Political Science, MA

In this article, I critically engage with the populism literature, and predicated on a conceptualization of modern democracy as a mixed regime (combining oligarchy and democracy), I provide a mechanism to connect populism-in-power to authoritarianism. As such, I elucidate a particular populist path to authoritarianism in a competitive setting by exploring two questions. First, what is the impact of populism-in-power on the modern democratic mixed regime? Second, what is the locus of populism in a modern democratic institutional framework? Utilizing the Turkish and Argentinean cases as illustrative examples of populism-in-power, I conclude that, first, unless a populist vision is accompanied by democratic institutions outside of the spectrum that modern democracy offers, when that vision which sacralizes and singularizes competitive elections becomes preponderant, it will lead to the opposite of its claim of making the people sovereign, and instead will make the rulers sovereign. Second, I argue that although there is no internal contradiction between modern democracy's liberal or constitutional and democratic elements, there is still a paradox surrounding modern democracy. This paradox is found between the sources of its imaginative appeal and its practice as a mixed regime, and this is where we should place the perennial potential of populism.

Bu raporda, akademik literatürün temel tartışma alanlarının penceresinden, yükselen popülizmin içeriği, yükselişinin nedenleri ve en önemlisi siyasal rejime etkileri değerlendirilmektedir. Raporun birinci bölümünde popülistler kısaca tanıtıldıktan sonra, ikinci bölümde popülizm literatürü bu üç başlık altında eleştirel bir şekilde değerlendirilmektedir. Buna ek olarak, ikinci bölümde, literatür üstüne bir gözlemde ve popülizm demokrasi ilişkisi üzerine bir iddiada bulunulmaktadır. Gözlem, popülizm literatüründeki aşırı tanımsal çeşitliliğin daralması ve popülizm çalışan sosyal bilimcilerin popülizmi halk-elitler ayrımına dayalı bir siyaset çerçeveleme biçimi olarak gören tanımlar çevresinde toplanmaya başlamasıdır. İddia ise, iktidardaki popülizmin liberal demokrasinin yarıdemokratik çok sayıda mekanizmasından biri olan seçimleri kutsallaştırarak yalnızlaştırdığı ve bu yolla liberal demokratik rejimi başka bir demokrasi biçimine dönüştürmediği, sadece otoriterleştirdiğidir. Esasen, bu iddia, popülizmin otoriterliğe yol açtığını gösteren kuramsal literatüre, bu otoriter etkinin yolu konusunda bir katkı niteliğindedir. Raporun son bölümündeyse, literatürden çıkan temel fikirler, bulgular ve gözlemler ışığında, iktidardaki ve muhalefetteki popülistlerle mücadelenin zorlukları hakkında yorumlarda bulunulmaktadır.

In this paper, I claim that Turkey is moving out of its tutelary democratic regime and is moving towards a populist competitive authoritarian regime. A tutelary regime is a form of defective democracy that aims to normalize a certain level of non-elected supervision (by the military, the high courts, etc.) over the elected representatives. Turkey is transiting out of this tutelary system, but rather than transiting into a consolidated democracy as many expected, the move is towards electoral/competitive authoritarianism: a regime that advocates democracy and competitive elections, but practices populist majoritarianism and treats elections as mere confirmations of the government's rule.

This article examines the June 2018 presidential and parliamentary elections in Turkey. I maintain that Turkey’s populist authoritarian regime context simultaneously hyperpoliticised and depoliticised the electoral process, as this regime decreased the uncertainty of electoral outcomes and yet the ballot box became the singular legitimate political arena to challenge it. I begin the paper with a discussion of the political context of the elections: political regime dynamics, the new hyperpresidential system, as well as the electoral rules and voting behaviour. I then scrutinise the electoral campaign strategies of the major parties and candidates with an emphasis on the strategies of the opposition in counteracting the uneven playing field. Finally, I analyse the electoral results and discuss their implications.

