David Nalbandian
| ||||||||||
| Państwo | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1 stycznia 1982 | |||||||||
| Wzrost |
180 cm | |||||||||
| Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend | |||||||||
| Status profesjonalny |
2000 | |||||||||
| Zakończenie kariery |
2013 | |||||||||
| Gra pojedyncza | ||||||||||
| Wygrane turnieje |
11 | |||||||||
| Najwyżej w rankingu |
3 (20 marca 2006) | |||||||||
| Australian Open |
SF (2006) | |||||||||
| Roland Garros |
SF (2004, 2006) | |||||||||
| Wimbledon |
F (2002) | |||||||||
| US Open |
SF (2003) | |||||||||
| Gra podwójna | ||||||||||
| Wygrane turnieje |
0 | |||||||||
| Najwyżej w rankingu |
105 (5 października 2009) | |||||||||
| Australian Open |
1R (2003) | |||||||||
| Roland Garros |
1R (2003) | |||||||||
| Wimbledon |
2R (2003) | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
| Strona internetowa | ||||||||||
David Pablo Nalbandian (ur. 1 stycznia 1982 w Córdobie) – argentyński tenisista pochodzenia ormiańskiego i włoskiego specjalizujący się w grze pojedynczej na nawierzchni twardej[1].
W zawodowym gronie tenisistów Nalbandian zadebiutował w 2000 roku, a karierę zakończył w 2013 roku[2]. W przeciągu swojej kariery wygrał łącznie 11 turniejów rangi ATP World Tour. Pierwsze zwycięstwo odniósł w 2002 roku w Estoril, a ostatnie w sierpniu 2010 w Waszyngtonie. W roku 2005 został mistrzem Tennis Masters Cup, gdzie gra ośmiu najwyżej sklasyfikowanych tenisistów bieżącego sezonu. Dodatkowo w dalszych 13 turniejach Nalbandian był finalistą, w tym wielkoszlemowego Wimbledonu z 2002 roku. Najwyżej w rankingu singlowym klasyfikowany był w marcu 2006 roku na 3. miejscu.
W rozgrywkach gry podwójnej Argentyńczyk osiągnął jeden finał. Najwyżej w zestawieniu deblowym znajdował się na 105. pozycji w październiku 2009 roku.
Jako reprezentant w Pucharze Davisa Nalbandian trzykrotnie osiągnął z reprezentacją finał, w latach 2006, 2008 oraz 2011. W 2006 Argentyńczycy przegrali w finale z Chorwacją, a w 2008 i 2011 z Hiszpanią. Łącznie w barwach narodowych Nalbandian wystąpił w 29 spotkaniach singlowych, z których w 23 wygrał oraz 21 meczach deblowych, z których w 16 zwyciężył.
Kariera
[edytuj | edytuj kod]Lata juniorskie
[edytuj | edytuj kod]Ma za sobą udaną karierę juniorską, z tytułami wielkoszlemowymi. W singlu wygrał US Open 1998 roku, w którego w finale pokonał Rogera Federera, natomiast w deblu został mistrzem Wimbledonu z 1999 roku w parze z rodakiem Guillermo Corią. Z nim to również przegrał w finale juniorskiego French Open w 1999 roku. W 1998 roku był klasyfikowany jako nr 3. w singlu i nr 6. w deblu w światowych rankingach juniorskich. W 2000 roku postanowił rozpocząć karierę seniorską.
Sezony 2000–2001
[edytuj | edytuj kod]Swoje profesjonalne starty zaczynał od turniejów kategorii ATP Challenger Tour, do których dostawał się poprzez kwalifikacje. Swój pierwszy turniej ATP World Tour rozegrał w Miami. Do tych rozgrywek rangi ATP Masters Series dotarł przez eliminacje, ale w I fazie rozgrywek turnieju głównego nie sprostał Jimowi Courierowi. W 2000 roku awansował również do półfinału w Buenos Aires w ramach zawodów ATP Challenger Tour.
W 2001 roku, w połowie lutego, dotarł do ćwierćfinału turnieju ATP World Tour w Viña del Mar. Miesiąc później wygrał zawody ATP Challenger Tour w Salinas. Swój pierwszy półfinał rozgrywek ATP World Tour osiągnął podczas turnieju w Umagu. Mecz o finał przegrał z Hiszpanem Carlosem Moyą 4:6, 5:7, który później zwyciężył w całych rozgrywkach. Tydzień później, w Sopocie, również osiągnął półfinał, w którym nie sprostał Tommy'emu Robredo.
W sierpniu 2001 roku przystąpił do kwalifikacji wielkoszlemowego US Open. Argentyńczyk przeszedł je i dotarł w samym turnieju do III rundy. Swój pierwszy finał rozgrywek ATP World Tour zagrał w Palermo. W finale ostatecznie przegrał z Féliksem Mantillią 6:7(2), 4:6. Pod koniec roku wygrał imprezę ATP Challenger Tour w Montevideo.
W 2001 roku po raz pierwszy awansował do czołowej "50" rankingu seniorów. Na koniec sezonu został sklasyfikowany jako 47. zawodnik[3].
