Wilhelmshaven
Wilhelmshaven – miasto na prawach powiatu w północno-zachodniej części Niemiec, w kraju związkowym Dolna Saksonia, nad zatoką Jadebusen Morza Północnego. Najbliżej położone duże miasta to: Oldenburg ok. 50 km na południe, oraz holenderskie Groningen ok. 100 km na zachód.
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Kraj związkowy | |||||
| Zarządzający |
Andreas Wagner↗ | ||||
| Powierzchnia |
106,91 km² | ||||
| Wysokość |
2 m n.p.m. | ||||
| Populacja (31 grudnia 2011[1]) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Nr kierunkowy |
04421-04423, 04425 | ||||
| Kod pocztowy |
26382–26389 | ||||
| Tablice rejestracyjne |
WHV | ||||
| |||||
Położenie na mapie Dolnej Saksonii  | |||||
Położenie na mapie Niemiec  | |||||
 53°31′N 8°08′E/53,516667 8,133333
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Przez miasto przebiega Droga krajowa B210 oraz Autostrada A29.
Dzielnice
edytujW skład miasta wchodzą następujące dzielnice: Aldenburg, Altengroden, Bant, Ebkeriege, Fedderwarden, Fedderwardergroden, Heppens, Heppenser Groden, Himmelreich/Coldewei, Innenhafen, Innenstadt, Langewerth, Maadebogen, Neuende, Neuengroden, Rüstersiel, Rüstersieler Groden, Rüstringer Stadtpark, Schaar, Sengwarden, Siebethsburg, Voslapp i Voslapper Groden.
Historia
edytuj20 lipca 1853 roku Królestwo Prus odkupiło od Wielkiego Księstwa Oldenburga 313 hektarów ziemi wraz z wioskami Heppens i Neuende nad zatoką Jadebusen. 23 listopada 1854 roku teren ten zwany Königliches Preußisches Jadegebiet przekazano admirałowi pruskiej marynarki, Księciu Adalbertowi von Preußen. Zadaniem Księcia było stworzenie pierwszego pruskiego portu wojennego dla marynarki KP. Od tego czasu losy miasta są ściśle powiązane z Marine.
W 1856 roku zapada decyzja o budowie portu i miasta. Początkowo nazywane Hafen Heppens od 1869 roku nosi nazwę Wilhelmshaven. Po powstaniu w 1871 roku II Rzeszy Niemieckiej Wilhelmshaven nad Morzem Północnym oraz Kilonia nad Bałtykiem zostały podniesione do rangi Portów Rzeszy. Wilhelmshaven stało się siedzibą Kaiserliche Marine. W 1873 roku miejscowość otrzymała prawa miejskie. 1 kwietnia 1937 roku na mocy ustawy o utworzeniu Wielkiego Hamburga do Wilhemshaven przyłączone zostało miasto Rüstringen, a nowy organizm włączono do kraju Oldenburg.
5 maja 1945 roku po jedenastodniowej bitwie w porcie wojennym w Wilhelmshaven gen. Stanisław Maczek, dowódca 1 Dywizji Pancernej, przyjął kapitulację dowództwa twierdzy, bazy Kriegsmarine, floty „Ostfriesland”, 10 Dywizji Piechoty i ośmiu pułków piechoty i artylerii.
Demografia
edytuj
|
|
Polityka
edytujW radzie miejskiej zasiada 44 radnych: SPD 17, CDU 14, FDP 5, Zieloni 3, inni 4, NDP 1.
Sport
edytuj- SV Wilhelmshaven – klub piłkarski
- Wilhelmshavener HV – klub piłki ręcznej mężczyzn
Osoby urodzone w mieście
edytuj- Eilhard Mitscherlich – niemiecki chemik, profesor Uniwersytetu Berlińskiego.
- Heinz Prüfer – matematyk
Współpraca
edytujMiejscowości partnerskie:
Bad Harzburg, Dolna Saksonia
Bromberg, Austria (kontakty utrzymuje dzielnica Sengwarden)
Bydgoszcz, Polska
Dunfermline, Wielka Brytania
Logroño, Hiszpania
Norfolk, Stany Zjednoczone
Qingdao, Chiny
Vichy, Francja
Przypisy
edytuj- ↑ Dane statystyczne – Statistisches Bundesamt – Gemeinden in Deutschland nach Bevölkerung am 31.12.2011 auf Grundlage des Zensus 2011 und früherer Zählungen.
Bibliografia
edytuj- Jerzy Majka, Generał Stanisław Maczek, Rzeszów: Libra, 2005, s. 83, ISBN 83-89183-10-2, OCLC 69312537.
- Die Kaiser-Wilhelm-Brücke in Wilhelmshaven – ein Jahrhundertbauwerk, Freuke Adrian, Wilhelmshaven: Brune-Mettcker, 2007, ISBN 3-930510-33-2, OCLC 244018300.
- Werner Brune (Hrsg.): Wilhelmshavener Heimatlexikon, Band 1–3. Brune, Wilhelmshaven 1986–1987.
- Edgar Grundig: Chronik der Stadt Wilhelmshaven. Band I und II, Wilhelmshaven 1957.
- Gerhard Koop, Erich Mulitze: Die Marine in Wilhelmshaven – eine Bildchronik zur deutschen Marinegeschichte von 1853 bis heute. Bernard & Graefe Verlag, Bonn 1997, ISBN 3-7637-5977-8.
- Louise von Krohn, Vierzig Jahre in einem deutschen Kriegshafen – Heppens – Wilhelmshaven. Die Wilhelmshavener Erinnerungen der Louise von Krohn, Wilhelmshaven: Lohse-Eissing, 2001, ISBN 3-920602-38-2, OCLC 52387413.
- C. Lohse (Hrsg.): Wilhelmshaven – Ein Führer für Fremde und Einheimische. Nachdruck Brune-Mettcker, Wilhelmshaven 2003, ISBN 3-930510-22-7.