Bu yazıda, Türkiye'deki başkanlık sistemine geçiş tartışmaları, hükümet sistemleri (başkanlık, yarı-başkanlık, parlamenter sistem) literatürü ve karma rejimler (otoriter ve demokratik özellikleri birleştiren) bağlamında incelenmektedir. Bu çerçeve içinde yazının birbirinin üstüne inşa edilmiş üç iddiası vardır. Birincisi, siyaset biliminin hükümet sistemleri üzerine karşılaştırmalı ve istatiksel araştırmalarındaki bulgulara dayanan, başkanlık sistemlerinin demokrasinin istikrarı (dayanıklılığına, otoriterliğe dönüşmeden devam etmesine) ve performansı (ekonomi ve toplum yönetimindeki başarısı) açısından olumlu bir etkisi bulunmadığı ve riskler taşıdığı iddiasıdır. Yazının ikinci iddiası, birinci iddiayı geliştirir. Buna göre, demokrasileri istikrarsızlaştıran başkanlık sistemleri, Türkiye gibi yürütme organının diğer organları kontrol ettiği otoriter ve demokratik rejimlerin özelliklerini birleştiren karma rejimlerde demokratik etki yapabilir. Bir başka ifadeyle, sert güçler ayrılığı özelliğinden dolayı, parlamenter demokrasiye göre daha kırılgan olan ve otoriter rejimlere dönüşme riski daha fazla taşıdığı iddia edilen başkanlık sistemi, tam da bu özelliğinden dolayı, Türkiye'de varolan siyasal rejimin otoriter özelliklerinin kaynağı olan güç yoğunlaşmasının da azalmasına (ülkenin demokratikleşmesine) yol açabilecektir. Ancak bu durum, Türkiye'de başkanlık sistemine geçmenin demokratikleşmeyi getireceği anlamına gelmemektedir. Çünkü bu soyut iddia Türkiye'de başkanlık sisteminin demokratik bir şeklinin uygulanacağı varsayımı üzerine kuruludur. Bu varsayımsa Türkiye'deki seçim, parti sistemi gibi diğer siyasal kurumları dikkate almadığı gibi, başkanlık sistemine geçme sürecini yöneten aktörlerin nasıl bir siyasal ortamda karar verdiklerini de göz önünde bulundurmamaktadır. O halde bu soyut iddiayı siyasal aktörlerin davranışlarını şekillendiren siyasal ve kurumsal ortam içinde somutlaştırmak gerekmektedir. Bu da bizi yazının ilk iki iddiasını somut koşullarda yeniden değerlendiren üçüncü iddiasına getirir: Türkiye'de uygulanacak başkanlık sistemi yarı-otoriter sistemde çatlaklar oluşturmayacak aksine bu sistemin otoriter özelliklerini vurgulayan bir sistem olacaktır.

This article examines the March 2014 local elections in Turkey, with an emphasis on the shifting political regime context. From 2007 until 2010, Turkey completed its transition to an electoral/ competitive authoritarian regime under AKP (Justice and Development Party) rule. In the period between 2010 and 2013, which followed the establishment of electoral/competitive authoritarianism, the debate in Turkey centered not on authoritarianization but rather the policies implemented by an unchecked government in line with its conservative and populist ideology. This was the context that determined party strategies in 2014 elections. Most significantly, the AKP pointed to the ballot box as the only place to resolve both the discontent (Gezi) against the regime (authoritarianism) and its policies (conservatism and neoliberalism), and the accusations of arbitrary rule, corruption and lawlessness (brought up by the December 17 probe).

Bu yazıda, 2014 yerel seçimlerinin rejim bağlamı ve bu bağlamda şekillenen parti stratejileri tartışılmaktadır. Türkiye siyasal rejimini şu şekilde sınıflandırmak mümkündür. Öncelikle, 2007-2010 arasında AKP yönetiminde Türkiye’nin seçimli/rekabetçi otoriter bir düzene geçişi tamamlanmıştır. Seçimli/rekabetçi otoriterlik tesis edildikten sonraki 2010-13 arası dönem boyunca ise, Türkiye esasen otoriterleşmeyi değil, sınırlandırılamayan bir yönetimin sağ, muhafazakâr ve popülist ideolojisi doğrultusunda ürettiği politikaları tartışmıştır. Bu bağlamın yol açtığı politik krizlere yanıt olarak da AKP seçim sandığını göstermiştir. Bir başka ifadeyle, hem rejimden (otoriterlik) ve onun politikalarından (muhafazakârlık ve neoliberalizm) oluşan rahatsızlığa (Gezi), hem de keyfiyet, yolsuzluk ve hukuksuzluk sorununa (17 Aralık süreci) çözüm olarak millî iradenin tecelli ettiğini iddia ettiği sandığı işaret etmiştir.

