Bizans Mimârîsi

Bizans Mimârîsi Prof. Dr. Semavî EYİCE ski Yunan kültürünün hâkim olduğu Doğu Akdeniz çevresinde, Roma kültürünün mirası ile Hıristiyan inancının kaynaşması sonun da, yerli medeniyetlerden de kalıntıları alarak meydana gelen Bi­ zans medeniyeti, bin yılı aşkın bir süre boyunca Ortaçağ dünyasın­ da variiğını göstermiştir. Roma İmparatorluğunun 395'de resmen ikiye ayrılması ile Doğu Roma İmparatorluğu, İlkçağın bu büyük devletinin hıristiyanlaşmış devamcısı olmuş ve "Romalılığmı", 1453'de yıkılışına kadar muhafaza etmiştir. Bu devletin halkına Türklerin verdikleri "Rum" adı da "Romai" yani "Romalı" adı­ nın biraz bozulmuş şeklinden ibarettir. Bugün bu medeniyete verilen Bizans adı, geçen yüzyıl Batılı tarihçilerinin, bu imparatorluğun başkenti olan Byzantion'dan ilham alarak yarattıkları bir addır. Artık Bizans Sanatı olarak bilinen Doğu Roma İmparatorluğu sanatı, eski Yunan ve Roma sanatlarından köklerini almakla beraber, sahip olduğu topraklann eski san'at geleneklerine de ilgisiz kalmamıştır. Bu bakımdan Bizans sanatı bazı bölgelerde değişik karakterde eserler vermiştir. Fakat bu san'at en güçlü kaynağını Anadolu'da bulmuş ve Anadolu insanının yaratıcılığı onun ge­ lişmesinde, yeni buluşlarla zenginleşmesinde en büyük âmil olmuştur. Ayrıca Anadolu'nun Doğu ile Batı arasında köprü durumunda oluşu, gerek yakın, ge­ rek üzak doğunun san'at akımlarının Bizans san'atma sızmasına da imkân ver­ miştir. Bizans mimârîsi her yerde en uygun gördüğü yapı malzemesini en uy­ gun biçimde işleyerek kullanmıştır. Nitekim İstanbul'da kesme taş ve aralarda tuğla hatıllı yapı tekniğine karşılık, İç Anadolu'da ve hatta Trakya'da yalnız tuğla'nın kullanıldığı görülür. Batı Anadolu'nun Akdeniz kıyılarının batı kesiminde eski yapılardan devşirme taşların gelişi güzel kullanılmalarına karşı, Güney-Batı Anadolu'da eski Lykia'da tabiî moloz taşların işlenmeksizin duvar örgülerine yer­ leştirildiği görülür. Halbuki daha doğuda, eski Kilikia bölgesinde ana duvarlar küçük ölçüde kaba yontulmuş kesme taşlardan, kemer, tonoz gibi aksam ise daha muntazam ve daha iri taşlardan yapılmıştır. Kayseri dolaylarında ve Kara­ deniz'in doğu kesiminde ise yapılarda sadece muntazam işlenmiş kesme taşlar kullanılmıştır. Bu malzeme ve tekniklerin yanısıra Bizans devrinde İç Anado­ lu'nun büyük bir kısmında, arazinin içinin oyularak kat kat evler, manastırlar ve kiliseler meydana getirildiği bilinir ki bu da başlıbaşına bir "mağara" tekni­ ğinin varlığını ortaya koyar. Ahşabın bol olduğu bölgelerde ve Anadolu'nun en eski devirlerden beri önemli bir yapı malzemesi olan kerpiçin Bizans devrinde ne ölçüde kullanıldıklarını ise şimdilik bilemiyoruz. Bizans San'atı bin yıllanndan itibaren ise gittikçe artarak taş ve tuğla yardımıyle dış süslümeye önem vermiştir. Bizans sanatı dînî mimarînin ana prensiplerini İlkçağ Roma mimarîsin den almıştır. Erken Hıristiyan çağının ve İlk Bizans devrinin başlıca kilise m i ­ marîsinin şaşmaz yapı tipi olan basilika, menşei hususundaki