Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Przejdź do zawartości

Call of Duty 2

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Call of Duty 2
Producent

Infinity Ward
Hands-On Mobile (wersja mobilna)
Aspyr Media (wersja na Macintosha i Pocket PC)

Wydawca

Activision

Dystrybutor

PL: Licomp Empik Multimedia

Seria gier

Call of Duty

Projektant

Zied Rieke[1]

Artysta

Richard Kriegler (dyrektor artystyczny)

Główny programista

Jason West (główny inżynier)

Scenarzysta

Michael Schiffer

Kompozytor

Graeme Revell

Silnik

IW engine

Wersja

1.3[2]

Data wydania
Gatunek

strzelanka pierwszoosobowa

Tryby gry

jedno- i wieloosobowa

Kategorie wiekowe

ESRB: Teen[11]
PEGI: 16+[12]

Wymagania sprzętowe
Platforma

Windows, macOS, Xbox 360, telefony komórkowe, Pocket PC

Nośniki

DVD, CD, dystrybucja cyfrowa

Wymagania

Pentium IV 1,4 GHz, 256 MB RAM, karta graficzna 64 MB, 4 GB HDD

Kontrolery

klawiatura, mysz, gamepad

Poprzednia gra w serii

Call of Duty (2003)

Następna gra w serii

Call of Duty 3 (2006)

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Call of Duty 2 – gra komputerowa z gatunku strzelanek pierwszoosobowych w realiach II wojny światowej, wyprodukowana przez studio Infinity Ward i wydana przez Activision. Jej premiera na komputery osobiste odbyła się 25 października 2005 roku, a na konsolę Xbox 360 – 22 listopada 2005 roku. Jest to kontynuacja gry Call of Duty i druga część serii.

W Call of Duty 2 gracz wciela się w czterech żołnierzy: radzieckiego szeregowca Wasilija Kozłowa, brytyjskiego sierżanta Johna Davisa, brytyjskiego czołgistę Davida Welsha i amerykańskiego kaprala Billa Taylora[13]. Akcja gry toczy się w latach 1941–1945 i obejmuje między innymi walki o Stalingrad, bitwę pod El Alamein oraz operację Overlord. W stosunku do poprzedniej części serii wprowadzono zmiany takie jak unowocześniona oprawa graficzna oraz system leczenia poprzez odpoczynek i punktów kontrolnych.

Podobnie jak poprzednia gra z serii, Call of Duty 2 została pozytywnie przyjęta przez recenzentów[14][15]. Chwalono intensywną rozgrywkę, większą niż w pierwowzorze swobodę działań i szczegółową oprawę graficzną, natomiast kontrowersje wzbudziły brutalność gry oraz zmiany w rozgrywce.

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Bohaterowie

[edytuj | edytuj kod]

Podczas kampanii jednoosobowej gracz obejmuje kontrolę łącznie nad czterema postaciami z perspektywy pierwszej osoby. Pierwszym bohaterem jest radziecki szeregowy Wasilij Kozłow z 13 Dywizji Gwardyjskiej, biorący udział w bitwie pod Moskwą i obronie Stalingradu. Druga grywalna postać to brytyjski sierżant John Davis z 7 Dywizji Pancernej, uczestniczący w zmaganiach wojennych w Afryce oraz bitwie o Caen. Trzeci bohater kampanii to brytyjski dowódca czołgu David Welsh, odgrywający w grze epizodyczną rolę. Ostatnia postać kierowana przez gracza to kapral Bill Taylor z 2 Batalionu Rangerów, który uczestniczy w bitwie o Pointe du Hoc[16] oraz potyczkach na terenie Francji i Niemiec[13].

W czasie rozgrywki jednoosobowej graczowi towarzyszą bohaterowie niezależni. W kampanii radzieckiej do ważniejszych postaci należą komisarz Letlew, który prowadzi szkolenie Kozłowa podczas bitwy pod Moskwą oraz porucznicy Leonow i Wolski, którzy dowodzą postacią gracza przez całą kampanię. W walkach po stronie brytyjskiej główną rolę odgrywa kapitan Price, dowódca oddziału Davisa, który pojawił się w pierwszej części serii. Jego protegowanym jest szeregowy MacGregor. Podczas kampanii amerykańskiej najważniejszym bohaterem niezależnym jest sierżant Randall, kierujący oddziałem Taylora.

Streszczenie

[edytuj | edytuj kod]

Kampania radziecka

[edytuj | edytuj kod]

Gra rozpoczyna się szkoleniem bohatera kampanii, szeregowego Wasilija Kozłowa, podczas bitwy pod Moskwą w grudniu 1941 roku. Podczas obrony Kozłow niszczy pojazd Panzerwerfer ostrzeliwujący pozycje obronne Sowietów. Następnie akcja gry przenosi się do 2 grudnia 1942 roku w Stalingradzie, kiedy Sowieci organizują obronę przed atakiem Niemców na radzieckie umocnienia. Uderzenie zostaje odparte, po czym Sowieci docierają do wrogiego sztabu, w którym skrył się garnizon niemiecki i wysadzają go w powietrze[17].

