Oda: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva

← Edición máis vella Edición máis nova →

Contido eliminado Contido engadido

En liña

Revisión como estaba o 25 de abril de 2016 ás 11:25

A oda é un subxénero da lírica consistente nunha composición que se caracteriza porque o poeta, con linguaxe elevada, festiva e solemne, e cun ton exaltado e emocionado, desenvolve, e incluso dramatiza, sobre un tema. A miúdo dedícase a persoas, cidades e paisaxes, para salienta-las súas excelencias; con frecuencia preséntase en forma de reflexión contemplativa en torno a situacións existenciais.

Procede da imitatio dos Carmina do latino Horacio, e foi introducido en España pola "Ode ad Florem Gnidi" de Garcilaso de la Vega. Na Grecia clásica, Píndaro compuxo odas loando a atletas vencedores (odas epinicias), en series de estrofas iguais de dous en dous, e un peche (épodo: última estrofa da tríada grega) distinto. Alceo, Safo e Anacreonte inclináronse por unha métrica de estrofas iguais, que foi a recollida por Horacio, entre cuxos Carmina hai, porén, pegadas evidentes da influencia pindárica. O primeiro adaptador da oda clásica á poesía en lingua vulgar foi o italiano Bernardo Tasso (1493-1569). Ao lingo do século XVI cultivaron a oda autores españois como Francisco de la Torre, frei Luis de León ou Fernando de Herrera.

O vehículo máis frecuente na construción da oda é a lira, aínda que se utilizan tamén outras combinacións de hendecasílabos e heptasílabos, ou de hendecasílabos e pentasílabos (estanzas, silvas, estrofas aliradas, estrofas sáficas...), que sempre pretenden reproducir as estrofas de Horacio.

Este artigo sobre literatura é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.

@@ Liña 1: / Liña 1: @@
 A '''oda''' é un subxénero da [[lírica]] consistente nunha [[composición]] que se caracteriza porque o poeta, con linguaxe elevada, festiva e solemne, e cun ton exaltado e emocionado, desenvolve, e incluso dramatiza, sobre un tema. A miúdo dedícase a [[persoa]]s, [[cidade]]s e [[paisaxe]]s, para salienta-las súas excelencias; con frecuencia preséntase en forma de reflexión contemplativa en torno a situacións existenciais.
-Procede da ''imitatio'' dos ''Carmina'' do latino [[Horacio]], e foi introducido en [[España]] pola "Ode ad Florem Gnidi" de [[Garcilaso de la Vega]]. Na [[Grecia]] clásica, [[Píndaro]] compuxo odas en alabanza a atletas vencedores (odas epinicias), en series de estrofas iguais de dous en dous, e un peche (épodo: última estrofa da tríada grega) distinto. [[Alceo]], [[Safo]] e [[Anacreonte]] inclináronse por unha métrica de estrofas iguais, que foi a recollida por [[Horacio]], entre cuxos ''Carmina'' hai, porén, pegadas evidentes da influencia pindárica. O primeiro adaptador da oda clásica á poesía en lingua vulgar foi o italiano [[Bernardo Tasso]] (1493-1569). Ao lingo do século XVI cultivaron a oda autores españois como [[Francisco de la Torre]], [[frei Luis de León]] ou [[Fernando de Herrera]].
+Procede da ''imitatio'' dos ''Carmina'' do latino [[Horacio]], e foi introducido en [[España]] pola "Ode ad Florem Gnidi" de [[Garcilaso de la Vega]]. Na [[Grecia]] clásica, [[Píndaro]] compuxo odas loando a atletas vencedores (odas epinicias), en series de estrofas iguais de dous en dous, e un peche (épodo: última estrofa da tríada grega) distinto. [[Alceo]], [[Safo]] e [[Anacreonte]] inclináronse por unha métrica de estrofas iguais, que foi a recollida por [[Horacio]], entre cuxos ''Carmina'' hai, porén, pegadas evidentes da influencia pindárica. O primeiro adaptador da oda clásica á poesía en lingua vulgar foi o italiano [[Bernardo Tasso]] (1493-1569). Ao lingo do século XVI cultivaron a oda autores españois como [[Francisco de la Torre]], [[frei Luis de León]] ou [[Fernando de Herrera]].
-O vehículo máis frecuente na construción da oda é a [[lira (poesía)|lira]], aínda que se utilizan tamén outras combinacións de hendecasílabos e heptasílabos, ou de hendecasílabos e pentasílabos ([[estancia]]s, [[silva (poesía)|silvas]], [[estrofa alirada|estrofas aliradas]], [[estrofa sáfica|estrofas sáficas]]...), que sempre pretenden reproducir as estrofas de [[Horacio]].
+O vehículo máis frecuente na construción da oda é a [[lira (poesía)|lira]], aínda que se utilizan tamén outras combinacións de hendecasílabos e heptasílabos, ou de hendecasílabos e pentasílabos ([[estanza]]s, [[silva (poesía)|silvas]], [[estrofa alirada|estrofas aliradas]], [[estrofa sáfica|estrofas sáficas]]...), que sempre pretenden reproducir as estrofas de [[Horacio]].
 [[Categoría:Literatura]]