Skarpa Puławska
52°11′34″N 21°01′33″E/52,192778 21,025833| Osiedle Warszawy | |
 Widok na osiem budynków wielorodzinnych osiedla od wschodu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miasto | |
| Powierzchnia |
0,08 km² |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
| 52°11′34″N 21°01′33″E/52,192778 21,025833
| |
Skarpa Puławska[1][2], Skarpa[3] lub Osiedle Bielawska-Żywnego[4] – osiedle w dzielnicy Mokotów w Warszawie.
Położenie i charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Osiedle Skarpa Puławska położone jest na stołecznym Mokotowie, we wschodniej części obszaru Miejskiego Systemu Informacji Wierzbno[5][6]. Obejmuje 8-hektarowy teren znajdujący się między ulicami Puławską, Bielawską i Wojciecha Żywnego, skarpą warszawską oraz terenami klubu Warszawianka[5][1]. Leży w sąsiedztwie zespołu przyrodniczo-krajobrazowego „Arkadia”[7] i stawu Arkadia[8]. W celu jego wybudowania wyburzono domy wzniesione dla kuracjuszy założonego w 1840 roku zakładu hydropatycznego Ludwika Sauvana, który korzystał z pobliskich źródeł[9]. Nazwa osiedla nawiązuje do ul. Puławskiej[10].
Osiedle zostało zbudowane w latach 1965–1971[1]. Jego generalnym projektantem był według różnych źródeł J. Kulesza[1] lub Tadeusz Stefański[3]. W jego skład wchodzi osiem trzynastokondygnacyjnych budynków wielorodzinnych[2] typu korytarzowego[11] zaplanowanych dla ok. 4–5 tys. mieszkańców[1][11] oraz budynek techniczno-administracyjny[1]. Bloki mieszkalne znajdują się pod adresami przy ulicy Żywnego 12, 16, 18, 21a i 23, Puławskiej 109b i 111 oraz Bielawskiej 1[12]. Łączna powierzchnia lokali wynosi ponad 50 tys. m²[13]. Każdy blok liczył 155 mieszkań[11] w typach M3 oraz M4 – wszystkie z kuchniami bez okien[3]. Budynki posiadają małe balkony[3].
Budynki zostały wybudowane w technologii wielkopłytowej WUF (Warszawska Uniwersalna Forma)[2]. Została ona wcześniej przetestowana podczas planowania i wznoszenia eksperymentalnego Osiedla Prototypów na Służewcu według projektu zespołu architektów w składzie: Andrzej Bielobradek, Jan Drużyński, Tadeusz Stefański, Witold Wojczyński, Zbigniew Pawłowski, Władysław Sieradzki i Jerzy Zoller[14]. Budynki wielorodzinne powstały na bazie przetestowanych budynków 10-kondygnacyjnych[14]. Istniała możliwość wybudowania w tym systemie bloków o 16 kondygnacjach, jednak zrezygnowano z tego ze względu na ekonomikę wykorzystania wyższych dźwigów[2]. Pomimo tego, w momencie powstania były najwyższymi budynkami z wielkiej płyty w Polsce[11]. Projektantami powtarzalnych bloków mieszkalnych byli: Andrzej Bielobradek, Tadeusz Stefański, Zbigniew Pawłowski, Władysław Sieradzki, Jerzy Zoller, Stanisław Dębiński, Halina Skarżyńska, Eleonora Stolarczyk i Lucjan Adamczyk z Biura Projektów Typowych i Studiów Budownictwa Miejskiego[11]. Za tę realizację otrzymali oni w 1967 roku nagrodę Ministra Budownictwa III stopnia[11].
Inwestorem była Międzyzakładowa Spółdzielnia Mieszkaniowa „Starówka”[11]. Generalnym wykonawcą zostało przedsiębiorstwo PBM-Mokotów[13]. Osiedlem zarządza Spółdzielnia Mieszkaniowa „Mokotów”[12].
W początkowym okresie eksploatacji osiedla awaryjna okazała się tzw. jednorurowa instalacja centralnego ogrzewania[3]. Nieszczelne były także ściany szczytowe, które zostały w późniejszym czasie docieplone[3].
W przeszłości elementem wyróżniającym osiedle były elewacje budynków o fakturze z grubego żwiru[1]. Wygląd wynikał z zastosowania płyt z powłoką zewnętrzną, co sprawiało, że w czasie wznoszenia nie było konieczności tynkowania i malowania[11].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]
|
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Barbara Petrozolin-Skowrońska (red.), Encyklopedia Warszawy, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 783, ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ a b c d Zbigniew Pawłowski, Technologia WUF, „Architektura” (213–214 (8–9/65)), Warszawa: Stowarzyszenie Architektów Polskich, 1965, s. 324–329, ISSN 0003-8814.
- ↑ a b c d e f Lech Chmielewski: Przewodnik warszawski. Gawęda o nowej Warszawie. Warszawa: Agencja Omnipress i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze „Rzeczpospolita”, 1987, s. 72–73. ISBN 83-85028-56-0.
- ↑ Rada miasta stołecznego Warszawy, Uchwała nr XXV/697/2020 Rady miasta stołecznego Warszawy z dnia 16 stycznia 2020 r. w sprawie zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, „Dziennik Urzędowy Województwa Mazowieckiego”, 16 stycznia 2020, s. 38.
- ↑ a b Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Geoportal krajowy. geoportal.gov.pl. [dostęp 2021-11-05].
- ↑ Rada Gminy Warszawa-Centrum, Uchwała Nr 389/XXXVI/96 Rady Gminy Warszawa-Centrum z dnia 19 września 1996 r. [online]
- ↑ Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska, Zespół przyrodniczo-krajobrazowy Arkadia [online] [dostęp 2021-11-06].
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – nazwy obiektów fizjograficznych – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 1 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 201642
- ↑ Wojciech Fijałkowski: Zabytki dzielnicy Mokotów, ich przeszłość, współczesna funkcja i znaczenie. W: Dzieje Mokotowa. Wyd. I. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1972, s. 69.
- ↑ Leszek Wysznacki, Edmund Grzybowski (red.): Poznaj Warszawę. Mokotów. Warszawa: Krajowe Wydawnictwo Czasopism RSW „Prasa”, 1969, s. 151.
- ↑ a b c d e f g h Krystyna Krzyżakowa, H. Ognik, Nagrody Ministra Budownictwa, „Stolica” (39 (1216)), Warszawa, 24 września 1967, s. 3, ISSN 0039-1689.
- ↑ a b Administracja Osiedla Puławska. Nasze zasoby [online], Spółdzielnia Mieszkaniowa Mokotów [dostęp 2021-11-06].
- ↑ a b Krystyna Krzyżakowa, Na Skarpie Puławskiej, „Stolica” (22 (1251)), Warszawa, 2 czerwca 1968, s. 10, ISSN 0039-1689.
- ↑ a b Andrzej Bielobradek, Tadeusz Stefański, System WUF, „Architektura” (213–214 (8–9/65)), Warszawa: Stowarzyszenie Architektów Polskich, 1965, s. 319–323, ISSN 0003-8814.
