Stanley Baldwin

Stanley Baldwin
Data i miejsce urodzenia	3 sierpnia 1867 ; Bewdley
Data i miejsce śmierci	14 grudnia 1947 ; Stourport-on-Severn
	Premier Wielkiej Brytanii
Okres	od 23 maja 1923; do 16 stycznia 1924
Przynależność polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Andrew Bonar Law
Następca	Ramsay MacDonald
	Premier Wielkiej Brytanii
Okres	od 4 listopada 1924; do 5 czerwca 1929
Poprzednik	Ramsay MacDonald
Następca	Ramsay MacDonald
	Premier Wielkiej Brytanii
Okres	od 7 czerwca 1935; do 28 maja 1937
Poprzednik	Ramsay MacDonald
Następca	Neville Chamberlain
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Stanley Baldwin (ur. 3 sierpnia 1867 w Bewdley, Worcestershire, zm. 14 grudnia 1947 w Stourport-on-Severn, Worcestershire) – brytyjski polityk z Partii Konserwatywnej, minister, premier Wielkiej Brytanii w latach 1923–1924, 1924-1929 i 1935-1937.

Rząd Baldwina złamał strajk generalny w roku 1926 i przyznał prawa wyborcze wszystkim dorosłym kobietom. W gospodarce wykształciła się nowa sytuacja – południe zaczęło bogacić się, a na północy panowała stagnacja. Kobiety znalazły zatrudnienie w rozwijającym się sektorze usług. Baldwin przyczynił się do abdykacji króla Edwarda VIII w 1936 roku.

Wczesne lata życia i początki kariery politycznej

Był synem Alfreda Baldwina (przedsiębiorcy i konserwatywnego polityka) oraz Louisy MacDonald, córki George’a MacDonalda. Wykształcenie odebrał w St Michael's School, następnie w Harrow oraz w Trinity College na Uniwersytecie Cambridge. Studiował historię. Po studiach rozpoczął pracę w rodzinnej firmie. Przez krótki czas służył jako podporucznik w Artillery Volunteers. Po śmierci ojca w 1908 r. został dyrektorem Great Western Railway.

12 września 1892 r. poślubił Lucy Ridsdale (1869 – 17 czerwca 1945), córkę Edwarda Ridsdale’a. Stanley i Lucy mieli razem siedmioro dzieci, z których sześć dożyło wieku dorosłego. Ich najstarsze dziecko urodziło się martwe. Pozostałe dzieci to:

Diana Lucy Baldwin (ur. 8 kwietnia 1895 – 1982)
Leonora Stanley Baldwin (10 lipca 1896 – 1989)
Pamela Margaret Baldwin (16 września 1897 – 14 sierpnia 1976)
Oliver Ridsdale Baldwin (1 marca 1899 – 10 sierpnia 1958), 2. hrabia Baldwin of Bewdley
Esther Louisa Baldwin (ur. 16 marca 1902)
Arthur Baldwin (22 marca 1904 – 5 lipca 1976), 3. hrabia Baldwin of Bewdley

W 1906 r. bez powodzenia startował w wyborach do Izby Gmin w okręgu Kidderminster. Do parlamentu dostał się dopiero w 1908 r., wygrywając wybory uzupełniające w okręgu Bewdley, rozpisane po śmierci jego ojca. Był parlamentarnym prywatnym sekretarzem lidera konserwatystów Andrew Bonar Lawa. W 1917 r. został finansowym sekretarzem skarbu. W 1920 r. został członkiem Tajnej Rady. W 1921 r. został członkiem gabinetu jako przewodniczący Zarządu Handlu. W 1922 r. opowiedział się za zerwaniem przez Partię Konserwatywną koalicji z liberałami Lloyda George. W nowym rządzie Bonar Lawa objął tekę kanclerza skarbu.