Bu bölümde siyasal rejim tipleri tartışılmaktadır. İlk olarak, demokratik olmayan rejim sınıflandırmaları, daha sonra demokratik rejim tanımları, en son olarak da bu iki rejim tipinin arasında kalan karma rejimler (seçimli/rekabetçi otoriterlik, hibrid rejimler ve sorunlu demokrasiler) incelenmektedir. Bölümün asıl amacı rejim tanımlarına açıklık getirmek olsa da, farklı rejim tanımlarının karşılaştırmalı siyaset araştırmalarının sonuçlarını nasıl etkilediği de yazının bütünleştirici teması olarak önemli bir yer tutmaktadır.

Bu yazıda, anayasa yapım ve referandum süreçlerini, Türkiye'nin son on yılına damgasını vuran eklemlenme/genişleme olgusu (yeni grupların siyasete katılımı) ve siyasal güç dengesindeki değişimi göz önünde bulundurarak inceliyorum. Yazı birbiriyle ilgili iki temel iddia içeriyor. İlk olarak, son anayasa yapım süreci ve içeriğindeki sorunlara değinerek, değişikliklerin yönetilenlerin gücünü arttırmak anlamında demokratik (sosyal ve ekonomik demokrasi) olmadığı gibi; bireysel ve kolektif özgürlükleri garanti altına alacak şekilde, siyasal gücü kullanan kurumların birbirlerini denetleyerek kısıtlaması anlamında da (siyasal/liberal demokrasi) demokratik olmadığını savunuyorum. Kısaca, AKP'nin neo-muhafazakar popülizminin yansıması olan anayasası ve anayasa yapım süreci, anayasacılık/liberalizm ile demokrasi/halkın egemenliği arasındaki çelişkiyi, ikisini de inkar edecek şekilde aşmış görünüyor. Yazının ikinci iddiasıysa, referandum sürecinin sonuçlarının otoriterleşmeyi arttırıp bazı toplumsal hiyerarşileri derinleştirdiği halde, siyasal sistemin kapsamının genişlemesi sürecinin de bir uğrak noktası olduğu. İki iddiayı birleştirerek ifade etmek gerekirse, Türkiye son on yıldır sancılı ve karmaşık bir şekilde de olsa bazı toplumsal kesimlerin (İslami sermaye/kültürel grupları ve mütedeyyin Sünniler) siyasal süreçlere dahil olması ve vatandaşlık tanımının bu yeni kesimleri içerecek şekilde genişlemesi sürecinden geçiyor. Ancak siyasetin kapsamının genişlemesi, AKP'nin neo-muhafazakar (neo-liberal ve muhafazakarlaştırmacı) popülizminin önderliğinde yapıldığı için kuvvetli anti-demokratik (otoriter) öğeler taşıyor. Bu referandum da halihazırda kuvvetli otoriter öğeler taşıyan eklemlenme/genişleme sürecinin gittikçe daha da otoriterleşmesi anlamına geliyor.

Bu yazıda, AKP'nin neo-muhafazakar popülist ideolojisinin, Türkiye'de var olan yarı-otoriter rejimin otoriterliğinin derinleşmesine yol açtığını iddia ediyorum. Daha teorik bir ifadeyle, AKP'nin neo-muhafazakar popülizminin, modern demokrasilere içkin olan yöneticilerin yönetilenlerden göreli özerkliğini yok etme iddiasına rağmen (milli iradenin yönetime yansıtılması iddiası), tam tersi bir etkiyle, yürütmeyi güçlendirip, yöneten-yönetilen ayrımını yönetilenler aleyhine geliştirdiğini savunuyorum. Bu durumu göstermek için, önce AKP'nin ideolojisinin üç öğesini yani neo-liberalizm, muhafazakarlaştırmacılık ve popülizmini inceliyorum; ikinci olarak, bu iktidar ideolojisinin, var olan 12 Eylül kurumları çerçevesinde ve Kemalistlerle çatışmasının doğasından dolayı, nasıl yönetenlerin özerkliğini arttırdığını (rejimi otoriterleştirdiğini) tartışıyorum. Son olarak da, neden bazı sosyal bilimcilerin ve kanaat teknisyenlerinin, AKP Türkiye'sindeki otoriterleşmeyi, demokratikleşme olarak gördüklerini anlamlandırmaya çalışıyorum.

Deliberative democrats' understanding of democracy includes both participation and discussions before making collective decisions. However, there is a tension between the particular ways they conceptualize participation (as extensive and active) and public discussions (as deliberations under the precepts of public reason). This paper challenges the feasibility of deliberative democracy in the following ways: 1) by demonstrating the inability of deliberative democrats to provide a convincing account of why their conceptualizations of participation and deliberation should occur simultaneously; 2) by delineating, through historical and theoretical evidence, that what should reasonably be expected to occur simultaneously with active and extensive participation is not reason governed, but passion-driven public deliberations; and, 3) by arguing that these two aspects (extensive participation and public reason) may have adverse effects on each other.

