Oda: Diferenzas entre revisións
m robot Añadido: uk:Ода |
|||
| (Non se amosan 44 revisións feitas por 23 usuarios.) | |||
| Liña 1: | Liña 1: | ||
A '''oda''' é un subxénero da [[lírica]] consistente nunha [[composición]] que se caracteriza porque o poeta, con linguaxe elevada, festiva e solemne, e cun ton exaltado e emocionado, desenvolve, e incluso dramatiza, sobre un tema. A miúdo dedícase a [[persoa]]s, [[cidade]]s e [[paisaxe]]s, para salienta-las súas excelencias; con frecuencia preséntase en forma de reflexión contemplativa en torno a situacións existenciais. |
|||
Procede da ''imitatio'' dos ''Carmina'' do latino [[Horacio]], e foi introducido en [[España]] pola "Ode ad Florem Gnidi" de [[Garcilaso de la Vega]]. Na [[Grecia]] clásica, [[Píndaro]] compuxo odas loando a atletas vencedores (odas epinicias), en series de estrofas iguais de dous en dous, e un peche (épodo: última estrofa da tríade grega) distinto. [[Alceo]], [[Safo]] e [[Anacreonte]] inclináronse por unha métrica de estrofas iguais, que foi a recollida por [[Horacio]], entre cuxos ''Carmina'' hai, porén, pegadas evidentes da influencia pindárica. O primeiro adaptador da oda clásica á poesía en lingua vulgar foi o italiano [[Bernardo Tasso]] (1493-1569). Ao lingo do século XVI cultivaron a oda autores españois como [[Francisco de la Torre]], [[frei Luis de León]] ou [[Fernando de Herrera]]. |
|||
O vehículo máis frecuente na construción da oda é a [[lira (poesía)|lira]], aínda que se utilizan tamén outras combinacións de hendecasílabos e heptasílabos, ou de hendecasílabos e pentasílabos ([[estanza]]s, [[silva (poesía)|silvas]], [[estrofa alirada|estrofas aliradas]], [[estrofa sáfica|estrofas sáficas]]...), que sempre pretenden reproducir as estrofas de [[Horacio]]. |
|||
[[category:literatura]] |
|||
{{Literatura en progreso}} |
|||
{{ |
{{Control de autoridades}} |
||
[[Categoría:Literatura]] |
|||
[[bpy:ওদে]] |
|||
[[ |
[[Categoría:Poesía]] |
||
[[da:Ode]] |
|||
[[de:Ode]] |
|||
[[en:Ode]] |
|||
[[eo:Odo]] |
|||
[[fi:Oodi]] |
|||
[[fr:Ode]] |
|||
[[he:אודה]] |
|||
[[hu:Óda]] |
|||
[[ia:Ode]] |
|||
[[it:Ode]] |
|||
[[ka:ოდა]] |
|||
[[nl:Ode (dichtkunst)]] |
|||
[[pl:Oda (literatura)]] |
|||
[[pt:Ode]] |
|||
[[ro:Odă]] |
|||
[[ru:Ода]] |
|||
[[sl:Oda]] |
|||
[[sv:Ode]] |
|||
[[uk:Ода]] |
|||
Revisión actual feita o 17 de xullo de 2018 ás 20:38
A oda é un subxénero da lírica consistente nunha composición que se caracteriza porque o poeta, con linguaxe elevada, festiva e solemne, e cun ton exaltado e emocionado, desenvolve, e incluso dramatiza, sobre un tema. A miúdo dedícase a persoas, cidades e paisaxes, para salienta-las súas excelencias; con frecuencia preséntase en forma de reflexión contemplativa en torno a situacións existenciais.
Procede da imitatio dos Carmina do latino Horacio, e foi introducido en España pola "Ode ad Florem Gnidi" de Garcilaso de la Vega. Na Grecia clásica, Píndaro compuxo odas loando a atletas vencedores (odas epinicias), en series de estrofas iguais de dous en dous, e un peche (épodo: última estrofa da tríade grega) distinto. Alceo, Safo e Anacreonte inclináronse por unha métrica de estrofas iguais, que foi a recollida por Horacio, entre cuxos Carmina hai, porén, pegadas evidentes da influencia pindárica. O primeiro adaptador da oda clásica á poesía en lingua vulgar foi o italiano Bernardo Tasso (1493-1569). Ao lingo do século XVI cultivaron a oda autores españois como Francisco de la Torre, frei Luis de León ou Fernando de Herrera.
O vehículo máis frecuente na construción da oda é a lira, aínda que se utilizan tamén outras combinacións de hendecasílabos e heptasílabos, ou de hendecasílabos e pentasílabos (estanzas, silvas, estrofas aliradas, estrofas sáficas...), que sempre pretenden reproducir as estrofas de Horacio.
|
Este artigo sobre literatura é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |
