Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Przejdź do zawartości

Michał Kamiński (polityk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Igor123121 (dyskusja | edycje) o 21:59, 14 lis 2023. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 14 lis 2023, była oparta na tej wersji.
Ten artykuł dotyczy polityka. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.
Michał Kamiński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 marca 1972
Warszawa

Zawód, zajęcie

polityk

Alma Mater

Wyższa Szkoła Stosunków Międzynarodowych i Amerykanistyki w Warszawie

Stanowisko

poseł na Sejm III, IV i VIII kadencji (1997–2004, 2015–2019), poseł do Parlamentu Europejskiego V, VI i VII kadencji (2004–2007, 2009–2014), rzecznik prasowy prezydenta RP (2007–2009), sekretarz stanu w KPRM (2015), senator X i XI kadencji (od 2019), wicemarszałek Senatu X i XI kadencji

Partia

ZChN (1990–2001)
Przymierze Prawicy (2001–2002)
PiS (2002–2010)
PJN (2011–2014)
PO (2016)
UED (od 2016)

Odznaczenia
Order „Za zasługi” III klasy (Ukraina) Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Portugalia) Narodowy Order Zasługi IV klasy (Malta) Krzyż Komandorski Orderu Węgierskiego Zasługi (cywilny) Krzyż Komandorski Orderu „Za Zasługi dla Litwy” Prezydencki Order Zasługi (Gruzja)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews
Michał Kamiński jako rzecznik prezydenta Lecha Kaczyńskiego podczas jednej z konferencji prasowych (2007)
W Sejmie razem z członkami koła poselskiego Europejscy Demokraci: Stanisławem Huskowskim, Jackiem Protasiewiczem i Stefanem Niesiołowskim (2016)

Michał Tomasz Kamiński (ur. 28 marca 1972 w Warszawie) – polski polityk. Poseł na Sejm III, IV i VIII kadencji (1997–2004, 2015–2019), poseł do Parlamentu Europejskiego V, VI i VII kadencji (2004–2007, 2009–2014), w latach 2007–2009 rzecznik prasowy prezydenta Lecha Kaczyńskiego, w 2015 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, senator X i XI kadencji (od 2019), wicemarszałek Senatu X i XI kadencji (od 2019).

Życiorys

Absolwent XLIX Liceum Ogólnokształcącego im. Johanna Wolfganga Goethego w Warszawie; studiował stosunki międzynarodowe na Uniwersytecie Warszawskim[1]. W 2008 ukończył studia licencjackie, a w 2014 magisterskie w Wyższej Szkole Stosunków Międzynarodowych i Amerykanistyki w Warszawie.

Działał w Narodowym Odrodzeniu Polski, następnie został członkiem założycielem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego i asystentem szefa tej partii, Wiesława Chrzanowskiego. Drukował artykuły w periodyku „Młodzież Narodowa”. Był dziennikarzem radiowym i prasowym oraz dyrektorem rozgłośni radiowych w Bydgoszczy i Łomży. Podczas wyborów prezydenckich w 1995 został rzecznikiem prasowym komitetu wyborczego Hanny Gronkiewicz-Waltz.

W 1997 wybrano go w okręgu łomżyńskim z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność na posła III kadencji. Do 2001 należał do ZChN, w latach 1996–2000 był rzecznikiem prasowym tej partii. Później działał w Przymierzu Prawicy (2001–2002). W 2002 został członkiem Prawa i Sprawiedliwości, zasiadał we władzach krajowych tego ugrupowania. W 2001 uzyskał po raz drugi mandat poselski z listy PiS w okręgu białostockim. W Sejmie był członkiem Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisji Spraw Zagranicznych. W 1999 w jednej z dziennikarskich ankiet wybrano go na najlepszego mówcę parlamentu.

W 1999 udał się razem z Markiem Jurkiem i Tomaszem Wołkiem do Wielkiej Brytanii, by spotkać się z osadzonym w areszcie domowym generałem Augustem Pinochetem[2]. W czasie wyjazdu wręczył generałowi pamiątkowy ryngraf z Matką Boską. W 2005 Michał Kamiński stwierdził, że wyjazd ten był błędem, a on sam dopiero później miał poznać prawdę o generale[3].

Od maja do czerwca 2004 był posłem do Parlamentu Europejskiego V kadencji w ramach delegacji krajowej. W 2004 uzyskał mandat posła do PE VI kadencji, który wykonywał do 2007. Od 23 lipca 2007 do 16 kwietnia 2009 był sekretarzem stanu w Kancelarii Prezydenta RP, odpowiedzialnym za politykę medialną (zastąpił na stanowisku rzecznika prasowego Macieja Łopińskiego). W 2009 po raz drugi został wybrany na deputowanego do PE z okręgu wyborczego Warszawa I[4].