Sezon 2002 – finał Wimbledonu
[edytuj | edytuj kod]Trzeci rok w zawodowej karierze rozpoczął od awansu do ćwierćfinału w Auckland. W Australian Open doszedł do II rundy. W Buenos Aires zanotował kolejny ćwierćfinał. Tego roku po raz pierwszy wystąpił w Indian Wells (turniej z cyklu ATP Masters Series), gdzie doszedł do II rundy. Z turnieju w Miami odpadł w I rundzie.
W kwietniu wygrał swój pierwszy turniej rangi ATP World Tour, na nawierzchni ziemnej w Estoril. Wyeliminował po drodze m.in. Carlosa Moyę oraz Juana Carlosa Ferrero. W decydującym spotkaniu pokonał w dwóch setach Jarkko Nieminena 6:4, 7:6(5)[4]. Podczas rozgrywek ATP Masters Sereis w Monte Carlo, Rzymie i Hamburgu Nalbandian osiągnął odpowiednio III, II i I rundę. W French Open dotarł do III rundy przegrywając z Maratem Safinem 3:6, 3:6, 6:3, 4:6.
W lipcu osiągnął finał Wimbledonu[5]. W meczu o tytuł ostatecznie przegrał z Lleytonem Hewittem 1:6, 3:6, 2:6.
Cykl US Open Series rozpoczął od ćwierćfinału w Montrealu, a w Cincinnati odpadł w I fazie rozgrywek. W samym US Open również przegrał w I rundzie. W Madrycie zanotował III rundę. Swoje drugie turniejowe zwycięstwo odniósł w Bazylei, gdzie w drodze do finału pokonał m.in. Rogera Federera i Tima Henmana. Pojedynek finałowy zakończył się zwycięstwem Nalbandiana 6:3, 6:2, 7:6(3) z Fernando Gonzálezem.
Rok 2002 ukończył jako 12. zawodnik na świecie[3].
Sezon 2003 – miejsce w TOP 10 na koniec sezonu
[edytuj | edytuj kod]Sezon 2003 rozpoczął od ćwierćfinału w Australian Open. W półfinałowym pojedynku przegrał z Rainerem Schüttlerem 3:6, 7:5, 1:6, 0:6. W lutym Nalbandian awansował po raz pierwszy w karierze do finału rozgrywek ATP World Tour w grze podwójnej, w Buenos Aires. Będąc w parze z Lucasem Arnoldem Kerem w finale przegrali 2:6, 2:6 z innym argentyńskim duetem, Mariano Hood-Sebastián Prieto. W turnieju w Hamburgu Nalbandian dotarł do półfinału singla. Walkę o finał przegrał ze swoim rodakiem Agustínem Callerim 4:6, 1:6.
W French Open odpadł w II rundzie, a w Wimbledonie w IV rundzie z Timem Henmanem. Podczas turnieju w Montrealu dotarł do finału, eliminując wcześniej swojego pogromcę z Australian Open, Rainera Schüttlera. W finale jednak przegrał z Andym Roddickiem 1:6, 3:6. W Cincinnati zagrał w ćwierćfinale, a w US Open dotarł do półfinału. Walkę o finał po raz kolejny przegrał Roddickiem, nie wykorzystując w trzecim secie piłki meczowej. Ostatecznie mecz rozstrzygnął się w pięciu setach dla Amerykanina, który wygrał 6:7(4), 3:6, 7:6(7), 6:1, 6:3[6]. Jesienią, podczas rywalizacji w Bazylei Nalbandian po raz kolejny doszedł do finału, wcześniej rewanżując się Roddickowi za porażkę w US Open. Mecz o mistrzostwo oddał walkowerem Guillermo Corii.
Na koniec sezonu został sklasyfikowany jako ósmy tenisista w światowym rankingu. Dzięki temu wystąpił po raz pierwszy w turnieju Tennis Masters Cup, gdzie gra ośmiu najwyżej sklasyfikowanych tenisistów z sezonu. Jednak nie odegrał większej roli, odpadając po rozgrywkach grupowych.
Sezon 2004
[edytuj | edytuj kod]W styczniu 2004 roku osiągnął ćwierćfinał turnieju w Melbourne. Pod koniec kwietnia, w okresie gry na nawierzchni ziemnej, wziął udział w turnieju w Monte Carlo, docierając do ćwierćfinału. Mecz o półfinał przegrał z Guillermo Corią 4:6, 3:6. W Barcelonie rozegrał swój kolejny ćwierćfinał w sezonie. W Rzymie awansował do finału imprezy, gdzie w meczu o tytuł spotkał się z Carlosem Moyą. Mecz zakończył się porażką Nalbandiana 3:6, 3:6, 1:6[7]. Z turnieju w Hamburgu odpadł w I rundzie.
W wielkoszlemowym French Open osiągnął półfinał. Na drodze do finału stanął Nalbandianowi Gastón Gaudio, który ostatecznie wygrał pojedynek 6:3, 7:6(5), 6:0. W czerwcu zrezygnował ze startu w Wimbledonie. Pod koniec sezonu, podczas rozgrywek w Madrycie doszedł finału, jednak spotkanie o tytuł przegrał z Maratem Safinem 2:6, 4:6, 3:6. Swój trzeci finał w sezonie osiągnął w Bazylei, w którym uległ Jiříemu Novákowi
Ostatecznie Nalbandian sezon zakończył na 9. pozycji w rankingu[3].
