Erytryn
Erytryn (pochodzenie: Maroko) | |
Właściwości chemiczne i fizyczne | |
Inne nazwy |
kwiat kobaltowy[1] |
---|---|
Skład chemiczny |
uwodniony arsenian kobaltu(II) Co3(AsO4)2·8H2O |
Twardość w skali Mohsa |
2–2,5 |
Przełam |
nierówny |
Łupliwość |
doskonała względem ścian słupa |
Układ krystalograficzny |
jednoskośny |
Gęstość minerału |
3,07[1] g/cm³ |
Właściwości optyczne | |
Barwa |
karmazynowa, brzoskwiniowoczerwona, purpurowoczerwona, purpurowa, różowoczerwona, fioletowa, bezbarwny[1][2] |
Rysa |
różowoczerwona lub czerwona[1] |
Połysk |
szklisty, czasami diamentowy |
Erytryn (kwiat kobaltowy) – minerał z gromady arsenianów. Należy do minerałów bardzo rzadkich.
Nazwa pochodzi od gr. erythros = czerwony, nawiązując do barwy minerału[1][3].
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Właściwości
[edytuj | edytuj kod]Tworzy skupienia zbite, ziarniste, ziemiste, igiełkowe, krzaczaste, kuliste. Kryształy wykazują charakterystyczne zbrużdżenia, równoległe do wydłużenia słupów. Niekiedy występują w postaci szczotek krystalicznych[4]. Jest krajalny, giętki, przezroczysty[4].
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Powstaje jako minerał wtórny w strefie utleniania (wietrzenia) arsenowych złóż kruszcowych zawierających kobalt.
Miejsca występowania[4]:
- Na świecie: Niemcy – bardzo ładne okazy, Francja – Allemont, Kanada – Cobalt, Ontario, USA – Idaho, Kalifornia, Nowy Meksyk, Meksyk – Alamos, Chile, Maroko – Bou Azzer, Mibladen, Demokratyczna Republika Konga, Iran, Australia, Włochy – Elba, Cap Calamita, Czechy – Jachymov.
- W Polsce: w okolicach Kowar (Rudawy Janowickie), w Górach Złotych.
Zastosowanie
[edytuj | edytuj kod]Znaczenie naukowe (wykorzystywany jako wskaźnik w poszukiwaniu kruszców kobaltu, niklu i srebra), ma znaczenie kolekcjonerskie.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Żaba 2003 ↓, s. 127.
- ↑ webmineral.com: Erythrite. [dostęp 2014-07-09].
- ↑ mindat.org: Erythrite Mineral Data. [dostęp 2014-07-09].
- ↑ a b c Żaba 2003 ↓, s. 128.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Żaba: Ilustrowany słownik skał i minerałów. Katowice: Videograf II, 2003, s. 127-128. ISBN 83-7183-174-9.