Olga Venetsianou
PhD Thesis: The Spatial Properties of the Projection System in the Work of Jeffrey Shaw
Abstract:
The modern viewer is familiar with the cinematic paradigm, in which he or she is fixed in a darkened auditorium. In this case, the projected image acts as a viewing window into the picture space. However, the current audio-visual technologies introduce new viewing modes. This thesis traces the spatial evolution of the projection system (projector, picture, screen surface, projection beam), during the transition from analogue to digital technology, in inter-war experimental film, 1960s expanded cinema, video art and current multimedia installations. The work of the Australian-born new media artist and researcher Jeffrey Shaw is used as a case-study. Shaw emerged from the performance, expanded cinema and installation paradigms of the 1960s, currently being a leading figure in new media art.
Supervisors: George Papakostantinou, Vasilis Bourdakis, and Spiros Papadopoulos
Abstract:
The modern viewer is familiar with the cinematic paradigm, in which he or she is fixed in a darkened auditorium. In this case, the projected image acts as a viewing window into the picture space. However, the current audio-visual technologies introduce new viewing modes. This thesis traces the spatial evolution of the projection system (projector, picture, screen surface, projection beam), during the transition from analogue to digital technology, in inter-war experimental film, 1960s expanded cinema, video art and current multimedia installations. The work of the Australian-born new media artist and researcher Jeffrey Shaw is used as a case-study. Shaw emerged from the performance, expanded cinema and installation paradigms of the 1960s, currently being a leading figure in new media art.
Supervisors: George Papakostantinou, Vasilis Bourdakis, and Spiros Papadopoulos
less
InterestsView All (19)
Uploads
Keywords. Interactivity, Multimedia Installations, Expanded Cinema, Immersion
Από τις δημόσιες προβολές των κινηματογραφικών ταινιών των αδερφών Lumière έως σήμερα και τη χρήση της ψηφιακής εικόνας, η σχέση ανάμεσα στην αρχιτεκτονική και τον κινηματογράφο υπήρξε πάντα γόνιμη και διδακτική. Η μελέτη των συνθετικών αρχών και των μεθοδολογικών εργαλείων της κινηματογραφικής δημιουργίας και η αναπαράσταση του χώρου στη μεγάλη οθόνη, είναι
σε θέση να ασκήσουν βαθιά επιρροή τόσο στον τρόπο που οι αρχιτέκτονες οραματίζονται τη δουλειά τους, όσο και στον τρόπο με τον οποίο το κοινό αντιλαμβάνεται και βιώνει την αρχιτεκτονική.
Το τεύχος αυτό, έχει ως στόχο την ανίχνευση συσχετίσεων και συναφειών που προκύπτουν από τη συνένωση του κινηματογράφου με την έρευνα, την αντίληψη, το σχεδιασμό ή τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας του χώρου. Στην προσπάθεια αυτή, γίνεται αναφορά σε κοινές πρακτικές και μεθόδους με τις οποίες ο κινηματογράφος και η αρχιτεκτονική βαδίζουν παράλληλα και αλληλοτροφοδοτούν το δυναμικό τους.
αλλά ως διαδικασία ανοιχτή, ευέλικτη, ρευστή, διαδραστική και ικανή να προσαρμόζεται σε μεταβαλλόμενες συνθήκες.
Η χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας στην αρχιτεκτονική, δεν αποτελεί επικουρικό σχεδιαστικό ζήτημα. Εισέρχεται από τα πρώτα στάδια της σύλληψης και του σχεδιασμού, ακολουθεί όλη τη διαδικασία της αρχιτεκτονικής παραγωγής και ενσωματώνεται στον τρόπο αντίληψης και χρήσης του κτισμένου περιβάλλοντος, ενώ παράλληλα, αποτελεί σημαντικό πεδίο έρευνας νέων μορφών, κατασκευαστικών μεθόδων και δυνατοτήτων χρήσης του χώρου.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ψηφιακή τεχνολογία δεν προτείνει ένα νέο κόσμο αρχιτεκτονικής σκέψης και πρακτικής, αλλά ενσωματώνεται στις υπάρχουσες δομές τις οποίες εξελίσσει ή μεταβάλλει. Η ύφανση της ψηφιακής τεχνολογίας στην καθημερινότητά μας, γίνεται σε τέτοιο βαθμό ώστε σταδιακά παύει να γίνεται αντιληπτή και όσο συμβαίνει αυτό τίθεται όλο και περισσότερο στην υπηρεσία των ανθρώπινων αναγκών, τοποθετώντας στο περιθώριο την σχέση ανθρώπου - υπολογιστή.
κυρίως, πραγματικότητα.
