Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Przejdź do zawartości

Paul Vanuxem

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Paul Vanuxem
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

22 lipca 1904
Bully-les-Mines

Data i miejsce śmierci

1979
Paryż

Przebieg służby
Siły zbrojne

Francuskie Siły Zbrojne
Organizacja Tajnej Armii

Stanowiska

głównodowodzący sił francuskich w okupacji Austrii i Berlina Zachodniego
(1954–1955)

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
I wojna indochińska,
wojna algierska

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Krzyż Wojenny Zamorskich Teatrów Operacyjnych (Francja) Krzyż Waleczności Wojskowej (Francja)

Paul Vanuxem (ur. 22 lipca 1904 w Bully-les-Mines, zm. 1979 w Paryżu) – francuski generał dywizji i członek OAS. Zwolennik Algierii Francuskiej.

Młodość

[edytuj | edytuj kod]

Kształcił się na uniwersytecie w Lille, a jego kierunkiem była filozofia. Tam został monarchistą. Uczęszczał również do college'u w Argentan. W czasie II wojny światowej wstąpił do 4 Dywizji Strzelców, a po klęsce Francji zaciągnął się do francuskiej 1 Armii Wolnych Francuzów. W jej szeregach walczył w bitwie o Monte Cassino. Brał udział w wojnie w Indochinach jako podwładny marszałka Jeana de Lattre de Tassigniego. Tam awansował do stopnia pułkownika. W latach 1954–1955 głównodowodzący sił francuskich w okupacji Austrii i Berlina Zachodniego, tam też został generałem. Chciał zachować jak najwięcej z kolonii Francji, a bogata w złoża mineralne Algieria była według generała niezbędna dla mocarstwowości ojczyzny. Na wieść o referendum dla tego kraju wstąpił do OAS kierowanego przez swego przyjaciela i wzorzec do naśladowania generała Raoula Salana (mimo że ten ostatni popierał Petaina w wojnie). Otrzymał pseudonim „Verdun” i brał udział w wielu akcjach organizacji. Jak sam mówi, jako członek Armii Sekretnej zabił 46 algierskich partyzantów i 3 francuskich oponentów. Był lubiany przez swych żołnierzy. Po wojnie algierskiej skorzystał z amnestii. Potem zajął się pisaniem.

  • Les contes du temps perdu, Editions Ariane 1964
  • Espoir à Saïgon, Table ronde 1967
  • Enquète au pays du Levant, Plon 1971
  • Le destin exemplaire de de Lattre en Indochine, Societé de production litteraire 1977