Następna misja kampanii rozpoczyna się 8 grudnia 1942 roku w Stalingradzie. Kozłow dostaje zadanie naprawienia kabla telefonicznego łączącego jego jednostkę z innym oddziałem, po czym podczas walk ulicznych niszczy czołgi PzKpfw II za pomocą bomb przylepnych. Tego samego dnia oddziały radzieckie przejmują kontrolę nad stacją kolejową. Kontratak Niemców z użyciem sił opancerzonych zostaje powstrzymany[17].

Ostatnia misja kampanii w Stalingradzie zaczyna się 15 grudnia 1942 roku. Wówczas Sowieci szturmują śródmieście i niszczą niemieckie składy zaopatrzeniowe. Następnie zajmują w wyniku walk ulicznych ratusz. Kozłow zabija wrogiego strzelca wyborowego, a oddziały radzieckie zajmują pozycje obronne w budynku, który atakuje piechota niemiecka. Sowieci utrzymują pozycje do czasu przybycia posiłków[17].

Kampania brytyjska

[edytuj | edytuj kod]

Kampania brytyjska rozpoczyna się 29 grudnia 1942 roku pod El Alamein w Egipcie. Wówczas sierżant John Davis wraz z innymi żołnierzami dowodzonymi przez kapitana Price’a dokonuje rajdu na skład zaopatrzenia sił Afrika Korps. Brytyjczycy niszczą beczki z paliwem oraz składy amunicji. Tego samego dnia odpierają atak na zajęte przez siebie pozycje, przywołując wsparcie brytyjskiej artylerii[17].

3 listopada 1942 roku oddziały brytyjskie wsparte przez siły opancerzone atakują umocnione pozycje niemieckie pod El Alamein. Davis po przejściu przez luki w polu minowym eliminuje wrogie stanowiska dział przeciwpancernych i karabinów maszynowych, po czym Brytyjczycy zajmują budynek radiostacji. 6 listopada siły brytyjskie atakują nadmorską miejscowość El Daba, likwidując przybrzeżne działa przeciwpancerne i przejmując wrogi sztab, po czym zajmują doki[17].

W styczniu 1943 roku dowódca czołgu David Welsh bierze udział w ofensywie pancernej w Libii. Czołgi Mk VI Crusader niszczą siły pancerne przeciwnika. Potem gracz ponownie przejmuje kontrolę nad Davisem, biorącym udział w natarciu Brytyjczyków na wioskę Toujane w Tunezji. Siły brytyjskie wkraczają do miasta 10 marca. Jednakże żołnierze brytyjscy zostają otoczeni – wówczas Davis wraz z kapitanem Price’em i sierżantem MacGregorem odjeżdża z miasta w wozie pancernym[17].

11 marca 1943 roku żołnierze brytyjscy ponawiają atak na Toujane. Wówczas Davis likwiduje załogi karabinów maszynowych MG 42 i dział 88 mm. 30 marca siły brytyjskie atakują miasto Matmata, jednak wpadają w zasadzkę sił niemieckich. Brytyjczycy mimo to oczyszczają drogę do miasta, a Davis eliminuje nadciągające lotnictwo Niemców za pomocą działka przeciwlotniczego[17].

Ostatnia misja kampanii rozpoczyna się 11 czerwca 1944 roku w Caumont we Francji. Brytyjczycy zdobywają miasto, po czym napotykają rannych jeńców amerykańskich. MacGregor transportuje ich ciężarówką w bezpieczniejsze miejsce. Nazajutrz Brytyjczycy zdobywają miasto Anctoville, jednak podczas natarcia natrafiają na czołg Tygrys. Davis niszczy niemiecki czołg[17]. Tego samego dnia żołnierze brytyjscy oczyszczają z Niemców miejscowość St. Louen, gdzie Davis niszczy kolejny czołg Tygrys[17]. 14 czerwca Brytyjczycy likwidują pozycje moździerzy w Amayé-sur-Seulles, po czym odpierają kontratak Niemców[17].

Kampania amerykańska

[edytuj | edytuj kod]

Kampania amerykańska rozpoczyna się 6 czerwca 1944 roku, gdy oddziały specjalne US Rangers atakują przyczółek na Pointe du Hoc. Kapral Bill Taylor przedostaje się przez silnie strzeżone umocnienia, po czym wraz z innymi żołnierzami likwiduje działa polowe i załogi bunkrów[17]. Kontratak Niemców spycha obronę amerykańską do granic klifu, jednak wsparcie powietrzne powstrzymuje niemieckie uderzenie. 14 lipca Amerykanie zdobywają w walkach ulicznych miejscowość Beaumont-Hague, a załogi wrogich moździerzy zostają wyeliminowane[17].

