Warrants

No Arkansas appellate court has examined the constitutionality of the recently enacted House Bill 1473 – better known as “Juli’s Law” – which allows officers to take DNA samples from suspects arrested for capital murder, murder in the first degree, kidnapping, sexual assault in the first degree, and sexual assault in the second degree. This Essay contends that Juli’s Law violates the Fourth Amendment of the federal constitution. Part I highlights certain features of the statute and explores the rationale underlying its enactment. Part II discusses the only published decision upholding the practice of taking of DNA samples from certain felony arrestees and the rationale for allowing the practice. Part III assesses the possible analytical approaches to evaluating the constitutionality of Juli’s law and concludes that any approach yields the same result: taking DNA swabs from felony arrestees prior to any conviction is unconstitutional.

Stating the increasing interest in warranty management issues, due to growing customer expectations both on product and service, the paper deals with the identification of risks associated to warranty programs. The use of Quality Function Deployment (QFD) methodology is suggested as it allows to deeply analyze customer needs. By prioritizing warranty activities according to a customer perspective, the QFD analysis identifies the most risky aspects which, once identified, need to be deeply analyzed by qualitative and/or quantitative risk analysis. Applicability of the method is tested through a case study on an agricultural and gardening equipment.

H μελέτη πραγματεύεται την περιστασιακή ρύθμιση των «Τίτλων Παραστατικών Δικαιωμάτων Κτήσης Μετοχών» (Ν. 3864/2010, 4051/2012, Π.Υ.Σ. 38/2012, 6/2013), που θεσπίστηκε για τις ανάγκες της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών. Με αφετηρία τη θεμελιώδη έννοια του δικαιώματος προαίρεσης, η ιδιόμορφη περίπτωση κινητών αξιών που προσομοιάζει στα διεθνώς γνωστά «warrants», αξιολογείται συστηματικά από τη σκοπιά του εταιρικού δικαίου, του δικαίου κεφαλαιαγοράς και του δικαίου εξυγίανσης επιχειρήσεων. Μετά την αξιολόγηση των παραδοσιακών επιλογών αξιογράφων χρέους και κεφαλαίου για επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν προβλήματα ρευστότητας και φερεγγυότητας, η έκδοση τίτλων warrants αναδεικνύεται ως ξεχωριστή εναλλακτική λύση του «γόρδιου δεσμού» της χρηματοδότησής τους. Χάρη στην ασυμμετρία των επενδυτικών αποδόσεων και τη χρονική επιμήκυνση των χρηματικών καταβολών που χαρακτηρίζουν τα warrants, διακρίνεται ότι τα τελευταία ικανοποιούν ταυτόχρονα, τόσο την ανάγκη των επίδοξων κεφαλαιούχων για πολλαπλάσια οφέλη σε περίπτωση ευνοϊκής έκβασης ορισμένου επιχειρηματικού εγχειρήματος, όσο και το συμφέρον της επιχείρησης να ενισχυθεί με κεφάλαια μόνιμου χαρακτήρα, χωρίς χρηματοοικονομικό κόστος.
Ο ευεργετικός ρόλος των warrants μελετάται με αναφορά στις οξύτατες συνθήκες κρίσης του ημεδαπού τραπεζικού κλάδου. Η αλληλένδετη δημοσιονομική κρίση και κρίση ελληνικού δημόσιου χρέους δημιούργησε για τις περισσότερες τράπεζες όχι απλώς ζήτημα κεφαλαιακής ανεπάρκειας κατά την έννοια του δημόσιου τραπεζικού δικαίου, που μπορεί να οδηγήσει σε ανάκληση της άδειας λειτουργίας, αλλά και αρνητικά ίδια κεφάλαια από λογιστικής άποψης, δηλαδή ανεπάρκεια του υφιστάμενου ενεργητικού τους για την κάλυψη των υποχρεώσεών τους σε περίπτωση εκκαθάρισης (τυπική αφερεγγυότητα). Η έκδοση και χορήγηση των Τίτλων Παραστατικών Δικαιωμάτων Κτήσης Μετοχών (εφεξής «Τίτλων») αξιολογείται ως καινοτόμος ρύθμιση-κίνητρο, υπέρ των επενδυτών του ιδιωτικού τομέα, που θα συμμετείχαν στις αναγκαίες αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών, με στόχο την επίτευξη ορισμένης ελάχιστης (10%) συμμετοχής τους στην ανακεφαλαιοποίηση. Η αποτελεσματικότητα της ρύθμισης υπηρετήθηκε περαιτέρω, μέσω της αναγνώρισης περιορισμένων μόνο δικαιωμάτων ψήφου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας («Τ.