Universitat de Minsk. Acabèt son epòca universitària en 1972 e endralhèt puèi sa carrièra cap al jornalisme.
Son primièr libre, У войны не женское лицо ("la guèrra a pas un morre de femna"), resultat d'annadas de recercas e d'entrevistas sus la participacion de las femnas a la Segonda Guèrra Mondiala, foguèt publicat en 1985. Creèt un terratrèmol dins l'univèrs sovietic e se vegèt rebutat abans de venir un succès de venda gràcias a de comentaris elogioses de Mikhaïl Gorbachòv.
Fòrça critica envèrs lo regim totalitari e la censura del govèrn bielorús e son president Aleksandr Lokashenko, partiguèt de Bielorussia en 2000 e visquèt exiliada dins divèrsas capitalas europèas (París, Gotenburg e Berlin) fins a 2011, an que tornèt viure a Minsk.
Òbras
[modificar | Modificar lo còdi]- У войны не женское лицо (1983)
- Последние свидетели. Сто недетских рассказов (1985)
- Цинковые мальчики (1989)
- Зачарованные смертью (1993)
- Чернобыльская молитва (1999)
- Время секонд-хэнд: конец красного человека (2013)