Zeynep Kayacık

Çağdaş Latin Amerika yazınının şekillenmesinde önemli etkisi olan askeri rejimler, demokrasi arayışları, göç ve sürgün gibi çeşitli kavramlar edebi eserlerde yoğun bir şekilde işlenmiştir. Dominik Cumhuriyeti’nde 1930’dan 1961’e dek süren ve Trujillato olarak adlandırılan Rafael Trujillo’nun başkanlık döneminde yaşanan politik olayları arka planında yansıtan Julia Álvarez’in Kelebekler Zamanı adlı romanı ülkede toplumsal mücadelenin sembolü olan Mirabal kardeşlerin hikâyesini aktarır. Trujillo döneminde Dominik Cumhuriyeti'nden sürgün edilen ailesiyle birlikte ABD'ye giden Álvarez ülkesinde demokrasinin yerleşmesi için mücadele gösteren ve bu uğurda hayatını kaybeden Mirabal kardeşlere karşı hissettiği minnet duy gusuyla anılan kardeşlerin yaşam öykülerini araştırmaya başlar ve hayatta kalan tek kız kardeşleri Dedé ile gerçekleştirdiği röportajlarla anlatısının temelini oluşturur. Trujillo döneminde toplumun yaşadıkları ve hangi olumsuzluklara maruz kaldıklarını Mirabal kardeşlerin bakış açısıyla sunan Dominik asıllı yazar ülkede umudun sembolü olan bu kardeşlere birer anlatıcı rolü vererek çok sesli bir an latı dünyası inşa eder. Çoklu bakış açısıyla anlatılan dönemin tarihsel gerçeklikleri mikro anlatılar üzerinden okuyucuya sunulur. Böylece okuyucu, toplumun mağdur olanlarının sesinin doğrudan söyleme yansıtıldığı bir anlatı düzeyinde parçalı ve muğlak bir gerçeklikle muhatap olur. Bu bağlamda, ülkede patriarkanın güçlü temsilcisi olan Trujillo döneminde kadının toplumsal hayattaki yerinin de anlatıldığı romanda yazar tarihsel olguları yeniden yorumlayıcı tarih anlayışına dayanarak kurmaca zemine taşır. Bu makalede, kültür anlatımbiliminin sağladığı kuramsal metodolojiden hareketle, Kelebekler Zamanı’nın içerik ve biçiminin bütünleşik açıdan ele alınması ve bu çerçevede analiz edilmesi amaçlanmaktadır.




There exist various concepts such as military regimes, the search for democracy, migration, and exile, which have had a crucial impact on the shaping of contemporary Latin American literature, and these issues have been intensively covered in literary works. Julia Álvarez’s in the Time of the Butterflies, which reflects the political events that took place in the Dominican Republic during the presidency of Rafael Trujillo, the so-called Trujillato, from 1930 to 1961, tells the story of the Mirabal sisters, the symbol of social struggle in the country. Álvarez, who went to the United States with her family exiled from the Dominican Republic during the Trujillo era, begins to research the life stories of the Mirabal sisters, who fought for the establishment of democracy in their country and lost their lives for this cause, and forms the basis of her narrative with interviews with Dedé, their only surviving sister. The Dominican author, who presents what the society went through during the Trujillo era and what adversities they were exposed to from the perspective of the Mirabal sisters, constructs a polyphonic narrative world by giving these sisters, who are the symbols of hope in the country, the role of narrators. The historical realities of the period told from multiple perspectives are presented to the reader through micro-narratives. Thus, the reader deals with a fragmented and ambiguous reality at a narrative level where the voices of the victimized members of society are directly reflected in the discourse. In this context, in the novel, in which the place of women in social life during the Trujillo period, which is the strong representative of patriarchy in the country, is also described, the author carries historical facts to the fictional ground based on the reinterpretative understanding of history. This article aims to analyze the content and form of In the time of the Butterflies from an integrated perspective, based on the theoretical methodology provided by cultural narratology.

