| dbo:abstract
|
- Toxotai (griechisch: Τοξόται) bezeichnet eine antike griechische Truppengattung. (de)
- Los Toxotas (en griego antiguo, Τοξωται/Toxotai, forma plural de τοξότης/Toxotes) en la Antigua Grecia, eran arqueros armados con un arco generalmente corto, casi nunca largo, y una espada pequeña. Como armas defensivas utilizaban un escudo de pequeño tamaño, llamado pelta, eventualmente una ligera armadura y un pequeño escudo redondo de bronce con abrazadera para el codo izquierdo. Casi siempre iban desprovistos de yelmo. Fueron utilizados durante largo tiempo como tropas auxiliares de la infantería pesada formada por los hoplitas. Solo después de varios siglos fueron incluidos en sus planes tácticos por los estrategos que se hallaban al mando de los ejércitos. Esta falta de uso ocurrió porque la disciplina del tiro con arco, aunque practicada por algunos héroes y dioses muy concretos (Odiseo, Heracles y Apolo), era extraña a la cultura griega y no existía una tradición de formación de arqueros que consiguiera expertos para afrontar una batalla; por lo tanto, se prefería emplear a los peltastas que utilizaban la jabalina, y a la hippikon (la caballería ligera). Pero los generales cambiaron de opinión sobre la fuerza de los toxotas cuando vieron el uso que los persas hacían de sus arqueros en batalla, especialistas que eran idóneos para un ataque frontal contra la infantería, para golpear a los hoplitas dispuestos en formación de falange, los cuales, entorpecidos en la rígida formación militar, tenían dificultades para defenderse con el escudo. Como los peltastas, los toxotas no participaban casi nunca en batallas, sobre todo en primera línea. Más que nada estaban destinados a hostigar a las formaciones enemigas desde detrás de las formaciones aliadas o se movían ágilmente en el campo de batalla en pequeños grupos, intentando sorprender lateralmente a las falanges adversarias, o socorrer a las tropas que estaban siendo atacadas, acudiendo donde hubiera necesidad de ello. Los hipotoxotas eran arqueros a caballo que cabalgaban delante de la caballería. Algunas veces incluso fueron alistados como «francotiradores», para matar a distancia a personas influyentes como reyes, generales, y otros jerarcas que nunca participaban en primera fila en las batallas. (es)
- Toxotai (Ancient Greek: τοξόται, romanized: toxotai, lit. 'archers'; singular: τοξότης, toxótēs) were Ancient Greek and Byzantine archers.During the ancient period they were armed with a short Greek bow and a short sword. They carried a little pelte (or pelta) (πέλτη) shield. Hippotoxotai (ἱπποτοξόται) were mounted archers and rode ahead of the cavalry. The term toxotes was used to describe the mythic Sagittarius, a legendary creature thought to be a centaur. Unlike cavalry or hoplites, toxotai tended to come from the lower classes of citizens, at least in Athens. They were viewed with prejudice by both the elite and the non-elite in Greek society, many of their contemporaries thought of them as cowards. Classical Athenians usually defined courage in terms of what hoplites remaining steadfast in the face of danger, accepting the possibility of injury or death. Archers never put themselves in physical danger, and thus were not courageous. (en)
- I toxòtai (in greco antico: τοξόται, al singolare τοξότης, che significa "arciere") erano gli arcieri dell'antica Grecia, utilizzati per lungo tempo solo come truppe d'appoggio per la fanteria pesante formata dagli opliti, punto di forza dell'esercito greco. (it)
- Toksotai (stgr. τοξόται – łucznicy, lp. τοξότης toxótēs; łac. toxotae) – w wojskach starożytnych Greków rodzaj lekkozbrojnych, których główną bronią był łuk. Wraz z procarzami i oszczepnikami zaliczano ich do najlżej uzbrojonych rodzajów piechoty, zwanych ogólnie (ψιλοί). W wojskowości greckiej ich pierwotne znaczenie zmniejszało się w miarę rozwoju ciężkiej piechoty odgrywającej decydującą rolę na polu walki. Wzmianki u Homera świadczą, że jako piechotę pomocniczą stawiano ich na równi z procarzami (Iliada XIII, 767) i ceniono niżej od pełnowartościowych wojowników (Iliada II, 385-387). W czasach pokoju do ich zajęć należało szkolenie efebów w strzelaniu. Znani i cenieni w świecie greckim łucznicy kreteńscy używali większych łuków prostych, które jednak stosowano najwyżej do połowy V stulecia. W VI w. p.n.e. w Atenach zaczęto rekrutować do służby obcoplemiennych łuczników scytyjskich, posługujących się mniejszym, ale skuteczniejszym azjatyckim łukiem refleksyjnym. Poza służbą wojskową od połowy V wieku p.n.e. głównie pełnili oni jako miejscy strażnicy (tzw. rabduchowie) funkcje