Premier Wielkiej Brytanii

W maju 1923 r. chorujący na raka Bonar Law zrezygnował ze swojej funkcji. Kandydatami na nowego premiera zostali wówczas Baldwin oraz lord Curzon. Brak doświadczenia tego ostatniego w sprawach wewnętrznych oraz fakt, że zasiadał on w Izbie Lordów sprawiły, że król Jerzy V na stanowisko premiera powołał Baldwina. Został on także dodatkowo przewodniczącym Izby Gmin, pozostał również tymczasowo na urzędzie kanclerza skarbu. Stanowisko to nowy premier chciał przekazać liberałowi Reginaldowi McKennie, który już wcześniej sprawował ten urząd. McKenna jednak odmówił ponownego objęcia tego stanowiska i kanclerzem skarbu został Neville Chamberlain.

Mimo że konserwatyści posiadali stabilną większość parlamentarną, Baldwin poczuł się związany wcześniejszymi obietnicami Bonar Lawa, który obiecał, że nie zostaną wprowadzone nowe cła bez wcześniejszych wyborów. Pod koniec 1923 r. wzrastające bezrobocie oraz niska jakość towarów importowanych sprawiły, że Baldwin rozpisał na grudzień przedterminowe wybory, aby móc po nich wprowadzić protekcjonistyczne cła i zahamować wzrost bezrobocia. Wybory zakończyły się zwycięstwem Partii Konserwatywnej, która uzyskała 258 mandatów. Opozycyjne Partia Pracy i Partia Liberalna uzyskały odpowiednio 191 i 159 mandatów. Rząd Baldwina utrzymał się do stycznia 1924 r., kiedy Izba Gmin głosami laburzystów i liberałów udzieliła mu wotum nieufności. Baldwin natychmiast podał swój rząd do dymisji.

Przez kolejnych 10 miesięcy Baldwin był liderem Opozycji. 25 października 1924 r., na cztery dni przez planowanymi wyborami parlamentarnymi, w konserwatywnym Daily Mail ukazał się tzw. „list Zinowjewa” (Zinoviev Letter), adresowany do Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Wielkiej Brytanii, który nawoływał partię do zwiększenia agitacji w Wielkiej Brytanii, zwłaszcza w siłach zbrojnych. Konserwatyści wykorzystali to do kampanii przeciwko brytyjsko-radzieckiemu traktatowi handlowemu z 8 sierpnia, który ich zdaniem był furtką dla radzieckich wpływów w brytyjskim ruchu robotniczym.

Wybory parlamentarne 1924 r. zakończyły się przygniatającym zwycięstwem konserwatystów, który uzyskali nad laburzystami przewagę 223 mandatów. Baldwin po raz drugi w swojej karierze stanął na czele rządu i pozostawał na tym stanowisku przez kolejne 5 lat. Najważniejszym wydarzeniem tego okresu był strajk generalny 1926 r., spowodowany przez planowane przez rząd ograniczenia płac górników. Górnicy rozpoczęli strajk 1 maja. Wkrótce przyłączyły się do nich inne związki zawodowe i strajk przekształcił się w strajk generalny. Strajk zakończył się 12 maja sukcesem rządu, który mógł wprowadzić w życie swoje założenia. Skutkiem wydarzeń 1926 r. było uchwalenie w 1927 r. Trades and Disputes Act, który ograniczał prawa do strajku.

Druga kadencja Baldwina zakończyła się w 1929 r., po wyborczym zwycięstwie laburzystów. Przez kolejne dwa lata Baldwin stał na czele Opozycji, by w 1931 r., w obliczu wielkiego kryzysu gospodarczego, zawrzeć koalicję z laburzystowskimi stronnikami Ramsaya MacDonalda oraz z Partią Liberalną, i utworzyć rząd narodowy. W rządzie tym Baldwin został Lordem Przewodniczącym Rady. W latach 1932–1934 był dodatkowo Lordem Tajnej Pieczęci.

