Nine Inch Nails

Nine Inch Nails
Concerto de NIN en 2005
Orixe	Cleveland, Ohio, Estados Unidos
Período	1988 - presente
Xénero(s)	rock industrial, rock alternativo, metal industrial, rock electrónico
Selo(s) discográfico(s)	The Null Corporation, Interscope, Nothing Records, TVT, Island, Rykodisc
Membros	Trent Reznor Alessandro Cortini Robin Finck Ilan Rubin Adrian Belew Josh Eustis
Artistas relacionados	Exotic Birds, Filter, How to Destroy Angels, Marilyn Manson, Gary Numan, A Perfect Circle, Pigface, Tapeworm
Na rede
www.nin.com

Nine Inch Nails (abreviado como NIN e escrito como NIИ) é unha banda de rock industrial estadounidense formada en Cleveland, Ohio en 1988 por Trent Reznor, que é o único membro permanente do grupo, e que fai as funcións de produtor, vocalista, compositor e instrumentista. A música de NIN abarca unha ampla gama de xéneros, conservando ao mesmo tempo un característico son utilizando instrumentos e procesadores electrónicos. Despois de gravar cada novo álbum, Reznor monta unha banda de directo para actuar con ela. No escenario, NIN adoita empregar espectaculares elementos visuais para acompañar a actuación, que frecuentemente remata cos músicos escachizando os seus instrumentos.

O público do underground recibiu calorosamente a música de Nine Inch Nails nos seus primeiros anos. Na década dos 90 a banda realizou varios influentes traballos que acadaron un certo grao de popularidade no público máis xeral, e moitos temas da banda convertéronse nun éxito nas radios. Dous dos seus discos recibiron premios Grammy, chegando a vender uns 20 millóns de discos en todo o mundo, 10'5 deles só nos Estados Unidos. No ano 1997 Reznor apareceu na lista das persoas máis influentes do ano da revista Time, e a revista Spin describiuno como "o artista máis vital na música". No 2004, a Rolling Stone colocou a Nine Inch Nails no número 94 da súa lista de 100 mellores artistas de todos os tempos. A pesar destes feitos, a banda tivo varios enfrontamentos coa parte corporativa da industria discográfica. No ano 2007 estes conflitos remataron co anuncio de Reznor de que Nine Inch Nails rompería co seu selo, Interscope Records, e editaría os seus futuros lanzamentos independentemente.

Dende 1989, Nine Inch Nails leva editados oito álbums de estudio. Os dous máis recentes, Ghosts I–IV e The Slip, ambos os dous aparecidos no 2008, foron editados baixo licenzas Creative Commons. Os dous foron lanzados dixitalmente, aparecendo as súas edicións físicas posteriormente. A edición dixital de The Slip estivo dispoñible de xeito totalmente gratuíto. NIN estivo nomeada doce veces aos Grammy e gañouno dúas veces, para os temas "Wish" e "Happiness in Slavery", nos anos 1992 e 1995 respectivamente.

Historia

Formación

En 1987, Trent Reznor tocaba os teclados nunha banda de Cleveland chamada The Exotic Birds, xestionada por John Malm, Jr. Reznor e Malm fixéronse amigos, e cando Reznor deixou a banda para traballar na música el só, Malm informalmente converteuse no seu manager. Nese tempo Reznor traballaba coma auxiliar de técnico e conserxe nos Right Track Studios, e pediulle permiso ao dono dos mesmos, Bart Koster, para gravar algunhas demos do seu material nas horas no que o estudio non se usaba e Koster accedeu. Mentres montaba eses temas, as primeiras gravacións de Nine Inch Nails, Reznor foi incapaz de atopar unha banda que articulase ese material como el desexaba. Porén, inspirado por Prince, Reznor tocou todos os instrumentos agás as baterías. Na maioría das gravación da banda segue usando ese método, aínda que en ocasións teñen gravado outros músicos con el. En 1988, despois de realizar o seu primeiro concerto como entrante de Skinny Puppy, as ambicións de Reznor para Nine Inch Nails pasaban por editar un sinxelo de 12 polgadas nun pequeno selo europeo. Varios selos responderon interesados pola demo, e Reznor asinou con TVT Records. Seleccionáronse dez temas que foron editados, despois de seren revisados, como o primeiro álbum da banda en 1989, Pretty Hate Machine.

O logo de NIN deseñado por Trent Reznor e Gary Talpas.

