Serhij Arbuzow

Serhij Arbuzow
Сергій Арбузов
Pełne imię i nazwisko	Serhij Hennadijowycz Arbuzow
Data i miejsce urodzenia	24 marca 1976 ; Donieck
	Premier Ukrainy (p.o.)
Okres	od 28 stycznia 2014; do 27 lutego 2014
Przynależność polityczna	Partia Regionów
Poprzednik	Mykoła Azarow
Następca	Arsenij Jaceniuk
	I wicepremier Ukrainy
Okres	od 24 grudnia 2012; do 27 lutego 2014
Przynależność polityczna	Partia Regionów
Poprzednik	Wałerij Choroszkowski
Następca	Witalij Jarema
	Prezes Narodowego Banku Ukrainy
Okres	od 23 grudnia 2010; do 11 stycznia 2013
Poprzednik	Wołodymyr Stelmach
Następca	Ihor Sorkin
	Multimedia w Wikimedia Commons

Serhij Hennadijowycz Arbuzow, ukr. Сергій Геннадійович Арбузов (ur. 24 marca 1976 w Doniecku) – ukraiński ekonomista, bankowiec i polityk, w latach 2010–2013 prezes Narodowego Banku Ukrainy, od 2012 do 2014 pierwszy wicepremier. Od 28 stycznia 2014 do 27 lutego 2014 pełniący obowiązki premiera Ukrainy.

Życiorys

Urodził się w Doniecku w rodzinie bankowców. Ukończył studia z dziedziny finansów na Donieckim Uniwersytecie Narodowym (1998). W 2009 uzyskał stopień kandydata nauk z ekonomii na uniwersytecie ekonomicznym w Doniecku. Od połowy lat 90. zawodowo związany z sektorem finansowym. Pełnił funkcję dyrektora filii PrywatBanku w Konstantynówce (1998–2003), zaś od 2003 do 2010 był prezesem zarządu UkrBiznesBanku z siedzibą w Doniecku. Później zasiadał w radzie nadzorczej Ukreksimbanku, m.in. był jej przewodniczącym.

Od 2005 krótko był członkiem partii Nasza Ukraina^[1]. Od września 2010 pełnił obowiązki pierwszego zastępcy prezesa Narodowego Banku Ukrainy. W grudniu tegoż roku Rada Najwyższa Ukrainy wybrała go na wniosek prezydenta Wiktora Janukowycza prezesem NBU większością 282 głosów. Opozycja nie uczestniczyła w głosowaniu^[2].

Związany w tym czasie z Partią Regionów^[3]. 24 grudnia 2012 został pierwszym wicepremierem Ukrainy w gabinecie Mykoły Azarowa. Ustąpił wówczas (ze skutkiem na 11 stycznia 2013) z funkcji prezesa banku centralnego. 28 stycznia 2014 tymczasowo objął urząd premiera Ukrainy po dymisji Mykoły Azarowa^[4]. Pełnił tę funkcję do 27 lutego 2014, gdy na czele rządu stanął Arsenij Jaceniuk.

W marcu 2014 został wykluczony z Partii Regionów decyzją zjazdu tego ugrupowania^[3]. Objęty postępowaniem karnym zainicjowanym po zmianie władzy na Ukrainie. Według śledczych wyjechał na stałe do Rosji^[5].

Żonaty, ma dwóch synów. Jest przyjacielem Ołeksandra Janukowycza, syna Wiktora Janukowycza. Jego matka Wałentyna Arbuzowa objęła funkcję prezesa banku kontrolowanego przez starszego syna byłego prezydenta.

Przypisy

↑ Сергей АРБУЗОВ. kommersant.ua. [dostęp 2017-10-03]. (ros.).
↑ Рада назначила Арбузова новым главой НБУ. obozrevatel.com, 23 grudnia 2010. [dostęp 2017-10-03]. (ros.).
↑ ^a ^b Януковича і Азарова виключили з ПР. pravda.com.ua, 29 marca 2014. [dostęp 2017-10-03]. (ukr.).
↑ Ukrainian parliament delays vote on amnesty law until Wednesday. euronews.com, 28 stycznia 2014. [dostęp 2020-03-28]. (ang.).
↑ SBU: Yanukovych allies Arbuzov and Klymenko financed riots in Odessa. kyivpost.com, 3 maja 2014. [dostęp 2017-10-03]. (ang.).

Bibliografia

Новый глава НБУ Сергей Арбузов. ДОСЬЕ. obozrevatel.com, 23 grudnia 2010. [dostęp 2017-10-03]. (ros.).
Nota biograficzna na stronie dovidka.com.ua. [dostęp 2017-10-03]. (ukr.).

[1] Сергей АРБУЗОВ. kommersant.ua. [dostęp 2017-10-03]. (ros.).

[2] Рада назначила Арбузова новым главой НБУ. obozrevatel.com, 23 grudnia 2010. [dostęp 2017-10-03]. (ros.).

[pravda-3] Януковича і Азарова виключили з ПР. pravda.com.ua, 29 marca 2014. [dostęp 2017-10-03]. (ukr.).

[4] Ukrainian parliament delays vote on amnesty law until Wednesday. euronews.com, 28 stycznia 2014. [dostęp 2020-03-28]. (ang.).

[5] SBU: Yanukovych allies Arbuzov and Klymenko financed riots in Odessa. kyivpost.com, 3 maja 2014. [dostęp 2017-10-03]. (ang.).

[a-6] Przewodniczący Sekretariatu Generalnego.

