Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Przejdź do zawartości

Konkurs Piosenki Eurowizji 1974

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Konkurs Piosenki Eurowizji 1974
Informacje ogólne
Finał

6 kwietnia 1974

Miejsce

The Done,
Brighton (Wielka Brytania)

Nadawca

British Broadcasting Corporation (BBC)

Prowadzący

Katie Boyle

Informacje dodatkowe
Kierownik wykonawczy

Clifford Brown (EBU)
Bill Cotton (BBC)

Główny dyrygent

Michael Hurll

Występ interwałowy

The Wombles

Uczestnicy
Debiut

 Grecja

Rezygnacja

 Francja

Łącznie

17 reprezentacji

Głosowanie
Każdy kraj miał 10 członków jury, którzy przyznawali po jednym punkcie wybranej piosence.
Zwycięzca

 Szwecja

Reprezentant

ABBA

Piosenka

Waterloo

Muzyka

Benny Andersson, Björn Ulvaeus

Tekst

Stig Anderson

Konkurs Piosenki Eurowizji
◄ 1973 1975 ►

19. Konkurs Piosenki Eurowizji 1974 odbył się 6 kwietnia 1974 w Brighton (Wielka Brytania). Telewizja BBC zgodziła się zorganizować konkurs zamiast Luksemburga, który wygrał dwa lata z rzędu (w 1972 i 1973) i nie miał funduszy na organizację kolejnego konkursu. W konkursie udział wzięło 17 krajów. Debiutowała Grecja, natomiast z rywalizacji o zrezygnowała Francja. Prowadzącą konkurs była Katie Boyle, która wcześniej prowadziła finał konkursów w 1960, 1963 i 1968.

Swoje pierwsze zwycięstwo odniosła Szwecja, którą reprezentował zespół ABBA z utworem „Waterloo”. Grupa wygrała konkurs jedynie z 24 punktami (15 procent możliwych do zdobycia). Mimo to ABBA stała się najpopularniejszym uczestnikiem konkursu w historii i, jako jedni z nielicznych zwycięzców, osiągnęli międzynarodowy sukces.

Finał konkursu obejrzało ok. 5 mln widzów na świecie[1].

Dyrygenci

[edytuj | edytuj kod]

Wyniki

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Państwo Język Artysta Piosenka Miejsce Punkty
1  Finlandia angielski Carita Holmström „Keep Me Warm” 13 4
2  Wielka Brytania angielski Olivia Newton-John „Long Live Love” 4 14
3  Hiszpania hiszpański Peret „Canta y sé feliz” 10 10
4  Norwegia angielski Anne Karine Strøm „The First Day of Love” 14 3
5  Grecja grecki Marinella „Krasi, thalasa ke t’ agori mu” 11 7
6  Izrael hebrajski Kaveret „Natati la khayay” 7 11
7  Jugosławia serbsko-chorwacki Korni Grupa „Moja generacija” 12 6
8  Szwecja angielski ABBA Waterloo 1 24
9  Luksemburg francuski[2] Ireen Sheer „Bye Bye I Love You” 4 14
10  Monako francuski Romuald Figuier „Celui qui reste et celui qui s’en va” 4 14
11  Belgia francuski Jaques Hustin „Fleur de liberté” 9 10
12  Holandia angielski Mouth & MacNeal „I See a Star” 3 15
13  Irlandia angielski Tina Reynolds „Cross Your Heart” 8 11
14  Niemcy niemiecki Cindy i Bert „Die Sommermelodie” 14 3
15  Szwajcaria niemiecki Piera Martell „Mein Ruf nach dir” 14 3
16  Portugalia portugalski Paulo de Carvalho „E depois do Adeus” 14 3
17  Włochy włoski Gigliola Cinquetti 2 18

Tabela punktacyjna

[edytuj | edytuj kod]
  Jury
Finlandia Wielka Brytania Hiszpania Norwegia Grecja Izrael Jugosławia Szwecja Luksemburg Monako Belgia Holandia Irlandia Niemcy Szwajcaria Portugalia Włochy
Uczestnicy konkursu Finlandia   1 2 1
Wielka Brytania 1   1 4 1 1 2 1 3
Hiszpania   2 1 3 1 1 2
Norwegia   1 1 1
Grecja   2 4 1
Izrael 2   1 2 1 2 3
Jugosławia 1 1   1 1 2
Szwecja 5 1 2 2 1   1 3 1 2 5 1
Luksemburg 1 1 2 2   1 1 3 1 2
Monako 2 1 1 1 2   2 1 2 1 1
Belgia 2 5 3  
Holandia 1 1 2 1 3 3 1   1 1 1
Irlandia 1 2 2 1 2 2 1  
Niemcy 1 1   1
Szwajcaria 1 1 1  
Portugalia 1 2  
Włochy 2 5 2 1 1 4 1 1 1  
Kraje w tabeli są uporządkowane w kolejności występów.