policyjne, strzegąc porządku publicznego podczas wielkich zgromadzeń, sądów, uroczystości i procesji pod komendą swoich dowódcówe – toksarchosów (τόξαρχοι). W późniejszych czasach coraz bardziej zastępowali ich łucznicy traccy, których początkowa liczba 300 według świadectwa Ajschinesa wzrosła potem czterokrotnie (O przeniewierczym poselstwie, 173-174). Wraz z koniecznością rozwijania towarzyszących sił lekkich łucznicy ponownie odzyskali znaczenie w wojskach pomocniczych, co uwidoczniło się już w trakcie wojny peloponeskiej. Z dzieła Tukidydesa wiadomo, że Ateńczycy również spośród własnych obywateli formowali oddziały łuczników, których liczba już na początku konfliktu sięgała 1600 (Wojna peloponeska II, 13), a Spartanie w 424 p.n.e. utworzyli korpus łuczników (Wojna peloponeska IV, 55). W bitwach na ogół stanowili forpocztę wojsk rozpoczynającą starcie, a na polu walki – wsparcie wyposażonej w tarcze piechoty (thorakitai). Pod koniec V wieku p.n.e. o ich taktycznej wartości wśród greckich najemników korzystnie wypowiadał się Ksenofont (Wyprawa Cyrusa III 4,15). Ich rola w starciach wzrosła jeszcze bardziej w wojskach Filipa II i jego następcy, zaznaczając się podczas kampanii wojennych Aleksandra Wielkiego, zwłaszcza w walkach z Persami i innymi Azjatami, u których liczni łucznicy (piesi i konni) odgrywali w taktyce nader istotną rolę. W pochodzie część łuczników wchodziła w skład przedniej straży maszerującej armii. W szyku bitewnym rozmieszczani byli przed falangą hoplitów, gdzie rozsypani w łańcuch dokonywali wstępnego ostrzału oddziałów przeciwnika, a następnie wycofywali się poza ciężką piechotę, skąd bezpiecznie mogli dalej nękać ostrzałem. W innym uszykowaniu osłaniali główne siły na skrzydłach (zwykle poza konnicą, na flankach). Istotną rolę odegrali w bitwie nad Hydaspesem, kiedy masowo (w liczbie ok. tysiąca) zaatakowali lewe skrzydło Hindusów, wyłączając z walki niemal wszystkie ich wozy bojowe. Hippotoxotai (ἱπποτοξόται) byli powstałą znacznie później formacją konnych łuczników, zapożyczoną od Persów i wcześniej znaną w Atenach tylko w postaci konnych strażników (rabduchów), następnie jednak użytych także w formacjach wojskowych. Tucydydes podaje, że na początku wojny peloponeskiej Ateńczycy mieli ich 200, w większości Scytów (Wojna peloponeska II, 13), stanowiących widocznie jednostkę pomocniczą obok głównej jazdy (hippeis). Z relacji Arriana wynika, że o wiele liczniejsi byli w wojskach Aleksandra Wielkiego, rekrutowani zazwyczaj spośród różnych Azjatów (Wyprawa Aleksandra Wielkiego IV 24,1) i spełniający niekiedy funkcję żandarmerii polowej. W istocie była to postać antycznych dragonów, gdyż łucznicy używali koni do przemieszczania się, ale ostrzał przeprowadzali pieszo. W późniejszych armiach hellenistycznych za najlepszych łuczników zdaniem Poliajnosa uchodzili nadal Kreteńczycy, szczególnie wprawni w zasadzkach, nagłych napaściach i walkach podjazdowych (Podstępy wojenne IV 8,68), a także traccy (Podstępy wojenne II 65,79). (pl)
|
| rdfs:comment
|
- Toxotai (griechisch: Τοξόται) bezeichnet eine antike griechische Truppengattung. (de)
- I toxòtai (in greco antico: τοξόται, al singolare τοξότης, che significa "arciere") erano gli arcieri dell'antica Grecia, utilizzati per lungo tempo solo come truppe d'appoggio per la fanteria pesante formata dagli opliti, punto di forza dell'esercito greco. (it)
- Los Toxotas (en griego antiguo, Τοξωται/Toxotai, forma plural de τοξότης/Toxotes) en la Antigua Grecia, eran arqueros armados con un arco generalmente corto, casi nunca largo, y una espada pequeña. Como armas defensivas utilizaban un escudo de pequeño tamaño, llamado pelta, eventualmente una ligera armadura y un pequeño escudo redondo de bronce con abrazadera para el codo izquierdo. Casi siempre iban desprovistos de yelmo. Los hipotoxotas eran arqueros a caballo que cabalgaban delante de la caballería. (es)
- Toxotai (Ancient Greek: τοξόται, romanized: toxotai, lit. 'archers'; singular: τοξότης, toxótēs) were Ancient Greek and Byzantine archers.During the ancient period they were armed with a short Greek bow and a short sword. They carried a little pelte (or pelta) (πέλτη) shield. Hippotoxotai (ἱπποτοξόται) were mounted archers and rode ahead of the cavalry. The term toxotes was used to describe the mythic Sagittarius, a legendary creature thought to be a centaur. (en)
- Toksotai (stgr. τοξόται – łucznicy, lp. τοξότης toxótēs; łac. toxotae) – w wojskach starożytnych Greków rodzaj lekkozbrojnych, których główną bronią był łuk. Wraz z procarzami i oszczepnikami zaliczano ich do najlżej uzbrojonych rodzajów piechoty, zwanych ogólnie (ψιλοί). (pl)
|