pek çok hipote? lere rağmen ilk örneklerine Roma mimarîsinde raslanan profan basilikaların Hı ristiyan inancına uydurulmuş bir devamcısıdır. Uzunlamasına gelişen m e k â n iki destek dizisi ile üç sahn (neO'a ayrılmış, ortadakinin doğu ucuna dışarı ta­ şan yarım yuvarlak plânlı ve üstü kâgir yarım kubbe ile örtülü apsis yerleştiril­ miştir. İlk yüzyıllarda dev ölçülerde inşa olunan basilikaların üstleri çifte meyilli kiremit kaplı ahşap çatılarla örtülü olduğundan, bu tür yapılar yangınlarda ve zelzelelerde çok büyük ölçülerde zarar görmüşler bu yüzden de, harap olduk lannda çok defa bir daha ihya olunamamışlardır. Basilikaların batı taraflarında atrium denilen etrafı revaklı bir avlu ile hazırlık mekânı durumunda narthex denilen bir ön hol vardır. Basilikalann bazıları pek nadir hallerde beş sahnlı yine bazı nadir hallerde apsisin önünde transept denilen, iki ucu dışarı taşkın enine uzanan bir mekân da vardır. Hellenistik tip denilen, bu klâsik basilikalar Akdeniz çevresinde sayısız denilebilecek kadar çok inşa olunmuştur Başta başkent İstanbul olmak üzere bilhassa büyük şehirler ile kıyı bölgelerin de çok yaygın olan ve cemaatin toplu ibadetine mahsus olan bu basilika m i marisinin iki yerde Suriye ve İç Anadolu'da değişik biçimlerde uygulandıkları dikkati çeker. Suriye'nin muntazam keme taş teknikli basilikaları, geniş kemer­ li girişleri ve bunun iki yanında yükselen kuleleri, nefleri ayıran seyrek payeleri ve bunların üzerlerine uzunlamasına atılmış geniş açıklıklı kemerleri, apsisleri nin dışındaki konsollara oturan süs mimarileri ile çok değişik bir mimariye sa hiptirler. Halbuki İç Anadolu'da, Karaman dolaylarında Karadağ'daki basilikala rın itina ile yontulmuş kesme taş mimarileri çok daha değişiktir. Bunlar hiçbir süs unsuru olmayan, son derece içine kapanık, dışarıya ikiz bir giriş ile bağla nan, üstleri kâgir tonozlarla örtülü basilikalardır. Metleri bodur payeler ayını. Erken devir Bizans mimarisi Roma'nm hamam ve mezar binalarından ilham alarak bir tarafdan da merkezî plânlı dinî yapılar meydana getirmiştir. G e nellikle aziz veya azizelerin hatırasına sunulan ve onlann kutsal kalıntılarını(renque)muhafaza eden bu yüzdende martyrion (şehidlik) olarek adlandırılan bu türden yapıların, benzerleri vaftiz binaları(baptisterion)olarakda inşa olunmuş­ tur. Bunların merkezî mekânlannın içinde sütunlardan meydana gelen bir hal­ ka bulunur ve genellikle üstleri bir kubbe ile örtülüdür. Duvar kalınlığı içine de hem mekânı genişletmek, hem statik bakımdan kubbe sisteminin baskısını karşılamak hem de masif duvar kitlesini hafifletmek gayesiyle nişler yapılmış­ tır. Merkezi plânlı yapılar, basilikalara nazaran mimarlara daha geniş çeşitlilik sağladıklarından çok değişik ve zengin uygulamalar meydana getirilmiştir. Er­ ken devir mimarisinin önem verdiği bir özellik de, basilikalann bitişiğinde müş­ temilât olarak genellikle merkezi plânlı bir ek yapının bulunmasıdır. V. yüzyıla doğru Anadolu'da bu iki ayrı mimârî anlayışı birleştiren