Powracający artyści

[edytuj | edytuj kod]
Artysta Kraj Poprzedni rok Miejsce Punkty
Bendik Singers  Norwegia 1973 7 89
Romuald Figuier  Monako
 Luksemburg
1964
1969
3
11
15
7
Gigliola Cinquetti  Włochy 1964 1 49

Kontrowersje

[edytuj | edytuj kod]
Olivia Newton-John – reprezentantka Wielkiej Brytanii

 Malta
Malta zrezygnowała z niewiadomych przyczyn, ale miała już wybraną piosenkę „Paċi Fid Dinja”, którą miał wykonać Enzo Guzman[3].
 Wielka Brytania
Wielka Brytania była reprezentowana w konkursie przez znaną australijską piosenkarkę pop Olivię Newton-John, która zajęła 4. miejsce z piosenką „Long Live Love”. Jak napisał autor i historyk John Kennedy O’Connor w książce „Konkurs Piosenki Eurowizji – Oficjalna Historia”, Olivia nie lubiła tej piosenki i wolała inny brytyjski hit, ale „Long Live Love” zostało wybrane w głosowaniu publiczności[4].
 Francja.
Francja zamierzała wystąpić z piosenką „La vie à vingt-cinq ans” Daniego, ale wycofała się z konkursu po śmierci prezydenta Georges’a Pompidou. Ponieważ pogrzeb odbył się w dzień finału, nieodpowiednim byłoby wziąć udział w konkursie. Z tego samego powodu Anne-Marie David, która wygrała w 1973, nie mogła przyjechać do Brighton, by wręczyć nagrodę zwycięzcy[4][3].
 Włochy
Włochy odmówiły nadawania konkurs na kanale RAI, bo piosenka śpiewana przez Gigliolę Cinquetti zbiegała się z intensywnymi kampaniami politycznymi dotyczącymi referendum w sprawie rozwodów, które odbyło się miesiąc później, w maju. Mimo że Konkurs Piosenki Eurowizji miał miejsce ponad miesiąc wcześniej, niż planowane referendum i zbiegło się ze zdobyciem dla Włoch 2. miejsca, włoscy cenzorzy zakazali nadawania konkursu oraz transmitowania piosenki. Cenzorzy RAI czuli, że piosenka zatytułowana „Si”, w której tekście ciągle powtarza się słowo „Si” (Tak), może być podświadomą wiadomością albo formą propagandy mającą wpływ na to, by ludzie głosowali za udzielaniem rozwodów. Piosenka była cenzurowana przez wiele włoskich stacji telewizyjnych i radiowych przez ponad miesiąc[4].
 Portugalia
Portugalska propozycja „E depois do adeus” Paolo de Carvalho trzy tygodnie później, 25 kwietnia 1974, została użyta jako jeden z dwóch sygnałów do rozpoczęcia rewolucji goździków przeciwko reżimowi Marcela Caetana. John Kennedy O’Connor opisuje to jako „jedyny eurowizyjny występ, który rozpoczął rewolucję”, podczas gdy Des Mangan sugeruje, że inne portugalskie występy (wspomina „Se Eu Te Pudesse Abraçar” z 1998 roku) nie byłyby w stanie wywołać zamachu[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Marzena Tarka: ABBA. Fenomen i legenda. Bielsko Biała: Wydawnictwo Pascal, 2013, s. 42. ISBN 978-83-7642-236-7.
  2. Pomimo francuskojęzycznego tekstu, utwór posiada tytuł w języku angielskim.
  3. a b the show Konkurs Piosenki Eurowizji 1974 | Eurovision.tv.
  4. a b c d O’Connor, John Kennedy The Eurovision Song Contest – The Official History Carlton Books, UK, 2007 ISBN 978-1-84442-994-3.