Χ.Σ.»), που (ως βασικός νέος μέτοχος) ανέλαβε συμβατικά να καλύψει το αδιάθετο μέρος των αυξήσεων κεφαλαίου, με κονδύλια του ευρωπαϊκού Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής, με στόχο να διατηρηθούν τα πλεονεκτήματα διαχείρισης των υποθέσεων των τραπεζών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και μεθόδους διοίκησης.
Από την ειδικότερη μελέτη των χαρακτηριστικών των Τίτλων προκύπτει ότι αποτελούν ελεύθερα μεταβιβάσιμες κινητές αξίες, που εκδίδονται από το Τ.Χ.Σ., αναφέρονται σε κοινές μετοχές ορισμένης τράπεζας και εισάγονται προς διαπραγμάτευση στην οργανωμένη αγορά, εφόσον είναι εισηγμένες οι εν λόγω («υποκείμενες») μετοχές. Ενσωματώνουν δικαιώματα προαίρεσης με αντικείμενο την ενοχική συμφωνία πώλησης (από το Τ.Χ.Σ. προς τους δικαιούχους των Τίτλων) των μετοχών στις οποίες αναφέρονται («δικαιώματα αγοράς»). Ο αριθμός των μετοχών που μπορούν να αγοραστούν, μέσω της άσκησης των δικαιωμάτων των Τίτλων, και η τιμή αγοράς τους προκαθορίζονται νομοθετικά, με βάση την τιμή διάθεσης των μετοχών στην αύξηση κεφαλαίου των τραπεζών και με βάση το βαθμό συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα σε αυτή. Ερμηνευτικώς συνάγεται ότι, μετά την άσκηση του δικαιώματος προαίρεσης και μέχρι την προσήκουσα εκπλήρωση των υποχρεώσεων του Τ.Χ.Σ., ο δικαιούχος των Τίτλων δεν αποκτά αυτοδικαίως εμπράγματο δικαίωμα στις μετοχές του πιστωτικού ιδρύματος, ούτε φέρει τα εντεύθεν δικαιώματα έναντι της τραπεζικής α.ε., αλλά μόνο ενοχικές αξιώσεις έναντι του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.
          Εξετάζονται, περαιτέρω, επιμέρους όροι της σύστασης, της δωρεάν διάθεσης και της συναλλακτικής κυκλοφορίας των Τίτλων, της άσκησης των ενσωματωμένων δικαιωμάτων προαίρεσης, οι περιορισμοί μεταβίβασης των μετοχών του Τ.Χ.Σ. κα. Διερευνάται, από τη σκοπιά της ισότητας δικαίου και των κανόνων κρατικών ενισχύσεων, κατά πόσο η ειδική νομοθέτηση των Τίτλων, προς διευκόλυνση άντλησης χρηματικών κεφαλαίων από συγκεκριμένα νομικά πρόσωπα (τράπεζες που πληρούν συγκεκριμένες προϋποθέσεις), και όχι για κάθε περίπτωση άντλησης κεφαλαίων από ιδιωτικές επιχειρήσεις, ούτε καν για κάθε πιστωτικό ίδρυμα που αντιμετωπίζει προβλήματα φερεγγυότητας, θα μπορούσε να ιδωθεί ως άνιση (προνομιακή) μεταχείριση των συγκεκριμένων νομικών προσώπων και των μετόχων τους. Για την αρνητική απάντηση σε αυτό το ζήτημα, αναδεικνύεται ο διακριτός δικαιοπολιτικός σκοπός της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας, που φέρει θεμελιώδη σημασία για την πραγματική οικονομία και την κοινωνία. Συνεκτιμώνται ειδικότερες νομοθετικές διατάξεις, που εισάγουν αυστηρά μεν, αλλά όχι αυθαίρετα οικονομοτεχνικά κριτήρια διακρίσεων, σε βάρος των πιστωτικών ιδρυμάτων που κρίνονται μη βιώσιμα (ή λιγότερο σημαντικά από την άποψη διακινδύνευσης της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας). Περαιτέρω, η εθνική ρύθμιση κρίνεται ότι ακολουθεί, σε μεγάλο βαθμό, τις κατευθυντήριες υποδείξεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, όπως έχουν αποτυπωθεί σε σημαντικές Ανακοινώσεις της, μετά την έναρξη της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης (2008-2011), ώστε να καθιερώσει ένα συμβατό με το ενωσιακό δίκαιο (107 ΣΛΕΕ) σύστημα κρατικών ενισχύσεων για τις ελληνικές τράπεζες που ανακεφαλαιοποιούνται με κρατική συνεισφορά (από το Τ.Χ.Σ.). Για το συμπέρασμα συνεκτιμάται, εξίσου, η εποπτεία συνετούς διαχείρισης και άρτιας εταιρικής διακυβέρνησης του πιστωτικού ιδρύματος, που καθιερώνουν οι σχετικές διατάξεις, σε συνδυασμό με τους ειδικούς κανόνες εταιρικής διακυβέρνησης τραπεζών και τις προβλέψεις των διμερών συμβάσεων συνεργασίας τραπεζών-Τ.Χ.Σ.
