Pañcatantra

The Āpaddharmaparvan, 'the book on conduct in times of distress', is an important section of the great Sanskrit epic the Mahābhārata which, despite its significance for Mahābhārata studies and for the history of Indian social and political thought, has received little attention in scholarly literature. This book places the Āpaddharmaparvan within its literary and ideological contexts. In so doing it explores the development of a conception of brahmanic kingship morally justifiable within the terms of a debate largely set by various alternative social movements of the period. This book further explores the implications for our understanding of the Mahābhārata that follow from the Āpaddharmaparvan's presentation as a poetically cohesive unit within itself and within the wider parameters of the Mahābhārata.

From the publisher's website: This beautiful collection brings together passages from the renowned stories, poems, dramas, and myths of South Asian literature, including the Mahābhārata and the Rāmāyaṇa. Drawing on the translations published by the Clay Sanskrit Library, the passages feature episodes from the adventures of young Krishna, the life of Prince Rama and Hindu foundational myths, the life of the Buddha, as well as Buddhist and Jaina birth stories.

Pairing key excerpts from these wonderful Sanskrit texts with exquisite illustrations from the Bodleian Library’s rich manuscript collections, the book includes images of birch-bark and palm-leaf manuscripts, vibrant Mughal miniatures, early printed books, sculptures, watercolour paintings and even early photograph albums.

Each extract is presented in both English translation and Sanskrit in Devanagari script and accompanied by a commentary on the literature and related books and artworks. The collection is organised by geographical region and includes sections on the Himalayas, North India, Central and South India, Sri Lanka and Southeast Asia, Central and East Asia, and the Middle East and Europe.

This is the perfect introduction for anyone interested in Sanskrit literature and the manuscript art of South Asia – and beyond.

Παρατίθενται εδώ εισαγωγικά γραμματολογικά στοιχεία και μεταφράσεις για το είδος των διδακτικών μύθων (μύθοι ζώων, μύθοι αισώπειου τύπου) σε διάφορους πολιτισμούς της Ανατολής: Αίγυπτο, Μεσοποταμία, Ισραήλ, Ινδία. Αποδίδονται στη γλώσσα μας πολλοί μύθοι ζώων και άλλες διδακτικές παραβολές, που σώζονται σε κείμενα αυτών των λαών. Σχεδόν για όλες αυτές τις ιστορίες ο έμπειρος αναγνώστης θα θυμηθεί χαρακτηριστικά παράλληλα από τις ελληνικές συλλογές του Αισώπου. Στο τέλος μεταφράζονται και μερικοί μύθοι λατίνων συγγραφέων: του Φαίδρου, του Αβιανού και του Όδωνα εκ Κεριτώνος.

Η εργασία αυτή συνεχίζει και συμπληρώνει προηγούμενες δουλειές μου σχετικά με το είδος των αισώπειων μύθων: τη μετάφραση της ελληνικής συναγωγής του Αισώπου, η οποία φιλοξενείται στον ιστότοπο του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, καθώς και διάφορα μελετήματα που έχω δημοσιεύσει ή πρόκειται να δημοσιευτούν σύντομα. Αποτελεί ένα ακόμη δείγμα από την εν προόδω εργασία μου, η οποία ίσως κάποτε θα καταλήξει σε μεγάλο βιβλίο. Αν βρεθεί, ασφαλώς, εκδότης για να το τυπώσει.

Κάθε αναγνώστης είναι ελεύθερος να χρησιμοποιήσει το υλικό που ακολουθεί, να το μεταχειριστεί στη διδακτική πράξη, να το παραθέσει σε δικά του έργα ή μελετήματα-με έναν μόνον όρο: θα μνημονεύσει το όνομά μου, ως δημιουργού των μεταφράσεων και των λοιπών σημειωμάτων, και θα παραπέμψει στην παρούσα ακαδημαϊκή ιστοσελίδα (uoa.academia.edu/IoannisKonstantakos), στην οποία φιλοξενούνται τα κείμενα.

