Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Wikipedia

Barbra Streisand

amerykańska piosenkarka i aktorka

Barbra Joan Streisand (ur. 24 kwietnia 1942 w Nowym Jorku) – amerykańska piosenkarka, aktorka, kompozytorka, autorka tekstów, reżyserka, scenarzystka i producentka filmowa.

Barbra Streisand
Ilustracja
Barbra Streisand (2018)
Imię i nazwisko

Barbara Joan Streisand

Data i miejsce urodzenia

24 kwietnia 1942
Nowy Jork

Zawód

piosenkarka, aktorka, kompozytorka, autorka tekstów, reżyserka, scenarzystka, producentka filmowa

Współmałżonek

Elliott Gould
(1963–1971; rozwód)
James Brolin
(od 1998)

Lata aktywności

od 1957

Odznaczenia
Prezydencki Medal Wolności (Stany Zjednoczone) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
podpis
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Laureatka licznych wyróżnień, między innymi 2 Nagród Akademii Filmowej (Oscarów), 10 Grammy (w tym honorowych Grammy Legend Award i Grammy Lifetime Achievement Award), Tony, 3 Emmy, 9 Złotych Globów (w tym honorowej Nagrody im. Cecila B. DeMille’a), 4 Peabody Awards, Nagrody Amerykańskiej Gildii Reżyserów Filmowych, a także nagród za całokształt twórczości przyznanych przez Amerykański Instytut Filmowy i Gildię Aktorów Ekranowych. Należy do ścisłego grona laureatów EGOT, czyli czterech najważniejszych nagród amerykańskiego przemysłu rozrywkowego (Emmy, Grammy, Oscara i Tony). W 2015 odznaczona Prezydenckim Medalem Wolności.

Zaliczana do grona piosenkarek, które odniosły największy sukces w historii współczesnej muzyki rozrywkowej pod względem sprzedaży płyt i uznania krytyki. Nakład sprzedanych przez nią albumów szacuje się na 145 mln egzemplarzy[1], w tym ponad połowę w Stanach Zjednoczonych, co czyni ją najwyżej notowaną artystką solową w rankingu sprzedaży w tym kraju[2]. Niektóre źródła podają, że liczba sprzedanych przez nią płyt wynosić może nawet 245 mln sztuk[3][4][5][6]. Za sprzedaż albumów w USA uzyskała 14 multiplatynowych płyt, 31 platynowych i 53 złote[7]. Według RIAA jest artystką z największą liczbą (33) albumów w pierwszej dziesiątce notowania Billboard 200 spośród wszystkich piosenkarek solowych[8]. Znajduje się na czwartym miejscu rankingu artystów z największą liczbą płyt, które dotarły do pierwszego miejsca na amerykańskiej liście sprzedaży. Jest jedyną artystką na świecie, która przez kolejnych sześć dekad dotarła ze swoją płytą do pierwszego miejsca na liście Billboard 200[9].

Życiorys

edytuj

Wczesne lata

edytuj

Urodziła się w nowojorskim Brooklynie jako córka Amerykanów żydowskiego pochodzenia – nauczyciela gramatyki, poety i naukowca Emanuela Streisanda i szkolnej sekretarki Diany (urodzonej jako Ida Rosen), która w młodości próbowała kariery jako śpiewaczka sopranowa[10]. Jej dziadkowie wyemigrowali do USA z terenów dawnej Polski; rodzina jej ojca pochodziła z Galicji, a matki – z zaboru rosyjskiego, gdzie jej pradziadek był kantorem. Dziadkiem Barbry był Izaak Streisand (syn Kesriel Streisand i Mali Feldman), żydowski emigrant z Buczacza, a babcią – Annie (Anna) Kesten (Keston, Kessler), żydowska emigrantka z Galicji (córka Dreijzie „Daisy” Cohen i Maxa Kestena [Kestona, Kesslera], który był synem Charlesa Kestona)[11].

Gdy miała 15 miesięcy, jej ojciec zmarł z powodu niewydolności oddechowej po zastrzyku morfiny mającym złagodzić atak padaczki[12]. Po śmierci Emanuela rodzina pogrążyła się niemal w ubóstwie[13][14], z tego powodu na kolejne osiem lat zamieszkała u rodziców Diany w Williamsburgu[15]. W 1949 drugim mężem Diany został Louis Kind, sprzedawca używanych samochodów, który jednak opuścił rodzinę, gdy Barbara miała 13 lat[16]. Barbara wychowywała się z dwójką rodzeństwa: starszym o siedem lat rodzonym bratem Sheldonem i młodszą przyrodnią siostrą Rosalind, która w dorosłym życiu zmieniła imię na Roslyn i również została piosenkarką[17].

Uczęszczała do Bais Yakov School w Brooklynie. W latach 50. wraz z matką wzięła udział w sesji nagraniowej w studiu Nola Recording, na której zarejestrowała na winylu piosenki „Zing! Went the Strings of My Heart” i „You Never Know”[18]. Po skończeniu drugiej klasy szkoły średniej Erasmus Hall High School, w ramach praktyk letnich, wystąpiła w spektaklu Piknik wystawianym w teatrze Malden Bridge Playhouse[19]. W ramach praktyk pracowała także w teatrze Cherry Labe w Greenwich Village[20]. Śpiewała też w chórze Chorale Clubo oraz wzięła udział w trzymiesięcznym kursie w Actors Studio Lee Strasberga[21]. W styczniu 1959, ukończywszy szkołę średnią na pół roku przed terminem, wyjechała do Nowego Jorku, gdzie uczęszczała na zajęcia aktorskie do Theatre Studio oraz wystąpiła jako Clynthia w spektaklu Z życia owadów[22]. Warsztat aktorski rozwijała z ówczesnym chłopakiem, Barrym Dennenem, który dzielił się z nią zawodowymi wskazówkami[23]. Zarabiała na życie, pracując jako bileterka w teatrze Lubt-Fontanne, opiekunka do dzieci, urzędniczka i recepcjonistka w biurze agencji reklamowej Ben Sackheim Inc., której dyrektorem artystycznym był jej brat[24]. Przez brak regularnego dochodu nie miała stałego miejsca zamieszkania, dlatego pomieszkiwała u znajomych[25].

Lata 60.

edytuj
 
Streisand (1962)

Na początku lat 60. wzięła udział w przesłuchaniach do roli Liesl von Trapp w spektaklu Dźwięki muzyki oraz z pomocą Barry’ego Dennena zarejestrowała taśmę z kilkoma utworami[26]. W tym czasie zdobyła uznanie publiczności występami w klubie nocnym „The Lion”, wówczas jednym z najpopularniejszych klubów gejowskich na Greenwich Village, w którym pracowała także jako szatniarka[27]. Kiedy miała 18 lat, zmieniła imię z Barbara na Barbra[28][29], by wyróżnić się od innych debiutantów[30]. Niedługo później zaczęła występować w Theatre Studio w roli francuskiej pokojówki Hortense w spektaklu The Boy Friend[31]. Po pomyślnym przejściu przesłuchań zaczęła dawać regularne recitale w klubie nocnym „Bon Soir” w Greenwich Village, a jej występy zdobywały uznanie publiczności i krytyków, którzy wychwalali jej talent w recenzjach[32]. Po jednym z występów podpisała trzyletni kontrakt menedżerski z Tedem Rozarem, a jej agentem został Irvin Arthur z firmy Associated Booking Corporation[33].