Sezon 2005 – zwycięstwo w Tennis Masters Cup
[edytuj | edytuj kod]Na początku roku osiągnął ćwierćfinał Australian Open, odpadając po porażce 3:6, 2:6, 6:1, 6:3, 8:10 z Lleytonem Hewittem. Awansował również do IV i III rundy w Indian Wells i Miami. Swój kolejny tytuł wywalczył w Monachium pokonując w finale Andrei Pavela 6:4, 6:1[8]. W Rzymie odpadł w I fazie rozgrywek, podobnie jak i w Hamburgu.
W French Open zagrał w IV rundzie. Po roku przerwy powrócił na trawiaste korty Wimbledonu zachodząc do ćwierćfinału. W US Open również uzyskał ćwierćfinał. Do końca roku zagrał też w półfinałach imprez w Madrycie oraz Bazylei.
Na koniec roku znalazł się po raz drugi w turnieju Tennis Masters Cup. W fazie grupowej zajął drugie miejsce, za Federerem. W półfinale pokonał Nikołaja Dawydienkę. W finale spotkał się z Federerem, którego pokonał 6:7(4), 6:7(11), 6:2, 6:1, 7:6(3)[9].
Ostatecznie ukończył rok na 6. miejscu w światowym rankingu[3].
Sezon 2006
[edytuj | edytuj kod]
Sezon 2006 Argentyńczyk rozpoczął od półfinału w Australian Open[10]. Mecz o finał przegrał z Markosem Pagdatisem 6:3, 7:5, 3:6, 4:6, 4:6. W Indian Wells dotarł do IV rundy, a w Miami awansował do półfinału. Po roku przerwy powrócił na turniej w Monte Carlo dochodząc do III rundy. W maju, po raz drugi w karierze zatriumfował w Estoril, pokonując w finałowym pojedynku Nikołaja Dawydienkę 6:3, 6:4. Start w Rzymie Nalbandian zakończył na półfinale przegrywając mecz o finał z Federerem 3:6, 6:3, 6:7(5).
W wielkoszlemowym French Open Argentyńczyk dotarł do półfinału, w którym nie sprostał Federerowi. W Wimbledonie doszedł do III fazy rozgrywek, a w US Open do II rundy. W Madrycie uzyskał półfinał, a w meczu o finał ponownie nie sprostał Federerowi przegrywając 4:6, 0:6.
Swój trzeci start w końcoworocznym Tennis Masters Cup ukończył na drugim miejscu w grupie. W półfinale zmierzył się z Jamesem Blakiem, lecz ostatecznie Amerykanin pokonał Nalbandiana 6:4, 6:1.
Rok 2006 zakończył na 8. miejscu[3].
Sezon 2007 – tytuły ATP Masters Series
[edytuj | edytuj kod]W Australian Open i French Open Argentyńczyk dochodził do IV fazy rozgrywek. Wimbledon ukończył na III rundzie podobnie jak i US Open.
Jesienią wygrał halowy turniej ATP Masters Series w Madrycie, eliminując m.in. w ćwierćfinale Rafaela Nadala i w półfinale Novaka Đokovicia. W finale pokonał Rogera Federera 1:6, 6:3, 6:3[11]. W ten sposób został pierwszym tenisistą, który zwyciężył z Nadalem, Đokoviciem i Federerem w jednym turnieju[12]. Kilka tygodni później dotarł do kolejnego finału imprezy ATP Masters Series, tym razem w Paryżu. Wcześniej wyeliminował Federera, a w finale, w dwóch setach pokonał Nadala 6:4, 6:0[13].
Sezon zakończył na 9. miejscu w rankingu światowym[3].
Sezon 2008
[edytuj | edytuj kod]
Na początku roku wystartował w Australian Open, w którym odpadł w III rundzie. W Buenos Aires dotarł do finału, a w meczu o tytuł pokonał José Acasuso 3:6, 7:6(5), 6:4[14]. Drugi finał w 2008 roku zagrał tydzień później, w Acapulco, turnieju rangi ATP International Series Gold. Decydujący pojedynek ostatecznie przegrał z Nicolásem Almagro 1:6, 6:7(1). W Indian Wells uzyskał ćwierćfinał, a w Miami II rundę. Na ceglanych kortach w Monte Carlo awansował do ćwierćfinału. Z turnieju w Rzymie odpadł w II fazie rozgrywek.
W French Open zagrał w II rundzie, a na trawiastych kortach Quens's Clubu uzyskał półfinał. Wimbledon zakończył na I rundzie. Tego lata wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Pekinie docierając do III rundy. W US Open również osiągnął III rundę.
W październiku podczas rozgrywek w Sztokholmie wygrał swój dziewiąty zawodowy turniej, pokonując w finale Robina Söderlinga 6:2, 5:7, 6:3[15]. Kolejny finał Nalbandian rozegrał w Bazylei, ale przegrał go z Federerem 3:6, 4:6. Drugi raz z rzędu znalazł się w finale turnieju ATP Masters Series w Paryżu, lecz tym razem został pokonany 3:6, 6:4, 4:6 przez Jo-Wilfrieda Tsongę.