Reznor dixo en 1994 que elixira o nome de "Nine Inch Nails" porque era "doado de abreviar", en vez de por "un significado literal". Outras explicacións circularon, alegando que Reznor o elixiu para referenciar a crucifixión de Xesús con cravos de nove polgadas, ou as garras de nove polgadas de Freddy Krueger. O logo de Nine Inch Nails, que consiste nas letras "NIИ" dentro dun bordo, foi deseñado por Reznor e Gary Talpas. O logo apareceu xa na estrea da banda, o sinxelo "Down in It", e inspirouse na tipografía do deseñador gráfico Tibor Kalman do álbum de Talking Heads Remain in Light. Talpas, nativo de Cleveland, continuou deseñando para NIN ata 1997, facendo as portadas para os álbums Pretty Hate Machine, Broken, The Downward Spiral, Further Down the Spiral e Closure, ademais dalgún sinxelo.

Pretty Hate Machine

Escrito, arranxado e interpretado por Trent Reznor, o primeiro álbum de Nine Inch Nails, Pretty Hate Machine, apareceu o 20 de outubro de 1989 a través do selo TVT Records. O traballo marcou a primeira colaboración de Reznor con Adrian Sherwood (que produciu o sinxelo principal, "Down in It", en Londres sen coñecelo persoalmente) e con Mark "Flood" Ellis. A produción de Flood aparece na maioría das principais edicións de Nine Inch Nails ata o ano 1994, e Sherwood fixo remesturas para a banda ata os anos 2000. Reznor e os seus co-produtores expandiron as demos do Right Track Studio engadindo os sinxelos "Head Like a Hole" e "Sin". Após pasarse 115 semanas na lista Billboard 200, Pretty Hate Machine converteríase nun dos primeiros discos independentes en conseguir a certificación de platino. A MTV emitiu os vídeos de "Down in It" e "Head Like a Hole", pero un explícito vídeo de "Sin" só sería editado en 1997 no VHS Closure.

En 1990, NIN comezou a Pretty Hate Machine Tour Series, na cal xirou por Norteamérica e foi entrante de artistas como Peter Murphy e The Jesus and Mary Chain. Nine Inch Nails embarcouse posteriormente nunha xira mundial pasando tamén pola primeira edición do Lollapalooza en 1991. Despois dunha pobre recepción en Europa como entrante de Guns N' Roses, NIN volveu aos Estados Unidos no medio de presións por parte de TVT para producir a continuación de Pretty Hate Machine. En resposta, Reznor comezou a gravar en segredo baixo varios pseudónimos para evitar as interferencias da compañía.

Broken

En 1992 Nine Inch Nails editou Broken, un EP con seis cancións e dous temas extra. No libreto Reznor acreditou a banda de directo de 1991 como unha influencia no son do EP. Reznor caracterizou Broken como un "estoupido de distorsión" baseado en guitarra e "moito máis duro que Pretty Hate Machine". As cancións de Broken déronlle a NIN os seus dous premios Grammy: unha representación do primeiro sinxelo do EP "Happiness in Slavery" de Woodstock '94, e o segundo sinxelo "Wish". Reznor posteriormente bromeou dicindo que o seu epitafio debería ser: "REZNOR: Morreu. Dixo 'fist fuck', gañou un Grammy".

Peter Christopherson das bandas Coil e Throbbing Gristle dirixiu o vídeo do tema "Wish", pero a canción do EP cun vídeo máis infame foi "Happiness in Slavery". O vídeo foi prohibido en case todos lados debido ás súas imaxes onde aparecía o artista Bob Flanagan nu deitándose nunha máquina que lle dá pracer, o tortura e finalmente o mata. Un terceiro vídeo para "Pinion", que parcialmente foi incorporado para a apertura do programa da MTV Alternative Nation, amosaba un váter que lanzaba auga á boca dunha persoa vestida de bondage. Reznor e Christopherson reuniron estes tres vídeos xunto con filmacións para "Help Me I Am In Hell" e "Gave Up" nun vídeo de máis duración tamén chamado Broken. Este xira ao redor do asasinato dun mozo que é raptado e torturado mentres é obrigado a ver os vídeos. Nunca foi editado, aínda que apareceu de xeito encuberto nos círculos de venda ilegal.