W 1961 zaczęła występować w klubie „Caucus” w Detroit, a jej debiut poprzedziła kampania promocyjna obejmująca wywiady dla radia (audycje The Jack Harris Show i Guest House w rozgłośni WJR) i prasy (m.in. gazety „Detroit News” i „Windsor Star”)[34]. W materiałach promocyjnych podawała, że pochodzi z Turcji, czym chciała uniknąć podkreślania jej żydowskiego i brooklyńskiego pochodzenia[35]. W kwietniu 1961 dała swój pierwszy telewizyjny występ w programie The Tonight Show, w którym zaśpiewała „A Sleepin’ Bee” i „When the Sun Comes Out”[36]. Niedługo po występie w telewizji zagrała koncert w Crystal Palace oraz zaśpiewała piosenki „A Sleepin’ Bee” i „Lover, Come Back to Me” w programie telewizyjnym PM East[37]. Pozytywne recenzje od widzów sprawiły, że zaczęła regularnie gościć w tym programie[38]. Występowała także w teatrze-restauracji „Town’n’Country” w Winnipeg, a jej menedżerem został Marty Erlichman[39]. Dzięki niemu wzięła udział w przesłuchaniach do off-broadwayowskiej rewii Another Evening with Harry Stoones, w której zdobyła angaż i podpisała kontrakt z Jeffem Harrisem[40]. Dorabiała do skromnej gaży teatralnej (zarabiała 37,5 dol. tygodniowo), występując w klubie „Blue Angel”[41]. Po zdjęciu rewii Another… z powodu słabych recenzji zdobyła angaż do roli panny Marmelstein w broadwayowskim przedstawieniu I Can Get It for You Wholesale wystawianym w Shubert Theatre[42]. By zwrócić na siebie uwagę publiczności, ponownie podkoloryzowała swój życiorys, tym razem podając w programie teatralnym, że urodziła się na Madagaskarze i dorastała w Rangunie[43]. Choć sztuka otrzymywała przeważnie krytyczne recenzje, Streisand za swoją rolę była doceniana przez krytyków i cieszyła się uznaniem publiczności[44]. Za występy w I Can Get It… otrzymała nagrodę New York Drama Critics’ Circle oraz była nominowana do nagrody Tony dla najlepszej aktorki drugoplanowej w musicalu, ponadto Howard Taubman na łamach „The New York Timesa” uznał ją za jedną z dziesięciu najlepszych debiutantek na Broadwayu[45]. Wraz z resztą obsady spektaklu nagrała album z piosenkami z I Can Get It…, a także zaśpiewała cztery piosenki na płytową wersję musicalu Pubs and Needles[46]. Dzięki pomocy agenta reklamowego Richarda Falka zaczęła coraz częściej występować w telewizyjnych talk-shows oraz udzielać wywiadów prasie, dzięki czemu zyskiwała coraz większe zainteresowanie mediów[47]. W tym czasie jej nowym agentem został Joe Sully, z którego pomocą podpisała gwiazdorski kontrakt na występy w „Bon Soir”[48]. Ponadto została klientką agencji artystycznej William Morris i otrzymała oferty współpracy z wytwórniami muzycznymi Capitol Records i Atlantic Records, jednak obie odrzuciła[49]. Znużona powtarzalnymi występami w I Can Get It…, coraz częściej spóźniała się na przedstawienia oraz grała bez zaangażowania, czym irytowała współpracowników[50].

1 października 1962 podpisała kontrakt z firmą Columbia Records, której ówczesny szef – Goddard Lieberson – wcześniej kilka razy odrzucił propozycje współpracy z artystką[51]. W tym czasie jej nowym agentem reklamowym został Lee Solters[52]. 15 dni po podpisaniu umowy rozpoczęła pracę nad materiałem na debiutancki album, zatytułowany po prostu The Barbra Streisand Album, który wydała 25 lutego 1963[53]. Premierę płyty poprzedziła występem w programie The Ed Sullivan Show, w którym zaśpiewała piosenki „Lover, Come Back to Me” i „My Coloring Book”[54]. Niedługo po wydaniu krążka odbyła trasę promocyjną obejmującą koncerty w klubach nocnych oraz występ w programie telewizyjnym The Mike Douglas Show[55]. W kolejnych miesiącach m.in. zagrała serię występów w klubach „hungry i”, „Basin Street East” i „Mister Kelly’s”, a także zaśpiewała 23 maja na corocznym obiedzie Stowarzyszenia Korespondentów Białego Domu z udziałem prezydenta USA Johnem F. Kennedym oraz występowała gościnnie na koncertach Liberace’a, najpierw w hotelu „Riviera” w Las Vegas, a następnie w klubie „Harrah’s” w Lake Tahoe[56]. Album promowała także singlami „Happy Days Are Here Again”, „My Coloring Book”, „Cry Me a River” i „A Sleepin’ Bee”. Mimo porażki sprzedażowej w pierwszym miesiącu po premierze, dzięki przychylnym recenzjom prasowym krążek dotarł do ósmego miejsca na liście Billboard 100[57], a Streisand odebrała za jego wysoką sprzedaż certyfikat złotej płyty w Stanach Zjednoczonych[7]. W drugiej połowie roku zaczęła występować w klubie „The Cocoanut Grove” w Los Angeles, a jej premierowy koncert w tym lokalu zgromadził śmietankę amerykańskiego show-biznesu[58]. W tym czasie jej nowymi agentami zostali David Begelman i Freddie Fields, dzięki którym m.in. gościła w programie The Judy Garland Show[59]. Za ten występ w talk-show była w 1964 nominowana do nagrody Emmy w kategorii „wybitny występ w pojedynczym lub seryjnym programie rozrywkowym lub muzycznym”[60].

Jeszcze w 1963 także recital w sali Hollywood Bowl, a na rynku pojawiła się jej druga płyta, The Second Barbra Streisand Album, która powtórzyła sukces debiutu – zebrała przychylne recenzje od krytyków oraz dotarła do drugiego miejsca na liście Billboard 200[61]. Po wydaniu płyty odbyła trasę koncertową po USA[62]. W grudniu odebrała nagrodę magazynu „Cue” dla człowieka rozrywki minionego roku oraz została uznana za jedną z wybitnych młodych kobiet w zestawieniu magazynu „Mademoiselle”[63]. W tym czasie kończyła także nagrania materiału na kolejny album[63].

 
Streisand (1965)

W 1964 wróciła do Broadwayu, gdzie od 26 marca przez kolejne dwa lata występowała w roli Fanny Brice w spektaklu Zabawna dziewczyna wystawianym w Winter Garden Theatre[64]. Przedpremierowe sztuki zagrała w Bostonie i Filadelfii, a za swój występ zebrała przychylne recenzje krytyków[65]. Jeszcze przed zdobyciem angażu podjęła lekcje baletu, by udoskonalić swoje umiejętności taneczne[66], a przed premierą spektaklu na Broadwayu nagrała singiel „I Am Woman” promujący sztukę, który zebrał przychylne recenzje, jednak nie osiągnął większego sukcesu na listach przebojów[67]. Spektakl pomógł wylansować jej dwa przeboje: „People” oraz „Don’t Rain on My Parade”. Za występ w Zabawnej dziewczynie zdobyła uznanie krytyków i była nominowana do nagrody Tony[68]. Również w 1964 odebrała dwie nagrody Grammy za wygraną w kategoriach: najlepsza wokalistka i najlepszy album (The Barbra Streisand Album), ponadto była nominowana do nagrody za nagranie roku („Happy Days Are Here Again”)[69]. Rok później występowała ze sztuką w Prince of Wales Theatre na londyńskim West Endzie. W międzyczasie wydała dwa kolejne albumy: The Third Album[70] i People. Oba krążki spotkały się z dużym zainteresowaniem słuchaczy, szczególnie People, które – dzięki tytułowemu przebojowi – uzyskało w USA status platynowej płyty[7], stając się jednocześnie pierwszym wydawnictwem w dyskografii Streisand, które trafiło na szczyt notowania amerykańskiej listy sprzedaży albumów Billboard 200[71]; The Third Album dotarło do ósmego miejsca na liście sprzedaży[72].