ʿAbd Allāh b. al‑Muqaffaʿ (d. c. 756) is one of the fathers of literary Arabic prose in the eyes of both Arab and Occidental academic traditions. His work, along with others chancellery secretaries, without a doubt laid the foundations of a cultural phenomenon whose golden age came soon thereafter through the adab. He is thus a precursor of a new cultural era. That said, we have to admit that his oeuvre is at the close of another literary, and more generally cultural epoch, characterized by a focus on orality, and labelled by some as the archaic period and by others as the Arab antiquity. This article proposes to situate his writing exactly at this turning point. In contrast to previous scholarship, we are interested in Ibn al‐Muqa aʿ less as the founder of a prose tradition than one who was able to build bridges between two sensibilities. A new reading of his collection of animal fables Kalīla wa Dimna, an Arabic adaptation of the Indian Pañcatantra through its intermediary pehlevi version, allows us to observe a culturally complex work. Through the de nition of two archetypes in his work, the kātib, or the man who writes, and the rawī, or the man who recites, we aim at describing how coexist in the structure of Kalīla wa Dimna several schemas of thought that sometimes resonate with an « administrative spirit » which redefined Arabic as a language of written transmission, and sometimes let the narration speak as the heir of a strong oral tradition we observe in the same period in the writings called traditional, that is belonging to the religious sphere, such as Qur’anic exegesis, prophetic traditions, hagiography, etc.
---
ʿAbd Allāh b. al‐Muqa aʿ (m. vers 756) est aux yeux de la tradition académique arabe et occidentale l’un des “pères” ayant contribué à la genèse de la prose littéraire arabe. Il est incontestable que son œuvre, parmi celles d’autres secrétaires de chancellerie, contribua à jeter les bases de tout un champ culturel qui connaîtra son âge d’or peu de temps après, à savoir l’adab. Elle se situe ainsi en amont d’une nouvelle ère culturelle. Cela étant, force est de constater que cette œuvre vient conclure une autre ère littéraire, et plus généralement culturelle, marqué par l’oralité et quali ée par les uns d’époque archaïque, par les autres d’antiquité arabe. Le présent travail propose de situer l’écriture de ce prosateur précisément dans ce moment charnière. Contrairement à l’opinion dominante, il s’intéresse moins à Ibn al‐Muqa aʿ comme fondateur d’une tradition prosaïque, qu’à Ibn al‐Muqa aʿ comme passeur. Une nouvelle lecture de son fablier Kalīla wa Dimna, adaptation arabe du Pañcatantra indien par l’intermédiaire de sa version pehlevi, permet ici d’observer une œuvre culturellement composite. La dé nition de deux  gures théoriques dans l’œuvre, le kātib, ou l’homme qui écrit, et le rawī, ou l’homme qui récite, vise à décrire la cohabitation dans la structure de Kalīla wa Dimna entre plusieurs schémas de pensée qui tantôt sont en consonance avec à un « esprit administratif » qui redé nit l’arabe comme langue d’écriture et de transmission écrite, tantôt laissent la narration s’exprimer comme héritière d’une forte tradition orale, laquelle est observable, à la même période, dans les écrits dits traditionnels, c’est‐à‐dire inscrits dans la sphère religieuse, telles l’exégèse coranique, les traditions prophétiques, l’hagiographie, etc.

The article analyses some of the approaches that have been established for years on the controversial origin of the collection and the value of its prologues. The need for new editions of both the Arabic text by Ibn al-Muqaffa‘ and the Latin translation of John of Capua is stressed, and finally, some of the current lines of research are highlighted.

La colección de fábulas que lleva el nombre de Pañcatantra ('Los Cinco Libros') constituye una de las obras fundamentales de la literatura en sánscrito clásico. Su importancia es reconocida tanto dentro como fuera del subcontinente indio. Para decirlo con las palabras de F. Edgerton, «ninguna otra colección de cuentos llegó a ser tan popular a lo largo y ancho de la India. Ha sido reelaborada una y otra vez, expandida, resumida, vertida en verso, vuelta a contar en prosa, traducida a las lenguas vernáculas medievales y modernas, y vuelta a traducir al sánscrito».