bir yapı tipinin doğduğu görülür. Bu, kubbeli basilika adı verilen kilise biçimidir. Bunda zemin plânı bakımından bir basilika olarak yapılan mimarî eserin orta sahnının ortasının kare bir kule gibi yükseltildiği ve bunun bir kubbe ile örtüldüğü görülür Anadolu'da Antalya'da Kesikminare c. (Panaghia kil.), Mut yakı­ nında Alacahan manastın kilisesinde varlığı tesbit olunan, Silifke'de Thekla zi yaretgâhındaki ikinci kilisede de uygulandığına dair izler olan bu sistemin, en büyük ve gösterişli örneği, İstanbul'da İmparator İustinianus'un 532-537 yıllan arasında şimdiki şekli ile yeniden yaptırtığı Ayasofya'dır. Roma mimarlığının çok sevdiği aşırı derecede büyük ölçüler ile meydana getirilen bu eser, zemindeki plânı bakımından bir basilika yani uzun yapı olarak tasarlanmış, fakat örtü sis­ teminde, merkezî tipli binalarda kullanılan kagîr kubbe sistemi ile orta sahnın örtülmesi düşünülmüştür. Batı Anadolu'lu iki mimann, Tralles (Aydın)'li İsodo ros ve Miletos (Söke-Balat)'lu Anthemios'un bu binada "rüzgârdan şişmiş bir yelken biçimindeki" kubbeyi dört büyük kemer üzerine oturtmakla beraber, 31-33 m. çapındaki bu kubbenin baskısına önce batı-doğu ekseni üzerinde iki büyük yarım kubbe ile yarıya böldükleri, sonra her yarım kubbeyi eksedra yanm kubbeleri ile üçe bölerek karşıladıkları görülür. Böylece zemin plânı olan basilika örtülmüş oluyordu. Fakat bina esasında basilika preniplerine uygun ol­ duğundan iki yanlarındaki baskılar, kuzey ve güney galerideki bir kemer ve to­ noz sistemi ile karşılanmak istenmiş, bu da statik bakımdan yetersiz olduğun­ dan, yanlara doğru açılma tehlikesinde olan yapının sürekli desteklenmesini ge­ rektirmiştir. Bu ilk devrin yapılarının, Suriye'dekiler hariç, dış mimarileri sade ve gös­ terişsizdir. Tamamen içe dönük bir mimari hakimdir. İstanbul'da Fatih camii ye­ rinde olduğu bilinen Hagioi Apostoloi (On iki Havvari) kilisesi ile Ephesos (Selçuk)'da Hagios İoannes kiliselerinde ise VI. yüzyılda, basilika ile kubbeli yapı prensipleri kaynaştırılarak, serbest haç biçimindeki bir plân üzerinde uygulan­ mıştır. Bu esasa göre yapılan bu büyük yapılarda bir mekân bütünlüğü olma­ yıp peşpeşe sıralanan ve yanlardan da tekrarlanan biribirinin benzeri mekânlar vardır. Bu düzenleme, dört yöne uzanan dört basilikanın bir orta mekân etra­ fında haçvarî toplanması suretiyle meydana gelen, Suriye'deki Symeon Stylites (Kalat-ı Seman) manastırı ziyaret kilisesini andırır, ve onun gelişmiş bir benzeri­ ni teşkil eder. Yani kısacası VI. yüzyıl mimarisi büyük yapılarda bile Ayasofya programını tekrarlamayı denememiştir. Ayasofya tam anlamıyle Bizans sanatının bir temsilcisi sayılamaz. Ge­ rek ölçüleri gerek süslemenin büyük bir kısmı, gerek uygulanan plân prensip­ leri bakımından bir Geç Antik Çağ yapısıdır. Bu bakımdan da Bizans sanatı­ nın içinde bir gelişmesi olmaksızın tek kalmıştır. Bizans sanatı Ayasofyanın öl­ çülerine değil erişen, hatta yaklaşan başka bir dîni yapı meydana getirmediği gibi onun mimârî sistemini