Faculty of Social Science

Zagłada „Fantastycznej Czwórki”. O zniknięciu Pierwszej Rodziny Marvela i jego znaczeniu dla postrzegania komiksu popularnego w perspektywie transmedialnej Historia medialnych migracji marki o tytule „Fantastyczna Czwórka” może wydać się nawet bardziej emocjonująca niż same przygody tej rodziny superbohaterów stworzonych przez legen­darny duet Stana Lee i Jacka Kirby’ego. Będąc pierwotnie fundamentem, na którym oparto całe uniwersum komiksów wydawnictwa Marvel, czwórka herosów przeszła daleką drogę, trafiając do seriali telewizyjnych, kreskówek, gier wideo i wreszcie kinowych produkcji. W przeciwieństwie jednak do swoich „towarzyszy” pokroju Spider-Mana czy grupy X-Men Fantastycznej Czwórce nie wiodło się zbyt dobrze w pozakomiksowym środowisku, czego symbolicznym przykładem stały się — uważane dziś za na wskroś nieudane — projekty filmowe Rogera Cormana czy Josha Tranka. W podtekście niefortunnych poczynań Fantastycznej Czwórki znajduje się jednak ukryta narracja obrazująca silne u...

The main aim of the article is to confront the idea of “girl power” — as a popular culture variation of a feministic agenda — with selected comic book superheroines. For the general audi-ence mainstream superhero comics serve strictly as a graphic variation of a “male gaze” through over-sexualised depictions of super-women’s bodies and poses. However by analysing some cru-cial examples in the history of super-women-orientated titles, like “Wonder Woman”, “Superman’s Girlfriend Lois Lane” or “She-Hulk”, the author is trying to reconstruct the process of a slow ‘em-powering’ of women characters by making them more self-aware and consolidated within female groups. By reaching for the teenage-dedicated “DC Super Hero Girls” series the article is heading towards the conclusion about an overall modern re-shaping process of comic book superheroines according to the “girl power” directives and new tastes of an expanding female audience. “DC Super Hero Girls” can serve as a great example of ...

The aim of the article is to analyze modern superhero films through the specifics of superhero narratives in comics. By referring to the ‘organic’ elements of graphic super-storytelling – like retcon or crossover – the author tries to explain the main shift within comic book adaptations heading towards a ‘universe-al’ mode of narration. By doing so the analysis concentrates on the most succesful recent cases of superhero films as attempts to achieve a narrative ‘remediation’ of comic books’ spatial organization that requires reconsideration of the status of an individual superheroic franchise (or sub-franchise) within the larger universe of pre-existing, future and even alternate texts.

List motywacyjny, jako element pierwszego etapu rekrutacji, jest dla osoby apli- kującej szansą wywarcia wrażenia na rekrutującym. Celem artykułu jest empi- ryczna eksploracja strategii autoprezentacyjnych, ilustracja środków, jakie stosuje autor listu motywacyjnego, a także zarysowanie sytuacji psychologicznej osoby aplikującej w kontekście procesu autoprezentacji. Artykuł przedstawia fragment systemu kategoryzowania strategii autoprezentacyjnych w listach motywacyjnych, który powstał w wyniku jakościowej indukcyjnej analizy treści, oraz dedukcyj-
ną aplikację tych kategorii na wybranym przykładzie listu motywacyjnego.

"The first aim of the paper is to present the changes observed in the authors’ experience while conducting a qualitative research element in the empirical research for our Ph.D. dissertations. The second aim is to describe how the practice of research and reflection are related and how understanding of the research results has been modified upon reflection. It was mainly the qualitative research element we encountered that made the process of writing our dissertations a
scientific journey. The essential outline of the dissertations is also described."

Introduction: The thesis about beneficial effects of writing on physical and mental health occurs quite commonly in modern psychological literature. The notion of “writing cure” (Lepore, Smyth, 2002; Kaufman, Sexton, 2006), which suggest non-controversial positive outcomes of writing exists as a reference to the notion of “talking cure” known from psychoanalysis. The thesis about benefits of writing has been scientifically developed and empirically verified in at least two ways. First, attempts have been made at establishing in what circum- stances or conditions (personality, procedural, types of psychological situa- tions, etc.) does writing have better or worse effects. One of the most signifi- cant contexts considered in numerous studies is a past traumatic experience of an individual and his or her ways of coping with it. Secondly, researchers have tried to formulate a hypotheses explaining why does it happen, i.e. what psychological processes lead to positive effects of writing. The review of stud- ies presented in this part of the paper corresponds to this division. First, a broad context of benefits from writing in different psychological traditions is presented. Next, an attempt at defining the mechanism of positive effects' for- mation with particular emphasis on narrative and self-narrative processes. The second part of the paper presents explorative empirical studies aimed at estab- lishing, with the use of some general indexes, if the tendencies to write and create self-narratives are connected with the quality of life and ego integration, when considering experiences described as difficult and traumatic.

