Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Przejdź do zawartości

Massimo Bontempelli

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Massimo Bontempelli
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 maja 1878
Como

Data i miejsce śmierci

21 lipca 1960
Rzym

Narodowość

włoska

Język

włoski

Dziedzina sztuki

literatura, poezja

Odznaczenia
Złoty Wawrzyn Akademicki
Massimo Bontempelli (1954)

Massimo Bontempelli (ur. 12 maja 1878 w Como, zm. 21 lipca 1960 w Rzymie) – włoski pisarz, dziennikarz i krytyk literacki.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem inżyniera kolejowego Alfonso Bontempelli i Marii z d. Cislaghi. Studiował literaturę oraz filozofię na Uniwersytecie Turyńskim. W czasie I wojny światowej służył w artylerii, a także był korespondentem wojennym. Po wojnie przeniósł się do Mediolanu, gdzie uczestniczył w wieczorach literackich urządzanych przez Margheritę Sarfatti. Tam poznał Benito Mussoliniego, z którym nawiązał współpracę w ówczesnej działalności intelektualnej, związanej m.in. z ruchem futurystycznym. W latach 20. XX wieku stał się czołowym intelektualistą faszystowskim, w 1921 roku przeniósł się do Rzymu, gdzie współpracował z gazetami: Il Tempo, Il Mondo, Corriere della Sera oraz La Gazzetta del Popolo.

W 1926 odszedł od futuryzmu, zaproponował utworzenie nowego ruchu artystycznego, nazwanego Novecento, założył wówczas czasopismo zatytułowane „900”, Cahiers d’Italie et d’Europe. Ukazywało się ono przez trzy lata (1926–1929), a publikowano w nim teksty n.in. James Joyce’a, Virginii Woolf i Alberto Moravii. Powieści Bontempelliego zawierały elementy realizmu magicznego.

Na wniosek Polskiej Akademii Literatury 5 listopada 1938 został mu nadany Złoty Wawrzyn Akademicki[1].

W 1938 roku odmówił przyjęcia stanowiska profesora na Uniwersytecie Florenckim (miał objąć katedrę po usuniętym z uczelni ze względu na żydowskie pochodzenie Attilio Momigliano). Dodatkowo popadł w niełaskę faszystów przez aluzje polityczne wplecione w mowę upamiętniającą Gabriele D’Annunzio. Zmuszony do opuszczenia Rzymu przeniósł się do Wenecji.

Po upadku Mussoliniego wrócił do Rzymu, jego orientacja polityczna przesunęła się w stronę lewicy, został członkiem Włoskiej Partii Komunistycznej.

W 1953 jego ostatnia powieść L'amante fedele otrzymała Nagrodę Stregi.

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • Socrate moderno (1908)
  • Sette savi (1912)
  • La vita intensa - Romanzo dei romanzi (1920)
  • La guardia alla luna (1920)
  • La vita operosa (1921)
  • Nuovi racconti d'avventure (1921)
  • Viaggi e scoperte (1922)
  • La scacchiera davanti allo specchio (1922)
  • Ultime avventure (1922)
  • Eva ultima (1923)
  • La donna dei miei sogni e altre avventure moderne (1925)
  • L'eden della tartaruga (1926)
  • Donna nel sole e altri idilli (1928)
  • Syn dwóch matek (Il figlio di due madri, 1929, przekład na j. polski Wincenty Rzymowski)
  • Il neosofista (1929)
  • Adria: dzieje kobiety pięknej (Vita e morte di Adria e dei suoi figli, 1930, przekład na j. polski Zuzanna Rabska)
  • Moje życie, śmierć i cuda (Mia vita, morte e miracoli, 1931, przekład na j. polski Stanisława Honesti)
  • Stato d grazia (1931)
  • La famiglia del fabbro (1932)
  • <<522>> Racconto di una giornata (1932)
  • Valoria (1932)
  • Galleria degli schiavi (1934)
  • Gente nel tempo (1937)
  • Giro del sole (1941)
  • Viaggio d’Europa (1942)
  • Le notti (1945)
  • L'acqua (1945)
  • L'ottuagenaria (1946)
  • L'amante fedele (1953)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 606 „za szerzenie zamiłowania do literatury polskiej za granicą”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]