W czerwcu 1935 r. Baldwin zamienił się stanowiskami z MacDonaldem i po raz trzeci został premierem. W okresie trzeciej kadencji następowała stopniowa remilitaryzacja Wielkiej Brytanii – zwiększono liczbę dywizjonów Królewskich Sił Powietrznych, rozbudowano Royal Navy oraz przezbrojono wojska lądowe. W 1936 r. nakłaniał do abdykacji króla Edwarda VIII. Wkrótce potem zrezygnował ze stanowiska premiera. Otrzymał tytuł 1. hrabiego Baldwin of Bewdley i zasiadł w Izbie Lordów.

Ostatnie lata

Na politycznej emeryturze Baldwin nie udzielał się w życiu politycznym kraju. Poprzestał na pełnionych wcześniej funkcjach kanclerza Uniwersytetu St Andrews (od 1929 r.) i Uniwersytetu Cambridge (od 1930 r.). We wcześniejszych latach był rektorem Uniwersytetu Edynburskiego (1923-1926) i Uniwersytetu Glasgow (1928-1931). W 1937 r. został kawalerem Orderu Podwiązki. W 1945 r. zmarła jego żona. Pod koniec życia Baldwin cierpiał na zapalenie stawów.

Zmarł we śnie w swoim domu Astley Hall niedaleko Stourport-on-Severn w hrabstwie Worcestershire 14 grudnia 1947 r. Jego ciało zostało poddane kremacji. Jego prochy pochowano w katedrze w Worcesterze. Tytuł hrabiowski odziedziczył jego najstarszy syn.

Gabinety Baldwina

Pierwszy gabinet, maj 1923 – styczeń 1924

Osobny artykuł: Pierwszy rząd Stanleya Baldwina.

Zmiany

sierpień 1923 r. – Neville Chamberlain zastępuje Stanleya Baldwina na stanowisku kanclerza skarbu, William Joynson-Hicks zastępuje Chamberlaina na stanowisku ministra zdrowia, następcy Joynsona-Hicksa na stanowisku finansowego sekretarza skarbu nie wchodzą w skład gabinetu

Drugi gabinet, listopad 1924 – czerwiec 1929

Osobny artykuł: Drugi rząd Stanleya Baldwina.

Zmiany

kwiecień 1925 r. – po śmierci lorda Curzona nowym Lordem Przewodniczącym Rady zostaje lord Balfour, lord Salisbury zostaje przewodniczącym Izby Lordów pozostając Lordem Tajnej Pieczęci
czerwiec 1925 r. – utworzenie urzędu ministra ds. dominiów, pierwszy ministrem zostaje Leo Amery, który pozostaje równocześnie na stanowisku ministra ds. kolonii
listopad 1925 r. – Walter Guinness zastępuje Edwarda Wooda na stanowisku ministra rolnictwa i rybołówstwa
październik 1927 r. – lord Cushendun zastępuje lorda Cecila of Chelwood na stanowisku Kanclerza Księstwa Lancaster
marzec 1928 r. – Douglas Hogg (teraz jako lord Hailsham) zastępuje lorda Cave’a na stanowisku lorda kanclerza, następcy Hogga na stanowisku prokuratora generalnego nie wchodzą w skład gabinetu
październik 1928 r. – lord Peel zastępuje lorda Birkenheada na stanowisku ministra ds. Indii, lord Londonderry zastępuje Peela na stanowisku pierwszego komisarza ds. prac publicznych

Trzeci gabinet, czerwiec 1935 – maj 1937

Osobny artykuł: Trzeci rząd Stanleya Baldwina.