Był kandydatem Europejskich Konserwatystów i Reformatów na jednego z 14 wiceprzewodniczących PE VII kadencji. Do wyborów stanął także Edward McMillan-Scott z tej samej frakcji, w głosowaniu Michał Kamiński przegrał, otrzymując najmniejsze poparcie spośród wszystkich kandydatów[5]. Został jednocześnie przewodniczącym frakcji ECR, po rezygnacji jednego z torysów. Wkrótce po tej nominacji w mediach brytyjskich pojawiły się opinie określające go mianem homofoba i rasisty, powołujące się na działalność Michała Kamińskiego w Narodowym Odrodzeniu Polski, wspieranie Augusto Pinocheta, przypominane były wypowiedzi polityka dotyczące sprawy pogromu w Jedwabnem i homoseksualistów[6][7][8].

W listopadzie 2010 wystąpił z PiS[9]. W związku z jego uczestnictwem w nowym projekcie Polska Jest Najważniejsza zrezygnował z kierowania frakcją Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy w Europarlamencie[10]. Nie zaangażował się w aktywny sposób w działalność partii PJN. W kwietniu 2012 ukazała się książka Koniec PiS-u, wywiad rzeka z Michałem Kamińskim przeprowadzony kilka miesięcy wcześniej przez Andrzeja Morozowskiego[11]. W lutym 2013 m.in. wraz z Kazimierzem Marcinkiewiczem i Romanem Giertychem założył think tank Instytut Myśli Państwowej[12].

W wyborach europejskich w 2014 był kandydatem Platformy Obywatelskiej z pierwszego miejsca na liście w okręgu lubelskim[13], nie uzyskał reelekcji. 3 lutego 2015 został sekretarzem stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, obejmując nadzór nad Centrum Informacyjnym Rządu[14].

W wyborach parlamentarnych w 2015 z powodzeniem ubiegał się o mandat poselski z listy Platformy Obywatelskiej w okręgu wyborczym nr 20, zdobywając 5877 głosów[15]. Pod koniec maja 2016 został na miesiąc zawieszony w prawach członka klubu parlamentarnego PO[16]. W lipcu 2016 został wykluczony z klubu i partii (której członkiem został niedługo wcześniej)[17]. We wrześniu 2016 wraz z innymi byłymi posłami PO współtworzył koło poselskie Europejscy Demokraci[18], a w listopadzie tego samego roku partię Unia Europejskich Demokratów (przekształconą z Partii Demokratycznej), w której został członkiem zarządu[19]. W październiku 2017 wydał powieść – thriller polityczny pod tytułem 15 sierpnia. W styczniu 2018, jako przedstawiciel UED, wstąpił do klubu poselskiego PSL (aby liczył on potrzebną do istnienia liczbę posłów)[20]. W następnym miesiącu wraz z innymi posłami UED współtworzył federacyjny klub PSL-UED, zasiadając w jego prezydium[21].

W wyborach w 2019 został wybrany w skład Senatu X kadencji. Kandydował z ramienia PSL w okręgu nr 41, otrzymując 176 496 głosów[22]. 12 listopada 2019 został wicemarszałkiem Senatu[23]. W 2023 jako kandydat koalicji Trzecia Droga z powodzeniem ubiegał się o senacką reelekcję, zdobywając 198 074 głosów[24]. 13 listopada tegoż roku wybrany na wicemarszałka Senatu IX kadencji[25].

Życie prywatne

Syn Andrzeja i Grażyny[26]. Ma żonę Annę i dwie córki, Antoninę i Anastazję.