Jeszcze w 1964 podpisała kontrakt z telewizją CBS opiewający na 1 mln dol. na godzinne programy specjalne, które miały być realizowane przez kolejne 10 lat[73]. Pierwsze ze zrealizowanych widowisk muzycznych My Name Is Barbra w 1965 okazało się wielkim sukcesem, otrzymując pozytywne recenzje i nagrody Emmy[74]. Piosenki pochodzące z tej produkcji zostały zebrane i wydane na albumach My Name Is Barbra oraz My Name Is Barbra, Two..., które również ukazały się w 1965. Rok później premierę miał program Color Me Barbra, do którego również nagrała album. Jesienią wydała album pt. Je m’appelle Barbra, na którym umieściła częściowo francuskojęzyczny repertuar oraz standardy „Autumn Leaves” i „What Now My Love”.

W czerwcu 1967 w nowojorskim Central Parku zagrała darmowy koncert przed 135-tysięczną publicznością[75]. Fragmenty zapisu tego wydarzenia ukazały się później na płycie A Happening in Central Park. Artystka w tym samym roku nagrała i wydała jeszcze dwa krążki, Simply Streisand i A Christmas Album, z których ten drugi stał się jednym z największych bestsellerów w jej karierze[76]. W 1968 premierę miała ekranizacja przedstawienia Zabawna dziewczyna, w której Streisand zagrała główną rolę[77]. Produkcja odniosła sukces zarówno komercyjny, jak i artystyczny, przynosząc jej Złoty Glob oraz Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej[77]; drugą nagrodę zdobyła ex aequo z Katharine Hepburn.

Latem 1969 wydała album What About Today?, którym odeszła od stylistyki broadwayowskiej na rzecz współczesnego popu. Płyta okazała się porażką komercyjną. Pod koniec roku odniosła jednak kolejny triumf kinowy filmem Hello, Dolly!, będącym ekranizacją musicalu o tym samym tytule. Pomimo iż film poniósł twórcom kilkumilionowe straty, okazał się jednym z najbardziej dochodowych obrazów tego roku[78]. Streisand w wieku zaledwie 27 lat miała już na koncie wszystkie najważniejsze nagrody przemysłu filmowego i muzycznego: Grammy, Oscara, Złoty Glob i Emmy. Muzyczny dorobek lat 60. podsumowała swoją pierwszą składanką przebojów pt. Barbra Streisand’s Greatest Hits, która zdobyła w USA certyfikat podwójnej platyny.

Lata 70.

edytuj

Lata 70. rozpoczęła rolą w filmach W pogodny dzień zobaczysz przeszłość oraz Puchacz i Kotka, który stał się dużym hitem. W 1971 wydała album pt. Stoney End, z którym dotarł do 10. miejsca na liście Billboard 200 i który uzyskał status platynowej płyty w USA. Tytułowa piosenka również podbiła amerykańskie listy przebojów. Wydana pół roku później płyta Barbra Joan Streisand również cieszyła się powodzeniem.

 
Streisand (1969)

W 1972 premierę kinową miała komedia No i co, doktorku?, w której Streisand zagrała główną rolę. Film przyniósł dochód w wysokości 66 mln dol.[79] i okazał się jedną z najbardziej kasowych produkcji roku. Kolejny film, podszyty licznymi przekazami feministycznymi Jak się zabawić?, okazał się za to jedną z największych klęsk filmowych na polu komercyjnym, mimo zdobytych pozytywnych recenzji co do gry aktorskiej Streisand. W 1973 wyemitowano piąte widowisko telewizyjne z udziałem artystki, w którym wykonywała swoje przeboje oraz inne znane utwory do akompaniamentu egzotycznych i nietypowych instrumentów. Nagrania pochodzące z produkcji zostały wydane później na albumie Barbra Streisand...and Other Musical Instruments. W tym samym roku piosenkarka pojawiła się u boku Roberta Redforda w melodramacie Tacy byliśmy, który okazał się jednym z jej największych hitów filmowych. Produkcja została nagrodzona dwoma Oscarami, Złotym Globem i Grammy, a tytułowa piosenka „The Way We Were” trafiła na pierwsze miejsce listy Billboard Hot 100, stając się zarazem pierwszym utworem w dorobku Streisand, który dotarł na szczyt notowania. Utwór został zawarty także na jej kolejnym albumie pt. The Way We Were.

W 1974 wystąpiła w filmie Dla dobra Pete’a, który przeszedł jednak bez większego echa. Jesienią wydała album pt. ButterFly, na którym umieściła swoje interpretacje piosenek z repertuaru artystów, takich jak David Bowie, Paul Anka i Bob Marley. Album wyprodukował ówczesny partner artystki, Jon Peters. Krążek uzyskał status złotej płyty w USA, podobnie jak wydany w 1975 album pt. Lazy Afternoon. W tym samym roku pojawiła się w filmie Zabawna dama, będącym sequelem obrazu Zabawna dziewczyna sprzed siedmiu lat, który jednak spotkał się z umiarkowanym sukcesem kasowym i, mimo otrzymania pięciu nominacji, nie zdobył ani jednej nagrody Akademii Filmowej.

 
Streisand (1973)

W lutym 1976 na rynku pojawił się album pt. Classical Barbra, na którym Streisand zinterpretowała utwory napisane przez klasycznych kompozytorów europejskich, takich jak Händel, Schumann czy Debussy. W grudniu premierę miał film Narodziny gwiazdy (drugi remake obrazu z 1937), w którym artystce partnerował Kris Kristofferson, a ona sama została współproducentką filmu. Narodziny gwiazdy nagrodzono Oscarem oraz pięcioma Złotymi Globami. Oficjalna ścieżka dźwiękowa do filmu, zawierająca piosenki z filmu wykonywane przez Streisand i Kristoffersona, pokryła się pięciokrotną platyną w USA. Pochodząca ze płyty ballada „Evergreen” również stała się wielkim przebojem i dotarła do pierwszego miejsca na liście Hot 100.

W 1977 wydała album Streisand Superman, który uzyskał status platynowej płyty w USA. Na wydanej w kolejnym roku płycie Songbird umieściła utwór „You Don’t Bring Me Flowers” nagrany w duecie z Neilem Diamondem, z którym to trafiła na pierwsze miejsce listy Hot 100. Jesienią 1978 ukazało się drugie retrospektywne wydawnictwo pt. Barbra Streisand’s Greatest Hits Volume 2, które pobiło kolejne rekordy sprzedaży, zdobywając pięciokrotną platynę w USA oraz docierając do pierwszych miejsc m.in. w Kanadzie, Wielkiej Brytanii i Nowej Zelandii. W tym samym roku pojawiła się w komedii Wielkie starcie, która mimo niepochlebnych recenzji okazała się kolejnym sukcesem kasowym, a piosenka „The Main Event/Fight” stała się przebojem. W drugiej połowie 1979 nagrała album pt. Wet zawierający dyskotekowy hit „No More Tears (Enough Is Enough)”, który nagrała w duecie z Donną Summer.