На материале "Сказа о двуглавой птице" после текстологического анализа делаются выводы о соотношении textus ornator (издание Хертеля) и textus simplicior (издание Козегартена, издание Бюлера).
В приложении представлены полные тексты всех исследованных версий Сказа, сопровождаемые буквальным авторским переводом.

ʿAbd Allāh b. al‑Muqaffaʿ (d. c. 756) is one of the fathers of literary Arabic prose in the eyes of both Arab and Occidental academic traditions. His work, along with others chancellery secretaries, without a doubt laid the foundations of a cultural phenomenon whose golden age came soon thereafter through the adab. He is thus a precursor of a new cultural era. That said, we have to admit that his oeuvre is at the close of another literary, and more generally cultural epoch, characterized by a focus on orality, and labelled by some as the archaic period and by others as the Arab antiquity. This article proposes to situate his writing exactly at this turning point. In contrast to previous scholarship, we are interested in Ibn al‐Muqa aʿ less as the founder of a prose tradition than one who was able to build bridges between two sensibilities. A new reading of his collection of animal fables Kalīla wa Dimna, an Arabic adaptation of the Indian Pañcatantra through its intermediary pehlevi version, allows us to observe a culturally complex work. Through the de nition of two archetypes in his work, the kātib, or the man who writes, and the rawī, or the man who recites, we aim at describing how coexist in the structure of Kalīla wa Dimna several schemas of thought that sometimes resonate with an « administrative spirit » which redefined Arabic as a language of written transmission, and sometimes let the narration speak as the heir of a strong oral tradition we observe in the same period in the writings called traditional, that is belonging to the religious sphere, such as Qur’anic exegesis, prophetic traditions, hagiography, etc. --- ʿAbd Allāh b. al‐Muqa aʿ (m. vers 756) est aux yeux de la tradition académique arabe et occidentale l’un des “pères” ayant contribué à la genèse de la prose littéraire arabe. Il est incontestable que son œuvre, parmi celles d’autres secrétaires de chancellerie, contribua à jeter les bases de tout un champ culturel qui connaîtra son âge d’or peu de temps après, à savoir l’adab. Elle se situe ainsi en amont d’une nouvelle ère culturelle. Cela étant, force est de constater que cette œuvre vient conclure une autre ère littéraire, et plus généralement culturelle, marqué par l’oralité et quali ée par les uns d’époque archaïque, par les autres d’antiquité arabe. Le présent travail propose de situer l’écriture de ce prosateur précisément dans ce moment charnière. Contrairement à l’opinion dominante, il s’intéresse moins à Ibn al‐Muqa aʿ comme fondateur d’une tradition prosaïque, qu’à Ibn al‐Muqa aʿ comme passeur. Une nouvelle lecture de son fablier Kalīla wa Dimna, adaptation arabe du Pañcatantra indien par l’intermédiaire de sa version pehlevi, permet ici d’observer une œuvre culturellement composite. La dé nition de deux gures théoriques dans l’œuvre, le kātib, ou l’homme qui écrit, et le rawī, ou l’homme qui récite, vise à décrire la cohabitation dans la structure de Kalīla wa Dimna entre plusieurs schémas de pensée qui tantôt sont en consonance avec à un « esprit administratif » qui redé nit l’arabe comme langue d’écriture et de transmission écrite, tantôt laissent la narration s’exprimer comme héritière d’une forte tradition orale, laquelle est observable, à la même période, dans les écrits dits traditionnels, c’est‐à‐dire inscrits dans la sphère religieuse, telles l’exégèse coranique, les traditions prophétiques, l’hagiographie, etc.

E.G. Browne's harsh words have branded Anvar-e Sohayli as an infamous
example of bombastic Persian prose writing. This opinion has never
been challenged and the work's value as a rewriting of the Kalila wa-Dimna
cycle of stories has up to now never been considered.

This talk revisits our perception of this magisterial text and
explains its dynamism, humour, significant additions and stylistic innovations
which are inherent parts of the text's avowed pedagogical nature.