Sezon ukończył po raz pierwszy od pięciu lat poza czołową dziesiątką, na 11. pozycji[3].
Sezon 2009 – kontuzja biodra
[edytuj | edytuj kod]Rok 2009 rozpoczął od triumfu w Sydney, pokonując w finale Jarkko Nieminena 6:3, 6:7, 6:2[16]. W Melbourne odpadł w II rundzie z Lu Yen-hsunem 4:6, 7:5, 6:4, 4:6, 2:6. W lutym tenisista argentyński awansował do półfinału rozgrywek w Buenos Aires. W Indian Wells awansował do IV rundy, a w Miami do II fazy.
Rozgrywki w Monte Carlo zakończył na III rundzie. W Barcelonie awansował do ćwierćfinału, ale w meczu o półfinał nie podjął walki z Rafaelem Nadalem, oddając go walkowerem. Nalbandian doznał kontuzji, która okazała się na tyle poważna, że wykluczyła go z gry praktycznie do końca sezonu. Późną wiosną przeszedł operację prawego biodra i powrót do gry zapowiedział w sezonie 2010[17].
Sezon zakończył na 64. miejscu w rankingu ATP[3].
Sezon 2010
[edytuj | edytuj kod]
Po długiej nieobecności na kortach spowodowanej urazem powrócił do rywalizacji w lutym na turniej w Buenos Aires. W I rundzie wyeliminował Włocha Potito Starace, a w II rundzie Hiszpana Daniela Gimeno-Travera. Mecz ćwierćfinałowy oddał walkowerem Albertowi Montañésowi.
Kolejnym turniejowym występem Argentyńczyka były rozgrywki ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells. Nalbandian otrzymał od organizatorów zawodów dziką kartę, dzięki czemu nie musiał przechodzić eliminacji. W I rundzie pokonał Stefana Koubka, jednak w dalszej fazie przegrał z Jürgenem Melzerem. Pod koniec marca wziął udział w turnieju Sony Ericsson Open rozgrywanym w Miami. Podobnie jak w Indian Wells otrzymał dziką kartę. W I rundzie pokonał Łukasza Kubota, a następnie Viktora Troickiego. Pojedynek o IV rundę przegrał w trzech setach z Rafaelem Nadalem.
Sezon gry na kortach ziemnych zainaugurował występem w Monte Carlo, awansując do ćwierćfinału po wyeliminowaniu Andreasa Becka, Michaiła Jużnego i Tommy'ego Robredo; przegrał z Novakiem Đokoviciem. Następnie zrezygnował ze startu w Rolandzie Garrosie i Wimbledonie.
W sierpniu powrócił ponownie na korty, podczas rywalizacji w Waszyngtonie. Nalbandian grając z dziką kartą doszedł do finału imprezy tracąc po drodze jednego seta w pojedynku ćwierćfinałowym z Gilles'em Simonem. W finale wynikiem 6:2, 7:6(4) pokonał Markosa Pagdatisa[18]. Następnie awansował do ćwierćfinału turnieju w Toronto, eliminując m.in. Robina Söderlinga. Pojedynek o półfinał przegrał z późniejszym zwycięzcą rozgrywek, Andym Murrayem. W Cincinnati odpadł w III fazie z Novakiem Đokoviciem. Swój pierwszy wielkoszlemowy turniej w sezonie rozegrał podczas US Open dochodząc do III rundy. Argentyńczyk w pierwszych dwóch etapach wyeliminował Rika de Voesta oraz Florenta Serrę; przegrał z Fernando Verdasco.
Jesienią Nalbandian wystartował w Bazylei, gdzie doszedł do ćwierćfinału, eliminując Jana Hájka i Marina Čilicia. Mecz, którego stawką był półfinał przegrał z Andym Roddickiem. Ostatni turniej w sezonie Nalbandian rozegrał w halowym turnieju w Paryżu, dochodząc do II rundy. W swoim pierwszym meczu pokonał Marcela Granollersa, a w kolejnym pojedynku nie sprostał Andy'emu Murrayowi.
Sezon 2011
[edytuj | edytuj kod]Sezon 2011 Nalbandian zainaugurował od występu w Auckland. Będąc rozstawionym z nr 6. osiągnął finał zawodów, eliminując po drodze m.in. obrońcę tytułu, Johna Isnera, oraz Nicolása Almagro. Spotkanie finałowe przegrał z Davidem Ferrerem. Podczas Australian Open Argentyńczyk w I rundzie zmierzył się z Lleytonem Hewittem. Blisko 4.30 godz. pojedynek zakończył się zwycięstwem Nalbandiana 3:6, 6:3, 3:6, 7:6(1), 9:7, który obronił dwie piłki meczowe[19]. W dalszej fazie przegrał jednak z Litwinem Ričardasem Berankisem. Pojedynek zakończył się jednak na początku trzeciego seta przy stanie 6:1, 6:0, 2:0 dla Litwina.
W połowie lutego Argentyńczyk wystartował w Buenos Aires, gdzie doszedł do ćwierćfinału, w którym został pokonany przez Tommy'ego Robredo. Po tych zawodach Nalbandian doznał kontuzji mięśni i przeszedł operację z powodu przepukliny[20].