5 grudnia 1944 roku rangerzy rozpoczynają atak na pozycje artylerii niemieckiej na wzgórzu nr 400. W tym celu najpierw zdobywają miejscowość Bergstein w Niemczech. Nazajutrz atakują bunkry usytuowane na wzgórzu, likwidując jego załogi oraz niszcząc bombardujące Bergstein moździerze[17]. 8 grudnia przybywa odsiecz niemiecka, która zostaje powstrzymana przez żołnierzy amerykańskich[17].

24 marca 1945 roku Taylor wraz z rangerami dokonuje desantu na miejscowość Wallendar po drugiej stronie Renu. Amerykanie przeprawiają się przez rzekę, likwidują działa przeciwpancerne ostrzeliwujące siły desantowe, po czym Taylor wysadza w powietrze dwa czołgi Tygrys broniące dostępu do śródmieścia[17].

Rozgrywka

[edytuj | edytuj kod]

W Call of Duty 2 gracz obejmuje kontrolę nad jednym z żołnierzy piechoty walczących na frontach II wojny światowej. Cele do wykonania są oznaczone przez kompas[18]. Kierowany przez gracza bohater może biec, kucać i czołgać się, jak również wychylać się zza osłon i przeskakiwać przez niewielkie przeszkody[19].

W grze żołnierz może być uzbrojony w dwa rodzaje broni palnej oraz granaty odłamkowe i dymne[20]. W celu poprawy celności można namierzać wrogów przez przyrządy celownicze. W przypadku celowania przez lunetę z karabinu wyborowego drgania rąk uniemożliwiają trafienie, dlatego dostępne jest chwilowe wstrzymanie oddechu, które stabilizuje celownik[21][22]. Podczas walki w zwarciu można uderzyć przeciwnika kolbą broni[21].

Wprowadzono zasadnicze zmiany w sposobie rozgrywki w stosunku do pierwszej części serii. Zmieniony został system leczenia bohatera – w przypadku gdy żołnierz gracza odniesie poważne obrażenia, słyszalne jest pulsowanie serca, a ekran ma czerwoną otoczkę. Leczenie następuje nie po zebraniu apteczki, lecz podczas odpoczynku w bezpiecznym miejscu[23]. Usunięto ponadto możliwość zapisywania gry w określonym momencie; automatyczny zapis rozgrywki następuje po dotarciu do punktu kontrolnego lub wykonaniu zadania[24].

Podczas misji gracz współpracuje z komputerowymi żołnierzami posiadającymi sztuczną inteligencję[25]. Potrafią się oni porozumiewać i informować dokładnie o położeniu wroga[24][26]. Komputerowi wrogowie potrafią zastępować zabitych towarzyszy na stanowiskach karabinów maszynowych, a także rzucać licznymi granatami w stronę gracza[25] i zabezpieczać własne pozycje przed oskrzydleniem[24].

Tryb gry jednoosobowej dzieli się na trzy kampanie: radziecką, brytyjską i amerykańską[27]. Kolejne misje kampanii odblokowują się w porządku chronologicznym, na przykład po ukończeniu misji radzieckiej z 1941 roku staje się dostępna kampania brytyjska i bitwa pod El Alamein z 1942 roku[13]. Gracz ma swobodę wyboru misji[24]. Oprócz misji ofensywnych, w których gracz atakuje pozycje wroga, są takie, w których należy obronić ważne punkty strategiczne do czasu przybycia posiłków[28]. W niektórych misjach gracz wciela się nie w żołnierza piechoty, ale w dowódcę czołgu[13].

Tryb gry wieloosobowej jest podzielony na tryby: Deathmatch, Team Deathmatch, Capture the Flag, Search & Destroy i Headquarters. Search & Destroy polega na tym, że jedna drużyna ma za zadanie zniszczyć wrogie obiekty, podczas gdy druga ich broni. Natomiast w trybie Headquarters dwie przeciwne strony dostają zadanie przejęcia określonego terenu i postawieniu na nim sztabu, co powoduje naliczanie punktów na korzyść posiadacza. Wygrywa drużyna, która zdobędzie określoną liczbę punktów[25].

W Call of Duty 2 oprócz rodzajów broni znanych z poprzedniej części występują nowe, takie jak karabin Gewehr 43, karabin SWT-40 i granatnik Panzerschreck[29]. Nowością stały się granaty dymne, służące do maskowania działań żołnierzy[25][30].

