Wikipedysta:Aotearoa/hebrajski

Transkrypcja alfabetu hebrajskiego

litera	transkrypcja	transkrypcja MSWiA
א	’ [3] , – [1]	a
בּ	b [5]	b
ב	w	w
ג גּ	g [5]	g
ד דּ	d [5]	d
ה	h , – [2]	h
ו	w	w
ז	z	z
ח	ch	ch
ט	t	t
י	j	j
כּ ךּ	k [5]	k
כ ךְ ך	ch	ch
ל	l	l
מ ם	m	m
נ ן	n	n
ס	s	s
ע	’ [3] , –	–
פּ	p [5]	p
פ ף	f	f
צ ץ	c	c
ק	k	k
ר	r	r
שׁ	sz	sz
שׂ	s [6]	s
ת תּ	t [5]	t
[11] ג׳	dż	dż
[11] ז׳	ż	ż
[11] צ׳ ץ׳	cz	cz
[12] ד׳	z
[13] ת׳	s
[14] ח׳	ch
[15] ס׳	s
[16] ר׳ ע׳	gh
אַ ַ	a	a
אֲ ֲ	a	a
אָ ָ	a, o [10]	a, o
אָי ָי	a, aj [8]
אֶ ֶ	e	e
אֶי ֶי	e, ej [7]
אֱ ֱ	e	e
אֵ ֵ	e	e
אֵי ֵי	e, ej [7]
אְ ְ	– , e [4]	e
אִ ִ	i	i
אִי ִי	i	i
אֳ ֳ	o	o
אֺ ׂ	o	o
וֹ	o [9]	o
אֻ ֻ	u	u
וּ	u [5]	u
ּ	– [5]

• [1] Jako a jeżeli występuje w stojącym na początku wyrazu rodzajniku al- (אל-) stosowanym w nazwach pochodzenia arabskiego, np. בִּיר אל-מַכְּסוּר → Bir al-Maksur.
  
• [2] pomijane na końcu wyrazu, jeżeli występuje bez dageszu
  
• [3] zaznaczane w środku wyrazu przed samogłoską oraz kiedy pominięcie spowoduje błędne przeczytanie wyrazu hebrajskiego
  
• [4] Nie zaznacza się samogłoski zredukowanej (tzw. szwa), gdy jest to szwa spoczywające (shva naḥ), natomiast szwa zgłoskotwórcze, zwane też ruchomym (shva na), oddaje się jako e tylko wtedy, kiedy jest to konieczne, aby jak najlepiej oddać współczesną wymowę hebrajską (tzn. kiedy jest wymawiane). Szwa zgłoskotwórcze oddaje się jako e przeważnie w następujących przypadkach: na początku wyrazu (z pierwszą spółgłoską wyrazu); po samogłosce długiej (tj. ָ, ָי, ֶי, ֵ, ֵי, ִי, ׂ, וֹ, וּ), która nie jest nieakcentowana; gdy znajduje się pod spółgłoską, która jest w zapisie powtórzona (np. לְלֶ); gdy znajduje się pod spółgłoską z dageszem; w pozycji pod pierwszą literą wyrazu, gdy tą literą jest י, ל, מ, נ lub ר; w pozycji pod pierwszą literą wyrazu, gdy drugą literą jest א, ה lub ע; w pozycji pod pierwszą literą wyrazu, gdy oznacza ona przedrostek: ב, ו, כ, ל, ת. Gdy sąsiadują z sobą dwie spółgłoski ze szwa to pierwsze jest pomijane, a drugie oddawane jako e.
  