Na początku czerwca Nalbandian powrócił na korty na turniej w Queen's, osiągając III rundę, gdzie przegrał z Fernando Verdasco. Na Wimbledonie Nalbandian, po zwycięstwach z Julianem Reisterem i Andreasem Haider-Maurerem, doszedł do III rundy, w której poniósł porażkę z Rogerem Federerem.
Na przełomie sierpnia i września Nalbandian doszedł do III rundy US Open, eliminując po drodze Bobby'ego Reynoldsa oraz Ivana Ljubičicia. Spotkanie o IV rundę zakończyło się porażką Argentyńczyka z Rafaelem Nadalem. Po miesiącu, Argentyńczyk zagrał w Tokio, gdzie dotarł do ćwierćfinału, w którym uległ Andy'emu Murrayowi. Następnie Nalbandian wystartował w Sztokholmie, dochodząc do ćwierćfinału, po wcześniejszym pokonaniu m.in. Xaviera Mallisa, przeciwko któremu obronił dwie piłki meczowe[21]. Spotkanie ćwierćfinałowe Argentyńczyk oddał walkowerem Jamesowi Blake'owi z powodu kłopotów ze ścięgnami udowymi w lewej nodze[22]. Był to zarazem ostatni rozegrany przez Argentyńczyka turniej w sezonie.
Rok zakończył na 64. miejscu w klasyfikacji ATP[3].
Sezon 2012
[edytuj | edytuj kod]Pierwszy turniej w 2012 roku z udziałem Argentyńczyka odbył się podczas Australian Open. Nalbandian dotarł do II rundy po wcześniejszym wyeliminowaniu Jarkko Nieminena. Spotkanie o awans do dalszej rundy przegrał w pięciu setach, nie wykorzystując zarazem jednej piłki meczowej, z Johnem Isnerem[23]. W lutym argentyński tenisista doszedł do ćwierćfinału w São Paulo, po wygranej m.in. z Gilles'em Simonem, a odpadł po porażce z Filippo Volandrim. W tym samym miesiącu Nalbandian osiągnął półfinał w Buenos Aires. Spotkanie o awans do finału przegrał z Davidem Ferrerem.
W połowie marca Argentyńczyk, po półtorarocznej przerwie, awansował do ćwierćfinału zawodów kategorii ATP World Tour Masters 1000, w Indian Wells. Argentyńczyk po drodze wyeliminował m.in. Janko Tipsarevicia oraz Jo-Wilfrieda Tsongę. Spotkanie o awans do dalszej rundy przegrał w trzech setach z Rafaelem Nadalem.
Sezon gry na kortach ziemnych w Europie Nalbandian zainaugurował od startu w Belgradzie na początku maja, gdzie doszedł do półfinału, w którym nie sprostał Andreasowi Seppiemu. Pod koniec maja, po czterech latach nieobecności, Nalbandian zagrał na kortach im. Rolanda Garrosa. Tenisista argentyński odpadł z zawodów w I rundzie po porażce z Adrianem Ungurem.
W połowie czerwca, podczas rywalizacji na nawierzchni trawiastej, Nalbandian dotarł do finału turnieju w Londynie (Queen's). Był to pierwszy finał na tym podłożu Argentyńczyka od dziesięciu lat, kiedy to osiągnął finał Wimbledonu w 2002 roku. Nalbandian w spotkaniu o tytuł zmierzył się z Marinem Čiliciem. Argentyńczyk przy stanie 7:6(3), 3:4 został zdyskwalifikowany z powodu niesportowego zachowania po przegranej wymianie. Tenisista kopnął w parkan osłaniający sędziego liniowego, tak, że ten uderzył w arbitra rozcinając mu nogę[24]. Na Wimbledonie Argentyńczyk odpadł w I rundzie pokonany przez Janko Tipsarevicia.
Po Wimbledonie Nalbandian zagrał na igrzyskach olimpijskich w Londynie. Z turnieju singlowego wyeliminował Argentyńczyka w I rundzie Janko Tipsarević, natomiast w deblu również przegrał w I rundzie, razem z Eduardo Schwankiem[25].
Podczas US Open Series Nalbandian doszedł do III rundy w Winston-Salem, gdzie poniósł porażkę z Ołeksandrem Dołhopołowem. Następnie Argentyńczyk wycofał się w ostatniej chwili z US Open ze względu na uraz mięśni brzucha[26].
2012 rok Nalbandian zakończył na 82. miejscu[3].
2013 – zakończenie kariery
[edytuj | edytuj kod]Pierwszy turniej od sierpnia 2012 roku Nalbandian zagrał, w połowie lutego, w São Paulo. Zawodnik po drodze pokonał m.in. w ćwierćfinale Nicolása Almagro. Spotkanie o tytuł przegrał 2:6, 3:6 z Rafaelem Nadalem[27]. W Buenos Aires osiągnął drugą rundę, ulegając w niej najwyżej rozstawionemu Davidowi Ferrerowi. W Acapulco przegrał w pierwszym meczu z Aljažem Bedene.