Lata 80.

edytuj

W 1980 wydała album pt. Guilty, niemal w całości skomponowany i wyprodukowany przez Barry’ego Gibba z zespołu Bee Gees. Krążek zdobył w USA certyfikat pięciokrotnie platynowej płyty i pozostaje największym bestsellerem w całym dorobku Streisand[76]. Płyta zawierała kilka przebojów, w tym „Guilty” i „What Kind of Fool” (oba nagrane w duecie z Gibbem) oraz singel „Woman in Love”, który masowo podbił listy sprzedaży i stał się sztandarowym hitem artystki. W 1981 premierę mieli Niepokorni, kolejny film z udziałem Streisand, który poniósł klęskę komercyjną. Wydana w tym samym roku kompilacja przebojów Memories spotkała się z gorącym przyjęciem i sprzedała w wielomilionowym nakładzie na świecie[80]. Kompilacja zawierała największe hity artystki z ostatnich lat oraz nowe piosenki – „Comin’ in and Out of Your Life” i „Memory” z musicalu Koty, które także zdobyły popularność.

W 1983 ukończyła realizację filmu Yentl, którego była producentką, współscenarzystką i reżyserką, a także odtwórczynią głównej roli. Obraz, oparty na treści opowiadania Isaaca Bashevisa Singera, zdobył Oscara za najlepszą muzykę filmową, a także dwa Złote Globy, w tym dla najlepszego reżysera, czyniąc Streisand pierwszą kobietą w historii, jaka otrzymała wyróżnienie w tej kategorii[81]. Film, jak i jego ścieżka dźwiękowa spotkały się także z sukcesem komercyjnym.

W 1984 wydała album pt. Emotion, a rok później krążek pt. The Broadway Album, na którym wykonała wybrane utwory z musicali broadwayowskich, m.in. West Side Story, A Little Night Music i Carousel. Pomimo sceptycyzmu wytwórni, która niechętnie zgodziła się na wydanie The Broadway Album, płyta trafiła na pierwsze miejsce listy sprzedaży Billboard 200 i należy do grona najlepiej sprzedających się wydawnictw artystki. Album promowały single „Somewhere” oraz „Send in the Clowns”.

 
Barbra Streisand na przyjęciu po rozdaniu nagród Emmy, 1995

We wrześniu 1986 zorganizowała charytatywny koncert na terenie swojej prywatnej posiadłości w Malibu, mający na celu zebranie funduszy na rzecz kampanii prezydenckich kandydatów amerykańskiej Partii Demokratycznej. Wydarzenie zostało później wyemitowane w telewizji i wydane na płycie One Voice. Jesienią 1987 odbyła się premiera filmu Wariatka, w którym Streisand zagrała kobietę oskarżoną o morderstwo i do którego częściowo napisała scenariusz. Obraz spotkał się z entuzjastycznym przyjęciem publiczności. Na wydanym w 1988 krążku Till I Loved You umieściła piosenki, które nagrała w duetach z zaproszonymi artystami, takimi jak Burt Bacharach, Quincy Jones, Dionne Warwick czy Donem Johnsonem. W 1989 pojawiła się kompilacja przebojów pt. A Collection: Greatest Hits... and More, niemal w całości składająca się z materiału nagranego w latach 80. Składanka uzyskała status albumu podwójnie platynowej płyty w USA.

Lata 90.

edytuj

Kolejnym reżyserskim projektem Streisand był film Książę przypływów (1991), który także współwyprodukowała i w którym zagrała główną rolę. Obraz został nominowany do Oscara w siedmiu kategoriach i okazał się hitem kinowym, podnosząc tym samym reputację Streisand jako reżyserki. W tym samym roku artystka wydała retrospektywne wydawnictwo Just for the Record..., na którym zebrała w większości nagrania rzadkie lub nigdy wcześniej niepublikowane. W 1993 powróciła do repertuaru broadwayowskiego albumem pt. Back to Broadway, z którym dotarła do pierwszego miejsca na amerykańskiej liście przebojów i za którego sprzedaż odebrała certyfikat podwójnie platynowej płyty w USA. Na przełomie 1993 i 1994 dała dwa występy na MGM Grand Garden Arena, które były jednocześnie pierwszymi koncertami na nowo powstałym obiekcie. Były to jej pierwsze komercyjne występy na żywo od blisko 28 lat i spotkały się one z ogromnym zainteresowaniem. Zachęcona ich sukcesem, w 1994 roku wyruszyła w trasę koncertową, która przyniosła dochód w wysokości 50 milionów dolarów[82].

W 1996 premierę miał jej kolejny film Miłość ma dwie twarze, w którym zagrała także jedną z głównych ról. Film, mimo mieszanych recenzji, okazał się sukcesem komercyjnym. Streisand za nagraną do filmu piosenkę „I Finally Found Someone” (w duecie z Bryanem Adamsem) była nominowana do Złotego Globu i Oscara. Rozczarowana brakiem nominacji do Oscara w kategorii filmowej, odmówiła zaśpiewania utworu „I Finally Found Someone” na gali rozdania nagród, w czym zastąpiła ją Céline Dion[83]. Z artystką w 1997 nagrała duet „Tell Him”, który spotkał się z masowym sukcesem na całym świecie. Piosenka znalazła się na kolejnych albumach obu artystek, Higher Ground Streisand i Let’s Talk About Love Dion, które stały się bestsellerami. Wydawnictwo Higher Ground uzyskało w Stanach Zjednoczonych status potrójnie platynowego. Latem 1998 roku drugim mężem Barbry Streisand został aktor James Brolin, a związek ten stał się tematem kolejnej płyty artystki, A Love Like Ours.

XXI wiek

edytuj

W noc sylwestrową 1999/2000 Streisand ponownie wystąpiła w MGM Grand Garden Arena z koncertem, który miał zdobyć miano najbardziej dochodowego w historii Las Vegas. Jej kolejne tournée, zatytułowane Timeles, pobiło kolejne rekordy. W 2001 roku piosenkarka wydała drugi w swojej karierze album świąteczny, Christmas Memories. Rok później ukazały się dwie kompilacje: dwupłytowa The Essential Barbra Streisand, która dotarła do Top 10 europejskich list sprzedaży, w tym do miejsca 1. w Wielkiej Brytanii, oraz Duets, zawierająca utwory nagrane z innymi artystami. Rok później swą premierę miało wydawnictwo The Movie Album, na którym znalazły się utwory pochodzące z takich filmów jak Dzisiejsze czasy, Śniadanie u Tiffany’ego i Bagdad Café. Do aktorstwa Streisand powróćiła w komedii Poznaj moich rodziców z 2004, gdzie zagrała u boku Roberta De Niro i Dustina Hoffmana.

 
Podczas koncertu w londyńskiej O2 Arena, 2007

Pierwszy od sześciu lat album z premierowym materiałem, Guilty Pleasures, ukazał się jesienią 2005 roku, jako nawiązanie do wydanej 25 lat wcześniej bestsellerowej płyty Gulity. Barry Gibb ponownie pojawił się jako producent materiału, a także udzielił się wokalnie w dwóch utworach. Płyta spotkała się sukcesem, pokrywając się złotem w USA i platyną w Wielkiej Brytanii. W 2006 roku artystka wyruszyła w kolejną trasę koncertową, zatytułowaną Streisand: The Tour, która miała się stać najbardziej dochodową w całej jej karierze. Koncertowa płyta Live in Concert 2006, z zapisem kilku amerykańskich występów, została wydana w 2007 roku i dotarła do pierwszej dziesiątki listy sprzedaży w Stanach Zjednoczonych. W tym samym roku w Pałacu Elizejskim z rąk Nicolasa Sarkozy’ego odebrała prestiżowe, najwyższe francuskie odznaczenie: Legię Honorową[84][85].