geliştirme yoluna da gitmemiştir. Bizans tarihinde çok önemli bir safha olan ve 726'dan 842'ye kadar süren İkonoklasma (Resim düşmanlığı) dönemi, kilisenin zaferi ile kapanması sonunda, dinî yapıların mi­ marilerinde ve duvar süslemelerinde kilisenin öngördüğü esaslarhâkim olmuş­ tur. Böylece kilise binasının hıristiyanlık sembollerinin topluluğu haline gelme­ si istendiğinden bu inancın baş işareti olan haç biçimi, kilise plânının özü ol­ muştur. Orta Bizans denilen ve 842'den 1204'e kadar süren safhayı kaplayan dönemde Bizans dinî mimârîsinde artık basilika pek nadir hallerde yapıldığın­ da hemen hemen tamamen ortadan kalkmış, bazı basit şapellerde uygulanan tek sahnlı yapılar dışında yeni girişimlerde bulunulmamıştır. Buna karşılık "ka­ palı yunan haçı" plânlı denilen kiliseler bu dönemin mimârîsinde hâkim olmuş­ tur. Menşei hususunda çeşitli hipotezler ileri sürülen, hatta İran'ın "ateşgede"\eri olan "çartag'\ax\ ile aralarında bir bağlantı kurulması bile düşünülen bu yapı­ lar bir dökdörtgenin içine sınırlanmış, dört kolu hemen hemen eşit haç biçi­ minde kiliselerdir. Üzerleri beşik tonozlarla örtülü bu kolların birleştikleri orta­ daki karenin üstünde, geçişi pandantiflerle sağlanmış, yüksek kasnaklı bir kubbe yükselir. Kubbeyi taşıyan dört ana kemer, dört paye veya sütun tarafından taşı­ nır. Köşelerde kalan küçük mekânların üstleri ise çapraz veya kubbeli tonozlar­ la örtülmüştür. Bizans İmparatorluğunun her tarafında yüzlerce yapılan bu haç plânlı yapıların önceki döneme göre dış mimarîleri biraz daha hareketli olmak­ la beraber yine de içe dönük sayılabilir. Haç plânlı binalarda çeşitleme imkân­ ları sınırlıdır. Bazı eyaletlerde tonoz biçimlerinde (Yunanistan) ufak değişiklik­ ler yapılmakla beraber yine de ana esaslara bağlı kalınmıştır. Bizans kilise mimârîsinin bu vazgeçilmez yapı biçimi İstanbul'da pek çok örnekle temsil edil­ miştir. Fakat Bizans'ın bütün imkânlarına rağmen, yunan haçı plânın çok bü­ yük eserler meydana getirilmesine imkân vermediği açıkça görülür. Bu tipip en zengin gösterişli ve büyük örneği olan İstanbul'da Xll.yüzyıla ait Pantokrator Manastırı Kilisesi (Zeyrek Kilise Camii)nin esas binasında, kubbenin çapı ancak 7 m. yi bulmaktadır. Bu plânın uygulandığı Anadolu'da en büyük ve iddialı ya­ pı ise, Elmalı-Demre yolu dolaylarındaki Dereağzı Kilisesidir. Çok dengeli ve bütün akşamı tamam bir kilise olan bu eserde de kubbe çapı 8,50 m.yi geç­ mez. Kısacası gerçek anlamı ile Bizans mimârîsi, Ayasofya'nın ne ölçülerine yak­ laşmış ne de onun mimarîsini geliştirerek yeni çözümler aramıştır. Orta Bizans yapı sanatı, büyük kiliseler yapmak istediğinde ise, birden fazla kilise binasını biribirlerine bitişik inşa etmek suretiyle bu isteğini gerçekleştirmiştir. Yunanis­ tan'da Hosios Lukas, İstanbul'da Pantokrator Manastırı Kiliseleri bu davranışın en tanınmış örnekleridir. Yine Yunanistan'da Peristera Kilisesinde dört sütunlu haç plânlı bir merkez binasının üç tarafına yine haç plânlı, fakat her cepheleri yarım