Tworzenie

[edytuj | edytuj kod]
Wymagania gry
Minimalne Zalecane
Microsoft Windows
System operacyjny Windows 2000 / XP
Procesor Intel Pentium 4 1.4 GHz bądź AMD Athlon 1.4 GHz lub podobny Intel Pentium 4 540 3.2 GHz lub podobny
Pamięć operacyjna 256 MB RAM 1024 MB RAM
Wolne miejsce na dysku twardym 4 GB
Karta graficzna 64 MB z obsługą DirectX 9.0c 256 MB z obsługą DirectX 9.0c
Karta dźwiękowa zintegrowana Sound Blaster Audigy 2 ZS
Sieć połączenie internetowe lub lokalne do gry sieciowej

7 kwietnia 2005 roku przedsiębiorstwo Activision ogłosiło rozpoczęcie prac nad kontynuacją gry Call of Duty[31][32]. Kolejna gra z serii wymagała większego wysiłku od twórców – w związku z tym tworzące grę studio Infinity Ward zwiększyło swe zatrudnienie z 25 do 75 ludzi[33]. Budżet gry wyniósł 14,5 miliona dolarów amerykańskich[33] i był dwukrotnie większy niż w przypadku poprzedniej gry z serii[23].

Twórcom gry zależało na realistycznym ukazaniu miejsc walk. W tym celu pracownicy studia odbyli wycieczki do Afryki Północnej i Francji, jak również zasięgnęli informacji z filmów dokumentalnych autorstwa kanału telewizyjnego History Channel[33]. Do prac nad grą zaangażowano doradców wojskowych Johna Hillena i Hanka Kierseya[29]. Na potrzeby gry stacja telewizyjna Military Channel stworzyła przerywniki filmowe między misjami, opisujące działania na frontach II wojny światowej[34]. Twórcy gry napisali do niej ponad 20 tysięcy linii dialogowych[33].

Silnik gry

[edytuj | edytuj kod]

Call of Duty działa na stworzonym na potrzeby gry silniku IW engine[35]. Obsługuje on mapowanie normalnych, metodę energetyczną, shadery[36] i efekty cząsteczkowe, które umożliwiły zastosowanie granatów dymnych w taktyce gracza[37]. Silnik gry charakteryzuje się dopracowanymi animacjami postaci[38].

Udźwiękowienie

[edytuj | edytuj kod]

Na udźwiękowienie Infinity Ward wydał osiem procent budżetu. Część twórców gry pojechała do stanu Arizona, gdzie testowała różne rodzaje broni i nagrywała ich dźwięki[33]. Gra obsługuje dźwięk przestrzenny i głośniki 5.1[38]. Muzykę do Call of Duty 2 stworzył kompozytor Graeme Revell[39][40].

Wydanie gry

[edytuj | edytuj kod]

Gra została pokazana na targach E3 w maju 2005 roku[41]. Pokazany został wtedy etap lądowania na Pointe du Hoc. Gra zebrała wówczas pochwały za oprawę graficzną i dynamikę rozgrywki[42][43].

26 września 2005 roku ukazała się wersja demonstracyjna Call of Duty 2, która zawierała etap w El Daba[44], natomiast 25 października gra w wersji na komputery osobiste została wydana w pełnej wersji w sklepach amerykańskich[3][45]. Komputerowa wersja została opublikowana 31 października w Niemczech[4], 2 grudnia – w Rosji[46], a 24 marca 2006 roku – w Japonii. 22 grudnia 2005 roku w USA wydana została edycja na konsolę Xbox 360[6]. Polska wersja językowa gry została opublikowana 9 grudnia 2005 roku na komputery osobiste[5], natomiast 17 listopada 2006 roku – na Xboksa 360[7]. 11 kwietnia 2006 roku ukazała się poprawka do trybu gry wieloosobowej, która dodawała dwie nowe mapy oraz zabezpieczenie przed oszustwami Punkbuster[47]. W maju 2006 Aspyr Media wydało wersję gry na platformę Macintosh[8].

Wraz z Call of Duty 2 wydano specjalną edycję kolekcjonerską, która zawierała między innymi jej zwiastuny, szkice postaci i lokacji w grze oraz wywiady z twórcami[48]. 22 września 2006 roku Call of Duty 2 znalazła się wraz z Call of Duty i Call of Duty: United Offensive w reedycji Call of Duty: War Chest na komputery osobiste[49]. 10 kwietnia 2009 roku Licomp Empik Multimedia ponownie wydał Call of Duty 2 na komputery osobiste w ramach taniej serii Best of Activision[50]. 8 czerwca 2010 roku gra wraz z Call of Duty: World at War i Call of Duty 3 weszła w skład pakietu Call of Duty: The War Collection na Xboksa 360[51].