Zmiany

listopad 1935 r. – Malcolm MacDonald zastępuje Jamesa Henry’ego Thomasa na stanowisko ministra ds. dominiów, Thomas zastępuje MacDonalda na stanowisku ministra kolonii, lord Halifax zastępuje lorda Londonderry na stanowiskach lorda tajnej pieczęci i przewodniczącego Izby Lordów, Duff Cooper zastępuje Halifaksa na stanowisku ministra wojny
grudzień 1935 r. – Anthony Eden zastępuje Samuela Hoare’a na stanowisku ministra spraw zagranicznych
marzec 1936 r. – Thomas Inskip zostaje członkiem gabinetu jako minister koordynacji obrony, lord Eustace Percy opuszcza gabinet
maj 1936 r. – William Ormsby-Gore zastępuje Jamesa Henry’ego Thomasa na stanowisku ministra kolonii, lord Stanhope zastępuje Ormsby-Gore’a na stanowisku pierwszego komisarza ds. prac publicznych
czerwiec 1936 r. – Samuel Hoare zastępuje lorda Monsella na stanowisku pierwszego lorda Admiralicji
październik 1936 r. – Walter Elliot zastępuje Godfreya Collinsa na stanowisku ministra ds. Szkocji, William Morrison zastępuje Elliota na stanowisku ministra rolnictwa i rybołówstwa, Leslie Hore-Belisha zostaje członkiem gabinetu jako minister transportu

Film i telewizja

W postać premiera Baldwina wcielali się następujący aktorzy:

Ralph Michael w The Forsyte Saga z 1967 r.
Robert Douglas w The Woman I Love z 1972 r.
Brian Hayes w Days of Hope z 1975 r.
David Waller w Edward and Mrs Simpson z 1978 r.
Paul Curran w The Life and Times of David Lloyd George z 1981 r.
Peter Barkworth w Winston Churchill: The Wilderness Years z 1981 r.
David Waller w The Woman He Loved z 1988 r.
Patrick Balckwell w Pan wzywał, Milordzie? z 1991 r.
Derek Jacobi w The Gathering Storm z 2002 r.
Richard Johnson w Wallis & Edward z 2005 r.
Anthony Andrews w Jak zostać królem z 2010

Bibliografia

Keith Middlemas i John Barnes, Baldwin: A Biography, Weidenfeld and Nicolson, 1969
Philip Williamson, Stanley Baldwin. Conservative Leadership and National Values, Cambridge University Press, 1999

Linki zewnętrzne

XVI wiek	John Baker Walter Mildmay John Fortescue
XVII wiek	John Fortescue Lord Dunbar Julius Caesar Fulke Greville Richard Weston Lord Barrett Lord Cottington Lord Culpepper Edward Hyde Lord Shaftesbury John Duncombe John Ernle Lord Delamere Richard Hampden Charles Montagu John Smith
XVIII wiek	John Smith Lord Carleton John Smith Robert Harley Robert Benson William Wyndham Richard Onslow Robert Walpole Lord Stanhope John Aislabie John Pratt Robert Walpole Samuel Sandys Henry Pelham William Lee Henry Bilson Legge George Lyttelton Henry Bilson Legge Lord Mansfield Henry Bilson Legge Lord Barrington Francis Dashwood George Grenville William Dowdeswell Charles Townshend Lord North John Cavendish William Pitt Młodszy John Cavendish William Pitt Młodszy
XIX wiek	William Pitt Młodszy Henry Addington William Pitt Młodszy Henry Petty Spencer Perceval Nicholas Vansittart Frederick Robinson George Canning Lord Tenterden John Charles Herries Henry Goulburn Lord Althorp Lord Denman Robert Peel Thomas Spring Rice Francis Baring Henry Goulburn Charles Wood Benjamin Disraeli William Ewart Gladstone George Cornewall Lewis Benjamin Disraeli William Ewart Gladstone Benjamin Disraeli George Ward Hunt Robert Lowe William Ewart Gladstone Stafford Northcote William Ewart Gladstone Hugh Childers Michael Hicks-Beach
XX wiek	Michael Hicks-Beach William Vernon Harcourt Randolph Churchill George Goschen William Vernon Harcourt Michael Hicks-Beach Charles Ritchie Austen Chamberlain Herbert Henry Asquith David Lloyd George Reginald McKenna Andrew Bonar Law Austen Chamberlain Robert Horne Stanley Baldwin Neville Chamberlain Philip Snowden Winston Churchill Philip Snowden Neville Chamberlain John Simon Kingsley Wood John Anderson Hugh Dalton Stafford Cripps Hugh Gaitskell Rab Butler Harold Macmillan Peter Thorneycroft Derick Heathcoat-Amory Selwyn Lloyd Reginald Maudling James Callaghan Roy Jenkins Iain Macleod Anthony Barber Denis Healey Geoffrey Howe Nigel Lawson John Major Norman Lamont Kenneth Clarke Gordon Brown
XXI wiek	Gordon Brown Alistair Darling George Osborne Philip Hammond Sajid Javid Rishi Sunak Nadhim Zahawi Kwasi Kwarteng Jeremy Hunt Rachel Reeves