Güncel literatüre bakıldığında roman, öykü, şiir, deneme türündeki edebi eserlere genellikle mimetik eleştiri kuramları açısından yaklaşıldığı ve bahse konu edebi eserlerin içerebileceği antimimetik yönlerin pek göz önünde bulundurulmadığı gözlemlenmektedir. Bu bağlamda, mevcut mimetik eleştiri kuramlarının eksik yönlerinin tamamlanabilmesi ve özellikle postmodern dönemde yazınsal yapıtların insanoğlunun beşerî sınırlılığını aşan ve mimetik olmayan özelliklerinin incelenmesi için doğal olmayan anlatıbilim adlı bir disiplin ortaya çıkmıştır. Bu kuramsal yaklaşımın insan benzeri anlatıcı, hayvan, cansız bir nesne, makine, ceset, telepatik anlatıcı, her şeyi bilen birinci şahıs anlatıcı, sen ve/veya biz öyküsel anlatıcı gibi geleneksel mimetik kabulleri ihlal eden kurgusal temsillerin okuyucu tarafından daha iyi anlamlandırılabilmesine hizmet etmesi beklenmektedir. Bu çalışmada, dünyaca ünlü İspanyol yazar Javier Marías 3 tarafından kaleme alınan ve roman kişilerinin zihinlerini okuyan telepatik anlatıcı ve biz öyküsel anlatıcı dilinin kullanımı gibi bir dizi antimimetik anlatısal özellik içeren Los enamoramientos adlı roman doğal olmayan anlatıbilim açısından incelenmiştir. Bu doğrultuda yazarın, karakterlerin bilincine nüfuz eden telepatik bir anlatıcı tercih etmesinin nedeninin “mercek elde yaşamın mikro detaylarını” yansıtan bir anlatı üslubuna sahip olmasından kaynaklandığı görülmüştür. Cinayet, ölüm, şüphecilik vb. hususlarla ilgili roman karakterlerinin ne düşündüğünün ve ne hissettiğinin tam olarak bilinemeyeceğinden hareketle karakterlerin bilinçlerinin imgelem yoluyla sunulmasıyla derinlikli duygu tasviri yapılmıştır. Yazarın insanlığın en tipik hallerine ilişkin düşünce kesitlerini biz öyküsel anlatıcı diliyle aktarmasıyla tekil söylemden çoğul bir söyleme geçilerek kolektif bir bakış açısı sunulmuş ve anlatıcının anlatısal kimliği komünalleşmiştir.


It has been observed that in recent literature literary works including novels, short tales, poetry, and essays are frequently analyzed through the viewpoint of mimetic criticism theories, with any potential anti-mimetic elements left out. Accordingly, a field known as unnatural narratology has evolved to explore the non-mimetic elements of literary works that transcend the human constraints of human beings in order to fill in the gaps of the current theories of mimetic criticism, especially in the postmodern age. Theoretically, it is anticipated that such a theoretical approach will help the reader understand fictional representations that go against traditional mimetic presumptions, such as those that involve a telepathic narrator, an animal, an inanimate object, a machine, a corpse, and/or a “you or we” narrative. This study tends to examine acclaimed Spanish author Javier Marías’ The Infatuations, which has a variety of anti-mimetic narrative elements, including a telepathic narrator who reads the minds of the novel's characters and the use of "we-narrative" language, through unnatural narratology. Accordingly, it has also been noted that the author favors a telepathic narrator because he possesses a narrative style that "reflects the smallest elements of life" and can reach into the characters' consciousness. A profound emotional depiction has been achieved by depicting the consciousness of the characters through imaginary visualization, considering that it is not possible to know exactly what the characters think and feel about issues such as murder, death, skepticism, etc. A collective point of view is presented by shifting from a singular discourse to a plural discourse. The narrator's narrative identity is communalized by the author's narration of the most typical states of humanity through the "we narrative" language.