Wprowadzenie: „Badania naukowe to działalność publiczna” – brzmi pierwsze zdanie jednego z rozdziałów tomu traktującego o metodologii badań psychologicznych (Shaugnessy i in., 2002, s. 493). Po zakończeniu badań empirycznych badacz uzyskane rezultaty komunikuje społeczności badaczy w formie raportu umieszczanego w publikacjach. Raporty takie realizują wiele celów, ale głównie mają oznajmiać konkretne dane i idee w sposób jasny i szczegółowy na tyle, aby umożliwić odbiorcom kompetentną ocenę, a także stymulować i ukierunkowywać dalsze badania (Babbie, 2004, s. 563). Zgodnie z Richardson (1990, s. 15), pisanie raportów naukowych cechuje się własną retoryką i posiada pewne dyskursywne reguły. Retoryka badań naukowych oznacza, że badacz pisząc, wykorzystuje różnorodnie środki perswazyjne i stylistyczne. Jednak style pisania naukowego nie są ani jedynie wyrazem indywidualnych preferencji ani nie są paradygmatycznie neutralne – odzwierciedlają założenia projektów badawczych czy charakter czasopism naukowych (Reshef, 2001). Podejście jakościowe oraz ilościowe wyznaczają określone reguły pisania, które ściśle korespondują z etapami postępowania badawczego, jakie się postuluje. Można na przykład powiedzieć za Beyers (2006, s. 2-8; Elliot, 2005), że istnieją także nastawieni na dane publikacje odbiorcy (quantitative versus qualitative audiences). Reguły te różnią się szczegółowością i zakresem, np. APA’s Publication Manual (1994) zawiera około 200 stron porad od organizacji treści w tekście do interpunkcji. Istnieją więc wskazówki bezpośrednie, mówiące jak pisać, ale istnieją także wskazówki ukryte, które współ-determinują to, co zostanie napisane od mniej uchwytnej strony (Richardson, 1990, s. 15). Na przykład w obrębie paradygmatów funkcjonują tzw. metanarracje – nadrzędne założenia, działające jako heurystyki, np. odpowiedź na pytania: Dokąd zmierza nauka? Co jest cenione, a co zabronione? Jaki status mają badania? Używanie terminu „metanarracja” w kontekście pisania prac naukowych implikuje też przekazywanie sobie nawzajem przez naukowców pewnych opowieści o tym, jak wygląda dobra praca naukowa, w jaki sposób się ją pisze i na jakie trudności w aktywności tej można napotkać.
Pisanie jako działalność publiczna ukierunkowana na komunikowanie odbiorcy wyników badań jest więc czynnością ustrukturyzowaną – wyznaczoną regułami wyraźnie eksplikowanymi, ale i regułami ukrytymi. Część reguł wywodzi się z postrzegania podobieństw i różnic między podejściem jakościowym i ilościowym w badaniach i nimi chciałabym zająć się w niniejszej pracy.

The article is aimed at presenting the usability of some aspects of self-narrative analysis in clinical diagnosis. Clinical diagnosis concerns not only the identification of nosological categories, me- chanisms of psychopathology, or etiology, but also familiarity with patients’ self-experience. It is assumed that the patient’s narrative is a psychological phenomenon in itself; it is a way of con- struing and re-experiencing his or her disorder. Therefore, self-narrative analysis is expected to lead to an understanding of how psychopathology is construed in language. As the leading theoretical approach, the model of narrative development proposed by Salvatore, Dimaggio, & Semerari (2004) was chosen. In order to illustrate narrative analysis, examples of paranoid personality self-narrative accounts are presented.

W artykule zaprezentowano 1) zarys konceptualizacji teoretycznej pojęcia inklinacji autonarracyjnej jako skłonność do narracyjnego opracowywania i relacjonowania doświadczenia, 2) etapy konstrukcji i właściwości narzędzia kwestionariuszowego, służącego do pomiaru inklinacji autonarracyjnej oraz 3) wyniki wybranych badań z wykorzystaniem narzędzia. W kwestionariuszu IAN-R inklinacja autonarracyjna mierzona jest na trzech wymiarach: dystansowania się od własnego doświadczenia, narracyjnego relacjonowania zdarzeń oraz korzystania z dziedzictwa kulturowego. Kwestionariusz IAN-R jest narzędziem o wysokiej rzetelności, zadowalającej trafności i może być rekomendowany do przewidywania zachowania osób badanych w wywiadzie psychologicznym oraz przy badaniu integracyjnych funkcji osobowości.