Królestwo Wielkiej Brytanii (1707–1800)	Robert Walpole (1721–1742) Lord Wilmington (1742–1743) Henry Pelham (1743–1754) Thomas Pelham-Holles (1754–1756) William Cavendish (1756–1757) Książę Newcastle (1757–1762) Lord Bute (1762–1763) George Grenville (1763–1765) Lord Rockingham (1765–1766) Lord Chatham (1766–1768) Książę Grafton (1768–1770) Lord North (1770–1782) Lord Rockingham (1782) Lord Shelburne (1782–1783) Książę Portland (1783) William Pitt Młodszy (1783–1800)
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii (1801–1922)	William Pitt Młodszy (1801) Henry Addington (1801–1804) William Pitt Młodszy (1804–1806) Lord Grenville (1806–1807) Książę Portland (1807–1809) Spencer Perceval (1809–1812) Lord Liverpool (1812–1827) George Canning (1827) Lord Goderich (1827–1828) Książę Wellington (1828–1830) Lord Grey (1830–1834) Lord Melbourne (1834) Książę Wellington (1834) Robert Peel (1834–1835) Lord Melbourne (1835–1841) Robert Peel (1841–1846) John Russell (1846–1852) Lord Derby (1852) Lord Aberdeen (1852–1855) Lord Palmerston (1855–1858) Lord Derby (1858–1859) Lord Palmerston (1859–1865) Lord Russell (1865–1866) Lord Derby (1866–1868) Benjamin Disraeli (1868) William Ewart Gladstone (1868–1874) Lord Beaconsfield (Benjamin Disraeli) (1874–1880) William Ewart Gladstone (1880-1885) Lord Salisbury (1885–1886) William Ewart Gladstone (1886) Lord Salisbury (1886–1892) William Ewart Gladstone (1892–1894) Lord Rosebery (1894–1895) Lord Salisbury (1895–1902) Arthur Balfour (1902–1905) Henry Campbell-Bannerman (1905–1908) Herbert Henry Asquith (1908–1916) David Lloyd George (1916–1922) Andrew Bonar Law (1922)
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (od 1922)	Andrew Bonar Law (1922–1923) Stanley Baldwin (1923–1924) Ramsay MacDonald (1924) Stanley Baldwin (1924–1929) Ramsay MacDonald (1929–1935) Stanley Baldwin (1935–1937) Neville Chamberlain (1937–1940) Winston Churchill (1940–1945) Clement Attlee (1945–1951) Winston Churchill (1951–1955) Anthony Eden (1955–1957) Harold Macmillan (1957–1963) Alec Douglas-Home (1963–1964) Harold Wilson (1964–1970) Edward Heath (1970–1974) Harold Wilson (1974–1976) James Callaghan (1976–1979) Margaret Thatcher (1979–1990) John Major (1990–1997) Tony Blair (1997–2007) Gordon Brown (2007–2010) David Cameron (2010–2016) Theresa May (2016–2019) Boris Johnson (2019–2022) Liz Truss (2022) Rishi Sunak (2022–2024) Keir Starmer (od 2024)