          Στη συνέχεια εξετάζονται ενδιαφέροντα ζητήματα που θέτει η αλληλεπίδραση της αυξήσεως κεφαλαίου του εκάστοτε πιστωτικού ιδρύματος και των Τίτλων. Διερευνάται, ακόμη, εάν δικαιούχο των Τίτλων, κατά την πρωτογενή απόκτησή τους, μπορεί να αποτελέσει οποιοδήποτε πρόσωπο πλην του Τ.Χ.Σ. και του Δημοσίου, εάν εξαιρούνται από το οικονομικό κίνητρο των Τίτλων τα νομικά πρόσωπα του δημόσιου τομέα, ιδίως ν.π.δ.δ. ή ν.π.ι.δ. που κατά πλειοψηφία ελέγχονται ή χρηματοδοτούνται από το Δημόσιο, και κατά πόσο τυχόν αρνητική απάντηση συνάδει με το ενωσιακό εταιρικό δίκαιο, που αναγνωρίζει θεμελιώδες δικαίωμα προτίμησης των μετόχων στην αύξηση κεφαλαίου. Υποστηρίζεται τελολογική συσταλτική ερμηνεία ορισμένης διάταξης της Π.Υ.Σ. 6/2013, ώστε να μην αποκλείονται από το πεδίο των επιλέξιμων επενδυτών («ιδιωτικού τομέα»), κατά τη διάθεση των Τίτλων, τουλάχιστον τα νομικά πρόσωπα που, μολονότι συγκαταλέγονται στους φορείς γενικής κυβέρνησης, ωστόσο δεν χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό και ουδόλως επιβαρύνουν το φορολογούμενο. Επιπρόσθετα, κρίνεται ότι η διάταξη αφορά την πρωτογενή κτήση ιδιαίτερης κινητής αξίας και τη σύσταση διακριτής ενοχικής σχέσης μεταξύ ορισμένων μετόχων-ΤΧΣ, που είναι ανεξάρτητη από τη μετοχική σχέση. Με το σκεπτικό ότι εκδότης των Τίτλων είναι τρίτο πρόσωπο (συγκεκριμένος μέτοχος) και όχι η α.ε., υποστηρίζεται ότι δεν μπορεί να γίνει λόγος για παράβαση της αρχής της ισότιμης μεταχείρισης των μετόχων «από την εταιρία τους», ούτε για αντίθετη στο ενωσιακό δίκαιο αποστέρηση δικαιώματος προτίμησης παλαιών μετόχων (φορέων «δημοσίου τομέα», που αν συμμετάσχουν στην αύξηση, δεν θα λάβουν Τίτλους).
              Σχολιάζεται ιδιαίτερα το ενδεχόμενο μειωμένης τιμής άσκησης των Τίτλων, στην περίπτωση που το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας επισπεύσει τη μεταβίβαση των μετοχών του. Κρίνεται ότι ακόμη και αυτό το χαρακτηριστικό δεν καθιστά ασύμβατη τη χορήγηση των Τίτλων ως προς τους κείμενους κανόνες κρατικών ενισχύσεων του δικαίου της Ε.Ε, με το σκεπτικό ότι η μειωμένη χρηματιστηριακή τιμή είναι εκείνη που προσεγγίζει κατά το δυνατόν περισσότερο την ορθή (δίκαιη) αξία των χρηματοπιστωτικών μέσων. Με βάση τις ενωσιακές διατάξεις για τις αγορές χρηματοπιστωτικών μέσων (Οδηγία MiFiD), οι Τίτλοι αξιολογούνται ως σύνθετα (πολύπλοκα) χρηματοπιστωτικά μέσα.
              Συμπερασματικά, η νομοθετική πρωτοβουλία για την αναγνώριση και διάθεση των Τίτλων αξιολογείται ως επιτυχημένη, διότι συνεισέφερε, καθιστώντας ελκυστικότερη τη διάθεση κοινών μετοχών των τραπεζών στο κοινό, στην επιτυχημένη ολοκλήρωση των αυξήσεων κεφαλαίου των επιλέξιμων τραπεζών, μειώνοντας την αναγκαία κρατική ενίσχυση, με αντίστοιχο δημοσιονομικό όφελος. Ανέδειξε, μάλιστα, το ζήτημα αξιοποίησης συναφών κινητών αξιών (warrants) στην αντιμετώπιση της αφερεγγυότητας των κοινών ανωνύμων εταιριών. Επί του ζητήματος αυτού, υποστηρίζεται ότι η σύσταση συμφώνου προαιρέσεως μεταξύ μετόχων ή μετόχων και τρίτων, για την απόκτηση μετοχών ορισμένης α.ε., δεν αντίκειται καταρχήν σε απαγορευτικές αναγκαστικού δικαίου διατάξεις, ενώ αντίθετα, η έκδοση warrants από την ίδια την α.ε. προϋποθέτει νεότερη νομοθετική πρωτοβουλία, διότι δεν εμπίπτει στις νομοθετικά αναγνωριζόμενες περιπτώσεις αύξησης κεφαλαίου υπό αίρεση.

