In België evolueerden we in tien jaar tijd van een euthanasiewet naar een onderbouwd euthanasieprogramma. Zo heeft
ons land de bedenkelijke eer om als tweede land in de geschiedenis over een euthanasieprogramma te beschikken. In
het eerste land zag dit programma het licht 75 jaar geleden, weliswaar in een politieke crisissituatie. Het werd in 1942 in
volle oorlog afgevoerd onder druk van de bevolking. Dat zien we morgen in ons land nog niet gebeuren.
In het Leekstermeergebied (Drenthe/Groningen) dreigen ganzen het slachtoffer te worden van de extensivering in het natuurbeheer. De afname van het aantal overwinterende Kolganzen staat op gespannen voet met de Europese richtlijnen. Dit artikel beschrijft de ontwikkeling van de Kolganzen in het Leekstermeergebied. Is hier sprake van een incident of staat andere Vogelrichtlijngebieden hetzelfde lot te wachten?
Dit is een rechtsvergelijkende verkenning ten behoeve van de nadere invulling van enkele in het Programma Herijking Faillissementsrecht aangegeven beleidsvoornemens. Het onderzoek richt zich op de landen: Belgie, Duitsland, Engeland, Frankrijk, Italie en Spanje.
OPINIE
Reacties? ak@actuamedica.be
Van euthanasiewet naar euthanasieprogramma
In België evolueerden we in tien jaar tijd van een euthanasiewet naar een onderbouwd euthanasieprogramma. Zo heeft
ons land de bedenkelijke eer om als tweede land in de geschiedenis over een euthanasieprogramma te beschikken. In
het eerste land zag dit programma het licht 75 jaar geleden, weliswaar in een politieke crisissituatie. Het werd in 1942 in
volle oorlog afgevoerd onder druk van de bevolking. Dat zien we morgen in ons land nog niet gebeuren.
et programma bedoelen wij een
door de overheid gecreëerd systeem met de hiervoor noodzakelijke organisatie, propaganda en doelstellingen. Voor de overheid als provider van gezondheidszorg liggen de budgettaire voordelen voor de hand: onder het mom van
een ‘menswaardig sterven’, een ‘Gnadetot’,
de burgers aanzetten langdurige – en dus
ook dure – behandelingen niet op te starten of te stoppen. Een bed in een palliatieve zorgeenheid kost 80.000 euro, een letale
dosis 10 euro. De rekening is vlug gemaakt.
Hiervoor was de gepaste staatspropaganda noodzakelijk. Via allerhande infokanalen worden de burgers aangezet hun
voorafgaandelijke instemming te tekenen en
beveiligd via e-health te laten registreren. De
M
geschikte formulieren vinden ze op het stadhuis of op de overheidswebsites. De Fod
Volksgezondheid geeft een heuse folder
uit!
Om euthanasie door artsen te laten toepassen dienden er opleiders gevonden te
worden die andere artsen aanleerden hoe
te doden in overeenstemming met de wet.
Als arts ben je er immers niet voor opgeleid. Zo ontstonden de Leif-artsen die hun
collega’s die aarzelen, bijstaan met raad en
vooral daad. Enkel hun vergoeding staat
voor het ogenblik nog ter discussie.
Het programma loopt goed. Met veel
mediavertoon werd op zaterdag 12 oktober
2013 in de Koninklijke Vlaamse Schouwburg in Brussel het tienjarig bestaan gevierd van Leif. De voorzitter prees in zijn in-
leiding de wijze waarop de pers of de vierde macht in België nooit had geaarzeld zijn
gedachtegoed te verspreiden.
Onder de 250 aanwezigen waren dan ook
vele bevriende journalisten die uitvoerig
konden berichten over het succes van de
dag. Een filosoof kwam verkondigen dat
ons land zich met de euthanasiewetgeving
in de Europese top van de ethiek had genesteld. Er werd gesteld dat we ons over
enkele decennia wellicht zullen afvragen
hoe het kwam dat de euthanasiewet pas zo
laat tot stand kwam. Net zoals we vandaag
verwonderd zijn over het feit dat vrouwen
slechts in 1948 stemrecht kregen. Hoewel
de voorzitter vond dat zijn vereniging niet
synoniem stond met euthanasie, kwam
een singer-songwriter wel nog vertellen dat
euthanasie het mooiste cadeau was geweest dat hij zijn oude moeder kon geven.
Daar er sinds het invoeren van de
euthanasiewet in 2002 al meer dan 8000
euthanasiegevallen zijn geregistreerd, werd
voor de gelegenheid een ‘Leif Time Achievement Award’ in het leven geroepen. Deze
prijs werd toegekend aan drie senatoren
die reeds sinds het prille begin de ‘meters’
waren van het artsenforum. Voor het oog
van de camera’s en in de verschillende
kranten zei de voorzitter dan ook dat het
‘emancipatorisch effect van de euthanasiewet’ niet kon worden onderschat omdat
mensen nu aan de noodrem kunnen
trekken. Bovendien sprak de voorzitter van
een ‘ongelooflijk sociologisch effect’.
Het Belgisch euthanasieprogramma lijkt
dan ook vlot te verlopen. De vooropgestelde kruissnelheid is nog niet bereikt. Hiervoor dienen nog de dementen en de aangeboren misvormingen door het parlement gesluisd te worden.
Dr. Md. Georges Casteur, Oostende
Dr. SC. Tom Mortier, Leuven.