Nihon-tō

Nihon-tō^[1] (jap. 日本刀; dosł. miecz japoński) – ogólna nazwa japońskiej siecznej broni białej, wykonywanej ręcznie, według tradycyjnych technologii^[a]. Ze względu na dosłowne tłumaczenie, nihon-tō zwyczajowo nazywane są mieczami, mimo że (poza tsurugi) nie zaliczają się do tego typu broni^[2].

Wśród nihon-tō można wyodrębnić:

broń długą
- tsurugi
- no-dachi
- ō-dachi
- kogarasu-maru
- daitō
  - tachi
  - katana
broń krótką
- tantō
- shōtō
  - ko-dachi
  - wakizashi

Ponadto Nihon-tō dzieli się na różne kategorie. Zalicza się do nich m.in. podział od strony historycznej na miecze dawne (kotō), czyli wytworzone przed erą Keichō (1596-1615) i nowe (shintō), wykuwane po tym okresie^[3].

Zobacz też

Daishō

Uwagi

↑ Do nihon-tō nie jest zaliczana broń produkowana masowo.

Przypisy

↑ Kenkyusha's New Japanese-English Dictionary, Kenkyusha Limited, Tokyo 1991, ISBN 4-7674-2015-6, str. 1225
↑ Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981, s. 112.
↑ Kōjien, Iwanami Shoten, Tokyo, 1980, str. 1703

[2] Do nihon-tō nie jest zaliczana broń produkowana masowo.

[1] Kenkyusha's New Japanese-English Dictionary, Kenkyusha Limited, Tokyo 1991, ISBN 4-7674-2015-6, str. 1225

[Kwaśniewicz-3] Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981, s. 112.

[4] Kōjien, Iwanami Shoten, Tokyo, 1980, str. 1703

[1]

[a]

[2]

[3]