Film Design

After the collapse of Turkey’s domestic popular cinema, also known as Yesilcam, in the late 1980s, cinema in the country entered a new phase. Following this painful collapse, after a relatively long period of silence, a new generation of independent directors along with a few members of the older generation directors who insisted on making films despite the unsuitable conditions, emerged. This book brings together ten different articles published for the first time each written about a film made after 2000 in Turkey and argues the emergence of a New Wave in the country’s cinema. In this book you will find: A Dead Father and His Children: An Introduction by Tage T. E. Luxembourgeus and Mumin Baris A Brief Descent into Liquid Fear in Emin Alper’s Abluka by İlknur Bilir Albüm: A Photographic Representation of Stillness and Social Life in the Provinces by Saniye İnce With or Without You: Ana Yurdu in the Context of Existentialist Feminism by M. Elif Demoğlu Bahoz: A Breeze to The Third Cinema by Mehmet Güldoğan Baskın: The Horror of the Scapegoats by Sertaç Koyuncu When the coin lands on its edge. Yazı Tura: A critical look at a critical film by Tage T. E. Luxembourgeus An Ecocritical Reading: Yurt as a Story of Pillage and Homelessness by Aygün Şen The new Milli cinema: Semih Kaplanoğlu’s Yusuf Trilogy by Mumin Baris Zenne: A Movie That Stands Far From The LGBTI’s Struggle in Turkey by Bawer Çakır 9: The Metaphor of Mahalle (Neighbourhood) as Country by Zehra Cerrahoğlu Zıraman

Özet Türkiye kökenli yönetmen Deniz Gamze Ergüven'in ilk filmi Mustang (2015), Türkiye kırsalında tutucu büyükanneleri ve dayıları ile yaşayan beş kız kardeşin karşılaştığı baskı ve direnişlerini konu almaktadır. Bir Fransa, Almanya, Türkiye ve Katar ortak yapımı olan Mustang, Fransa'da yakaladığı gişe başarısının yanında dört César'la ödüllendirilmiş; Fransa'nın 2015 Oscar adayı olmuştur. Filme getirilen temel eleştiriler arasında gerçeklikten uzak tasvirler, konuya yüzeysel yaklaşım, oryantalizm ve genç bedenlerin teşhiri yer almaktadır. Filmlerde nelerin, nasıl temsil edildiği, yönetmenin bakış açısı ve yorumu, kullanılan klişeler ve ortaya çıkan söylem gibi konular yıllardır farklı biçimlerde tartışılmaktadır. Bu tartışmalara (bir sanat eseri olarak) filmin üretildiği ve temsilini kurmayı amaçladığı dönem, kültür ve toplumsal yapı da eklendiğinde denklemin bileşenleri artar. Mustang'de, ele alınan konu küreselleştirilmeye çalışılırken yerelleştirilmekte; bu da 'kırsaldaki genç kadınların' temsiline yabancı bir bakışla yapılmaktadır. Bu söylem analizi denemesinde, film özelinde hem sinemanın temsil kurma stratejilerinin 'nasıl temsillerle' 'etnikleştirme'ye yol açabileceği hem de 'kime ait (yerel/küresel) temsiller kurulduğu' sorularının yanıtı aranacaktır.

Recent developments in the Internet technology have offered various formations online, many of which can be brought together in the frame of Web 2.0. Among these, some applications have put the user on the foreground, placing him/her to a fairly active position. In that manner Eksi Sozluk (www.eksisozluk.com), one of the most popular web sites in Turkey, has attracted attention as an output of online collaboration. It’s described as ‘a collaborative hypertext dictionary based on the concept of web sites built upon user contribution ’ (Turkish Daily News Web site, 14th August 2006) enabling its users to express themselves in different ways. Although there are some similar (but different on a larger scale) worldwide web site formations, Eksi Sozluk is still unique with its format. This paper locates Eksi Sozluk among these other forms of online web applications via drawing the frame of its functions. Although it has emerged as a database with the catch-phrase ‘sacred source of knowled...

This article explores the ways in which policymakers, national institutions, and film funding bodies try to navigate the current challenges for Swedish cinema, and if/how distinctions such as "commercial value", "circulation potential" and "quality" remains important criteria for them. This is done by analyzing reports and interviewing people from both the industry and funding bodies.

