Marte Spurkland

I Klassen. Fortellinger fra et skoleår følgde Marte Spurkland sju ungdommar og læraren deira på ein vidaregåande skule i Oslo. Teksten er basert på intervju med ungdommane, og skildrar utfordringane som elevar møter i kvardagen. I fråsegna frå juryen til Bokhandlerprisen 2017 skrytte Espen Søbye av at Spurkland skildra læraren som ein helt og elevane «med bortoverblikk, som likeverdige deg og meg».

Boka Pappas runer begynner med denne samtala mellom far og dotter: «Så kan du fortelle at jeg gikk til deg for å få støtte, og at du sa: Han må få runesten. Og moren din ble fortvilet. Men så tenkte hun seg om, og så sa hun: Du skal få runestein hvis du skaffer deg mobiltelefon. Kan du ikke starte der?/ Jeg nikker. Jo da. Klart jeg kan.»

Samtala viser eit par viktige trekk ved boka: Ho er personleg, forfattaren viser metoden sin og er heilt open om kjeldearbeidet, det inkluderer altså også kjeldearbeidet som ein del av forteljinga. Pappas runer frå 2019 blei eit særs personleg portrett av Terje Spurkland, og ein historisk gjennomgang av det norske skriftspråket. Fordi Terje Spurkland senior var runolog, kan dei to sidene ved boka vere ei og same sak. Boka blir omtalt av Morgenbladets meldar Trond Berg Eriksen som «en runestein om sammenhengen mellom liv og død, mellom tegnenes dans og menneskespråkets ukuelige vilje til mening.»

Spurkland har ein nær, forteljande – men samstundes etterretteleg – stil. Kjeldemessig er boka forma av tilgangen til eit unikt materiale, og det å vere skriven i ei prekær tid: Marte Spurkland begynte boka då faren fekk påvist hjernesvulst. Medan faren fekk behandling for kreften, jobba dei i lag med boka. Terje Spurkland døydde av kreften før boka blei heilt ferdig. Boka blei både eit minneskrift, og ei bok om minneskrifter.

Spurklands bøker er kjenneteikna av forteljingar som kjennest både autentiske og velresearcha.