This article examines warrant-based targeting and key lessons learned with respect to such operations, and proposes future locales where it might be effectively employed. Part II is an initial review of historical, warrant-based targeting examples that follows commentary on legal and operational matters making warrant-based targeting both necessary and proper in Iraq from 2009 onward. Part III discusses specific tactics, techniques, and procedures (TTP) involved in warrant-based targeting in Iraq, now carried over to operations in Afghanistan. From a broader perspective, and in order to apply warrant-based targeting beyond Iraq and Afghanistan, Part IV’s key lessons regard military cooperation with domestic law enforcement and judicial authorities. These lessons include: the necessity for proper collection and processing of forensic evidence; the inherent dilemma of military forces performing law enforcement roles; and the necessity to overcome a mindset that the military reaches “mission accomplished” status merely when it obtains the requisite warrant, collects evidence, and then carries out an arrest. Part V establishes what, in a world of ever-changing circumstances, the rule of law has come to mean and why warrant- based targeting matters to advancing the rule of law. Concluding comments in Part VI consider why this methodology is a meaningful, albeit complicated, alternative to the expediency of targeted killing.

This paper endorses a view of argumentation and arguments that relates both to a special type of speech action, namely, the performance of speech acts of arguing. Its aim is to advance an analysis of those acts that takes into account two kinds of norms related to their correct performance, namely, felicity conditions and objective requirements related to the “correspondence with the facts.” It assumes that the requirement that certain objective conditions be satisfied is among the set of felicity conditions of speech acts of arguing. Taking this into account helps clarify the position and role of warrants in the performance and assessment of these acts.

El trabajo evidencia que la creación de una ordenación de remedios, frente a una prestación defectuosa, es posible considerando dos variables. Por un lado, la progresiva ampliación del concepto de incumplimiento contractual y de falta de conformidad y, por otro, la naturaleza jurídica de los medios de tutela en favor del acreedor. El artículo se estructura a partir del contrato de compraventa, extendiéndose luego a la teoría general del contra-to, trazando el recorrido que ha conducido hasta el actual panorama jurídico. Lo anterior, importa evidenciar las diferentes consecuencias jurídicas que genera la confusión proveniente de clasificar un mismo medio de tutela como obligación o como garantía.