• [5] Kropka w środku spółgłoski nazywana jest "dagesz". Oznacza ona podwojenie spółgłoski (tzw. dagesz forte) lub modyfikację litery w przypadku spółgłosek: ב, ג, ד, כ, פ, ת (tzw. dagesz lane).
  W przypadku spółgłosek, poza ב, ג, ד, כ, פ, ת oraz ו, dagesz zawsze jest dageszem forte i oznacza podwojenie spółgłoski. Występuje on głównie w spółgłosce znajdującej się w środku wyrazu, przeważnie nie podwaja się spółgłoski w pozycji na początku wyrazu (także, gdy na początku znajduje się rodzajnik) lub końcu.
  W przypadku spółgłosek: ב, ג, ד, כ, פ, ת dagesz może być dageszem lane i nie oznaczać podwojenia spółgłoski. W przypadku liter ג, ד, ת formy גּ, דּ, תּ z dageszem lane zapisuje się tak samo jak formy bez dagesza, tzn. g, d, t. W przypadku zaś liter ב, כ, פ formy בּ, כּ, פּ z dageszem lane zapisuje się odmiennie – w transkrypcji będą to odpowiednio bez dagesza: w, ch, f, zaś z dageszem: b, k, p. Dla tych sześciu spółgłosek zapis z dageszem oznacza dagesz lane niemal zawsze, gdy spółgłoska stoi na początku wyrazu oraz zawsze gdy znajduje się w środku lub na końcu wyrazu po szwa. Gdy któraś z tych sześciu spółgłosek występuje w środku lub na końcu wyrazu po spółgłosce, wtedy zapis z dageszem oznacza dagesz forte i podwojenie danej spółgłoski.
  W przypadku ו zapis z dageszem (וּ) może oznaczać zarówno podwojenie spółgłoski (ww), jak i samogłoskę u (tzw. szurek). Zapis וּ oznacza u, gdy jest bez samogłoski; ma to miejsce zawsze na początku i końcu wyrazu oraz często w środku. Zapis וּ oznacza ww wyłącznie w środku wyrazu, gdy ma samogłoskę, np. וֶּ (-wwe-).
  Spółgłoskę ה znajdującą się na końcu wyrazu z reguły w transkrypcji się pomija, wyjątek jest wtedy, gdy występuje ona z kropką (הּ), zwaną wówczas mappik, a nie dagesz – wtedy transkrybuje się ją jako -h.
  
• [6] Jeżeli שׂ występuje bez znaku samogłoski lub szwa to transkrybuje się jako so, gdy występuje ze znakiem samogłoski lub szwa (np. שְׂ, שֶׂ, שַׂ) to transkrybuje się jako s.
  
• [7] w pozycji na końcu wyrazu jako -ej.
  
• [8] w pozycji na końcu wyrazu jako -aj.
  
• [9] Na końcu wyrazu zawsze oznacza o. W środku wyrazu może to być -o-, -wo- lub -ow-: -o- zapisuje sie jeżeli występuje pomiędzy dwoma spółgłoskami (np. טוֹב – tow), -wo- jeżeli znajduje się po samogłosce a przed spółgłoską (np. עָוֹן – awon), -ow- zaś jeżeli znajduje się po spółgłosce i przed samogłoską (tzn. gdy וֹ ma samogłoskę, np. לוֶֹה – lowe).
  
• [10] Jako o w następujących przypadkach: w sylabie nieakcentowanej zakończonej spółgłoską; przed spółgłoską z dageszem forte; w sylabie zakończonej spółgłoską (za wyjątkiem sylab zakończonych א lub ה) znajdującej się przed dywizem (makkef); przed szwa złożonym (tj.: ֲ, ֱ, ֳ).
  
• [11] stosowane w zapisie obcych słów.
  
• [12] stosowane do zapisu nazw arabskich, odpowiada literze ذ
  
• [13] stosowane do zapisu nazw arabskich, odpowiada literze ث
  
• [14] stosowane do zapisu nazw arabskich, odpowiada literze خ
  
• [15] stosowane do zapisu nazw arabskich, odpowiada literze ص
  
• [16] stosowane do zapisu nazw arabskich, odpowiada literze غ
  

Rodzajnik ha zapisuje się w transkrypcji z dywizem. Jeżeli znajduje się on w pierwszym wyrazie nazwy własnej, to zapisuje się go wielką literą, gdy znajduje się w kolejnych wyrazach, to zapisuje się go małą literą; wyraz znajdujący się po tym rodzajniku zapisuje się wielką literą, np. הָעֹגֶן → Ha-Ogen, אַיֶּלֶת הַשַּׁחַר‎‎ → Ajjelet ha-Szachar. Podobnie zapisywane są inne przedrostki, np. רִאשׁוֹן לְצִיּוֹן → Riszon le-Cijjon. Rodzajnik al- (אל), czasem zapisywany jako el- (אֶל), stosowany w nazwach pochodzenia arabskiego, zapisywany jest oryginalnie z dywizem, również z dywizem zapisuje się go w transkrypcji stosując wielką literę tylko wtedy, gdy znajduje się na początku nazwy, np. אֻםּ אֶל-פַחְם‎‎ → Umm el-Fachm, בִּיר אל-מַכְּסוּר → Bir al-Maksur.