İspanyol yazar Javier Marías'ın romanlarının çoğu dilimize çevrilmiş olmasına karşın ulusal literatürde yazarın eserleri üzerine yapılan çalışmalar yok denecek kadar azdır. Bu çalışma, J. Marías'ın Tüm Ruhlar (Todas las almas) (1989) ve Zamanın Karanlık Yüzü (Negra espalda del tiempo) (1998) romanlarında postmodern yazının ana kurgu ögelerinden biri olan üstkurgusal yapıyı çeşitli boyutlarıyla analiz edilerek literatüre katkıda bulunmayı amaçlamaktadır. Üzerinde henüz bir görüş birliği sağlanamasa da üstkurgunun genel olarak kendi kurgusallığını kurgu içinde yansıtan kurgu olarak tanımlandığı görülmektedir. Üstkurgunun ilk somut örneği ise XVII. yüzyılda Cervantes'in kaleme aldığı Don Quijote (1605) adlı eseri gösterilmektedir. Üstkurgu yazarları olay örgüsü, zaman-mekân gibi geleneksel romana özgü ögeleri reddederek oluşturduğu kurgusal evrenle ilgili yorumlar yaparak müdahalelerde bulunurlar. Bununla birlikte, anlatı metnindeki kurgu ile gerçekliğin arasındaki ayrımı bulanıklaştırarak çok katmanlı kurgusal bir dünya oluşturma çabasındadırlar. Bu bağlamda, J. Marías'ın yukarıda adı geçen romanlarının en önemli özelliği kurgu içinde kurgusal dünyayla ilgili yazarın okuru yönlendirmeye yönelik yorumlarda bulunmasıdır. Somut yaşamla kurgusal dünyanın arasındaki sınırları bilinçli olarak bulanıklaştıran J. Marías'ın yazar olarak kendini kurgusal bir karaktere dönüştürdüğü görülür. Bu çalışmayla J. Marías'ın iki romanında üstkurgusal unsurların ortaya çıkarılması hedeenmektedir. Although most of the novels of the Spanish writer Javier Marías have been translated into our language, there are very limited studies on the author's works in the national literature This study aims to contribute to the literature by analyzing the metactional structure, which is one of the main ction elements of postmodern writing in J. Marías' All Souls (Todas Almas) (1989) and The Dark Side of Time (Negra Espalda del Tiempo) (1998). Although there is no consensus yet, it is seen that the metaction is generally dened as a ction that reects its ctionalism in ction. It is believed that the rst concrete example of the metaction dates back to the writer M. De Cervantes' seventeenth century novel Don Quijote (1605). The metaction writers intervene to comment on the ctional universe of writing, being created by rejecting the main elements of traditional novel such as plot and time-space. Furthermore, they try to build a multi-layered ctional world by blurring the distinction between ction and reality in the narrative text. In this context, the most important feature of J. Marías' novels mentioned above is the author's comments about the ctional world for the purpose of guiding the reader about the ctional writing. J. Marías, who deliberately blurs the boundaries between the concrete life and the ctional world, appears to turn himself into a ctional character as a writer within the ctional narrative. It is aimed with this study to reveal metactional aspects in two novels above mentioned of J. Marías.

Fictional Minds: A Cognitive-Narratological Approach to Javier Marías’ “A Heart So White” and “Tomorrow in the Battle Think on Me”
Cognitive narrative studies have provided a variety of insights about how to comprehend fictional worlds by actual readers, especially the significance of gap-filling activities about the thoughts, perceptions, and imagination of fictional narrators/characters. From Gérard Genette to Meir Sternberg many literary scholars have contributed to the interpretation of fictional minds in terms of cognitive narrative studies. By delving into such theoretical constructions we can better understand the master of digressive and metaphysical narratives Javier Marías. It goes without saying that the narrative fiction of Marías invites the individual readers to the dynamics of strong philosophical narrativity. From the very first sentence of his texts, readers are generally confronted by fictional narrators, with deep thoughts and with a meandering style that prolongs the narrative suspense. Based on the short readings of Marías’ A Heart So White (1992) and Tomorrow in the Battle Think on Me (1994), I tend to argue how the cognitive narratological elements can be effective literary tools to contest essential conceptions of the two particular examples of Marías. For these texts that I will discuss here, the gaps and strong degree of narrativity will be of interest. A second point to argue is how the cognitive functions of the narrative strategies in these texts determine their meaning in this regard as well. To conclude, the focus of this paper is to implement Meir Sternberg’s cognitive-narratological approach to the above-mentioned novels.

NARRATIVE VOICE AND ITS EFFECT ON TEMPORAL ORDER IN MARÍAS' "THE INFATUATIONS"

What does it look like to recount with intensifying premonitions that cause increasing curiosity about the past event? How does the memory set free the narrator make deviations with regard to narrative sequence? This paper seeks response to these questions by analysing Javier Marías’s novel The Infatuations.  In his novel the deviations in sequential ordering demand to be attentive to his readers. The narrator María Dolz’s describes the story  as she remembers the experiences lived.  On the other hand the narrator’s delicate digressions contribute to be more complex of the story: they procure insights about the murder story with the questions of love and death in a modulation that makes the reader go throught it with her on an emotional level.  Also, the narrative beginning in medias res, immerses the reader with Miguel Desverne’s murder news in the middle of the discourse. Hence, the narrator María moves back and forth from present to past in the basic rhythm of the story. Practically the story time is linear, in contrast, the discourse time, the arrangement in the story is strictly changed by the memories and digressions of the narrator. In the first section of this paper gives a brief overview of how is characterized Marías’s fiction, and then through a close reading of the Infatuations that relies on narrative theories, it will be discussed how his narrative develops with lengthy and complex phrases and thus how is altered strictly the non-linear progress of his narrative.