W rozgrywkach ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells i Miami uległ odpowiednio Jerzemu Janowiczowi w drugim spotkaniu i Jarkko Nieminenowi w pierwszym.
Po zawodach w Miami Argentyńczyk przeszedł dwie operacje, ramienia i biodra, które wykluczyły go ze startów do końca sezonu[28].
Na początku października poinformował o zakończeniu kariery zawodowej, a decyzję uzasadniał licznymi kontuzjami. Poinformował, że zamierza wziąć jeszcze udział w pokazowym meczu w Buenos Aires, gdzie jego przeciwnikiem będzie Rafael Nadal[2].
Puchar Davisa
[edytuj | edytuj kod]W reprezentacji Nalbandian zadebiutował w 2002 roku w półfinale przeciwko Rosji. W 2006 roku doszedł z zespołem do finału imprezy mając za przeciwników ponownie Rosjan, którzy wygrali rywalizację 3:2. Oba punkty dla Argentyńczyków zdobył wówczas Nalbandian, po wygranych z Maratem Safinem i Nikołajem Dawydienką.
W edycji turnieju z 2008 roku ponownie osiągnął finał z reprezentacją, rywalizując wówczas z Hiszpanią. Wynik konfrontacji to 3:1 dla tenisistów z Półwyspu Iberyjskiego. Nalbandian ze swoich dwóch spotkań wygrał z Davidem Ferrerem, a przegrał w grze deblowej w parze z Agustínem Callerim z parą Feliciano López i Fernando Verdasco[29].
W roku 2011 Nalbandian w reprezentacją po raz trzeci osiągnął finał. Rywalami Argentyńczyków ponownie byli Hiszpanie. Nalbandian wystąpił w deblowym pojedynku razem z Eduardo Schwankiem przeciwko deblowi López-Verdasco. Był to zarazem jedyny punkt dla Argentyty, która przegrała rywalizację 1:3.
Podczas edycji turnieju z 2012 roku Nalbandian doszedł z reprezentacją do ćwierćfinału. W I rundzie przeciwko Niemcom zawodnik zagrał w dwóch zwycięskich pojedynkach, najpierw w singlu przeciwko Florianowi Mayerowi, a następnie razem Eduardo Schwankiem przeciw Tommy'emu Haasowi i Philippowi Petzschnerowi. W ćwierćfinale Argentyna rywalizowała z Chorwacją, ponosząc porażkę 1:4. Nalbandian najpierw uległ Marinowi Čiliciowi, a potem w grze podwójnej parze Marin Čilić-Ivo Karlović. Partnerem Nalbandiana był Eduardo Schwank.
W sezonie 2013 razem z drużyną doszedł do półfinału. Wystąpił w dwóch spotkaniach deblowych – w pojedynku z Niemcami i Francuzami. W obu konfrontacjach triumfował.
Nalbandian bronił narodowych barw także w Drużynowym pucharze świata.
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]David Nalbandian jest synem Norberto i Aldy. Ma również dwóch starszych braci: Javiera i Dario. Popularnie nazywany „Król David” interesuje się sportem, konkretnie piłką nożną (ulubiony klub River Plate). Poza tym lubi wyścigi oraz wędkowanie.
W całej karierze zarobił na kortach 11 123 125 dolarów amerykańskich.
Statystyki turniejowe
[edytuj | edytuj kod]Gra pojedyncza (11–13)
[edytuj | edytuj kod]
|
| |||||||||||||
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
| Finalista | 1. | 30 września 2001 | Palermo | Ceglana |  Félix Mantilla
|
6:7(2), 4:6 |
| Zwycięzca | 1. | 14 kwietnia 2002 | Estoril | Ceglana |  Jarkko Nieminen
|
6:4, 7:6(5) |
| Finalista | 2. | 7 lipca 2002 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Lleyton Hewitt
|
1:6, 3:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 2. | 27 października 2002 | Bazylea | Dywanowa (hala) |  Fernando González
|
6:4, 6:3, 6:2 |
| Finalista | 3. | 10 sierpnia 2003 | Montreal | Twarda |  Andy Roddick
|
1:6, 3:6 |
| Finalista | 4. | 26 października 2003 | Bazylea | Dywanowa (hala) |  Guillermo Coria
|
walkower |
| Finalista | 5. | 9 maja 2004 | Rzym | Ceglana | Carlos Moyá
|
3:6, 3:6, 1:6 |
| Finalista | 6. | 24 października 2004 | Madryt | Twarda (hala) |  Marat Safin
|
2:6, 4:6, 3:6 |
| Finalista | 7. | 31 października 2004 | Bazylea | Dywanowa (hala) |  Jiří Novák
|
5:7, 6:3, 6:4, 1:6, 6:2 |
| Zwycięzca | 3. | 1 maja 2005 | Monachium | Ceglana |  Andrei Pavel
|
6:4, 6:1 |
| Zwycięzca | 4. | 20 listopada 2005 | Tennis Masters Cup, Szanghaj | Dywanowa (hala) |  Roger Federer