yuvarlak çıkıntılı olduğu için yonca biçimini almış şapeller bitiştirilerek zengin ve çok değişik fakat mekân bütünlüğünden yoksun bir kilise plânı elde edilmiştir. a Orta Bizans dönemi, ortalama bin yılına doğru, kapalı haç plânının mo notonluğundan kurtulmak için değişik bir biçim aramış ve örneklerine yalnız Dugünkü Yunanistan'da raslanan "Sekiz destekli" yapılar denilen yapıları orta­ ya koymuştur. Bu tipde bir yapıya sağlam veya kalıntı halinde'şimdiye kadar Anadolu'da ve Bizansın başkentinde raslanmamıştır. Bu çeşit kiliselerde, orta mekân, dört tarafa birer tonozlu kol ile uzanmakla beraber, dış duvarların çizdi­ ği dikdörtgen ile bu kollar arasında dağınık küçük mekânlar doğmuştur. Dış duvarlara bağlanan sekiz destek ortada bir sekizgen meydana getirirler. Bunun dördü yarım kubbe biçiminde köşe tromplarını, diğer dördü ise dört yöne uza­ nan kolların üstlerini örten beşik tonozları taşırlar. Orta sekizgenin üstünü ka­ patan ana kubbe ise, haç plânlı kiliselere nazaran daha geniş çaplıdır. Sekiz de­ stekli tip bir yenilik olmakla beraber dört yöne uzanan dört kol, mekânı yine de Bizans sembolizminin aradığı mistik biçimi sağlamıştır. Kubbeye geçişte kul­ lanılan yarım kubbe şeklindeki köşe trompları, eski İran yapı san'atının unsur­ larıdır. Orta mekânı dört yönde uzatan beşik tonozlu kollar ise, Asya mimârîsinde örnekleri çok görülen bir avluya açılan dört eyvan şemasının ufaltıl­ mış bir benzeridir. Yalnız burada avlunun yerini kubbeli orta mekân almıştır. Şu halde Orta Bizans döneminin, sekiz destekli yapıları, plân ve örtü sistemi bakımından İran ve hatta İç Asya Mimârîsi ile yakın benzerlik gösterir. Bu yapı düzeninin Bizans sanatına hangi yoldan ve nasıl girdiği henüz aydınlanmamıştır. Anadolu'da ve İstanbul'da, Doğu'dan gelen bir tesirin belirtilerini gösteren örneklerin bulunmayışı bu hususda bir hipotez kurmayı zorlaştırır. Vaktiyle J . Strzygowski, bu tip yapıları kesinlikle Orta Asya Türk mimârîsinin tesirlerine bağlamıştı. Fakat bu görüşü destekleyecek inandırıcı dayanaklar ortaya koya­ mamıştır. Ancak şu var ki, bu plân düzeninin esasının Asyalı olduğu da bir ger­ çektir. Fakat bunun hangi yoldan geldiği şimdilik halde karanlıktır. Bu arada Bizans sanatına Doğu ve hatta İslâm tesirlerinin varlığı hususunda, Yunanistan'­ daki başta bu sekiz destekliler olmak üzere bu dönem kiliselerinin dış cephele­ rinin süslenmesinde kûfî yazı taklidi olarak meydana getilirilen tuğla bezeme­ ye işaret edilebilir. Kısacası bu yüzyıllarda Doğu - İslâm âleminden Bizans'a bir san'at akımının sızması imkân dışı değildir. Bu dönemde dört kemere oturan kubbeden ibaret tek mekânlı kiliseler yapıldığını, Kırşehir yakınındaki üçayak denilen kilise kalıntısı isbat eder. B u tamamen tuğla yapıda, mimarî bir yeniliğe gidilmemiş, ve bina yanyana aynı zamanda ikiz olarak inşa olunarak aşırı derecede yükseltilerek heybetli bir gö­ rünüm alması sağlanmıştır. İç Anadolu'nun ve bilhassa Kayseri dolaylarının mun­ tazam kesme taş teknikli kiliselerinde