Ademais gravouse un vídeo para "Gave Up" con Richard Patrick e Marilyn Manson filmado no 10050 de Cielo Drive (a casa onde foi asasinada Sharon Tate e renomeada coma "Le Pig studios" por Reznor). Tamén se filmou un directo de "Wish", e ambos vídeos aparecen no recompilatorio Closure de 1997. A Broken seguiuno o EP de remesturas Fixed a finais do ano 1992. No canto de facer unha xira de promoción do novo material, Reznor comezou a vivir e a gravar a tempo completo en "Le Pig", traballando no seu seguinte disco libre de restricións por parte do selo discográfico.

The Downward Spiral

O segundo álbum de Nine Inch Nails, The Downward Spiral, foi lanzado o 8 de marzo de 1994 acadou o número 2 na lista Billboard 200, onde pasou 115 semanas, sendo o disco da banda máis vendido nos Estados Unidos. Influenciado polos disco de finais dos 70 Low de David Bowie e The Wall de Pink Floyd, The Downward Spiral contén un amplo abano de texturas e atmosferas para ilustraren o progreso mental do personaxe central. Flood foi novamente co-produtor en varios temas do álbum, sendo esta a súa derradeira colaboración con Nine Inch Nails. Alan Moulder, colaborador habitual de Flood, mesturou a meirande parte de The Downward Spiral, e após isto colaborou habitualmente nas futuras producións da banda. O álbum foi gravado en Le Pig Studios.

Do traballo saíron dous sinxelos, "March of the Pigs" e "Closer", que xunto a "Hurt" e "Piggy" foron difundidos polas radios aínda que destes dous últimos non houbo unha edición en sinxelo. O vídeo de "Closer" foi dirixido por Mark Romanek e apareceu frecuentemente na MTV, aínda que a canle editou bastante a versión orixinal argumentando que era demasiado gráfica. Unha versión para a radio que corta determinadas partes da letra do tema tamén puido ser escoitada na radio con asiduidade. O vídeo Closure amosa partes da xira de NIN Self Destruct, e inclúe as interpretacións en directo de "Eraser", "Hurt" e un clip de "March of the Pigs" feito para a MTV.

Trent Reznor nun concerto da xira Self-Destruct

As críticas sobre The Downward Spiral polo xeral foron favorables: acadando o álbum no ano 2005 o posto 25 na lista da revista Spin dos "100 mellores álbums, 1985–2005", e no 2003 o posto 200 da lista da Rolling Stone doa "500 mellores álbums de todos os tempos". Despois da súa edición, Reznor produciu un álbum de remesturas titulado Further Down the Spiral, a única edición de NIN que non saíu cun gran selo en acadar o disco de ouro nos Estados Unidos. Conta coa colaboración do músico electrónico Aphex Twin, do produtor Rick Rubin e do guitarrista de Jane's Addiction Dave Navarro entre outros.

A xira Self-Destruct para promocionar o álbum acadou o seu punto máis alto coa actuación no festival Woodstock '94 que foi emitida na televisión por pago e vista nuns 24 millóns de fogares. A partir dese intre Nine Inch Nails acadou un considerable éxito no mainstream, mellorando as producións e incorporando elementos visuais aos seus concertos. Nese tempo, o perfeccionismo de Reznor no estudio, as súas adicións, e un bloqueo creativo prolongaron a produción do seu seguinte traballo.

En 1997 Reznor produciu a música para a película de David Lynch Lost Highway. Do álbum tirouse o sinxelo "The Perfect Drug", sendo o vídeo do tema dirixido novamente por Mark Romanek. No ano 2004 lanzouse unha edición deluxe de The Downward Spiral.

The Fragile

Pasaron cinco anos entre a aparición de The Downward Spiral e o seguinte álbum de estudio de Nine Inche Nails, The Fragile, editado como álbum dobre en setembro de 1999. Debido ao éxiro dos seus anteriores traballos, os medios de comunicación comezaron a falar de The Fragile un ano antes da súa edición. Cando o álbum foi finalmente lanzado estreouse no número 1 da lista Billboard 200, vendendo 228.000 copias a súa primeira semana e recibindo moi boas críticas. Porén The Fragile sairía dos 10 primeiros postos da lista só unha semana despois da súa edición, polo que Reznor tivo que pagar a seguinte xira por Norteamérica cos seus propios cartos.

Segundo Reznor, The Fragile foi concibido facendo "da composición, arranxos, produción e deseño de son [...] unha mesma cousa. Unha canción podería comezar cun loop de batería ou un concepto visual e finalmente o tema xorde diso e xa está". O produtor canadense Bob Ezrin foi consultado para a listaxe de cancións do álbum; o libreto do mesmo di que "proporcionou fluidez" ao disco.