Odbiór gry

[edytuj | edytuj kod]
 Recenzje
Oceny
Publikacja Ocena
PC Xbox 360
1UP.com B+[52] A[53]
Game Revolution 3,5/5[54] 3,5/5[55]
GameSpot 8,8/10[25] 8,8/10[56]
GameSpy 5/5 gwiazdek[57] 4.5/5 gwiazdek[58]
GameZone 9/10[59]
IGN 8,5/10[60] 9/10[61]
VG.com 8/10[62] 8/10[63]
Oceny agregowane
GameRankings 88% (z 67 recenzji)[14] 90% (z 85 recenzji)[15]
Nagrody
Publikacja Nagroda
GameSpy Editor’s Choice[57]
IGN Editor’s Choice[60]
Spike TV Best Military Game[64]
TeamXbox Editor’s Choice[65]

Wersja na komputery osobiste

[edytuj | edytuj kod]

Wersja Call of Duty na komputery osobiste została pozytywnie przyjęta przez recenzentów, osiągając według agregatora GameRankings średnią wynoszącą około 88% maksymalnych ocen[14]. Chwalono szczegółową oprawę graficzną i animacje[54][60], choć różnie oceniano jej jakość – Joe Dodson z portalu Game Revolution twierdził, że grafika jest fotorealistyczna[54], natomiast Tom McNamara ocenił ją na słabszą od występującej w grze F.E.A.R.[60] Z tą opinią zgodził się Sal Accardo z portalu GameSpy[66], a Bob Colayco z portalu GameSpot stwierdził, że tekstury tracą szczegółowość po zbliżeniu do nich[25]. Garnett Lee z portalu 1UP.com chwalił szczególnie efekty cząsteczkowe takie jak padający śnieg czy dym[52]. Tom Orry negatywnie jednak ocenił fakt, że ceną za wysokiej jakości oprawę wizualną były wysokie wówczas wymagania sprzętowe[62]. Pochwały zebrała też oprawa dźwiękowa oraz dialogi[25][59].

Kontrowersje wzbudziła natomiast sama rozgrywka. Joe Dodson skrytykował grę za to, że ze względu na wysoką brutalność, charakteryzującą się naturalistycznymi scenami śmierci żołnierzy, gra zamienia się w prymitywną sieczkę i nie ma głębi takich shooterów jak Brothers in Arms: Road to Hill 30 i Call of Duty 2: Big Red One[14]. Tom McNamara natomiast stwierdził, że Call of Duty 2 ze względu na brak rozczłonkowania żołnierzy po wybuchach nie jest brutalna[60]. Zauważył, że gra podobnie jak jej pierwowzór ma linearną strukturę, którą jednak wynagradza intensywność akcji[28]. Sal Accardo twierdził, że gra jest bardziej swobodna od Call of Duty, gdyż w kilku etapach można określić kolejność zdobywania budynków wroga[57]. Pozytywnie ocenił charakteryzujący się intensywnością etap w Pointe du Hoc[57]. Bob Colayco pochwalił nowy system regeneracji zdrowia, twierdząc że gracz może się dzięki niemu skoncentrować na walce[25]. Kontrowersje wzbudziła także sztuczna inteligencja – Joe Dodson skrytykował ją za bierność wobec działań gracza[54], z kolei jej zachowanie pochwalił Jakub Wojnarowicz z portalu FiringSquad[67]. Tom Orry pozytywnie ocenił grę za zdolność żołnierzy do informowania o położeniu wroga[62].

Przy zestawieniu najlepszych gier wszech czasów w roku 2008 Maciej Kuc z pisma „CD-Action” stwierdził, że Call of Duty 2 była w swoim czasie realizacyjnym majstersztykiem, który stanowił niedościgniony wzór dla innych wojennych shooterów w realiach II wojny światowej[68].

Wersja na Xboksa 360

[edytuj | edytuj kod]

Konsolowa wersja Call of Duty 2 również zyskała pozytywne oceny wśród recenzentów, osiągając według GameRankings średnią wynoszącą około 90% maksymalnych ocen[15]. Garnett Lee pisał, że w Call of Duty gra się bardziej intuicyjnie przy użyciu konsolowego gamepada niż na komputerowej klawiaturze i myszy[53]. Tę samą opinię wyraził Will Tuttle z portalu GameSpy[58]. Bob Colayco chwalił interfejs gry na Xboksa 360 i oprawę graficzną, zwłaszcza na telewizorze o wysokiej rozdzielczości[56]. Douglass C. Perry z IGN-u ocenił Call of Duty 2 jako jedną z najlepiej wyglądających gier na Xboksa 360[61]. Dale Nardozzi ze strony TeamXbox stwierdził, że wersja konsolowa wygląda lepiej od komputerowej[69].