W 2008 piosenkarka nawiązała współpracę z Dianą Krall, czego owocem była płyta Love Is the Answer. Kilka dni przed jej premierą, we wrześniu 2009, Streisand wystąpiła w nowojorskim klubie jazzowym Village Vanguard dla widowni złożonej jedynie z zaproszonych gości, przyjaciół i zwycięzców zorganizowanego wcześniej konkursu[86]. Płyta Love Is the Answer zebrała przychylne recenzje i zadebiutowała na szczycie zestawienia Billboard Hot 100, zostawiając w tyle wydane w tym samym czasie krążki Memoirs of an Imperfect Angel Mariah Carey i Brand New Eyes zespołu Paramore. Sukces ten uczynił Barbrę Streisand jedynym wykonawcą w historii, jaki zdobył pierwsze miejsce tej listy w kolejnych pięciu dekadach.

W 2010 roku, razem z ponad czterdziestoma innymi wykonawcami, Streisand udzieliła wokalu do charytatywnego utworu „We Are the World 25 for Haiti”, nagranego na rzecz ofiar trzęsienia ziemi na Haiti. W tym samym roku do kin wszedł obraz Poznaj naszą rodzinkę – kontynuacja filmu Poznaj moich rodziców. W lutym 2011 piosenkarka wystąpiła na 53. ceremonii rozdania nagród Grammy, wykonując „Evergreen”. Latem wydała album What Matters Most, z piosenkami napisanymi wyłącznie przez Alana i Marilyn Bergmanów. Jesienią 2012 ukazała się kompilacja Release Me, zawierająca niepublikowane wcześniej utwory, a artystka wyruszyła w trasę koncertową Barbra Live. Wstąpiła w komedii Mama i ja. W 2014 roku ukazał się jej nowy album studyjny zatytułowany Partners.

Życie prywatne

edytuj
 
Streisand, Elliott Gould i ich syn Jason Gould (1967)

Pozostawała w nieformalnym związku z aktorem Barrym Dennenem[87]. 13 września 1963 poślubiła aktora Elliotta Goulda[88], z którym ma syna Jasona (ur. 1966)[89]. W trakcie małżeństwa nawiązała przelotny romans z aktorem Sydneyem Chaplinem, z którym grała w Zabawnej dziewczynie[90]. Po rozwodzie z mężem w 1971[89] spotykała się z aktorami: Ryanem O’Nealem, Donem Johnsonem, Richardem Gere, Liamem Neesonem i Krisem Kristoffersonem. W latach 90. randkowała z: hollywoodzkim producentem Jonem Petersem, kompozytorem Jamesem Newtonem Howardem, tenisistą Andre Agassim, dwukrotnym premierem Kanady Pierre Trudeau i dziennikarzem telewizyjnym Peterem Jenningsem. 1 lipca 1998 wyszła za aktora Jamesa Brolina, z którym była w nieformalnym związku od maja 1997[91].

Cierpi na szumy uszne odkąd ukończyła siedem lat[92][93][94].

Działalność polityczna i społeczna

edytuj

W 1961 włączyła się w działalność antynuklearnej grupy Women Strike for Peace[95]. Dzięki swoim występom zebrała ponad 25 mln dol. na rzecz różnych organizacji non-profit. W 1986 założyła fundację The Streisand Foundation, która przyznała prawie tysiąc grantów na działania mające na celu ochronę środowiska, edukację wyborców, ochronę praw i swobód obywatelskich, zwiększanie praw kobiet czy rozbrojenie nuklearne[96].

Aktywnie wspierała działania amerykańskiej Partii Demokratycznej[97] oraz m.in. zagrała dwa koncerty mające na celu zebranie funduszy na rzecz kandydujących Demokratów: w kalifornijskim Kia Forum (1972) oraz na terenie własnej posiadłości w Malibu (1986). W 1971 dostała się na listę „oponentów politycznych” republikanina Richarda Nixona. W 1998 powiedziała: Demokraci zawsze byli partią ludzi pracujących oraz mniejszości, a ja od zawsze identyfikowałam się z mniejszościami[98]. Otwarcie wyraża także poparcie na rzecz mniejszości seksualnych[99].

Przeznaczyła 10 mln dol. i łącznie zebrała 22 mln dol. na program badań chorób sercowo-naczyniowych w Kobiecym Oddziale Chorób Krążenia w kalifornijskim szpitalu klinicznym Cedars-Sinai Medical Center, który to oddział został oficjalnie nazwany jej nazwiskiem[100][101].

W czerwcu 2020 obdarowała Giannę Floyd, córkę Georga Floyda, akcjami Disneya[102].

Odniesienia w kulturze popularnej

edytuj
Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.
  • Piosenkarka była obiektem czci głównej bohaterki serialu Pomoc domowa emitowanego w latach 90., dlatego była wielokrotnie wspominana przez nią w tej produkcji.
  • Serial animowany Simpsonowie co najmniej czterokrotnie nawiązywał do osoby Streisand.
  • W amerykańskim serialu Przyjaciele kilkakrotnie pojawiały się nawiązania do osoby piosenkarki.
  • W odcinku serialu South Park, zatytułowanym „Mecha-Streisand” z 1998 roku, zostaje sparodiowana Barbra Streisand.
  • Od jej nazwiska pochodzi rodzaj internetowego zjawiska, tzw. „efekt Streisand”, powstałego w 2003 roku[103].
  • Barbra Streisand jest często wspominana w amerykańskiej komedii musicalowej Glee.
  • Grupa Duck Sauce w 2010 roku nagrała cover utworu „Gotta Go Home” zespołu Boney M, nadając mu tytuł „Barbra Streisand”.

Dorobek aktorski

edytuj
 
Barbra Streisand jako Dolly Levi w filmie Hello, Dolly! (1969)

Sztuki teatralne

edytuj
Rok Tytuł Rola Teatr
1962 I Can Get It for You Wholesale panna Marmelstein Shubert Theatre, Nowy Jork
Broadway Theatre, Nowy Jork
1964–1966 Zabawna dziewczyna Fanny Brice Winter Garden Theatre, Nowy Jork
Prince of Wales Theatre, Londyn

Filmy

edytuj
Rok Tytuł Profesje Rola Dodatkowe informacje
A
R
S
P
W
1968 Zabawna dziewczyna Tak Fanny Brice
1969 Hello, Dolly! Tak Dolly Levi
1970 W pogodny dzień zobaczysz przeszłość Tak Daisy Gamble
Puchacz i Kotka Tak Doris Wilgus
1972 No i co, doktorku? Tak Judy Maxwell
Jak się zabawić? Tak Margaret Reynolds
1973 Tacy byliśmy Tak Katie Morosky
1974 Dla dobra Pete’a Tak Henrietta „Henry” Robbins
1975 Zabawna dama Tak Fanny Brice
1976 Narodziny gwiazdy Tak Tak Esther Hoffman
1979 Wielkie starcie Tak Tak Hillary Kramer
1981 Niepokorni Tak Cheryl Gibbons
1983 Yentl Tak Tak Tak Tak Yentl Mendel
1987 Wariatka Tak Tak Claudia Draper
1991 Książę przypływów Tak Tak Tak Susan Lowenstein
1995 Sekret Margarethe Cammermayer Tak — film telewizyjny
1996 Miłość ma dwie twarze Tak Tak Tak Rose Morgan
1997 Opowieść o odwadze: Dwie kobiety Tak — film telewizyjny
1998 Zdarzyło się na Long Island Tak — film telewizyjny
Wybawcy: Ocalenie Tak — film telewizyjny
Opowieści o odwadze: Dwie rodziny Tak — film telewizyjny
2000 Frankie i Hazel Tak — film telewizyjny
2001 Co tworzy rodzinę Tak — film telewizyjny
Wojna Variana Tak — film telewizyjny
2004 Poznaj moich rodziców Tak Rozalin „Roz” Focker
2010 Poznaj naszą rodzinkę Tak
2012 Mama i ja Tak Tak Joyce Brewster

