Accattone
| Accattone | |
|---|---|
 | |
| Režija | Pier Paolo Pasolini |
| Producent | Alfredo Bini Cino Del Duca |
| Scenario | Sergio Citti Pier Paolo Pasolini |
| Uloge | Franco Citti Franca Pasut |
| Muzika | Johann Sebastian Bach |
| Fotografija | Tonino Delli Colli |
| Montaža | Nino Baragli |
| Studio | Arco Film |
| Distribucija | Titanus |
| Datum(i) premijere | 31. 8. 1961 |
| Trajanje | 117 min. |
| Zemlja |  Italija |
| Jezik | italijanski |
Accattone (prevedeno kao „prosjak” ili „parazit”[1]) je italijanska drama iz 1961. koju je režirao Pier Paolo Pasolini, kom je to ujedno i prvi film. Premijerno je prikazan na Venecijanskom filmskom festivalu.[2] Zbog radnje o egoističnom svodniku koji se zaljubi i postane mučenik i prikaza mučeničkog život potproletarijata, film je izazavao skandal pri premijeri. Vremenom je stekao kultni status. Godine 2008. film je uvršten u listu „100 italijanskih filmova koji su promenili kolektivno pamćenje zemlje između 1942. i 1978. godine” italijanskog Ministarstva za očuvanje kulturne baštine.[3]
Radnja se odvija u Rimu. Vittorio „Accattone“ Cataldi nikada nije radio u svom životu, a opet dobro živi kao svodnik prostitutke Maddalene koja za njega zarađuje novac. Odavno je napustio svoju bivšu suprugu i sina te se smestio u raskošnom stanu. Većinu svog vremena provodi sa svojim prijateljima koji su takođe svodnici. Zajedno igraju karte i vode besmislene razgovore. No jedne noći konkurentska banda prebije Maddalenu koja se prijavi policiji. Vittorio tako ostane bez ikakvog primanja i padne u paniku. Pokuša da se useli kod bivše supruge, ali ga ona otera. Očajan, Vittorio zajedno sa jednim poznanikom zbog tanjira špageta prevari svoje prijatelje. U jednom trenutku primeti Stellu, neobičnu plavušu koja ga iznenadi svojom nevinošču i nežnošću. On joj pokloni cipele i ogrlicu, a ona se ubrzo zaljubi u njega. Iako je planirao da i nju zaposli kao prostitutku, odjednom shvati da se zaljubio i odluči da se promeni. Po prvi put nalazi posao, kao nosač žica, ali na kraju dana da otkaz jer shvati da nije stvoren za rad. Uveče ga muči košmar, u kom prisustvuje sopstvenoj sahrani. Kako bi othranio Stellu, odluči da postane lopov pod vođstvom Balille. Nakon pljačke Vittorio ukrade motor kako bi pobegao od policije, ali se sudari s kamionom i umre.
- Franco Citti: Vittorio „Accattone” Cataldi
- Franca Pasut: Stella
- Silvana Corsini: Maddalena
- Paola Guidi: Ascenza
- Adriana Asti: Amore
- Luciano Conti: Il Moicano
- Luciano Gonini: Piede D'Oro
- Renato Capogna: Renato
- Alfredo Leggi: Papo Hirmedo
- Galeazzo Riccardi: Cipolla
- Leonardo Muraglia: Mammoletto
- Giuseppe Ristagno: Peppe
- Roberto Giovannoni: Nemac
- Mario Cipriani: Balilla
- Roberto Scaringella: Cartagine
- Silvio Citti: Sabino
- Monica Vitti (nepotpisana): Ascenza (glas)
Film je prvobitno trebalo da producira Federiz, kratkotrajna producentska kuća koju su osnovali Federico Fellini i Angelo Rizzoli. Testni snimci su snimljeni kako bi se ocenio Pasolinijev rad kao debitantskog reditelja, ali test nije uspeo u proceni Clementea Fracassija, glavnog Rizzolijevog saradnika, i projekat je odbačen. Tonino Cervi je takođe bio zainteresovan, ali nije uspeo da ubedi Carla Pontija da producira film. Zahvaljujući naporima Maura Bologninija, koji je prethodno radio sa Pasolinijem i bio impresioniran scenarijem filma, projekat je konačno preuzeo Alfredo Bini, koji je upravo producirao Bologninijev hit Il bell'Antonio, i koji je uključio Cina Del Duca u finansiranje filma.[4]
Prvi izbor za glavnu ulogu bio je Franco Interlenghi.[4]
- BAFTA nominacija za najboljeg stranog glumca (1963) — Franco Citti[5]
John Nesbit: Accattone nastavlja italijanski neorealizam koji su započeli Kradljivci bicikla i Rim, otvoreni grad — ali predstavlja još bleđu sliku od Rossellinija i De Sice... Svi likovi su zarobljeni u svojoj ulozi niže klase, koja je uglavnom ostala ista od početka civilizacije. Dominirana siromaštvom i motivisana potrebom za preživljavanjem, želja za smrću postaje predmet igre, ali u stvarnosti postaju dobrodošlo bekstvo iz kruga pakla... Film nije savršeno izveden; Pasolini ne roni duboko ispod površine siromaštva i ponekad se previše oslanja na Bachovu muziku da bi dodao emocionalnu i duhovnu težinu svojim scenama, ali ne sentimentalizuje svoje likove i njihove situacije. Njegova kamera se fokusira na protagoniste, istovremeno otkrivajući njihove dobre i loše strane bez ikakvog prosuđivanja, što omogućava otkrivanje Cittijevog glumačkog talenta...Radikalni umetnici osuđeni su na kontroverze, a Pasolini se upušta u stvaranje serije filmova o Rimskom podzemlju – ovaj je prvi“.
Kritičar Gino Moliterno, pišući za časopis Senses of Cinema, opisao je filmove Accattone i njegovog naslednika Mamma Roma kao filmske interpretacije sveta „borgate” (rimskih baraka) iz Pasolinijevih romana Ragazzi di vita i Una vita violenta.[6]
Variety: „Ovo je fascinantni redateljski prvenac Piera Paola Pasolinija, koji opisuje zanimljive likove…To je prirodno odbojno, no ima neku zemaljsku poeziju“.
Nick Barbaro iz The Austin Chronicle naslovio je ovaj film kao možda najmračniji film koji je ikada video.[7]
- ↑ Sisto, A. (13 March 2014). Film Sound in Italy: Listening to the Screen. Springer. ISBN 9781137387714.
- ↑ Schwarz, Barth David (2017). Pasolini Requiem (2 izd.). New York: Pantheon Books. ISBN 9780226335025.
- ↑ „Ecco i cento film italiani da salvare Corriere della Sera”. www.corriere.it. Pristupljeno 2021-03-11.
- ↑ 4,0 4,1 Faldini, Franca; Fofi, Goffredo (2009). L'avventurosa storia del cinema italiano. Bologna: Cineteca Bologna. str. 47-61. ISBN 978-8899196349.
- ↑ „Film in 1963”. BAFTA. Pristupljeno 27 January 2023.
- ↑ Moliterno, Gino (February 2004). „Accattone”. Senses of Cinema Inc. Arhivirano iz originala na datum 2007-09-06. Pristupljeno 2007-09-26.
- ↑ Barbaro, Nick (January 19, 2001). „Che Bella: Italian Neorealism and the Movies -- and the AFS Series -- It Inspired”. The Austin Chronicle. Arhivirano iz originala na datum 7 December 2006. Pristupljeno 2006-12-13.
- Accattone na sajtu IMDb
- Accattone na Rotten Tomatoes-u (en)