Krytycy byli mniej jednogłośni przy ocenie trybu gry wieloosobowej. Joe Dodson skrytykował grę za to, że umożliwia on na konsolach rozgrywki tylko do 8 osób na jednej mapie[55] (w przypadku wersji komputerowej limit ten wynosi 32 osoby[54]). Garnett Lee natomiast ocenił grę wieloosobową pozytywnie, twierdząc że walki w niej są intensywne[53]. Bob Colayco pochwalił tryb gry na podzielonym ekranie, w którym grać mogą najwyżej cztery osoby, ale zaznaczył, że nie rekompensuje to niskiego limitu graczy na mapie[56].

Nagrody i sprzedaż

[edytuj | edytuj kod]

Call of Duty 2 uzyskała rekomendacje serwisów GameSpy[57], IGN[60] i TeamXbox[65]. Ponadto zdobyła nagrodę stacji Spike TV w kategorii Best Military Game (Najlepsza gra wojskowa)[64]. Pozytywny odbiór gry przez krytyków został potwierdzony sukcesem komercyjnym – w listopadzie 2005 roku Call of Duty 2 była najczęściej kupowaną grą na komputery osobiste i Xboksa 360[70]. Do lipca 2006 roku gra na Xboksa 360 sprzedała się w liczbie 1,4 miliona egzemplarzy[71], przy czym 77% egzemplarzy tej konsoli zakupiono wraz z Call of Duty 2[72]. W Polsce do listopada 2009 gra ogólnie została sprzedana w liczbie ponad 75 tysięcy egzemplarzy[73].

Inne edycje

[edytuj | edytuj kod]

Call of Duty 2: Big Red One

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Call of Duty 2: Big Red One.

Wraz z Call of Duty 2 została wydana gra Call of Duty 2: Big Red One przeznaczona dla konsol PlayStation 2, Xbox i GameCube, zawierająca kampanię opisującą losy amerykańskiej 1. Dywizji Piechoty. Grę wyprodukowało studio Treyarch, a Big Red One od wersji na PC i Xboksa 360 różni się niższej jakości oprawą graficzną oraz inną fabułą[23]. Jej premiera odbyła się 1 listopada 2005 roku[74][75].

Wersje mobilne

[edytuj | edytuj kod]