Seriale

edytuj
Rok Tytuł Profesje Rola Odcinek Dodatkowe informacje
A
W
1987 CBS Summer Playhouse Tak — „Mabel and Max”
1988 Policjanci z Miami Tak piesza „Odznaka hańby” niewymieniona w napisach
2016 Współczesna rodzina Tak ona sama „Spotkania” głos

Widowiska telewizyjne

edytuj
  • 1965: My Name Is Barbra
  • 1966: Color Me Barbra
  • 1967: The Belle of 14th Street
  • 1968: A Happening in Central Park
  • 1973: Barbra Streisand… and Other Musical Instruments
  • 1975: Funny Girl to Funny Lady
  • 1976: Barbra: With One More Look at You
  • 1978: Getting in Shape for The Main Event
  • 1983: A Film Is Born: The Making of Yentl
  • 1986: Putting It Together: The Making of the Broadway Album
  • 1987: One Voice
  • 1994: Barbra Streisand: The Concert
  • 2001: Barbra Streisand: Timeless
  • 2009: Streisand: Live in Concert
  • 2011: Barbra Streisand: One Night Only at The Village Vanguard
  • 2013: Barbra Streisand: Back to Brooklyn
  • 2017: The Music… The Mem’ries… The Magic!

Dyskografia

edytuj

Najpopularniejsze single

edytuj

Poniższa lista zawiera tylko te single, które dotarły do pierwszej dwudziestki listy przebojów w Stanach Zjednoczonych[105] lub Wielkiej Brytanii[106].

Trasy koncertowe

edytuj
  • 1966: An Evening with Barbra Streisand
  • 1994: Barbra Streisand: The Concert Tour
  • 2000: Timeless: Live in Concert Tour
  • 2006–2007: Streisand: The Tour
  • 2012–2013: Barbra Live

Nagrody i nominacje

edytuj
Nagroda Rok[a] Kategoria Nominowana twórczość Rezultat Źr.
Amerykański Instytut Filmowy 2001 Nagroda Amerykańskiego Instytutu Filmowego za całokształt twórczości — Wygrana [107]
Grammy 1964 Nagranie roku „Happy Days Are Here Again” Nominacja [108]
Album roku The Barbra Streisand Album Wygrana
Najlepszy kobiecy występ wokalny Wygrana
1965 Nagranie roku „People” Nominacja
Album roku People Nominacja
Najlepszy kobiecy występ wokalny Wygrana
1966 Album roku My Name Is Barbra Nominacja
Najlepszy kobiecy występ wokalny Wygrana
1967 Album roku Color Me Barbra Nominacja
Najlepszy kobiecy występ wokalny Nominacja
1969 Najlepszy kobiecy popowo-współczesny występ wokalny Funny Girl Nominacja
1973 Najlepszy kobiecy popowy występ wokalny „Sweet Inspiration”/„Where You Lead” Nominacja
1977 Najlepszy klasyczny wokalny występ solowy Classical Barbra Nominacja
1978 Nagranie roku „Evergreen” Nominacja
Piosenka roku Wygrana
Najlepszy kobiecy popowy występ wokalny Wygrana
Najlepsza ścieżka dźwiękowa napisana na potrzeby filmu lub programu telewizyjnego A Star Is Born Nominacja
1979 Najlepszy kobiecy popowy występ wokalny „You Don’t Bring Me Flowers” Nominacja
1980 Nagranie roku „You Don’t Bring Me Flowers” (z Neilem Diamondem) Nominacja
Najlepszy popowy występ wokalny duetu, zespołu lub chóru Nominacja
1981 Nagranie roku „Woman in Love” Nominacja
Album roku Guilty Nominacja
Najlepszy kobiecy popowy występ wokalny „Woman in Love” Nominacja
Najlepszy popowy wokalny występ duetu lub zespołu „Guilty” (z Barrym Gibbem) Wygrana
1987 Album roku The Broadway Album Nominacja
Najlepszy kobiecy popowy występ wokalny Wygrana
1988 One Voice Nominacja
Najlepszy teledysk z występu Nominacja
1992 Najlepszy tradycyjny występ popowy „Warm All Over” Nominacja
Grammy Legend Award — Wygrana
1994 Najlepszy wokalny występ tradycyjnego popu Back to Broadway Nominacja
Najlepszy popowy wokalny występ duetu lub zespołu „The Music of the Night” (z Michaelem Crawfordem) Nominacja
1995 Najlepszy wokalny występ tradycyjnego popu The Concert Nominacja
Najlepszy kobiecy popowy występ wokalny „Ordinary Miracles” Nominacja
Grammy Lifetime Achievement Award — Wygrana
1998 Najlepsza popowa współpraca wokalna „Tell Him” (z Céline Dion) Nominacja
„I Finally Found Someone” (z Bryanem Adamsem) Nominacja
2001 Najlepszy wokalny album tradycyjnego popu Timeless: Live in Concert Nominacja
2003 Christmas Memories Nominacja
2004 The Movie Album Nominacja
2008 Live in Concert 2006 Nominacja
2011 Love Is the Answer Nominacja
2012 What Matters Most Nominacja
2015 Partners Nominacja
2017 Encore: Movie Partners Sing Broadway Nominacja
2019 The Music…The Mem’ries…The Magic! Nominacja
2020 Walls Nominacja
2025 Najlepsze nagranie audiobooka, narracji i opowiadania historii My Name Is Barbra Oczekuje
MusiCares 2011 MusiCares Person of the Year — Wygrana [108]
Nagrody Akademii Filmowej (Oscary) 1969 Najlepsza aktorka Zabawna dziewczyna Wygrana [109]
1974 Tacy byliśmy Nominacja
1977 Najlepsza piosenka oryginalna „Evergreen” Wygrana
1992 Najlepszy film Książę przypływów Nominacja
1997 Najlepsza piosenka oryginalna „I Finally Found Someone” Nominacja
Nagrody Amerykańskiej Gildii Reżyserów Filmowych 1992 Najlepsze osiągnięcie reżyserskie w filmie fabularnym Książę przypływów Nominacja [110]
1995 Najlepsze osiągnięcie reżyserskie w programie muzycznym lub rewiowym Barbra: The Concert Wygrana
2001 Barbra Streisand: Timeless Nominacja
Peabody Awards 1965 — My Name Is Barbra Wygrana [111]
1966 Color Me Barbra Wygrana
1994 Barbra: The Concert Wygrana
1995 Sekret Margarethe Cammermeyer Wygrana
Primetime Emmy 1964 Najlepszy występ w programie lub serialu rewiowym lub muzycznym The Judy Garland Show Nominacja [112]
1965 Najlepsze osiągnięcie indywidualne w rozrywce – aktorzy i wykonawcy My Name Is Barbra Wygrana
1969 Najlepszy program muzyczny lub rewiowy Barbra Streisand: A Happening In Central Park Nominacja
1974 Najlepszy specjalny program komediowo-rewiowy, rewiowy lub muzyczny Barbra Streisand...and Other Musical Instruments Nominacja
1995 Najlepszy specjalny program rewiowy, muzyczny lub komediowy Barbra Streisand: The Concert Wygrana
Najlepszy występ indywidualny w programie rewiowym lub muzycznym Wygrana
Najlepsze indywidualne osiągnięcie w reżyserii programu rewiowego lub muzycznego Nominacja
Najlepszy film wyprodukowany dla telewizji Sekret Margarethe Cammermeye Nominacja
2001 Najlepszy występ indywidualny w programie rewiowym lub muzycznym Timeless: Live in Concert Nominacja
Tony 1962 Najlepsza aktorka drugoplanowa w musicalu I Can Get It for You Wholesale Nominacja [113]
1964 Najlepsza aktorka w musicalu Zabawna dziewczyna Nominacja
1970 Gwiazda dekady — Wygrana [114]
Nagrody Gildii Aktorów Ekranowych 2024 Nagroda Gildii Aktorów Ekranowych za całokształt twórczości — Wygrana [115]
Złote Globy 1969 Najlepsza aktorka w filmie komediowym lub musicalu Zabawna dziewczyna Wygrana [116]
1970 Hello, Dolly! Nominacja
Światowi filmowi ulubieńcy — Wygrana
1971 Najlepsza aktorka w filmie komediowym lub musicalu Puchacz i Kotka Nominacja
Światowi filmowi ulubieńcy — Wygrana
1974 Najlepsza aktorka w filmie dramatycznym Tacy byliśmy Nominacja
1975 Światowi filmowi ulubieńcy — Wygrana
1976 Najlepsza aktorka w filmie komediowym lub musicalu Zabawna dama Nominacja
1977 Narodziny gwiazdy Wygrana
Najlepsza piosenka oryginalna „Evergreen” Wygrana
1978 Światowi filmowi ulubieńcy — Wygrana
1984 Najlepsza aktorka w filmie komediowym lub musicalu Yentl Nominacja
Najlepszy reżyser Wygrana
1988 Najlepsza aktorka w filmie dramatycznym Wariatka Nominacja
1992 Najlepszy reżyser Książę przypływów Nominacja
1996 Najlepszy miniserial lub film telewizyjny Sekret Margarethe Cammermeyer Nominacja
1997 Najlepsza aktorka w filmie komediowym lub musicalu Miłość ma dwie twarze Nominacja
Najlepsza piosenka oryginalna „I Finally Found Someone” Nominacja
2000 Nagroda im. Cecila B. DeMille’a — Wygrana [117]