[b-7] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Przewodniczący Rady Ministrów Ludowych.

[c-8] Hetman Rady Ministrów Ludowych.

[d-9] W latach 1922–1991 republika związkowa ZSRR.

[e-10] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Przewodniczący Rady Komisarzy Ludowych.

[f-11] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Przewodniczący Rady Ministrów.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[A]

[B]

[C]

[D]

[E]

[F]

Ukraińska Republika Ludowa (1917–1918)	Wołodymyr Wynnyczenko (1917)^[A] Dmytro Doroszenko (p.o., 1917)^[A] Wołodymyr Wynnyczenko (1917–1918)^[A] Wołodymyr Wynnyczenko (1918)^[B] Wsewołod Hołubowycz (1918)^[B]
Państwo Ukraińskie (1918)	Mykoła Sachno-Ustymowycz (p.o., 1918)^[C] Mykoła Wasyłenko (p.o., 1918)^[C] Fedir Łyzohub (1918)^[C] Serhij Herbel (1918)^[C]
Ukraińska Republika Ludowa (1918–1921)	Wołodymyr Czechiwski (1918–1919)^[B] Serhij Ostapenko (1919)^[B] Borys Martos (1919)^[B] Isaak Mazepa (1919–1920)^[B] Wiaczesław Prokopowycz (1920)^[B] Andrij Liwycki (p.o., 1920) Andrij Liwycki (1920–1921)
Zachodnioukraińska Republika Ludowa	Kost Łewycki (1918-1919) Sydir Hołubowycz (1919) Jewhen Petruszewycz (jako dyktator) (1919)
Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka (1921–1991)^[D]	Christian Rakowski (1921–1923)^[E] Włas Czubar (1923–1934)^[E] Panas Lubczenko (1934–1937)^[E] Mychajło Bondarenko (1937)^[E] Mykoła Marczak (p.o., 1937–1938)^[E] Demjan Korotczenko (1938–1939)^[E] Łeonid Kornijec (1939–1944)^[E] Nikita Chruszczow (1944–1946)^[E] Nikita Chruszczow (1946–1947)^[F] Demjan Korotczenko (1947–1954)^[F] Nikifor Kalczenko (1954–1961)^[F] Wołodymyr Szczerbycki (1961–1963)^[F] Iwan Kazaniec (1963–1965)^[F] Wołodymyr Szczerbycki (1965–1972)^[F] Ołeksandr Laszko (1972–1987)^[F] Witalij Masoł (1987–1990)^[F] Witold Fokin (1990–1991)^[F]
Ukraińska Republika Ludowa na Emigracji (1920–1992)	Andrij Liwycki (1920–1921) Wiaczesław Prokopowycz (1921) Andrij Liwycki (1921) Pyłyp Pyłypczuk (1921–1922) Andrij Liwycki (1922–1926) Wiaczesław Prokopowycz (1926–1939) Ołeksandr Szulhyn (1939–1940) Andrij Jakowliw (1944–1945) Kost Pankiwski (1945–1948) Isaak Mazepa (1948–1952) Stepan Baran (1952–1953) Spyrydon Dowhal (1954) Symon Sozontiw (1954–1957) Mykoła Liwycki (1957–1967) Atanas Figol (1967–1969) Spyrydon Dowhal (1969–1972) Wasyl Fedoronczuk (1972–1974) Teofil Łeontij (1974–1980) Jarosław Rudnycki (1980–1989) Iwan Samijłenko (1989–1992)
Ukraina (od 1991)	Witold Fokin (1991–1992) Wałentyn Symonenko (p.o., 1992) Łeonid Kuczma (1992–1993) Juchym Zwiahilski (p.o., 1993–1994) Witalij Masoł (1994–1995) Jewhen Marczuk (p.o., 1995) Jewhen Marczuk (1995–1996) Pawło Łazarenko (1996–1997) Wasyl Durdyneć (p.o., 1997) Wałerij Pustowojtenko (1997–1999) Wiktor Juszczenko (1999–2001) Anatolij Kinach (2001–2002) Wiktor Janukowycz (2002–2004) Mykoła Azarow (p.o., 2004) Wiktor Janukowycz (2004–2005) Mykoła Azarow (p.o., 2005) Julia Tymoszenko (p.o., 2005) Julia Tymoszenko (2005) Jurij Jechanurow (p.o., 2005) Jurij Jechanurow (2005–2006) Wiktor Janukowycz (2006–2007) Julia Tymoszenko (2007–2010) Ołeksandr Turczynow (p.o., 2010) Mykoła Azarow (2010–2014) Serhij Arbuzow (p.o., 2014) Arsenij Jaceniuk (2014–2016) Wołodymyr Hrojsman (2016–2019) Ołeksij Honczaruk (2019–2020) Denys Szmyhal (od 2020)

W dniu powstania	Mykoła Azarow Serhij Arbuzow Rajisa Bohatyriowa Jurij Bojko Kostiantyn Hryszczenko Ołeksandr Kłymenko Jurij Kołobow Natalija Korołewśka Wołodymyr Kozak Łeonid Kożara Ołeksandr Ławrynowycz Pawło Łebediew Ołena Łukasz Ołeh Proskuriakow Ihor Prasołow Mykoła Prysiażniuk Eduard Stawycki Dmytro Tabacznyk Hennadij Temnyk Ołeksandr Wiłkuł Witalij Zacharczenko
Późniejsi członkowie rządu	Łeonid Nowochat´ko Mychajło Korołenko Rawil Safiullin