5 stycznia 2006 roku ukazała się wersja Call of Duty 2 przeznaczona na telefony komórkowe, wyprodukowana przez Hands-On Mobile[9]. Jest ona shooterem z widokiem z lotu ptaka[76]. 30 stycznia 2007 pojawiła się wersja gry na Pocket PC, wyprodukowana przez Aspyr Media[10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Call of Duty 2 Manual, s. 17.
  2. ↑ Call of Duty 2 (PC): Patch 1.3. lem.com.pl, 2007-07-03. [dostęp 2016-03-28]. (pol.).
  3. ↑ a b Call of Duty 2 (PC). IGN. [dostęp 2010-12-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-02-09)]. (ang.).
  4. ↑ a b Call of Duty 2 – PC. GameStar. [dostęp 2011-01-12]. (niem.).
  5. ↑ a b Call of Duty 2 (PC) – Encyklopedia Gier. GRY-OnLine. [dostęp 2010-12-18]. (pol.).
  6. ↑ a b Call of Duty 2 (Xbox 360). IGN. [dostęp 2010-12-18]. (ang.).
  7. ↑ a b Call of Duty 2 (X360) – Encyklopedia Gier. GRY-OnLine. [dostęp 2010-12-18]. (ang.).
  8. ↑ a b Call of Duty 2 (Macintosh). IGN. [dostęp 2011-01-08]. (ang.).
  9. ↑ a b Call of Duty 2 (Wireless). IGN. [dostęp 2011-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-17)]. (ang.).
  10. ↑ a b Call of Duty 2 (Pocket PC). IGN. [dostęp 2011-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-17)]. (ang.).
  11. ↑ Call of Duty 2. ESRB. [dostęp 2020-09-04]. (ang.).
  12. ↑ Szukaj gier – Call of Duty 2. PEGI. [dostęp 2010-12-18]. (pol.).
  13. ↑ a b c d Call of Duty 2 Q&A – Story, Characters, Weapons, Vehicles, AI. GameSpot, 2005-05-02. [dostęp 2010-12-18]. (ang.).
  14. ↑ a b c d Call of Duty 2 for PC. GameRankings. [dostęp 2022-09-21]. (ang.).
  15. ↑ a b c Call of Duty 2 for Xbox 360. GameRankings. [dostęp 2022-09-21]. (ang.).
  16. ↑ Jacek Hałas: The Battle of Pointe du Hoc – poradnik Call of Duty 2. Gry-Online, 2005-12-09. [dostęp 2020-01-15].
  17. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Matthew Rorie: Call of Duty 2 Walkthrough. GameSpot. [dostęp 2017-09-26]. (ang.).
  18. ↑ Call of Duty 2 Manual, s. 4.
  19. ↑ Call of Duty 2 Manual, s. 6.
  20. ↑ Call of Duty 2 Manual, s. 7.
  21. ↑ a b Call of Duty 2 Manual, s. 10.
  22. ↑ Call of Duty 2 Q&A – Story, Characters, Weapons, Vehicles, AI – Page 2. GameSpot, 2005-05-02. [dostęp 2010-12-18]. (ang.).
  23. ↑ a b c Zapowiedzi – Call of Duty. „Click!”. 9/2005, s. 8. Wydawnictwo Bauer. ISSN 1509-0558. (pol.). 
  24. ↑ a b c d Pierwsze wrażenie – Call of Duty 2. „Komputer Świat Gry”. 11/2005, s. 36. Axel Springer Polska. (pol.). 
  25. ↑ a b c d e f g h Bob Colayco: Call of Duty Review for PC – Page 1. GameSpot, 2005-10-25. [dostęp 2010-12-24]. (ang.).
  26. ↑ Dan Adams: E3 2005: Call of Duty 2 Trailer and Preview. IGN, 2005. [dostęp 2010-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-06)]. (ang.).
  27. ↑ Dan Adams: Call of Duty 2 – PC Preview. IGN, 2005-04-19. [dostęp 2010-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-31)]. (ang.).
  28. ↑ a b Tom McNamara: Call of Duty 2 – PC Review – Page 2. IGN, 2005-10-25. [dostęp 2010-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-08)]. (ang.).
  29. ↑ a b Call of Duty 2 Q&A – Story, Characters, Weapons, Vehicles, AI – Page 2. GameSpot, 2005-05-02. [dostęp 2010-12-24]. (ang.).
  30. ↑ Call of Duty 2 Manual, s. 9.
  31. ↑ Tom McNamara: Call of Duty 2 Confirmed. IGN, 2005-04-07. [dostęp 2011-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-09)]. (ang.).
  32. ↑ Tim Surette: Call of Duty 2 debriefed. GameSpot, 2005-04-08. [dostęp 2011-01-06]. (ang.).
  33. ↑ a b c d e Jill Duffy: Postcard From The Montreal Game Summit: Call Of Duty 2 Postmortem. Gamasutra, 2005-11-04. [dostęp 2011-07-11]. (ang.).
  34. ↑ Ivan Sulic: Military Channel & COD. IGN, 2005-09-23. [dostęp 2011-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-12-12)]. (ang.).
  35. ↑ Sal Accardo: Previews – Call of Duty 2. GameSpy, 2005-04-18. [dostęp 2011-01-06]. (ang.).
  36. ↑ Dan Adams: Call of Duty 2. IGN, 2005-04-19. [dostęp 2011-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-31)]. (ang.).
  37. ↑ Nate Ahearn: Call of Duty 2 First Look (Xbox 360). TeamXbox, 2005-05-24. [dostęp 2011-01-06]. (ang.).
  38. ↑ a b Dan Adams: Call of Duty 2. IGN, 2005-04-19. s. 2. [dostęp 2011-07-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-10-31)]. (ang.).
  39. ↑ Graeme Revell Heeds the Call of Duty. IGN, 2005-08-17. [dostęp 2011-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-15)]. (ang.).
  40. ↑ Brendan Sinclair: Graeme Revell to score Call of Duty sequels. GameSpot, 2005-08-17. [dostęp 2011-01-06]. (ang.).
  41. ↑ Andrew Park: Call of Duty 2 E3 2005 Preshow Report. GameSpot, 2005-05-17. [dostęp 2011-01-06]. (ang.).