Odznaczenia

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Rok ogłoszenia zwycięzców.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Barbra Streisand, O2 Arena, review. Telegraph.co.uk, 2013-06-02. [dostęp 2015-06-25]. (ang.).
  2. ↑ RIAA – Recording Industry Association of America: Top Selling Artists. riaa.org. [dostęp 2011-09-20]. (ang.).
  3. ↑ After 51-year absence, Barbra Streisand takes the host chair at ‘The Tonight Show’. Washingtonpost.com, 2014-09-16. [dostęp 2015-06-25]. (ang.).
  4. ↑ Barbra Streisand on the 'Tonight Show': All the Action as It Happened. „The Hollywood Reporter”, 2014-09-15. [dostęp 2015-06-25]. (ang.).
  5. ↑ Duet with son highlight for Streisand: 'I had to sing with him'. News.yahoo.com. [dostęp 2015-06-25]. (ang.).
  6. ↑ BARBRA STREISAND Partners. Audio.com.pl, 2014-11-06. [dostęp 2015-06-25].
  7. ↑ a b c RIAA – Recording Industry Association of America. riaa.com. [dostęp 2011-08-24]. (ang.).
  8. ↑ Chart Watch Extra: The Acts With The Most Top 10 Albums, Ever. yahoo.com, 2008-10-17. [dostęp 2011-09-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-06)]. (ang.).
  9. ↑ Piya Sinha-Roy: Streisand makes music history with six decades of No. 1 album. reuters.com, 2014-09-24. [dostęp 2015-08-19]. (ang.).
  10. ↑ Mann 2013 ↓, s. 31, 33, 37.
  11. ↑ Barbra Streisand What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2022-04-15]. (ang.).
  12. ↑ Mann 2013 ↓, s. 15, 31.
  13. ↑ Liora Moriel: Barbra Streisand. Jewish Virtual Library. [dostęp 2011-09-22]. (ang.).
  14. ↑ Rochelle L. Levy: AFI Life Achievement Award. afi.com. [dostęp 2011-09-21]. (ang.).
  15. ↑ Mann 2013 ↓, s. 30.
  16. ↑ Mann 2013 ↓, s. 22.
  17. ↑ Mann 2013 ↓, s. 22, 528.
  18. ↑ Mann 2013 ↓, s. 38.
  19. ↑ Mann 2013 ↓, s. 20–21.
  20. ↑ Mann 2013 ↓, s. 21.
  21. ↑ Mann 2013 ↓, s. 43, 49.
  22. ↑ Mann 2013 ↓, s. 16, 19, 29, 48.
  23. ↑ Mann 2013 ↓, s. 46–48.
  24. ↑ Mann 2013 ↓, s. 16, 21, 27, 49, 76.
  25. ↑ Mann 2013 ↓, s. 52.
  26. ↑ Mann 2013 ↓, s. 49–51.
  27. ↑ Mann 2013 ↓, s. 52–53, 57, 63–64.
  28. ↑ Liora Moriel: The Lion nightclub New York gay bar. barbra-archives.com. [dostęp 2011-09-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-07)]. (ang.).
  29. ↑ Mann 2013 ↓, s. 65–66.
  30. ↑ Tomasz Raczek: Karuzela z madonnami. Instytut Wydawniczy Latarnik, 2003, s. 301. ISBN 83-917-891-2-8.
  31. ↑ Mann 2013 ↓, s. 69, 80.
  32. ↑ Mann 2013 ↓, s. 78–79, 96, 108.
  33. ↑ Mann 2013 ↓, s. 110.
  34. ↑ Mann 2013 ↓, s. 118, 123–125.
  35. ↑ Mann 2013 ↓, s. 123.
  36. ↑ Mann 2013 ↓, s. 133.
  37. ↑ Mann 2013 ↓, s. 136, 149–153.
  38. ↑ Mann 2013 ↓, s. 171, 191, 193, 200–201.
  39. ↑ Mann 2013 ↓, s. 157–162.
  40. ↑ Mann 2013 ↓, s. 166–168, 174.
  41. ↑ Mann 2013 ↓, s. 167.
  42. ↑ Mann 2013 ↓, s. 175–180, 188.
  43. ↑ Mann 2013 ↓, s. 209.
  44. ↑ Mann 2013 ↓, s. 210–211, 224–225, 228.
  45. ↑ Mann 2013 ↓, s. 237, 242–245, 250.
  46. ↑ Mann 2013 ↓, s. 234.
  47. ↑ Mann 2013 ↓, s. 239–240.
  48. ↑ Mann 2013 ↓, s. 237, 262.
  49. ↑ Mann 2013 ↓, s. 267.
  50. ↑ Mann 2013 ↓, s. 273, 292.
  51. ↑ Mann 2013 ↓, s. 196–197, 267, 290, 304–305.
  52. ↑ Mann 2013 ↓, s. 316.
  53. ↑ Mann 2013 ↓, s. 312, 331–332.
  54. ↑ Mann 2013 ↓, s. 320–321.
  55. ↑ Mann 2013 ↓, s. 333.
  56. ↑ Mann 2013 ↓, s. 341, 344, 350, 362, 365–367, 374–375, 387.
  57. ↑ Mann 2013 ↓, s. 332, 335, 351.
  58. ↑ Mann 2013 ↓, s. 388, 397–399.
  59. ↑ Mann 2013 ↓, s. 390, 402–403, 415–421.
  60. ↑ Mann 2013 ↓, s. 512, 521.
  61. ↑ Mann 2013 ↓, s. 409, 426–427.
  62. ↑ Mann 2013 ↓, s. 439-440.
  63. ↑ a b Mann 2013 ↓, s. 458.
  64. ↑ Mann 2013 ↓, s. 495, 528.
  65. ↑ Mann 2013 ↓, s. 464, 467–468, 471, 473.
  66. ↑ Mann 2013 ↓, s. 371.
  67. ↑ Mann 2013 ↓, s. 476.
  68. ↑ Mann 2013 ↓, s. 498–499, 503, 521.
  69. ↑ Mann 2013 ↓, s. 517.
  70. ↑ Mann 2013 ↓, s. 486.
  71. ↑ allmusic (((Barbra Streisand > Charts & Awards > Billboard Albums))). allmusic.com. [dostęp 2011-08-24]. (ang.).
  72. ↑ Mann 2013 ↓, s. 516.
  73. ↑ Mann 2013 ↓, s. 524.
  74. ↑ Great Performances. Barbra Streisand Specials. My Name Is Barbra. pbs.org. [dostęp 2011-09-28]. (ang.).
  75. ↑ Vh1 Classic Rock Nights with Eddie Webb » ON THIS DAY IN ROCK: JUNE 17TH. vh1classicrocknights.com. [dostęp 2011-08-28]. (ang.).
  76. ↑ a b Barbra Streisand – Guilty. barrygibb.com. [dostęp 2011-09-28]. (ang.).
  77. ↑ a b Mann 2013 ↓, s. 529.
  78. ↑ Lorraine LoBianco: Hello, Dolly! (1969) – Articles. tcm.com. [dostęp 2011-10-03]. (ang.).
  79. ↑ What’s Up, Doc? (1972). boxofficemojo.com. [dostęp 2011-10-03]. (ang.).