Odznaczenia i wyróżnienia

Przypisy

  1. ↑ Michał Kamiński w serwisie „Ludzie Wprost”. [dostęp 2018-08-29].
  2. ↑ Pinochet w „Życiu”. wprost.pl, 18 lipca 1999. [dostęp 2011-03-26].
  3. ↑ Magdalena Grzebałkowska: Sztabowcy Kaczyńskich: Bielan i Kamiński. wyborcza.pl, 18 października 2005. [dostęp 2022-09-21].
  4. ↑ Serwis PKW – Wybory 2009. [dostęp 2010-05-10].
  5. ↑ Kamiński nie będzie wiceprzewodniczącym PE. newsweek.pl, 14 lipca 2009. [dostęp 2010-05-10].
  6. ↑ Dominika Pszczółkowska: Kamiński ciąży torysom. wyborcza.pl, 20 lipca 2009. [dostęp 2010-05-10].
  7. ↑ Profile: Michal Kaminski MEP. bbc.co.uk, 16 lipca 2009. [dostęp 2010-05-10]. (ang.).
  8. ↑ Toby Helm, Rajeev Syal: Rabbi urges Tories: cut link to Polish MEP. guardian.co.uk, 19 lipca 2009. [dostęp 2010-05-10]. (ang.).
  9. ↑ Poncyljusz, Kamiński i Bielan wyszli z PiS. tvn24.pl, 20 listopada 2010. [dostęp 2011-02-24].
  10. ↑ Michał Kamiński zapowiada rezygnację z szefowania frakcji Europejskich Konserwatystów i Reformatorów. uniaeuropejska.org, 27 stycznia 2011. [dostęp 2011-02-03].
  11. ↑ „Koniec PiS-u”, czyli tajemnice Jarosława Kaczyńskiego. wp.pl, 18 kwietnia 2013. [dostęp 2014-04-11].
  12. ↑ Think tank Niesiołowskiego, Giertycha, Marcinkiewicza. natemat.pl, 16 lutego 2013. [dostęp 2013-02-17].
  13. ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2014-04-11].
  14. ↑ Małgorzata Kidawa-Błońska nowym rzecznikiem rządu. premier.gov.pl, 3 lutego 2015. [dostęp 2015-02-03].
  15. ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-27].
  16. ↑ Michał Kamiński zawieszony w prawach członka klubu PO. onet.pl, 31 maja 2016. [dostęp 2016-06-01].
  17. ↑ Michał Kamiński, Jacek Protasiewicz, Stanisław Huskowski wykluczeni z PO. „Szkodzili wizerunkowi”. rmf24.pl, 20 lipca 2016. [dostęp 2016-07-21].
  18. ↑ Wyrzuceni z PO założyli nowe koło poselskie. Wśród nich Stefan Niesiołowski. gazeta.pl, 21 września 2016. [dostęp 2016-09-21].
  19. ↑ Władze partii. uniaeuropejskichdemokratow.pl. [dostęp 2018-02-08].
  20. ↑ Kosiniak-Kamysz: Michał Kamiński dołączył do klubu parlamentarnego PSL. 22 stycznia 2018. [dostęp 2018-01-22].
  21. ↑ Kosiniak-Kamysz: Powstał federacyjny klub PSL i UED. gazetaprawna.pl, 8 lutego 2018. [dostęp 2018-02-08].
  22. ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-15].
  23. ↑ Senat wybiera wicemarszałków. tvn24.pl, 12 listopada 2019. [dostęp 2019-11-12].
  24. ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2023-10-20].
  25. ↑ Senat wybrał wicemarszałków Izby, poparcia nie uzyskał Marek Pęk. wnp.pl, 13 listopada 2023. [dostęp 2023-11-13].
  26. ↑ Dane osoby z wykazu osób publicznych. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2014-05-19].
  27. ↑ Указ Президента України № 33/2008. president.gov.ua, 17 stycznia 2008. [dostęp 2011-04-13]. (ukr.).
  28. ↑ Chancelaria das Ordens Honoríficas Portuguesas. dre.pt, 26 lutego 2009. [dostęp 2010-09-12]. (port.).
  29. ↑ Gazzetta tal-Gvern ta’ Malta / The Malta Government Gazette Nru./No. 18,545. doi-archived.gov.mt, 9 lutego 2010. s. 1312. [dostęp 2013-11-19]. (malt. • ang.).
  30. ↑ 44/2009. (III. 28.) KE határozata, kitüntetés adományozásáról. kozlonyok.hu, 28 marca 2009. [dostęp 2012-04-12]. (węg.).
  31. ↑ Apdovanotų asmenų duomenų bazė. grybauskaite.is.lt. [dostęp 2011-07-15]. (lit.).
  32. ↑ Saakaszwili dziękuję Polakom – order dla Kamińskiego. wpolityce.pl, 4 października 2010. [dostęp 2017-02-14].
  33. ↑ EJP awarded the Member of European Parliament. ejp.eu. [dostęp 2014-05-16]. (ang.).

Bibliografia

Rzecznicy prasowi Prezydenta RP
Rzecznicy prasowi Prezydenta RP
Dyrektorzy Biura Prasowego Prezydenta RP
Rzecznicy prasowi Prezydenta RP

Wicemarszałkowie Senatu
Senat II RP
Senat PRL/III RP
Prezydium XI kadencji Senatu
  • od 13 listopada 2023
Marszałek Senatu
Wicemarszałkowie
Prezydium X kadencji Senatu
  • od 12 listopada 2019 do 12 listopada 2023
Marszałek Senatu
Wicemarszałkowie
  1. ↑ do 13 maja 2020
  2. ↑ od 13 maja 2020
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Kamiński_(polityk)&oldid=71850094”