|
6:7(4), 6:7(11), 6:2, 6:1, 7:6(3) |
| Zwycięzca | 5. | 7 maja 2006 | Estoril | Ceglana | Nikołaj Dawydienko
|
6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 6. | 21 października 2007 | Madryt | Twarda (hala) | Roger Federer
|
1:6, 6:3, 6:3 |
| Zwycięzca | 7. | 4 listopada 2007 | Paryż | Twarda (hala) | Rafael Nadal
|
6:4, 6:0 |
| Zwycięzca | 8. | 24 lutego 2008 | Buenos Aires | Ceglana | José Acasuso
|
3:6, 7:6(5), 6:4 |
| Finalista | 8. | 2 marca 2008 | Acapulco | Ceglana | Nicolás Almagro
|
1:6, 6:7(1) |
| Zwycięzca | 9. | 12 października 2008 | Sztokholm | Twarda (hala) |  Robin Söderling
|
6:2, 5:7, 6:3 |
| Finalista | 9. | 26 października 2008 | Bazylea | Dywanowa (hala) | Roger Federer
|
3:6, 4:6 |
| Finalista | 10. | 2 listopada 2008 | Paryż | Twarda (hala) |  Jo-Wilfried Tsonga
|
3:6, 6:4, 4:6 |
| Zwycięzca | 10. | 18 stycznia 2009 | Sydney | Twarda | Jarkko Nieminen
|
6:3, 6:7, 6:2 |
| Zwycięzca | 11. | 8 sierpnia 2010 | Waszyngton | Twarda |  Markos Pagdatis
|
6:2, 7:6(6) |
| Finalista | 11. | 15 stycznia 2011 | Auckland | Twarda | David Ferrer
|
3:6, 2:6 |
| Finalista | 12. | 17 czerwca 2012 | Londyn | Trawiasta |  Marin Čilić
|
7:6(3), 3:4, dyskwalifikacja |
| Finalista | 13. | 17 lutego 2013 | São Paulo | Ceglana (hala) | Rafael Nadal
|
2:6, 3:6 |
Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)
[edytuj | edytuj kod]| Turniej | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | Wygrane turnieje | Bilans w turnieju | |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wielki Szlem | |||||||||||||||||
| Australian Open | – | – | 2R | QF | QF | QF | SF | 4R | 3R | 2R | – | 2R | 2R | – | 0 / 10 | 24–10 | |
| French Open | – | – | 3R | 2R | SF | 4R | SF | 4R | 2R | – | – | – | 1R | – | 0 / 8 | 20–8 | |
| Wimbledon | – | – | F | 4R | – | QF | 3R | 3R | 1R | – | – | 3R | 1R | – | 0 / 8 | 19–8 | |
| US Open | – | 3R | 1R | SF | 2R | QF | 2R | 3R | 3R | – | 3R | 3R | – | – | 0 / 10 | 21–10 | |
| Wygrane turnieje | – | 0 / 1 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 3 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 4 | 0 / 1 | 0 / 1 | 0 / 3 | 0 / 3 | 0 / 0 | 0 / 37 | N/A | |
| Bilans spotkań | – | 2–1 | 9–4 | 13–4 | 10–3 | 15–4 | 13–4 | 10–4 | 5–4 | 1–1 | 2–1 | 5–3 | 1–3 | 0–0 | N/A | 86–36 | |
| ATP World Tour Finals | |||||||||||||||||
| ATP World Tour Finals | – | – | – | RR | – | W | SF | – | – | – | – | – | – | – | 1 / 3 | 6–6 | |
| ATP World Tour Masters 1000 | |||||||||||||||||
| Indian Wells | – | – | 2R | 1R | – | 4R | 4R | 4R | QF | 4R | 2R | – | QF | 2R | 0 / 10 | 18–10 | |
| Miami | 1R | 1R | 1R | 3R | – | 3R | SF | 3R | 2R | 2R | 3R | – | 2R | 1R | 0 / 12 | 10–12 | |
| Monte Carlo | – | – | 3R | 2R | QF | – | 3R | 2R | QF | 3R | QF | – | – | – | 0 / 8 | 16–8 | |
| Madryt | – | – | 3R | – | F | SF | SF | W | 3R | – | – | – | 1R | – | 1 / 7 | 18–5 | |
| Rzym | – | – | 2R | 1R | F | 1R | SF | – | 2R | – | – | – | 2R | – | 0 / 7 | 11–7 | |
| Montreal/Toronto | – | – | QF | F | 1R | 2R | 1R | 3R | – | – | QF | 1R | 1R | – | 0 / 9 | 14–9 | |
| Cincinnati | – | – | 1R | QF | – | 2R | 2R | 1R | – | – | 3R | 2R | 1R | – | 0 / 8 | 8–8 | |
| Szanghaj | Nie ATP Masters Series | – | – | 2R | – | – | 0 / 1 | 1–1 | |||||||||
| Paryż | – | – | 2R | – | – | 2R | – | W | F | – | 2R | – | – | – | 1 / 5 | 12–4 | |
| Hamburg | – | – | 1R | SF | 1R | 1R | – | – | – | NMS | 0 / 4 | 4–4 | |||||
| Wygrane turnieje | 0 / 1 | 0 / 1 | 0 / 9 | 0 / 7 | 0 / 5 | 0 / 8 | 0 / 7 | 2 / 7 | 0 / 6 | 0 / 3 | 0 / 6 | 0 / 3 | 0 / 6 | 0 / 2 | 2 / 71 | N/A | |
| Ranking na koniec sezonu | |||||||||||||||||
| 245 | 47 | 12 | 8 | 9 | 6 | 8 | 9 | 11 | 64 | 27 | 64 | 82 | – | N/A | |||
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Emil Sanamyan: David Nalbandian: I really enjoy being back on the court. armenianreporter.am, 30 sierpnia 2010. [dostęp 2017-04-24]. (ang.).