  80. ↑ Peter Dodd, Justin Cawthorne, Chris Barrett, Dan Auty: The 100 Best-Selling Albums of the 80s. Londyn: Amber Books, 2004, s. 50.
  81. ↑ Susan King: Barbra Streisand credits a sign from above for 'Yentl'. latimes.com, 2009-02-25. [dostęp 2011-10-06]. (ang.).
  82. ↑ „Vanity Fair” 1994. barbra-archives.com. [dostęp 2011-10-10]. (ang.).
  83. ↑ Tomasz Raczek: Karuzela z madonnami. Instytut Wydawniczy Latarnik, 2003, s. 299–300. ISBN 83-917-891-2-8.
  84. ↑ Barbra Streisand reçoit la Légion d’Honneur. gala.fr. [dostęp 2011-10-17]. (fr.).
  85. ↑ Barbra Streisand – reçoit la legion d’honneur à l’Elysée. cinestarsnews.com. [dostęp 2011-10-17]. (fr.).
  86. ↑ Allison Stewart: Click Track – Album review: Barbra Streisand, „One Night Only Barbra Streisand and Quartet at The Village Vanguard”. washingtonpost.com. [dostęp 2011-10-17]. (ang.).
  87. ↑ Mann 2013 ↓, s. 61–62.
  88. ↑ Mann 2013 ↓, s. 407, 411.
  89. ↑ a b Mann 2013 ↓, s. 521.
  90. ↑ Mann 2013 ↓, s. 461–462, 476, 488, 490.
  91. ↑ Barbra Streisand w bazie Notable Names Database (ang.)
  92. ↑ Hearing things – Health News, Health & Families. independent.co.uk, 2002-12-11. [dostęp 2011-09-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-30)]. (ang.).
  93. ↑ Monika Florek-Moskal: Słuchawki głuchoty. „Wprost”. [dostęp 2011-10-06]. (pol.).
  94. ↑ Eugeniusz Szymiec: Szumy uszne. termedia.pl. [dostęp 2011-10-06]. (pol.).
  95. ↑ Mann 2013 ↓, s. 182.
  96. ↑ Barbra Streisand: The Way She Is, Part One [online], grammy.com, 11 lipca 2011 [dostęp 2021-02-08] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-11] (ang.).
  97. ↑ Mann 2013 ↓, s. 365–366.
  98. ↑ Barbra Streisand Nov. 2, 1998 Live AOL Chat transcript. [w:] geocities.com [on-line]. web.archive.org. [dostęp 2011-09-08]. (ang.).
  99. ↑ 1999 Interview The Advocate. barbra-archives.com. [dostęp 2011-10-17]. (ang.).
  100. ↑ Barbra Streisand: Women’s Heart Health Supporter [online], web.archive.org, 26 lipca 2011 [dostęp 2021-02-08] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-26] (ang.).
  101. ↑ Barbra Streisand Talks Up Women’s Heart Health – NIH: National Institute of Allergy and Infectious Diseases [online], niaid.nih.gov [dostęp 2021-02-08] (ang.).
  102. ↑ Toyin Owoseje CNN, Barbra Streisand gifts George Floyd's daughter Disney shares [online], CNN [dostęp 2021-02-08].
  103. ↑ Mario Cacciottolo: The Streisand Effect: When censorship backfires. bbc.co.uk. [dostęp 2012-10-18]. (ang.).
  104. ↑ a b c d Wydawnictwa A Star Is Born oraz Yentl uznawane są zarówno jako ścieżki dźwiękowe, jak i kolejne albumy studyjne w dyskografii Streisand.
  105. ↑ allmusic (((Barbra Streisand > Charts & Awards > Billboard Singles))). allmusic.com. [dostęp 2011-09-20]. (ang.).
  106. ↑ BARBARA STREISAND full Official Chart History Official Charts Companny. officialcharts.com. [dostęp 2015-08-19]. (ang.).
  107. ↑ Barbra Streisand. Amerykański Instytut Filmowy. [dostęp 2024-05-23]. (ang.).
  108. ↑ a b Barbra Streisand. National Academy of Recording Arts and Sciences. [dostęp 2024-05-23]. (ang.).
  109. ↑ The Official Academy Awards® Database. Amerykańska Akademia Sztuki i Wiedzy Filmowej. [dostęp 2024-05-23]. (ang.). Należy wyszukać Barbrę Streisand w polu „Nominee”.
  110. ↑ Awards / Winner and Nominnes. Directors Guild of America. [dostęp 2024-05-23]. (ang.). Należy wyszukać Barbrę Streisand.
  111. ↑ Noel Holston: The Ultimate Show Biz Coup: PEGOT. Peabody Awards, 2015-12-01. [dostęp 2024-05-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-02-04)]. (ang.).
  112. ↑ Barbra Streisand. Academy of Television Arts & Sciences. [dostęp 2024-05-23]. (ang.).
  113. ↑ The Tony Award Nominations: Barbra Streisand. American Theatre Wing. [dostęp 2024-05-23]. (ang.).
  114. ↑ Special Awards: Barbra Streisand. American Theatre Wing. [dostęp 2024-05-23]. (ang.).
  115. ↑ Lacey Rose: Barbra Streisand Named Recipient of 2024 SAG Life Achievement Award. The Hollywood Reporter, 2023-12-14. [dostęp 2024-01-11]. (ang.).
  116. ↑ Barbra Streisand. Złote Globy. [dostęp 2024-05-23]. (ang.).
  117. ↑ Cecil B. DeMille Award. Złote Globy. [dostęp 2024-05-23]. (ang.).
  118. ↑ The White House – President Obama Names Recipients of the Presidential Medal of Freedom (ang.) [dostęp 2015-11-28]

Bibliografia

edytuj
  • William J. Mann, Barbra Streisand. Cudowna dziewczyna, Wydawnictwo G+J Gruner+Jahr Polska, 2013, ISBN 978-83-7778-486-0.

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Barbra_Streisand&oldid=75183078”