Η Αρχιτεκτονική του Νεοελληνικού Θεάτρου: 1720-1940, 2 τόµοι, έκδοση µε χορηγία του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών και του δρύµατος Ι.Φ. Κωστοπούλου, Αθήνα 1994 (περίληψη στα αγγλικά), 23Χ30 εκ., 694 σελίδες. Βραβείο Ακαδηµίας Αθηνών 1995. Kεντρική διάθεση: BIBΛIOΠΩΛEIO A. Π. XPIΣTAKHΣ A.E. IΠΠOKPATOYΣ 10 106 79 AΘHNA THΛ. 210- 3639336, 3607876, FAX. 210- 3638489 Η πραγµατεία αυτή βασίζεται στη διδακτορική διατριβή της συγγραφέως. Θέµα της ήταν οι δύο ξεχωριστοί, αλλά όχι πάντοτε αδιασταύρωτοι, δρόµοι που ακολούθησε η αρχιτεκτονική του θεάτρου από τον 18ο αιώνα έως το 1940. Πρόκειται για τον δρόµο του υπαίθριου και τον δρόµο του στεγασµένου θεατρικού χώρου, οι οποίοι έδωσαν δύο αρκετά διαφορετικούς αρχιτεκτονικούς τύπους. Με τα επώνυµα θεατρικά κτήρια επιχειρήθηκε ο εξευρωπαϊσµός της εγχώριας θεατρικής ζωής, ενώ τα ιδιότυπα υπαίθρια θέατρα είναι εκείνα που έλυσαν το στεγαστικό πρόβληµα των πτωχών και περιπλανώµενων επαγγελµατικών θιάσων. Η πραγµατεία χωρίζεται σε τρία µέρη, που το καθένα τους ανταποκρίνεται σε µια ιστορική ενότητα. Θέµα του πρώτου µέρους είναι το ελληνικό θέατρο και η αρχιτεκτονική του πριν από το Εικοσιένα. Ύστερα από το εισαγωγικό κεφάλαιο των γενικών παρατηρήσεων και σκέψεων για την ελληνική θεατρική παράδοση, γίνεται σύντοµη αναδροµή στα τρία διερευνηµένα κεφάλαια του προεπαναστατικού µας θεάτρου. Πρόκειται για το θέατρο της Κρήτης, των Επτανήσων και του νεοελληνικού Διαφωτισµού. Το δεύτερο µέρος επιχειρεί να ερµηνεύσει την πορεία που ακολούθησε η θεατρική µας αρχιτεκτονική κατά τον 19ο αιώνα. Προηγείται η αναφορά στην παγκόσµια και ελληνική ιστορία αυτής της εποχής, στα πνευµατικά, καλλιτεχνικά και αρχιτεκτονικά ρεύµατα της Ευρώπης και στην πορεία των γραµµάτων, των τεχνών και της αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα. Ύστερα σκιαγραφούνται η ευρωπαϊκή και η ελληνική θεατρική ζωή του 19ου αιώνα. Η αρχιτεκτονική του ελληνικού θεάτρου κατά τον 19ο αιώνα προσεγγίζεται στα τρία επόµενα κεφάλαια του δεύτερου µέρους. Θέµα του τέταρτου κεφαλαίου είναι τα βασικά θέατρα των Επτανήσων. Το πέµπτο κεφάλαιο αφιερώνεται σε αξιόλογα θέατρα τριών νέων τότε ελληνικών πόλεων –της Ερµούπολης, της Πάτρας και του Βόλου–, ενώ στο έκτο κεφάλαιο εξετάζονται τα βασικά θέατρα της Αττικής, δηλαδή της Αθήνας, του Πειραιά και του Νέου Φαλήρου. Ανάλογη διάρθρωση έχει και το τρίτο µέρος, στο οποίο παρουσιάζονται κριτικά οι πορείες της επώνυµης και ανώνυµης αρχιτεκτονικής του ελληνικού θεάτρου κατά την περίοδο 1900-1940. Η αρχιτεκτονική αυτή εξετάζεται σε δύο βασικές ενότητες. Θέµα της πρώτης ενότητας είναι τα υπαίθρια θέατρα των περιόδων 1900-1922 και 1923-1940. Τα χειµερινά θέατρα των ίδιων περιόδων προσεγγίζονται στη δεύτερη ενότητα. Στο τέλος της πραγµατείας υπάρχει παράρτηµα µε επτάστηλους χρονολογικούς πίνακες οι οποίοι καλύπτουν την περίοδο 1800-1900. Σε αυτούς, γεγονότα της ελληνικής θεατρικής αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα συσχετίζονται χρονολογικά µε γεγονότα της αρχιτεκτονικής του δυτικού θεάτρου, µε την επώνυµη αρχιτεκτονική στην Ελλάδα και τη Δύση και µε γεγονότα της τοπικής και παγκόσµιας ιστορίας. Ακολουθούν η περίληψη της διατριβής στα αγγλικά, οι πηγές της εικονογράφησης και τα ευρετήρια ονοµάτων και κτηρίων.