- ↑ a b Robert Pałuba: David Nalbandian zakończył zawodową karierę. sportowefakty.pl, 1 października 2013. [dostęp 2013-10-12]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i j South African Airways ATP Rankings History. atpworldtour.com. [dostęp 2009-10-05]. (ang.).
- ↑ Nalbandian and Serna claim Estoril Open titles. highbeam.com. [dostęp 2009-10-05]. (ang.).
- ↑ Nalbandian into final. bbc.co.uk. [dostęp 2009-10-05]. (ang.).
- ↑ Roddick v Nalbandian. bbc.co.uk. [dostęp 2009-10-05]. (ang.).
- ↑ King Carlos crushes Nalbandian in Rome final. highbeam.com. [dostęp 2009-10-05]. (ang.).
- ↑ Nalbandian BMW Open Champion. protennisfan.com. [dostęp 2009-10-05]. (ang.).
- ↑ Nalbandian in Masters Cup trophy shock as Federer fades in five sets. monstersandcritics.com. [dostęp 2009-10-05]. (ang.).
- ↑ Nalbandian destroys Santoro to reach semis. abc.net.au. [dostęp 2009-10-05]. (ang.).
- ↑ Nalbandian beats Federer in Spain [online], 21 października 2007 [dostęp 2018-05-05] (ang.).
- ↑ ATP Staff: When Nalbandian Beat Nadal, Djokovic & Federer Consecutively. atptour.com, 2020-05-06. [dostęp 2020-10-24]. (ang.).
- ↑ Nalbandian thrashes Nadal in Paris masterclass. guardian.co.uk. [dostęp 2009-10-05]. (ang.).
- ↑ Roddick triumphs in San Jose Open. bbc.co.uk. [dostęp 2009-10-05]. (ang.).
- ↑ Nalbandian wins Stockholm Open. usatoday.com. [dostęp 2009-10-05]. (ang.).
- ↑ Nalbandian first Argentine winner of Sydney ATP title. google.com. [dostęp 2009-10-05]. (ang.).
- ↑ Nalbandiana czeka operacja biodra. tenis.net.pl. [dostęp 2009-10-05]. (pol.).
- ↑ Nalbandian takes Washington title [online], 8 sierpnia 2010 [dostęp 2018-05-05] (ang.).
- ↑ Nalbandian outlasts Hewitt at Australian Open [online], ESPN.com, 18 stycznia 2011 [dostęp 2018-05-05].
- ↑ Argentina’s David Nalbandian to miss French Open. sports.yahoo.com. [dostęp 2011-05-10]. (ang.).
- ↑ ATP Stockholm - Nalbandian beats Mallisse from match points down, „Tennis World USA” [dostęp 2018-05-05] (ang.).
- ↑ ATP Stockholm - Another pullout by Nalbandian sends Blake into semis, „Tennis World USA” [dostęp 2018-05-05] (ang.).
- ↑ Isner Wins Epic; Dolgopolov Saves 1 M.P. To Meet Tomic In Third Round. atpworldtour.com, 19 stycznia 2012. [dostęp 2012-01-18]. (ang.).
- ↑ Cilic takes Queen’s title after Nalbandian disqualified. thehindu.com, 17 czerwca 2012. [dostęp 2012-06-17]. (ang.).
- ↑ David Nalbandian Bio, Stats, and Results [online], Olympics at Sports-Reference.com [dostęp 2018-05-05] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-14] (ang.).
- ↑ Michał Jaśniewicz: US Open: Nalbandian rezygnuje. tenisklub.pl, 29 sierpnia 2012. [dostęp 2013-01-22]. (pol.).
- ↑ Marcin Motyka: ATP Sao Paulo: Król mączki znów ozłocony, 51. tytuł w karierze Rafaela Nadala!. sportowefakty.pl, 17 lutego 2013. [dostęp 2013-02-17]. (pol.).
- ↑ Natalia Gawrońska: David Nalbandian przeszedł dwie operacje. sportowefakty.pl, 19 czerwca 2013. [dostęp 2013-10-29]. (pol.).
- ↑ Mark Hodgkinson: Spain lift Davis Cup without Rafael Nadal. telegraph.co.uk. [dostęp 2009-10-05]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-21] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-21] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-21] (ang.).
- Argentyńscy tenisiści
- Argentyńscy olimpijczycy
- Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2008
- Uczestnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich 2012
- Medaliści Igrzysk Panamerykańskich 1999
- Triumfatorzy wielkoszlemowych turniejów juniorskich
- Argentyńczycy pochodzenia ormiańskiego
- Argentyńczycy pochodzenia włoskiego
- Ludzie urodzeni w Córdobie (Argentyna)
- Urodzeni w 1982