κτηρίων χωρίς ιστορική αξία, οι οποίες αποτελούν πλέον ένα νέο πεδίο προώθησης αρχιτεκτονικών αναζητήσεων. Σ’ αυτές τις «ιδιαίτερες» προσθήκες, αντί της εμπειρικής εργολαβικής κατασκευής συναντάμε συχνά αξιόλογες συνθετικές χειρονομίες με σημαντικά αποτελέσματα.
Μέσα από τον αναπροσδιορισμό του χρηστικού χώρου και το μετασχηματισμό του παλαιού κελύφους αναδύεται κάτι νέο: συχνά με τη μεγαλύτερη δυνατή οικονομία μέσων και υλικών και σίγουρα με την υπέρβαση πολυάριθμων περιορισμών αρθρώνεται μια νέα προβληματική, που προσπαθεί να απαντήσει στα πραγματικά ζητήματα της μικροκλίμακας στην ελληνική πόλη. Στις εκδηλώσεις προβολής της (επώνυμης) σύγχρονης νεοελληνικής αρχιτεκτονικής αυτή η προβληματική συνήθως παρακάμπτεται. Κρίνοντας ως ουσιαστική την παρουσίαση τέτοιων αρχιτεκτονικών προτάσεων προχωρήσαμε σε μια κατ’ αρχάς παρουσίαση κάποιων τέτοιων περιπτώσεων στο αφιέρωμα του περιοδικού, πιστεύοντας να αποτελέσει το εφαλτήριο για μια συζήτηση «εφ’ όλης της ύλης»
σχετικά με τον προσανατολισμό της «καθημερινής εκδοχής» της αρχιτεκτονικής στη σύγχρονη Ελλάδα.
Οι χωρικοί και κοινωνικοί παράγοντες που καθιστούν κάποιους χώρους περισσότερο ή λιγότερο δημοφιλείς από άλλους διερευνώνται στο αφιέρωμα μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις: λογοτεχνική καταγραφή μιας πλατείας που αποτελεί κεντρομόλο δύναμη στην πόλη της, μεθοδική παρατήρηση της δομής και λειτουργίας μιας πλατείας που απομακρύνει τους επισκέπτες της, ανάλυση στρατηγικών
αστικών αναπλάσεων, σύγκριση δημοφιλών χώρων πρασίνου από τον ελληνικό και τον διεθνή χώρο,
αλλά και την προσωπική εμπειρία και κριτική των δημιουργών τους.
μπορούσαμε να πούμε ότι η λειτουργία του ως πεδίο επικοινωνίας μεταξύ των πολιτών, μεταφέρεται σταδιακά στα ηλεκτρονικά μέσα και αποτυπώνεται στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Με την ένταξη στον ιστό της πόλης διαφόρων συστημάτων που μεσολαβούν στην κοινωνική αλληλεπίδραση, δημιουργείται ένας υβριδικός χώρος που αποτελείται από τη σύνθεση του απτού/φυσικού και του δυνητικού/ψηφιακού χώρου. Στο αφιέρωμα αυτό διερευνούνται οι στρατηγικές και τα αρχιτεκτονικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται κατά την ενσωμάτωση ψηφιακών εφαρμογών στον δημόσιο χώρο της πόλης με σκοπό να αναζωογονηθεί και να αυξηθεί η επισκεψιμότητά του.
Keywords. Interactivity, Multimedia Installations, Expanded Cinema, Immersion
Από τις δημόσιες προβολές των κινηματογραφικών ταινιών των αδερφών Lumière έως σήμερα και τη χρήση της ψηφιακής εικόνας, η σχέση ανάμεσα στην αρχιτεκτονική και τον κινηματογράφο υπήρξε πάντα γόνιμη και διδακτική. Η μελέτη των συνθετικών αρχών και των μεθοδολογικών εργαλείων της κινηματογραφικής δημιουργίας και η αναπαράσταση του χώρου στη μεγάλη οθόνη, είναι
σε θέση να ασκήσουν βαθιά επιρροή τόσο στον τρόπο που οι αρχιτέκτονες οραματίζονται τη δουλειά τους, όσο και στον τρόπο με τον οποίο το κοινό αντιλαμβάνεται και βιώνει την αρχιτεκτονική.
Το τεύχος αυτό, έχει ως στόχο την ανίχνευση συσχετίσεων και συναφειών που προκύπτουν από τη συνένωση του κινηματογράφου με την έρευνα, την αντίληψη, το σχεδιασμό ή τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας του χώρου. Στην προσπάθεια αυτή, γίνεται αναφορά σε κοινές πρακτικές και μεθόδους με τις οποίες ο κινηματογράφος και η αρχιτεκτονική βαδίζουν παράλληλα και αλληλοτροφοδοτούν το δυναμικό τους.
αλλά ως διαδικασία ανοιχτή, ευέλικτη, ρευστή, διαδραστική και ικανή να προσαρμόζεται σε μεταβαλλόμενες συνθήκες.