Pier Paolo Pasolini şiirlerinde, makalelerinde, köşe yazılarında, filmlerinde kendinin ve toplumun tüm sorunlarını ifşa etti. Çökmüş burjuva ahlakı, ensest, sado-mazo, siyaset, homoseksüellik, Hıristiyanlık, Batı toplumu… Pasolini sanatın tüm dallarında her şeyi ifşa ederken kendi yaşamını aynı zamanda afişe ediyordu. O, sanat eserini bir yüceltim meselesi değil tam da aksi yönünde işleyen bir teşhir olarak görüyordu. Kendi içinde beslediği her türlü düşünce edebiyat, sinema sayesinde teşhir ediyordu. Ancak onun düşünceleri öylesine bedeninden dışarı doğru fırlamıştı ki ilgi çekti. Sadece sanatı değil özel hayatı da ciddi politik bir duruş sergiliyordu. O duruş ki kimse tarafından benimsenemedi. Ne kendi kurduğu Komünist Parti ne de 68 hareketi. Doğru şeyleri teşhir etmiş olacak ki 68 hareketinden sonra-68 hareketine rağmen-katledildi. Faşist dönemde geçen çocukluğu ve gençliği toplumsal ve siyasi anlamda tabii suretle baskı altında tutmuştu ancak onu daha çok etkileyen bir şey varsa o da ailesi idi. Savaş ve bombardıman altındaki Bologna'dan kaçışları, nereye gideceklerini bilmemeleri aralarındaki uçurumları iyice açmıştı. Babası Mussolini için Afrika'da savaşta iken kardeşi Guido, Fruli bölgesinin bağımsızlığı için savaşıyordu. Pasolini bu dönemde annesi ile birlikte yaşıyordu. İkisinin de birbirlerine olan bağımlılıkları giderek patolojik boyutlara ulaştı. Akabinde kardeşi Tito'ya bağlı partizanlar tarafından katledildi. Sadece İtalya değil Pasolini'de paramparça idi artık. Pasolini, öğretmenliğe; köşe yazarlığına olan tutkusu onun sinemaya başlamasını geçiktirdi. Retorik olan teorik olana… Kalemi ne kadar sivri ise sineması bir o kadar eleştireldi. En hınzır, en kışkırtıcı yazıları yazarken en saldırgan en ayrıksı filmleri çekti. Pasolini ozan olarak duyarlı, karakter olarak nevrotik, düşünce olarak Marksist, eşcinsel olarak tutkuluydu. Amacına ulaşmak için bir Makyavelist gibi her yolu denendi. En acımasız en aşırı olandan vazgeçmedi. 2 Pasolini kendine neo-realist demektense " mistik realist " demeye yeğler. Filmlerini araik bilinç ile yıkıcı modernizm arası bir yere oturtur.3

Her ne kadar kökleri 15.yy’a kadar götürülse de esas olarak 20. yüzyılın başlarında edebiyat alanında ortaya çıkan distopyalar 1920’lerin sonlarına doğru sinema sanatı içerisinde de kullanılmaya başlanmış ve bu kimi zaman tematik, kimi zaman konu düzeyinde, kimi zaman ise doğrudan edebi eserlerin birebir uyarlanmasıyla tezahür etmiştir. Genel olarak bilimkurgu türü içerisinde ele alınabilecek bu filmler kültürel, politik, tarihsel gelişmelere göre farklılık göstermiştir. Özellikle 2000 sonrası anaakım sinema içerisinde üretilen distopyalar “kıyamet sonrası” (post-apocalyptic) teması çerçevesinde ele alınan konuları işlemektedir. Ancak bu konular sinema tarihinde olduğu gibi “uzaydan gelen canlılar” ya da “çılgın bilim adamı” gibi temalardan oluşmaz. Aksine milyonlarca seyircinin izlediği ve yüksek gişeler elde eden bu filmler daha çok tüketim toplumu, insanlığın teknolojik ilerlemesi, ekolojik sistemin yok olması gibi 20.yy’ın başında aydınlanma aklına getirilen eleştirilerin odağındaki temaları işlemeye başlar. Araçsal akıl olarak adlandırılan ve eleştirilen bu ‘aydınlanma aklına’ en ayrıntılı incelemeyi ise Frankfurt Okulu yapmıştır. Edebiyat eserlerinde olduğu gibi sinema filmlerinde de (özellikle son 15 yılda) kıyamet sonrası dünyanın içinde bulunduğu durumun (distopyanın) sorumlusu olarak “araçsal akıl” ya da “bilim ve iktidar ilişkisi” yerine sürekli olarak insan ve insanın ‘özünde’ doyumsuz bir varlık olduğu vurgusu yer almaktadır. Diğer bir ifadeyle bu filmler -The Road (Yol, John Hillcoat, 2009), Cloud Atlas (Bulut Atlası, Andy Wachowski, Lana Wachowski, Tom Tykwer, 2012), Snowpiercer (Kar Küreyici, Joon-ho Bong, 2013)– insanın özünde bulunan (eğer bir özü varsa) ‘iyilik’, ‘kötülük’ gibi ahlak ve etik alanını ilgilendiren felsefi kavramlar üzerinden giderek sistem eleştirisini ‘ıskalar’.