Logo da edición do álbum o tema "Starfuckers, Inc." provocou especulacións nos medios de sobre quen falaba a satírica letra composta por Reznor. A crítica de Cinesexuality Patricia MacCormack interpreta a canción como un "ataque mordaz á escena musical alternativa", particularmente ao antigo amigo e protexido de Reznor Marilyn Manson. Os dous artistas deixaron de lado as súas diferenzas cando Manson apareceu no vídeo musical do tema, retitulado "Starsuckers, Inc." e actuou con NIN no Madison Square Garden no ano 2000. Nine Inch Nails editou tres sinxelos comerciais do álbum en distintos sitios: "The Day the World Went Away" en Norteamérica; "We're in This Together" na Unión Europea e o Xapón; e "Into the Void" en Australia.

Reznor continuou The Fragile con outro álbum de remesturas, Things Falling Apart, lanzado despois da xira do 2000 Fragility, na cal se gravou material que foi editado en CD, DVD e VHS no 2002 co nome And All that Could Have Been. Unha edición deluxe do CD en directo acompañado dun disco adicional chamado Still.

With Teeth

Pasaron seis anos ata que apareceu o cuarto álbum de Nine Inch Nails, With Teeth foi editado no ano 2005, aínda que se filtrou antes do seu lanzamento oficial. O álbum foi composto e gravado após a loita de Reznor contra o alcoholismo e o abuso de drogas. Ao igual que The Fragile, With Teeth se estreou na cima da lista Billboard 200. O deseño do álbum suprime o típico libreto; no seu lugar só aparece unha lista dos temas, os co-produtores e un enderezo web dun PDF coas letras e todos os créditos do disco. O álbum púxose en streaming no MySpace oficial da banda antes da súa data de edición. As críticas de With Teeth foron en xeral boas.

Un vídeo promocional da canción "The Hand That Feeds" estreouse na páxina da banda en marzo do 2005, en vez de nas canles musicais tradicionais. Reznor tamén editou os arquivos fonte do tema en formato GarageBand, permitindo aos fans remesturaren a canción. De xeito semellante Reznor publicou arquivos do segundo sinxelo do álbum, "Only", en distintos formatos, incluíndo Pro Tools e ACID Pro. David Fincher dirixiu o vídeo de "Only" usando principalmente imaxes xeradas por ordenador. O terceiro sinxelo, "Every Day Is Exactly the Same", foi editado en abril do 2006, aínda que o vídeo planeado para el foi rexeitado na posprodución do mesmo. A canción acadou a cima das listas da Billboard de cancións alternativas.

Nine Inch Nails comezou unha xira por Norteamérica no outono do ano 2005, con entrantes como Queens of the Stone Age, Autolux e Death from Above 1979. Outro entrante da xira, o artista de hip hop Saul Williams, actuou coa banda no festival Voodoo Music Experience en Nova Orleáns, antiga residencia de Reznor, onde actuaron de cabeza de cartel. Para rematar a época de With Teeth, NIN completou a xira norteamericana tocando en anfiteatros en verán do 2006, xunto a Bauhaus, TV on the Radio e Peaches. A finais dese ano, a páxina oficial da banda anunciou que un documental sobre a xira, titulado Beside You in Time, sería editado en tres formatos: DVD, HD DVD e Blu-ray Disc.

Year Zero

Flier do xogo de realidade alternativa Year Zero.

O quinto álbum de estudio de Nine Inch Nails, Year Zero, foi editado só dous anos despois de With Teeth, un cambio con respecto aos anteriores. Con letras escritas dende a perspectiva de múltiples personaxes, Reznor describe a Year Zero como un álbum conceptual que critica as políticas da época dos Estados Unidos e o impacto que terían no mundo nos seguintes 15 anos. As críticas do álbum foron en xeral positivas.

Un xogo de realidade alternativa xurdiu paralelamente ao concepto de Year Zero, ampliando a historia que conta o álbum. Pistas ocultas no merchandise das xiras levou inicialmente aos seareiros a descubriren unha rede de páxinas web ficticias, web do xogo que describían "unha imaxe orweliana dos Estados Unidos cara ao ano 2022". Antes da edición do disco, algunhas cancións inéditas atopáronse en memorias USB ocultas en concertos da banda en Lisboa e Barcelona, como parte do xogo de realidade alternativa. A participación dos seareiros no xogo chamou a atención de medios como USA Today e Billboard, que citaron a páxina de fans The NIN Hotline, ao foro Echoing the Sound, ao club de fans The Spiral e a NinWiki como fontes de novos descubrimentos.

O primeiro sinxelo da banda, "Survivalism", e outros temas de Year Zero foron editados como ficheiros de son multipistas para que os fans os remesturasen. Un álbum de remesturas titulado Year Zero Remixed foi posteriormente lanzado, contendo remesturas de Year Zero feitas por outros artistas. O álbum de remesturas sería o derradeiro da banda cunha gran discográfica, xa que significou a fin do seu contrato con Interscope Records e NIN non o renovou. Este álbum acompañouse por unha páxina interactiva con descargas de audios e coa posibilidade de enviar as remesturas feitas polos usuarios.

Ghosts I–IV e The Slip

En febreiro do 2008 Reznor actualizou a web de Nine Inch Nails cunha mensaxe titulada "2 weeks" (2 semanas). O 2 de marzo Ghosts I–IV, un álbum instrumental de 36 temas, estaba dispoñible a través da páxina oficial da banda. Ghosts I–IV apareceu nun bo número de formatos e formas, dende a libre descarga do primeiro volume, ata a edición limitada Ultra-Deluxe de 300 dólares. A totalidade das 2.500 copias desta edición Ultra-Deluxe esgotáronse en tres días. O álbum foi composto de xeito imporovisado nun período de 10 semanas e entre os seus colaboradores inclúense Atticus Ross, Alan Moulder, Alessandro Cortini, Adrian Belew e Brian Viglione. Ghosts I–IV lanzouse baixo unha licenza Creative Commons.

Semellante ao anuncio que precedeu á edición de Ghosts I–IV, unha mensaxe na páxina da banda en abril do 2008 rezaba "2 weeks!". O 5 de maio Nine Inch Nails editou The Slip a través da súa páxina sen ningunha campaña de promoción previa. O álbum estivo dispoñible coma descarga gratuíta, protexida coa mesma licenza Creative Commons que Ghosts I–IV, e as súas descargas superaron os 1,4 millóns. The Slip foi posteriormente lanzado en CD como unha edición limitada de 250.000 copias.

Após a edición de Ghosts I–IV e The Slip anunciouse unha xira de 25 datas chamada Lights in the Sky en cidades norteamericanas, e posteriormente foi ampliada para incluír máis datas en Norteamérica e Suramérica. Cortini e Freese volveron formar parte da banda en directo, Robin Finck uniuse novamente a eles e Justin Meldal-Johnsen foi contratado como baixista. A finais do 2008 Freese e Coritini deixaron o grupo, e coa incorporación de Ilan Rubin na batería a banda converteuse nun cuarteto. En xaneiro do 2009 Reznor subiu material non editado de tres concertos que podía ser descargado vía BitTorrent.

Fin da xira

En febreiro do 2009 Reznor falou na páxina da banda sobre o futuro de Nine Inch Nails, dicindo que "estiven pensando durante algún tempo que é momento de facer desaparecer a NIN durante unha tempada". Reznor dixo que o proxecto de Nine Inch Nails remataría como banda en directo despois da xira Wave Goodbye, que comezou en febreiro en Australia, pasou en maio e xuño por Norteamérica, e continuou por Europa nos meses de verán para rematar o 10 de setembro nos Ánxeles no que sería o derradeiro concerto de Nine Inch Nails. No mes seguinte a banda comezou a vender parte do equipo de xira a través de Ebay.

Trent Reznor indicou na páxina da banda que continuaría traballando como Nine Inch Nails e con outros proxectos despois da xira, e que pensara editar material novo co nome Nine Inch Nails no ano 2010. Unha actualización no Twitter oficial do grupo aludiu a unha reedición de The Fragile prevista para ese ano. O 9 de febreiro Trent Reznor comezou a subir fotos do estudio de gravación á páxina principal de nin.com, acompañadas dun "?".

No ano 2009 revelárase que Reznor estaba a traballar nun proxecto, xunto coa súa muller Mariqueen Maandig e o músico e compositor Atticus Ross, chamado How to Destroy Angels. A súa primeira edición, un EP de seis temas autotitulado, estivo dispoñible como descarga de balde o 1 de xuño do 2010.