ise genellikle batı kolu uzun serbest haç şeklinde bir plânın tercih edildiği ve ortada kare bir kulenin yükselerek, bunun konik taş külâhlı yüksek kasnaklı bir kubbe ile örtüldüğü görülür. Bu tipin en güzel temsilcisi Aksaray yakınındaki Kızıl Kilisedir. BİZANS MİMARİSİ Prof. Dr. Semavî EYİCE Bizans İmparatorluğu'nu X111. yüzyıl ikinci yarısında sarsan iç ve dış me­ seleler, ve 1203'de İstanbul'un Dördüncü Haçlı seferi kuvvetleri tarafından işga­ li, 1204'de de başkent İstanbul olmak üzere Bizans toprakların bir i_âtin feodal idaresinin kurulması, Bizans'ın artık bir Dünya devleti olmaktan çıkmasına yet­ miştir. Dağılan İmparatorluğun eyaletlerinde doğan küçük devletlerin herbiri ken­ di başına bir varlık halinde yaşayıp gelişirken, bunlardan İznik (Nikaia) krallığı, eski Bizansm resmen mirasçısı dummuna girmiş ve ele geçirdikleri geniş top­ raklara hiçbir vakit gerçekten sahip olamayan Lâtinlerden 1261'de İstanbul'u geri alarak Bizans İmparatoruğu'nu ihya etmiştir. Yeniden canlanan Bizans artık es­ ki gücüne ve geniş topraklarına sahip olamayacak, günden güne sınırları dara larak kaçınılmaz sonuna yaklaşacaktır. Bizans, IZGl'den 1453'e kadar süren bu son döneminin ancak ilk yüz­ yıllık safhasında bir san'at varlığı gösterebilmiştir. Ortalama 1350'den sonra ar­ tık uzun bir can çekişme dönemi başlamış olduğundan bilhassa mimârîde önem­ lice bir eserin meydana getirilmesi bahis konusu olamazdı. 1261'den sonra mi­ mârîde bazı yenilikler arandığı görülürse de, bunlar belirli prensiplerin dışına çıkmayan uygulamalardır. Başkentde, bu dönemde "dehUzli tip" denilen bir dî­ nî yapı biçiminin doğduğu görülür. Bunda orta mekân kare bir kule gibi kilise­ nin ana kitlesini aşarak yükselmekte, ve üstünü yüksek kasnaklı bir kubbe ört­ mektedir. Bu orta kısmın üç taraftan etrafını beşik tonozlu dehlizler sarar. Orta mekân kubbe kasnağı ile, kara kuledeki pencerelerden bol ışık almakta ve yük­ sek bir hacim teşkil etmektedir. Bu tipin İstanbul'da günümüze kadar az veya çok değişerek gelebilmiş örnekleri Pammakaristos (Fethiye c ) . Lips (Fenari İsa c.) ve Hagios Andreas (Koca Mustafa Paşa c.) manastır kiliseleridir. İstanbul dı­ şında Makedonya'da bu tip daha basit ve küçük yapılarda da görülür. Bizans mimârîsi kubbe hâkimiyetine, çok kısıtlı nisbetler içinde, ancak bu surette ula­ şabilmiştir. Selânik'de son Bizans dönemi mimârîsinin güzel bir örneği 1312-15 yıllarına doğru yapıldığı tahmin olunan dört sütunlu yunan haçı plânlı Hagioi Apostoloi Kilisesinin kubbe kasnağının yüksekliği dikkate değer. Yine Selânik'de XIV. yüzyılda inşa olunan Hagios Soteros şapeli bu fikri en güzel aksettiren eserdinApsis çıkıntısı hariç, dıştan uzunluğu ancak 5 m. olan bu küçük yapı­ nın, üstünü 3 m. çapında ve içeride zeminden yüksekliği 8 m. olan tek kubbe örter. Bu kubbenin yalnız kasnağının yüksekliği ise 3 m.dir. Bizans sanatı, bu­ nun dışında dînî mimârîdeki yeniliklerini, eskidenberi bilinen iki ayrı yapı plâ­ nının aynı binada üst üste uygulanması suretiyle