XVIII wiek	Robert Walpole Samuel Sandys Henry Pelham Thomas Robinson Henry Fox William Pitt Starszy George Grenville Henry Fox George Grenville Henry Seymour Conway Lord North Charles James Fox Thomas Townshend Charles James Fox Lord North William Pitt Młodszy
XIX wiek	William Pitt Młodszy Henry Addington William Pitt Młodszy Charles James Fox Lord Howick Spencer Perceval Lord Castlereagh George Canning William Huskisson Robert Peel Lord Althorp John Russell Robert Peel John Russell Robert Peel John Russell Benjamin Disraeli John Russell Lord Palmerston Benjamin Disraeli Lord Palmerston William Ewart Gladstone Benjamin Disraeli William Ewart Gladstone Benjamin Disraeli Stafford Northcote William Ewart Gladstone Michael Hicks-Beach William Ewart Gladstone Randolph Churchill William Henry Smith Arthur Balfour William Ewart Gladstone William Vernon Harcourt Arthur Balfour
XX wiek	Arthur Balfour Henry Campbell-Bannerman Herbert Henry Asquith Andrew Bonar Law Austen Chamberlain Andrew Bonar Law Stanley Baldwin Ramsay MacDonald Stanley Baldwin Ramsay MacDonald Stanley Baldwin Neville Chamberlain Winston Churchill Stafford Cripps Anthony Eden Herbert Morrison James Chuter Ede Harry Crookshank Rab Butler Iain Macleod Selwyn Lloyd Herbert Bowden Richard Crossman Fred Peart William Whitelaw Robert Carr James Prior Edward Short Michael Foot Norman St John-Stevas Francis Pym John Biffen John Wakeham Geoffrey Howe John MacGregor Tony Newton Ann Taylor Margaret Beckett
XXI wiek	Margaret Beckett Robin Cook John Reid Peter Hain Geoff Hoon Jack Straw Harriet Harman George Young Andrew Lansley William Hague Chris Grayling David Lidington Andrea Leadsom Mel Stride Jacob Rees-Mogg Mark Spencer(inne języki) Penny Mordaunt Lucy Powell

XVI wiek	książę Suffolk lord St John książę Northumberland
XVII wiek	Lord Manchester Lord Marlborough Lord Conway Lord Shaftesbury Lord Radnor Lord Rochester Lord Halifax Lord Sunderland Książę Leeds Lord Pembroke
XVIII wiek	Lord Pembroke Książę Somersetu Lord Pembroke Lord Somers Lord Rochester Książę Buckingham i Normanby Lord Nottingham Książę Devonshire Lord Sunderland Książę Kingston-upon-Hull Lord Townshend Lord Carleton Książę Devonshire Lord Trevor Lord Wilmington Lord Harrington Książę Dorset Lord Granville Książę Bedford Lord Winchilsea Lord Northington Lord Gower Lord Bathurst Lord Camden Lord Stormont Lord Gower Lord Camden Lord FitzWilliam Lord Mansfield Lord Chatham
XIX wiek	Lord Chatham Książę Portland Lord Sidmouth Lord Camden Lord FitzWilliam Lord Sidmouth Lord Camden Lord Sidmouth Lord Harrowby Książę Portland Lord Bathurst Lord Lansdowne Lord Rosslyn Lord Lansdowne Lord Wharncliffe Książę Buccleuch Lord Lansdowne Lord Lonsdale Lord Granville John Russell Lord Granville Lord Salisbury Lord Granville Książę Buckingham i Chandos Książę Marlborough Lord Ripon Lord Aberdare Książę Richmond Lord Spencer Lord Carlingford Lord Cranbrook Lord Spencer Lord Cranbrook Lord Kimberley Lord Rosebery Książę Devonshire
XX wiek	Lord Londonderry Lord Crewe Lord Tweedmouth Lord Wolverhampton Lord Beauchamp Lord Morley Lord Beauchamp Lord Crewe Lord Curzon Arthur Balfour Lord Salisbury Lord Parmoor Lord Curzon Lord Balfour Lord Parmoor Stanley Baldwin Ramsay MacDonald Lord Halifax Lord Hailsham Lord Runciman of Doxford Lord Stanhope Neville Chamberlain John Anderson Clement Attlee Lord Woolton Herbert Morrison Lord Addison Lord Woolton Lord Salisbury Lord Home Lord Hailsham Lord Home Lord Hailsham Herbert Bowden Richard Crossman Fred Peart William Whitelaw Robert Carr James Prior Edward Short Michael Foot Lord Soames Francis Pym John Biffen Lord Whitelaw John Wakeham Geoffrey Howe John MacGregor Tony Newton Ann Taylor Margaret Beckett
XXI wiek	Margaret Beckett Robin Cook John Reid Lord Williams of Mostyn Lady Amos Lady Ashton Lady Royall Lord Mandelson Nick Clegg Chris Grayling David Lidington Andrea Leadsom Mel Stride Jacob Rees-Mogg Mark Spencer(inne języki) Penny Mordaunt Lucy Powell