Novamente con Atticus Ross, Reznor co-escribiu a música para a película de David Fincher The Social Network. Unha mostra de cinco temas apareceu como descarga dixital o 17 de setembro do 2010, e o álbum enteiro editouse dixitalmente o 28 de setembro. No mes de outubro lanzáronse varios formatos físicos do disco. O 16 de xaneiro de 2011 Reznor e Ross gañaron o Globo de Ouro á mellor banda sonora, e o 27 de febreiro recibiron o Oscar na mesma categoría pola súa música para The Social Network.

Despois da estrea da película editouse o 22 de novembro unha versión remasterizada do seu primeiro álbum, Pretty Hate Machine.

Volta ás actuacións

En febreiro do ano 2013 Trent Reznor anuniou que a banda volvería ás estradas realizando unha gran xira a partir do verán dese ano, e que probablemente se estendería ata o ano 2014. Tamén revelou os membros que formarían a banda para eses concertos. Ao propio Reznor se lle unirán Eric Avery de Jane's Addiction, Adrian Belew e King Crimson e Josh Eustis de Telefon Tel Aviv, ademais dos anteriores membros da banda en directo Alessandro Cortini e Ilan Rubin.

O 15 de maio do 2013 Eric Avery anunciou que abandonaba a banda tras uns poucos concertos. No seu comunicado recoñecía que se sentía superado pola situación. Dous días despois, o 17 de maio, Trent Reznor facía público a través do Facebook da banda a inclusión na formación do guitarrista Robin Finck, colaborador habitual de Nine Inch Nails.

O 3 de setembro de 2013 Nine Inch Nails publicou o seu oitavo álbum de estudio, Hesitation Marks, que incorporaba ritmos que lembran aos seus primeiros traballos, pero máis extenso e cun caráctar máis teatral.

Actuacións ao vivo

Reznor é o único membro oficial de Nine Inch Nails. Porén, normalmente se rodea dun grupo de músicos para interpretar as cancións en directo. Esta banda, tamén coñecida como Nine Inch Nails, arranxa os temas de estudio do grupo para crear un son distinto ao dos discos de Reznor. Os membros do grupo ocasionalmente foron convidados a participar no proceso de gravación, pero o control creativo sempre o tivo Reznor.

O proxecto Tapeworm foi creado en 1995 como un proxecto paralelo de Nine Inch Nails entre Reznor e varios membros da banda ao vivo como un ambiente creativo máis "democrático". A banda inicialmente incluíu a Danny Lohner e a Charlie Clouser, pero expandiuse para que ingresasen os colaboradores de Nine Inch Nails Josh Freese, Atticus Ross e Alan Moulder. Porén, despois de 9 anos de sesións de estudio, ningún material foi oficialmente editado, e confirmouse que xa non estaba activo en 2005.

A formación da banda ao vivo tende a cambiar drasticamente entre as grandes xiras do grupo: ademais de Reznor encargándose das voces, teclados e guitarra, ningún membro permaneceu dende a súa orixe. Reznor citou o longo período de xestación entre os álbums de estudio como parte das razóns para eses frecuentes cambios de persoal, ademais do seu desexo de refrecar a interpretación da súa música. En 2009, a derradeira encarnación da banda ao vivo contou con Reznor, Robin Finck (á parte de Reznor, Finck tocou na meirande parte das xiras), Justin Meldal-Johnsen e Ilan Rubin.

Discografía

Álbums de estudio

Álbum	Ano	Selo	Observacións
Pretty Hate Machine	1989	TVT Records
Broken	1992	TVT/Nothing	EP
The Downward Spiral	1994	Nothing Records
The Fragile	1999	Nothing Records
With Teeth	2005	Interscope Records
Year Zero	2007	Interscope Records
Ghosts I–IV	2008	The Null Corporation
The Slip	2008	The Null Corporation
Hesitation Marks	2013	Columbia Records
Not the Actual Events	2016	The Null Corporation	EP
Add Violence	2017	The Null Corporation	EP
Bad Witch	2018	The Null Corporation
Ghosts V: Together	2020	The Null Corporation
Ghosts VI: Locusts	2020	The Null Corporation

Álbums de remesturas

Álbum	Ano	Selo
Further Down the Spiral	1995	Nothing Records
Things Falling Apart	1995	Nothing Records
Year Zero Remixed	2007	Interscope

Álbums en directo

• Closure - 1997 (Nothing Records)
• And All That Could Have Been - 2002 (Nothing Records)
• Beside You in Time - 2007 (Interscope Records)

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Nin.com páxina oficial (en inglés)