The paper shows that the hierarchy of remedies in case of a defective performance must consider two possible variables. On the one hand, the progressive expansion of the concept of breach of contract/warranty and the lack of conformity and, secondly, the legal nature of the remedies in favor of the creditor. The article is structured from the sales contract then spreading to the general theory of contract. It traces the path that has led to the current legal landscape. In order to accomplish this it is important to show the different legal consequences generated by the confusion in the classification the same remedy as duty or as guarantee

The principle of “numerus clausus” of securities issued by Société Anonyme (shares, bonds, founding titles, warrants) and its disintegration

Οι εξελισσόμενες ανάγκες χρηματοδότησης των επιχειρήσεων, οι αυξανόμενες απαιτήσεις των επενδυτών και η διεθνοποίηση των κεφαλαιαγορών κατέστησαν τις παραδοσιακές μορφές τίτλων ανεπαρκείς, δρομολογώντας αλλεπάλληλη δημιουργία νέων κινητών αξιών. Όμως, τυχόν άρνηση του «κλειστού αριθμού» (numerus clausus) των τελευταίων για την ημεδαπή ανώνυμη εταιρία, δηλαδή αναγνώριση της δυνατότητας των συναλλασσομένων να διαμορφώνουν κατά το δοκούν τους τίτλους της, καταλήγει αντιμέτωπη με την ίδια την πεμπτουσία της. Η μοναδικότητα της άρρηκτης σχέσης που συνδέει κάθε μέτοχο με την εταιρία «του» (affectio societatis), η αρχή της ισότιμης μεταχείρισης των μετόχων, η σταθερότητα του κεφαλαίου, το αδιαίρετο του πλέγματος των δικαιωμάτων που απορρέουν από ορισμένο μετοχικό ή ομολογιακό τίτλο, κλονίζονται σταδιακά, ενώπιον των νέων περίτεχνων τίτλων που δοκιμάζονται επιτυχημένα στις συναλλαγές. Συγκριτικές παρατηρήσεις φανερώνουν την κυρίαρχη τάση απελευθέρωσης και των τελευταίων ρυθμιστικών «στεγανών» στην ηπειρωτική Ευρώπη, ακολουθώντας τις επινοήσεις της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας.
Σε συνέχεια προηγούμενων μεταρρυθμίσεων, ο νέος νόμος για την Α.Ε. (Ν. 4548/2018) συστηματοποιεί και εκσυγχρονίζει το δίκαιο των κινητών αξιών της. Θεσπίζει «καταρχήν περιοριστικό» κατάλογο τεσσάρων (4) ειδών τίτλων (μετοχές, ομολογίες, τίτλοι κτήσης μετοχών, ιδρυτικοί τίτλοι), με την επιφύλαξη νομοθετικής καθιέρωσης πρόσθετων τίτλων. Όσον αφορά στις μετοχές, επιβεβαιώνει την καταστατική ελευθερία των μετόχων, ως προς την εξειδίκευση και διαφοροποίηση των προνομίων (περιουσιακής φύσης) των προνομιούχων μετοχών. Διευρύνει τις διαθέσιμες κατηγορίες εξαγοράσιμων μετοχών και διορθώνει παρωχημένες ρυθμίσεις για τους ιδρυτικούς τίτλους. Όσον αφορά στις ομολογίες, αίρει προϋφιστάμενους περιορισμούς της συμβατικής ελευθερίας και προβαίνει σε πανηγυρική καταγραφή επιμέρους σύγχρονων μορφών.
Η εισαγωγή των warrants (επί μετοχών) στο «οπλοστάσιο» των κινητών αξιών της α.ε. αποτελεί ξεχωριστή καινοτομία. Πρόκειται για την αυτόνομη τιτλοποίηση ενός δικαιώματος προαίρεσης με αντικείμενο την απόκτηση μετοχών. Τα σύνθετα χαρακτηριστικά του νέου τίτλου, ιδίως η χρηματοοικονομική μόχλευση, ο «θνησιγενής» χαρακτήρας, η δρομολόγηση ετεροχρονισμένων αυξήσεων κεφαλαίου και οι συνθήκες δευτερογενούς διαπραγμάτευσης στην κεφαλαιαγορά, ανοίγουν σπουδαίες προοπτικές για την αξιοποίησή του, τόσο στην ενίσχυση παραδοσιακών και νεοφυών επιχειρήσεων, ακόμη και υπό συνθήκες αφερεγγυότητας ή ραγδαίας ανάπτυξης, όσο και στην άμυνα έναντι προτάσεων εξαγορών ή στην υλοποίηση εταιρικών μετασχηματισμών.
Τα φαινομενικά στεγανά των (4) ειδών κινητών αξιών και τα όρια του «numerus clausus», έρχονται να αμφισβητήσουν έμπρακτα δύο πρόσθετες ρυθμίσεις.  Χάρη στη δυνατότητα σύζευξης τίτλων (“stapled securities”) και ανάλογα με τα χαρακτηριστικά της (διαρκή, «ασφυκτική», προσωρινή), διανοίγονται περιθώρια de facto δημιουργίας πρωτότυπων συνδυασμών κινητών αξιών και ευθυγράμμισης των οικονομικών συμφερόντων διαφορετικών κατηγοριών εταιρικών stakeholders. Αντίστροφα, η δυνατότητα κατάτμησης των δικαιωμάτων τίτλων (“stripped securities”) συνιστά κάμψη της «αρχής του αδιαιρέτου». Οδηγεί στη δημιουργία νέων αξιών, μέσω κατακερματισμού σύνθετων μορφών, θέτοντας ενδιαφέροντα ερμηνευτικά ζητήματα για τα διαθέσιμα εργαλεία έννομης προστασίας των κατόχων.
Ακόμη και μετά το Ν. 4548/2018 εξακολουθούν να υφίστανται αρκετές «αρρύθμιστες κινητές αξίες», των οποίων δεν επιτρέπεται η έκδοση από την α.ε. Είναι το τίμημα της «λελογισμένης απελευθέρωσης της αγοράς επενδυτικών αξιογράφων», που επέλεξε ο νομοθέτης. Όσο για τις πολυάριθμες πλέον αναγνωριζόμενες κατηγορίες κινητών αξιών, συμπεριλαμβανομένων των συζευγμένων, κατατμημένων και «μεταλλασσόμενων» τίτλων, ενδείκνυται να αξιολογούνται ως ανταγωνιστικά μεταξύ τους, εργαλεία χρηματοδότησης της εκδότριας. Αποδεικνύεται ότι τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά των δικαιωμάτων των κομιστών τους είναι προεχόντως ζήτημα της εσωτερικής καταστατικής οργάνωσης και συμβατικής διαμόρφωσης της α.ε., και λιγότερο της αναγκαστικού δικαίου νομοθεσίας. Υπό το ίδιο πρίσμα, αντί της τυπικής ορολογικής ένταξης, ο συνδυασμός επενδυτικού κινδύνου/απόδοσης (risk/return) κάθε συγκεκριμένου τίτλου αποτελεί την πλέον κρίσιμη ιδιότητά του, που μπορεί να συνεισφέρει ιδίως στην ερμηνευτική επίλυση ασαφών και αμφισβητούμενων ιδιωτικών (εταιρικών και συμβατικών) ρυθμίσεων.