Bu yazıda, seçimlerden sonra anayasa yapım siyasetinde önemli bir yer tutacağı anlaşılan başkanlık sistemini, bugünkü siyasal kurumsal yapıyla farkları, siyasal koşullarda değişikliği isteyen aktörlerin hangi durumlarda bunu gerçekleştirebilecekleri ve bu değişiklikler sırasında oluşacak siyasetin muhalefete sağlayacağı kısıtlar ve olanaklar çevresinde tartışıyorum. Yazıda, ilk olarak, 2007 anayasal krizinin nedenlerini ve ondan çıkış yolu olarak ortaya çıkan cumhurbaşkanının halk oyuyla seçilmesi durumunu inceliyorum. Çünkü bu krizin sonrasında oluşan, cumhurbaşkanının halkoyuyla seçildiği parlamenter sistem, bugün Erdoğan'ın başkanlık sistemine doğru dönüştürme gayreti içinde olduğu durum. AKP ve Erdoğan da, bu kurumsal durumun yarattığı siyasal olanaklar ve kısıtlar çerçevesinde hareket etmek durumunda. Arkasından, Erdoğan yarı-başkanlık benzeri bir sistemde de (otoriter özellikleri kuvvetli bir rejim bağlamında olduğu sürece) gücünü iyi maksimize edebileceği için, böyle bir sistemin de, önümüze başkanlık sistemi adı altında çıkmasının da muhtemel olduğunu iddia ediyorum. Ama, güçlü başkanlık da olsa yarı-başkanlık da, kendi iradesini milli irade olarak imal etmesine müsait bir ortam oluşacağı için, otonomisini (yönetilenlerden ve diğer elitlerden bağımsız harekete etme gücünü) arttıracağını ve her iki yönetim biçiminin de, yöneten-yönetilen ayrımını (otoriterleşmeyi) derinleştireceğini vurguluyorum.

In this review article, I classify the literature on the Turkish political regime during Justice and Development Party rule as two waves of studies, and a potential third wave. The first wave was prevalent at least until the Gezi uprisings in 2013. I argue that, in this wave, the main debate was between two rival and largely culturalist perspectives with conceptual toolkits that tended to interpret regime change through the lens of social transformations. I also maintain that scholarly works written from the hegemonic perspective of this wave, utilizing center-periphery and state-society dichotomies, and a narrow range of concepts from the democratization literature (from defective democracy to democratic consolidation), have misidentified/misinterpreted burgeoning autocratization in Turkey as democratization, albeit with problems. The Gezi uprisings brought to the fore already existing authoritarian features of the Turkish political regime and led to the second wave of studies. In the second wave, the focus was on naming Turkey's new political regime as a diminished subtype of authoritarianism, and thick descriptions of different facets of Turkey's new authoritarianism. Finally, I suggest that there is a need for a third wave that builds on recent studies and focuses on explaining Turkey's autocratization process and democratic breakdown, as well as the impact of autocratization on other aspects of Turkish politics and society.

In this article, I study the relationship of the Justice and Development Party's (Adalet ve Kalkınma Partisi, AKP) populism-in-power and democracy, from a comparative and historical perspective, and based on a critical engagement with the populism literature. I begin by highlighting the political institutional expression of the populist political vision (to reflect the popular will in power), which prioritizes competitive elections among a variety of modern democratic institutions and mechanisms. Based on this perspective, I outline a particular populist route to competitive (or electoral) authoritarianism: when in power, because populists exalt elections and undermine existing liberal democratic mechanisms that bridge people to power, they deprive citizens of the power to hold rulers accountable. I then trace the lineage of the populist political imagination in Turkey, demonstrating the continuities and discontinuities between the Democrat Party's (Demokrat Parti, DP) and the AKP's conceptions of the people and democracy. I argue that despite these parties' differences on the level of the politicization of cultural divisions, there is a crucial continuity: the equalization of democracy with an exalted elected executive branch. Finally, I concentrate on the impact of the AKP's populism-in-power on the Turkish political regime. I argue that because the AKP came to power in a defective democracy (with extra-democratic checks on elected rulers and prone to concentration of power), by 2011, the party managed to reframe Turkish political institutions according to its right-wing populist vision of democracy, an authoritarian regime with competitive elections.