Przykłady różnych wariantów liter etruskich. Inskrypcje archaiczne (VII–V w. p.n.e.)
Alfabet etruski – fonetyczny system pisma wywodzący się z zachodniej odmiany alfabetu greckiego, używany w starożytności do zapisywania języka etruskiego. Zawiera również greckie znaki, niestosowane do słów rdzennie etruskich, na podobnej zasadzie jak litery x czy v w języku polskim. Etruskowie byli prawdopodobnie prekursorami pisma na Półwyspie Apenińskim[1]. Najstarsze znane inskrypcje pochodzą z VI w. p.n.e.[2] Pismo było używane powszechnie do połowy I w. n.e. oraz do ok. V w. n.e. przez kapłanów i uczonych[2]. Etruskie pismo zazwyczaj pisano od prawej do lewej, ale w okresie archaicznym pisano również w liniach poziomych, na zmianę od lewej do prawej i od prawej do lewej (tzw. bustrofedon)[2] – dosłownie „jak orzący wół”[3]. System ten stosowany był wcześniej przez Greków, na początkowym etapie rozwoju ich pisma. Większość innych alfabetów staroitalskich, łącznie z łacińskim, stanowi modyfikację alfabetu etruskiego[4][5].