  42. ↑ Jason Ocampo: Call of Duty 2 E3 2005 Impressions. GameSpot, 2005-05-18. [dostęp 2011-07-11]. (ang.).
  43. ↑ Dan Adams: E3 2005: Call of Duty 2. IGN, 2005-05-18. [dostęp 2011-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-10-06)]. (ang.).
  44. ↑ Tim Surette: Call of Duty 2 demo out now. GameSpot, 2005-08-26. [dostęp 2011-01-06]. (ang.).
  45. ↑ Tim Surette: Duty Calls for PCs again. GameSpot, 2005-10-25. [dostęp 2011-01-06]. (ang.).
  46. ↑ КОЛЛЕКЦИЯ ИГРУШЕК «Call of Duty 2». 1C. [dostęp 2011-01-12]. (ros.).
  47. ↑ Tom McNamara: New Maps, Punkbuster in Call of Duty 2 Patch. IGN, 2006-04-11. [dostęp 2011-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-14)]. (ang.).
  48. ↑ Call of Duty 2 (Collector’s Edition). IGN. [dostęp 2011-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-06)]. (ang.).
  49. ↑ Call of Duty: Warchest. IGN. [dostęp 2011-01-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-08)]. (ang.).
  50. ↑ Call of Duty 2. LEM. [dostęp 2011-01-13]. (pol.).
  51. ↑ Call of Duty: The War Collection. IGN. [dostęp 2011-01-13]. (ang.).
  52. ↑ a b Garnett Lee: Call of Duty 2 Review for PC. 1UP, 2005-11-15. [dostęp 2011-01-07]. (ang.).
  53. ↑ a b c Garnett Lee: Call of Duty 2 Review fror 360. 1UP, 2005-11-15. [dostęp 2011-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-03)]. (ang.).
  54. ↑ a b c d e Joe Dodson: Call of Duty 2 Review for the PC. Game Revolution, 2005-12-07. [dostęp 2020-09-25]. (ang.).
  55. ↑ a b Joe Dodson: Call of Duty 2 Review for the XBOX360. Game Revolution, 2005-12-07. [dostęp 2020-09-25]. (ang.).
  56. ↑ a b c Bob Colayco: Call of Duty Review for Xbox 360. GameSpot, 2005-11-15. [dostęp 2011-01-07]. (ang.).
  57. ↑ a b c d e Sal Accardo: Call of Duty 2 (PC Review). GameSpy, 2005-11-03. [dostęp 2011-01-07]. (ang.).
  58. ↑ a b Will Tuttle: Call of Duty 2 (Review Xbox 360). GameSpy, 2005-11-23. [dostęp 2011-01-07]. (ang.).
  59. ↑ a b jdkmedia: Call of Duty 2 – PC – Review. GameZone, 2005-10-24. [dostęp 2011-01-07]. (ang.).
  60. ↑ a b c d e f Tom McNamara: Call of Duty 2 – PC Review. IGN, 2005-10-25. [dostęp 2011-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-16)]. (ang.).
  61. ↑ a b Douglass C. Perry: Call of Duty 2 – Xbox 360 Review. IGN, 2005-11-15. [dostęp 2011-01-07]. (ang.).
  62. ↑ a b c Tom Orry: Call of Duty 2 Review for PC – Page 2. VideoGamer.com, 2005-11-08. [dostęp 2011-01-07]. (ang.).
  63. ↑ Tom Orry: Call of Duty 2 Review for Xbox 360 – Page 2. VideoGamer.com, 2005-12-05. [dostęp 2011-01-07]. (ang.).
  64. ↑ a b Brendan Sinclair: RE4 named Game of Year at Spike Awards. GameSpot, 2005-11-19. [dostęp 2011-06-21]. (ang.).
  65. ↑ a b Dale Nardozzi: Call of Duty 2 Review (Xbox 360). TeamXbox, 2005-11-15. [dostęp 2011-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-02-06)]. (ang.).
  66. ↑ Sal Accardo: Call of Duty (PC Review Page 2). GameSpy, 2005-11-03. [dostęp 2011-01-07]. (ang.).
  67. ↑ Jakub Wojnarowicz: Call of Duty 2 Review. FiringSquad, 2005-10-27. [dostęp 2011-03-12]. (ang.).
  68. ↑ Maciej Kuc. Call of Duty. „Tipsomaniak CD-Action”. 2/2008, s. 16. Wrocław: Wydawnictwo Bauer. ISSN 1426-2916. (pol.). 
  69. ↑ Dale Nardozzi: Call of Duty 2 Review (Xbox 360) – Page 3. TeamXbox, 2005-11-15. [dostęp 2011-01-07]. (ang.).
  70. ↑ Tor Thorsen: ChartSpot: November 2005. GameSpot, 2005-12-20. [dostęp 2011-01-07]. (ang.).
  71. ↑ Mike Snider: WWII shows no battle fatigue. USA Today, 2006-07-11. [dostęp 2011-01-07]. (ang.).
  72. ↑ Douglass C. Perry: The Live Chronicles, Ch. 4. IGN, 2005-12-16. [dostęp 2011-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-14)]. (ang.).
  73. ↑ Seria Call of Duty w Polsce – dokładne wyniki sprzedaży poszczególnych części. GRY-OnLine, 2009-11-11. [dostęp 2010-12-08]. (pol.).
  74. ↑ Tor Thorsen: Big Red One raids retail. GameSpot, 2005-11-01. [dostęp 2011-01-06]. (ang.).
  75. ↑ Call of Duty 2 Big Red One. IGN, 2005-11-01. [dostęp 2011-01-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-15)]. (ang.).
  76. ↑ Levi Buchanan: Call of Duty 2 – Wireless Review. IGN, 2006-02-14. [dostęp 2011-01-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-08-25)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Seria gier Call of Duty
Infinity Ward
Gray Matter Interactive
Treyarch
Sledgehammer Games
Spark Unlimited
Amaze Entertainment
n-Space
Rebellion Developments
Ideaworks Game Studio
Nihilistic Software
The Blast Furnace
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Call_of_Duty_2&oldid=73631760”