Karol Pękala
| Biskup tytularny Trocmades | ||
 Karol Pękala (1963) | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 października 1902 | |
| Data i miejsce śmierci |
14 sierpnia 1968 | |
| Biskup pomocniczy tarnowski | ||
| Okres sprawowania |
1946–1968 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
29 czerwca 1928 | |
| Nominacja biskupia |
14 grudnia 1946 | |
| Sakra biskupia |
16 marca 1947 | |
| Odznaczenia | ||
 
| ||
| Data konsekracji |
16 marca 1947 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Tarnów | ||||||||||||
| Miejsce | |||||||||||||
| Konsekrator | |||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||
| |||||||||||||
Karol Pękala (ur. 26 października 1902 w Siołkowej, zm. 14 sierpnia 1968 w Sozopolu) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy tarnowski w latach 1946–1968.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Po studiach w Tarnowie[1] 29 czerwca 1928 otrzymał święcenia prezbiteratu. Był wikariuszem w Nowym Wiśniczu, duszpasterzem Polonii francuskiej, diecezjalnym dyrektorem Akcji Katolickiej w 1933 i dyrektorem Caritasu w 1946. Podczas okupacji prowadził działalność charytatywną.
14 grudnia 1946 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji tarnowskiej ze stolicą tytularną Trocmades[2]. Święcenia biskupie przyjął 16 marca 1947 w katedrze Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Tarnowie[3]. Udzielił mu ich miejscowy biskup diecezjalny Jan Stepa, w asyście Stanisława Rosponda, biskupa pomocniczego krakowskiego, i Włodzimierza Jasińskiego, arcybiskupa tytularnego Drizipary[4]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Christo in pauperibus” (Chrystusowi w ubogich)[5]. W diecezji sprawował urząd wikariusza generalnego, a w latach 1959–1962 pełnił funkcję wikariusza kapitulnego diecezji[2]. Uczestniczył w I i IV sesji soboru watykańskiego II[6].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]W 1939 prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu Złoty Krzyż Zasługi[7]
Postanowieniem prezydenta RP Andrzeja Dudy w 2020 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ „Karol Pękala biskup życie i dzieło” [online] [dostęp 2020-05-13].
- ↑ a b P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 341. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ K.R. Prokop: Sakry i sukcesja święceń biskupich episkopatu Kościoła katolickiego w Polsce w XIX i XX wieku (na tle wcześniejszych okresów dziejowych). Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2012, s. 429. ISBN 978-83-7306-593-2.
- ↑ Włodzimierz Jasiński. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2023-10-10]. (ang.).
- ↑ A.G. Miziński (red.): 100-lecie Konferencji Episkopatu Polski. Księga jubileuszowa. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2019, s. 282. ISBN 978-83-8144-179-7. [dostęp 2023-10-09].
- ↑ B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Z. Pawlak (red.): Katolicyzm A–Z. Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 43, poz. 70 [dostęp 2022-03-23].
- ↑ M.P. z 2020 r. poz. 638 – pkt 8 [dostęp 2020-11-09].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w Latach 965–1999, Henryk Gulbinowicz, Warszawa: „Pax”, 2000, ISBN 83-211-1311-7, OCLC 189782455.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Nota biograficzna Karola Pękali w Archiwum Diecezjalnym w Tarnowie (arch.) [dostęp 2014-09-07]
- Karol Pękala [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-10-21] (ang.).