elde etmeği de bu dönemde denemiştir. Bizans'dan koparak ayrı bir devlet halinde bir süre yaşayan Mora despotluğunun başkenti Mistra'da raslanan, altta basilika üstte ise haç plânlı yapı tipinde olan karma (mixte) kiliselerin bir benzeriyle de Türk Trakya'sında Vize Ayasofyası'nda karşılaşılır. Batı Yunanistan'ın Epiros bölgesinde Arta'daki Paregoritissa Kilisesi ise karma sistemin daha değişik bir uygulanışı ile inşa olun­ muştur. Burada zemin katında sekiz destekli sistemde olan yapının yukarı kıs­ mında yunanhaçı plânına dönüştüğü görülür. Bu dönemin yapılarında başkent dışındakilerle eski haç plânına bağlı kalınmakla beraber binaların doğu- batı ekseni üzerinde aşırı derecede uzatıldıkları görülür. Bu şeklin bir örneği Enez Ayasofyası'dır. Birçok örneği ise Trabzon Prensliği döneminde Trabzon'da yapıl­ mıştır. Böylece Bizans mimârîsinin son dönemde de alışılagelmiş kalıplannı dı­ şına çıkamadığı ve bazı yenilikleri de bunların içinde denediği söylenebilir. Yal­ nız şunun belirtilmesinde fayda vardır ki, o da Bizans mimârîsinin bu son dö­ nemde dışa açık bir cephe estetiğine büyük ölçüde önem verdiği ve pencere­ ler, kademeli kemerler, nişler ile hareketlendirdiği bu cepheleri taş ve tuğla mal­ zemenin bir bezeme meydana getirecek biçimde geometrik motiflere göre kul­ lanılmak suretiyle de renklendirdiğidir. 49 KayserViomarza Kİ. 0 • • o o o • laaibU-FetWe C. (cammakarislos Kî.) ' 4^ IstanbU-Kocamustafa Paşa c.(Andreas Kıl.) CP Ö istaıtHjl-Fenaıi İsa C. (Llps Manastın Ki.) 5 Balance, The B y n t k i e Churches at Itebbond, "AnatoUan S t u d i e s " x (1960) s. 141175. O M . Belenis. Eimeneta tou eksoterihou d a k o s m o u ste B y a n U n i arfchitonlld. Selânik 1964, 2 cilt O L B e H Churches and monasteries of the Tûr Abdbi and Nelghbouibig districts. Heidelberg 1913 KBelke, Galaüen und Lytaonien, Wien 1984. HWBeyer, Oer syrische Kirchenbau, Bertin 1925. H C Butler. Eariy Churches hi Syria, Princeton 1929. M A Chartes. Hagia Sophia and the Orert Imperial Mosques", The Art Bulletin" XH4 (1930) s, 321-345. A. Choisy, L' Mt de M t i r d i e z les byxandns, Paris 1883. RW. Deichmana Stuiflen lur ArchHslctur Konstantkwpels, Baden-Baden 1956. C K Delvoye. L' art byzantln, Paris 1967. Ch. Diehl, Manuel d'art b y a n t i n , Z baskı, Paris 1925-26, 2 d l t C K Diehl. L e s origVies asiatlques de I art b y a n t i n , "Journal des Savants (1904X aynı yazt E t u d e s byzantines, Paris 1905, s 337-352. J . Ebersolt - A. Thiers, L e s eğlises de Constantinople, Paris 1913, 2 d l t J . Eberaoh. Monuments de rirchttedure byantine, Paris 1934. 6 Eykx. K a r e d ^ (BinbiridBse) ve K m m a n çevresinde ariosotojlk hcehaneler. Istanbul 1971. S Eykx, S o n devlr B i a n s mfenarisl-tstanburda l^laiokigos'lar devri a n i t l a a genişletilmiş 2. baskı Istanbul 1960. 5 Eyree, TOridye'de Bizans sanatı, Q O n e M n a d o l u UygariiMan Anslkk>pedlsi, III, Istanbul 1982, s. 513 564 a EykB, A y u o f y a l-MhUrisl. Istanbul 1984. A. Grabar, L l c o n o d a a m e b y a n t i n . Dossier archtek>gfc|ue, Paris 1957. 