___________________________________________________________________________

Continuous creation of new securities in international markets practice, based on the needs of corporations, investors and the inventions of financial industry, calls into question the principle of the "numerus clausus" of the securities issued by greek Société Anonyme. Recent L. 4548/2018 systematizes and modernizes the law of companies’ securities, by establishing a "mainly restrictive" catalogue comprising four (4) types of securities. In addition to extending the available features and categories of shares, bonds and founding titles, distinct innovation has been observed in relation to the legislative recognition of warrants, the regulation of autonomous securitization of an option to acquire shares. The apparent frontiers distinguishing among the above types have been further questioned by the legal rules about 'stapled securities' and 'stripped securities'. Ultimately, they lead to the disintegration of the principle of 'numerus clausus', the creation of complex combinations or fragmented forms of securities, which in turn raise interesting interpretative issues in respect of the legal remedies available to their holders.

The impact that derivative trading has on the underlying security is essential to our understanding of security market behaviour, and important in the fields of market efficiency and pricing of such derivatives. This paper examines the impact that the introduction of exchange
traded derivative warrants has on the underlying securities’ price, volume and volatility in the Australian market. The major findings of significant negative abnormal returns, reduction in skewness, no change in beta and small changes in variance are consistent with recent research findings in the US, UK and Hong Kong. However findings of derivative warrant listing resulting
in decreased trading volume in contrast with most prior research in the field.