W Izbie Lordów (od 1834)	Książę Wellington (1834–1846) Lord Derby (1846–1868) Lord Malmesbury (1868–1869) Lord Cairns (1869–1870) Książę Richmond (1870–1876) Lord Beaconsfield (1876–1881) Lord Salisbury (1881–1902) Książę Devonshire (1902–1903) Lord Lansdowne (1903–1916) Lord Curzon (1916–1925) Lord Salisbury (1925–1931) Lord Hailsham (1931–1935) Lord Londonderry (1935) Lord Halifax (1935–1938) Lord Stanhope (1938–1940) Lord Caldecote (1940) Lord Halifax (1940) Lord Lloyd (1940–1941) Lord Moyne (1941–1942) Lord Salisbury (1942–1957) Lord Home (1957–1960) Lord Hailsham (1960–1963) Lord Carrington (1963–1970) Lord Jellicoe (1970–1973) Lord Windlesham (1973–1974) Lord Carrington (1974–1979) Lord Soames (1979–1981) Lady Young (1981–1983) Lord Whitelaw (1983–1988) Lord Belstead (1988–1990) Lord Waddington (1990–1992) Lord Wakeham (1992–1994) Lord Cranborne (1994–1998) Lord Strathclyde (1998–2013) Jonathan Hill, baron Hill of Oareford (2013–2014) Tina Stowell, baronessa Stowell of Beeston (2014–2016) Natalie Evans, baronessa Evans of Bowes Park (2016–2022) Nicholas True, baron True of East Sheen (od 2022)
W Izbie Gmin (1834–1922)	Robert Peel (1834–1846) George Bentinck (1846–1847) Lord Granby (1848) Benjamin Disraeli (1849–1852) John Herries (1852–1876) Stafford Northcote (1876–1885) Michael Hicks-Beach (1885–1886) Randolph Churchill (1886–1887) William Henry Smith (1887–1891) Arthur Balfour (1891–1911) Andrew Bonar Law (1911–1921) Austen Chamberlain (1921–1922)
Liderzy Partii Konserwatywnej (od 1922)	Andrew Bonar Law (1922–1923) Stanley Baldwin (1923–1937) Neville Chamberlain (1937–1940) Winston Churchill (1940–1955) Anthony Eden (1955–1957) Harold Macmillan (1957–1963) Alec Douglas-Home (1963–1965) Edward Heath (1965–1975) Margaret Thatcher (1975–1990) John Major (1990–1997) William Hague (1997–2001) Iain Duncan Smith (2001–2003) Michael Howard (2003–2005) David Cameron (2005–2016) Theresa May (2016–2019) Boris Johnson (2019–2022) Liz Truss (2022) Rishi Sunak (2022–2024) Kemi Badenoch (od 2024)