6 Guyer, Die Bedeutung der chrisUkhen BMdcunst des Inneren Kielnaslens fOr die allgefneine K u n s tBesc(hidite. " B y a n t i n i s c h e Zeitschrtft" XXXin (1933)-!». 78-104 ve 313-330.) S Guyer, Qnaidlagen MKtelalterikhen- Abendliendischer Baukunst, Einsiedein- Zürich- K6ln 1950. J A Hamiltoa B y a n t i n e architecture and decomthm , 2. baskı London 1956. | F Hild- M. Restle, Kappadokkn , Wien 1981.] F. HiW K Hellenkemper, Neue Forachungen to Kifflden , Wien 1986. V. Korac LtrchHecture byzantine au XIII e S K d e , şu kitapta. L i r t b y a n t i n au XII e s I M e , Beograd 1967, Is 11- 22] R. Krautheimer. Eariy C h r i s t i m and B y a n t i n e architecture, BaWmore 1965. J . Lassus, L e s sanctuaires chritiens de Syrie , Paris 1947. C Manga B y a n t i n i s c h e Architektur , Stutgart 1975. G. Mathevn Byzantkie aestSietks, , London 1963. T K F. Mathews, The B y a n t i n e s churches of Istanbul- A photogiaphk survey , Pensylvanio 1976 P A Mkrhelis, A n aesthete approch to B y a n t i n e art , London 1955. a M i l K L ' E c o l e grecque dans I architecture byantine , Paris 1916. a Millet L A s i e Mineure, nouveau domaine de I histoire de Mrt, R evue Arch«ok>gk)ue, IV. seri, V ( 1 9 0 5 ) Is. 93- 107). A van Milingen, Byzantine Churcnes In Constantinople, Their history andt aithltecture , London 1912 G. Moutsopoukis, PInalces Byzantines aridiitektonlkes, Selflnik 1962. M. Restle, Studien zur friUibyanUnischenArchitektur Kappadokiens , «Vienl979, 2cilt. K Rott lOehasiatische Denkmaeler , Leipzig 1 9 0 a M. f^mpler. L a coupole dans I architecture byzantine et musubnane , Strasbourg 1956. A J ^ . S c h n e i d e r , S o p h l e n k 1 r c h e u n d S u l t a n m o s c h e e , B y z a n t i n i s c h e Zeitschrift (XUV(1951)s.509 516). P K SdiweinfuitK Die byzantinlsche F s n n , 2. baskı, Mainz 1954. E f i SmitK TTie Dome, A study in the history of Meas , Princeton 1950. El Stikas, L'egUse byantine de Chilstianou en IHphyiie et les autres i d l f k x s de m « m e type , F>Bris 1951. J . Strzygowski, IQeinaslen, Bin Meidand der fünstgeschkrhte , Leipzig 1903. J . Strzygowski- M. von Berchem- a E L Bell, A m k i a , Hekteletg 1950. H. Swift, Hagia Sophia , New Yori< 1940. r t Thierry, L«rt monumental byantin en Asie Mbieure du X l e sMde au X I V e , "Dumbartor XXIX (1975) s. 75 -111. Oaks Papers" R. Van N k c Satat Sophia In Istanbul, An archHectuml survey , VIAishington tz (1966). U M . d e Villard. L e chlese delia M e s o p o t m i a , Itoma 1940. Q WuHr, Aitchrisdkhe und byantinische K u n s t , Bertin- ft)tsdam 1918- 1924, 2 d l t aynca BlbUogiaphiscvh[Kritische Nactiag zu Altchristlkhe imd byzantinische K u n s t Pbtsdam tz. (1938 ?)|. BÎ2:ANS MİMÂRİSİ Prof. Dr. Semavî EYİCE 51 HeyteixWIsUnbti-Paiughia Kİ En«.Ay>sofyaKI. i \ n n 1 n > ^ ^ ^ ^ ^ ^ ^ AynBiu-Kesl İl I II İl -e IUJ: Trateon-Yericuma C.(Khr<s(itephalos Ki.) SOT Donem Bizans Mimartsiıde Duvar Tekniji