Dżuba

Dżuba

Juba

Widok na miasto z lotu ptaka
Herb
Państwo	Sudan Południowy
Stan	Ekwatoria Środkowa
Wysokość	550 m n.p.m.
Populacja (2012) • liczba ludności	508 908
Położenie na mapie Sudanu Południowego Dżuba
4°51′N 31°36′E

Jeden z wielu hoteli zbudowanych po uzyskaniu niepodległości (9 lipca 2011)

Most w Dżubie

Dżuba (ang. Juba, arab. جوبا) – stolica i największe miasto w Sudanie Południowym nad Nilem Górskim, stolica utworzonej w 2005 autonomicznej republiki Sudanu Południowego, a od 9 lipca 2011 niepodległego państwa, ośrodek administracyjny stanu Ekwatoria Środkowa.

Demografia

Dżuba jako stolica nowego państwa przeżywa bardzo szybki wzrost liczby mieszkańców. Nie ma dokładnych danych. Najnowsze szacunki mówią o prawie czterystu tysiącach mieszkańców w 2011 roku, przy 150 tysiącach w 2004 roku.

Wzrost ludności

Rok	Populacja
1973	56,740
1983	83,790
1993	114,980
2004	150,000
2005	163,440
2006	250,000
2011	372,410

Historia

Hotel w Dżubie w 1936 roku

Miasto zostało założone w 1922 roku przez greckich kupców na lewym brzegu Nilu. Budynki które mieszczą dziś siedziby Buffalo Commercial Bank, Nile Commercial Bank, Paradise Hotel oraz rezydencję konsula norweskiego pochodzą właśnie z tego okresu i są one jedynymi stałymi budowlami powstałymi przed 1940 rokiem.

W 1932 r. odwiedził Dżubę polski podróżnik Kazimierz Nowak. Przyjechał rowerem z północy, zatrzymał się na krótko w Malakal. Następnie wędrując „przez całe tygodnie” (odległość ok. 500 km) przez rozległe tereny bagniste wzdłuż Nilu przybył do Dżuby. Tak opisuje swoją wizytę:

Spoza morza traw wyłoniła się wstęga Bahr el-Gebel (Rzeka Górska /czyli Biały Nil/), a po drugiej jej stronie zarysowało się umarłe miasto, dawna stolica okręgu Mongalla. Tu zakończyła się moja przeprawa przez mokradła, znalazłem drożynę suchą, choć wyboistą. Szprychy pękały, ja jednak gnałem ile tchu w piersiach do nieodległej Dżuby, obecnej stolicy prowincji, gdzie spodziewałem się odebrać oczekujące mnie listy, a może nawet i pieniądze... Spotkał mnie jednak zawód! Listy były, ale pieniędzy ani śladu. Otaczały mnie sklepy, w których można było dostać i piękny biały chleb, wędliny, czekoladę, cukier i egipskie papierosy, ale ja w kieszeni miałem zaledwie kilka piastrów.

Oczekując w Dżubie na korespondencję z Brukseli, zawierającą zgodę Ministerstwa Kolonii na zwolnienie z opłat związanych z przekroczeniem granicy Konga belgijskiego, Kazimierz Nowak udał się na „wycieczkę krajoznawczą” w kierunku Torit, ku granicy Abisyni (obecnie Etiopia) – ok. 300 km w jedną stronę. Trasa podróży wiodła przez „bezkresną sawannę, przechodzącą miejscami w gęste lasy”, w których napotkał wiele żyjących w nich wtedy jeszcze dzikich zwierząt.

W 1947 odbyła się tutaj konferencja, na której zdecydowano o połączeniu południa i północy Sudanu w jedno państwo, wbrew nadziejom Brytyjczyków, którzy chcieli przyłączyć południowy Sudan do Ugandy. W 1955 wybuchła I wojna domowa w Sudanie, która trwała do 1972. Podczas tego konfliktu oraz w czasie drugiej wojny domowej (1983-2005) wokół miasta koncentrowały się najcięższe walki.

W 2005 Dżuba została przekazana Ludowej Armii Wyzwolenia Sudanu. Od tego czasu miasto stanowiło stolicę autonomicznego Sudanu Południowego (tymczasową stolicą było również miasto Rumbek), aż do ogłoszenia niepodległości w początkach roku 2011. Od tego czasu miasto jest oficjalną stolicą kraju.

Gospodarka

Dżuba to ważny ośrodek handlowy (tytoń, kawa, papryka) oraz węzeł komunikacyjny Sudanu Południowego. Znajduje się tutaj port rzeczny na Nilu, stanowiący początek głównego szlaku wodnego Sudanu i lotnisko. Ponadto dochodzą tutaj drogi z Kenii, Ugandy i Demokratycznej Republiki Konga. Infrastruktura drogowa ucierpiała jednak poważnie w czasie wojny. Miasto jest również siedzibą Narodowego Uniwersytetu Dżuby. W marcu 2015 r. rozpoczęła się budowa drugiego mostu na Nilu, finansowana przez rząd Japonii.

Niedziela Palmowa w parafii salezjanów w Gumbo, dzielnicy Dżuby.

Życie religijne

W trakcie rządów brytyjskich Dżuba była chrystianizowana przez misjonarzy anglikańskich. W mieście istnieje diecezja Kościoła Episkopalnego, z biskupem Danielem Deng Bul Yak. Misjonarze innych kościołów nie mieli zgody władz kolonialnych na działalność. Kościół katolicki mógł prowadzić misje jedynie w pewnych rejonach Sudanu, np. na zachodzie kraju w mieście Wau. Po odejściu Brytyjczyków, także w wyniku migracji, w Dżubie pojawiły się inne wyznania chrześcijańskie, m.in. katolicyzm. Miasto jest siedzibą Archidiecezji Dżuby, z biskupem Paulinem Lukudu Loro, przewodniczącym konferencji episkopatu Sudanu południowego. W obrębie miasta działa jedenaście parafii katolickich, prowadzonych przez kler miejscowy oraz zgromadzenia zakonne, m.in. kombonianów, którzy byli pionierami misji w Sudanie, Salezjanów i Franciszkanów. Istnieje także między-diecezjalne katolickie seminarium duchowne.

W Dżubie istnieje także społeczność islamska. Sekretarzem generalnym Rady Islamskiej Sudanu Południowego jest Al-Tahir Bior Abdallah Ajak. Wierni to głównie imigranci z Somalii.

Osadnictwo w Dżubie

Bydło na przedmieściach Dżuby

Klimatogrami dla Dżuby lata 1971–2000
I	II	III	IV	V	VI	VII	VIII	IX	X	XI	XII
5.1   37 20	11   38 22	37   38 24	112   35 23	130   34 23	118   32 22	145   31 21	128   32 21	104   33 21	115   34 21	43   34 21	8.2   36 20
Temperatury w °C Opad całkowity w mm
Na jednostki imperialne I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII     0.2   98 68     0.4   100 71     1.4   100 74     4.4   96 74     5.1   92 73     4.6   90 71     5.7   88 70     5   89 70     4.1   92 70     4.5   93 70     1.7   93 70     0.3   97 68 Temperatury w °F Opad całkowity w calach

Zobacz też

• Referendum niepodległościowe w Sudanie Południowym