Kjell Isaksson
 Kjell Isaksson (1972) | ||||||||||||||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Kjell Gunnar Isaksson | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
28 lutego 1948 | |||||||||||||||||||||
| Wzrost |
174 cm | |||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
Kjell Gunnar Isaksson (ur. 28 lutego 1948 w Härnösand[1]) – szwedzki lekkoatleta, skoczek o tyczce, medalista mistrzostw Europy i były rekordzista świata.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pierwszą dużą imprezą międzynarodową Isakssona były Europejskie Igrzyska Halowe w 1968 w Madrycie, na których zajął 6. miejsce[2]. Wystąpił na igrzyskach olimpijskich w 1968 w Meksyku, gdzie w finale zajął 10. miejsce[1]. Ponownie był szósty na Europejskich Igrzyskach Halowych w 1969 w Belgradzie[3].
Wywalczył srebrny medal na Mistrzostwach Europy w 1969 w Atenach, przegrywając jedynie z Wolfgangiem Nordwigiem z NRD[4].
8 marca 1970 w Göteborgu Isaksson ustanowił halowy rekord świata wynikiem 5,34 m[5]. Zdobył srebrny medal podczas Halowych Mistrzostw Europy w 1970 w Wiedniu, za François Tracanellim[6].
12 lutego 1971 w Inglewood odzyskał utracony w międzyczasie halowy rekord świata w skoku o tyczce, osiągając wysokość 5,38 m[5], ale podczas Halowych Mistrzostw Europy w 1971 w Sofii stracił go na rzecz Wolfganga Nordwiga, który skoczył 5,40 m. Isaksson zdobył srebrny medal z rezultatem 5,35 m[7]. Jednak już 19 marca tego roku Isaksson w Cleveland skoczył 5,41 m, stając się po raz kolejny halowym rekordzistą świata[5].
Na Mistrzostwach Europy w 1971 w Helsinkach Isaksson zdobył srebrny medal, ponownie przegrywając z Nordwigiem[8].
W 1972 Isaksson najpierw poprawił własny halowy rekord świata, skacząc 5,45 m 15 lutego w Nowym Jorku, a następnie trzykrotnie ustanawiał rekord świata na otwartym stadionie, osiągając kolejno 5,51 m (9 kwietnia w Austin), 5,54 m (15 kwietnia w Los Angeles) i 5,55 m (12 czerwca w Helsingborgu). 2 lipca tego roku stracił rekord na rzecz Boba Seagrena, który w Eugene skoczył 5,63 m[9]. Na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium Isaksson, podobnie jak tyczkarze amerykańscy, nie mógł używać tyczek nowego typu, do których był przyzwyczajony. Skacząc na tyczce starego typu nie zaliczył żadnej wysokości w eliminacjach[1][10].
Później Isaksson nie odnosił już znaczących międzynarodowych sukcesów. Nie zaliczył żadnej wysokości na Halowych Mistrzostwach Europy w 1973 w Rotterdamie[11]. Na Halowych Mistrzostwach Europy w 1974 w Göteborgu zajął 11. miejsce[12], a na rozgrywanych w tym samym roku Mistrzostwach Europy na otwartym stadionie w Rzymie był szósty[13]. Zajął 8. miejsce na Halowych Mistrzostwach Europy w 1975 w Katowicach[14] i 9. miejsce na Halowych Mistrzostwach Europy w 1976 w Monachium[15]. Na Igrzyskach Olimpijskich w 1976 w Montrealu zakwalifikował się do finału, jednak nie zaliczył w nim żadnej wysokości[1]. Zajął 9. miejsce na Halowych Mistrzostwach Europy w 1978 w Mediolanie[16]. Wystąpił jeszcze na Mistrzostwach Europy w 1982 w Atenach, ale odpadł w eliminacjach[17].
Czternaście razy poprawiał rekord Szwecji w skoku o tyczce, doprowadzając go do wyniku 5,59 m (23 maja 1972 w El Paso, ten wynik nie został uznany za rekord świata)[18].
Był mistrzem Szwecji w latach 1968–1971, 1973-1975 i 1977-1979[19], a w hali w latach 1967–1970, 1973, 1978, 1985 i 1986[20].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Kjell Isaksson [online], olympedia.org [dostęp 2020-07-01] (ang.).
- ↑ Alain Bouillé (red.): L’Athlétisme Européen en Salle. Paryż: Fédération Française d’Athlétisme, 1994, s. 18.
- ↑ Alain Bouillé (red.): L’Athlétisme Européen en Salle. Paryż: Fédération Française d’Athlétisme, 1994, s. 20.
- ↑ Zürich 2014 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 407 [dostęp 2015-02-14] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-06] (ang.).
- ↑ a b c IAAF Sopot 2014 Statistics Handbook [online], IAAF, s. 296 [dostęp 2015-02-14] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 377 [dostęp 2021-06-17] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 381 [dostęp 2021-06-17] (ang.).
- ↑ Zürich 2014 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 414 [dostęp 2015-02-14] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-06] (ang.).
- ↑ IAAF Moscow 2013 Statistics Handbook [online], IAAF, s. 632 [dostęp 2015-02-14] (ang.).
- ↑ Athletics at the 1972 München Summer Games: Men’s Pole Vault [online], olympedia.org [dostęp 2020-07-01] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 388 [dostęp 2021-06-17] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 391–392 [dostęp 2021-06-17] (ang.).
- ↑ Zürich 2014 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 422 [dostęp 2015-02-14] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-06] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 395 [dostęp 2021-06-17] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 398 [dostęp 2021-06-17] (ang.).
- ↑ European Athletics Indoor Championships – Toruń 2021 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 404 [dostęp 2021-06-17] (ang.).
- ↑ Zürich 2014 Statistics Handbook [online], European Athletics, s. 438 [dostęp 2015-02-14] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-06] (ang.).
- ↑ Janusz Waśko, John Brant, Györgyi Csiki, Andrzej Socha: Golden Century of IAAF Records. National Records Evolution 1912-2012. Zamość: 2013, s. 111. ISBN 978-83-62033-30-0. (ang.).
- ↑ Swedish Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2015-02-14] (ang.).
- ↑ Swedish Indoor Championships [online], GBRAthletics [dostęp 2015-02-14] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Kjell Isaksson w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2015-02-14].
|
| Skok o tyczce w dal |
|
|---|---|
| Skok o tyczce |
|
