Stanisław z Pawłowic

Stanisław z Pawłowic

Data urodzenia	ok. 1390
Data śmierci	24 kwietnia 1439
Biskup płocki
Okres sprawowania	1425–1439
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	24 czerwca 1425
Sakra biskupia	29 grudnia 1425

Stanisław II z Pawłowic herbu Pierzchała (ur. ok. 1390, zm. 24 kwietnia 1439 w Toruniu) – polski duchowny katolicki, biskup płocki.

Studiował w Krakowie. Był proboszczem w Pawłowicach, kanonikiem płockim (od 1416) i poznańskim (od 1417), archidiakonem kapituły płockiej, kanclerzem księcia Siemowita IV. 24 czerwca 1425 na polecenie księcia został wybrany przez kapitułę na biskupa płockiego, pomimo sprzeciwu synów książęcych – Siemowita, Władysława i Kazimierza. W wyniku tego doszło do podwójnej elekcji, część kapituły wybrała początkowo kanonika płockiego Krystyna Nieborowskiego. Stanisław z Pawłowic został potwierdzony na urzędzie biskupa płockiego przez Rzym i konsekrowany przez Wojciecha Jastrzębca (arcybiskupa gnieźnieńskiego). 31 grudnia 1435 roku podpisał akt pokoju w Brześciu Kujawskim.

Synowie księcia Siemowita IV po dojściu do władzy oskarżyli Stanisława II o złe zamiary i potwarz papieża Marcina V. Rozpoczął się proces apostolski nad biskupem płockim w Krakowie, prowadzony przez Stanisława ze Skalbmierza. Biskup uzyskał w Rzymie uniewinnienie. W drodze powrotnej z Rzymu Aleksander (biskup Trydentu), brat książąt mazowieckich, osadził biskupa Stanisława w więzieniu, z którego ten uciekł. Mimo podejmowanych licznych prób nie doszło do zgody między Stanisławem II a synami Siemowita IV. Na skutek licznych dochodzeń biskup roztrwonił majątek zarówno osobisty, jak i kościelny. Ostatni okres życia spędził w przytułku w klasztorze dominikanów toruńskich, gdzie zmarł. Pochowany został w klasztornym kościele pw. św. Mikołaja na Nowym Mieście w Toruniu.

Bibliografia

• Nowowiejski A. J., Płock. Monografia historyczna...., Płock 1990
• Nitecki P., Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999, Warszawa 2000