Η χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας στην αρχιτεκτονική, δεν αποτελεί επικουρικό σχεδιαστικό ζήτημα. Εισέρχεται από τα πρώτα στάδια της σύλληψης και του σχεδιασμού, ακολουθεί όλη τη διαδικασία της αρχιτεκτονικής παραγωγής και ενσωματώνεται στον τρόπο αντίληψης και χρήσης του κτισμένου περιβάλλοντος, ενώ παράλληλα, αποτελεί σημαντικό πεδίο έρευνας νέων μορφών, κατασκευαστικών μεθόδων και δυνατοτήτων χρήσης του χώρου.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ψηφιακή τεχνολογία δεν προτείνει ένα νέο κόσμο αρχιτεκτονικής σκέψης και πρακτικής, αλλά ενσωματώνεται στις υπάρχουσες δομές τις οποίες εξελίσσει ή μεταβάλλει. Η ύφανση της ψηφιακής τεχνολογίας στην καθημερινότητά μας, γίνεται σε τέτοιο βαθμό ώστε σταδιακά παύει να γίνεται αντιληπτή και όσο συμβαίνει αυτό τίθεται όλο και περισσότερο στην υπηρεσία των ανθρώπινων αναγκών, τοποθετώντας στο περιθώριο την σχέση ανθρώπου - υπολογιστή.
κυρίως, πραγματικότητα.
κτηρίων χωρίς ιστορική αξία, οι οποίες αποτελούν πλέον ένα νέο πεδίο προώθησης αρχιτεκτονικών αναζητήσεων. Σ’ αυτές τις «ιδιαίτερες» προσθήκες, αντί της εμπειρικής εργολαβικής κατασκευής συναντάμε συχνά αξιόλογες συνθετικές χειρονομίες με σημαντικά αποτελέσματα.
Μέσα από τον αναπροσδιορισμό του χρηστικού χώρου και το μετασχηματισμό του παλαιού κελύφους αναδύεται κάτι νέο: συχνά με τη μεγαλύτερη δυνατή οικονομία μέσων και υλικών και σίγουρα με την υπέρβαση πολυάριθμων περιορισμών αρθρώνεται μια νέα προβληματική, που προσπαθεί να απαντήσει στα πραγματικά ζητήματα της μικροκλίμακας στην ελληνική πόλη. Στις εκδηλώσεις προβολής της (επώνυμης) σύγχρονης νεοελληνικής αρχιτεκτονικής αυτή η προβληματική συνήθως παρακάμπτεται. Κρίνοντας ως ουσιαστική την παρουσίαση τέτοιων αρχιτεκτονικών προτάσεων προχωρήσαμε σε μια κατ’ αρχάς παρουσίαση κάποιων τέτοιων περιπτώσεων στο αφιέρωμα του περιοδικού, πιστεύοντας να αποτελέσει το εφαλτήριο για μια συζήτηση «εφ’ όλης της ύλης»
σχετικά με τον προσανατολισμό της «καθημερινής εκδοχής» της αρχιτεκτονικής στη σύγχρονη Ελλάδα.
Οι χωρικοί και κοινωνικοί παράγοντες που καθιστούν κάποιους χώρους περισσότερο ή λιγότερο δημοφιλείς από άλλους διερευνώνται στο αφιέρωμα μέσα από διαφορετικές προσεγγίσεις: λογοτεχνική καταγραφή μιας πλατείας που αποτελεί κεντρομόλο δύναμη στην πόλη της, μεθοδική παρατήρηση της δομής και λειτουργίας μιας πλατείας που απομακρύνει τους επισκέπτες της, ανάλυση στρατηγικών
αστικών αναπλάσεων, σύγκριση δημοφιλών χώρων πρασίνου από τον ελληνικό και τον διεθνή χώρο,
αλλά και την προσωπική εμπειρία και κριτική των δημιουργών τους.
μπορούσαμε να πούμε ότι η λειτουργία του ως πεδίο επικοινωνίας μεταξύ των πολιτών, μεταφέρεται σταδιακά στα ηλεκτρονικά μέσα και αποτυπώνεται στην οθόνη του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Με την ένταξη στον ιστό της πόλης διαφόρων συστημάτων που μεσολαβούν στην κοινωνική αλληλεπίδραση, δημιουργείται ένας υβριδικός χώρος που αποτελείται από τη σύνθεση του απτού/φυσικού και του δυνητικού/ψηφιακού χώρου. Στο αφιέρωμα αυτό διερευνούνται οι στρατηγικές και τα αρχιτεκτονικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται κατά την ενσωμάτωση ψηφιακών εφαρμογών στον δημόσιο χώρο της πόλης με σκοπό να αναζωογονηθεί και να αυξηθεί η επισκεψιμότητά του.