Shane Mosley (ur. 7 września 1971 w Pomonie) – amerykański bokser, były zawodowy mistrz świata organizacji WBA w kategorii półśredniej (do 147 funtów), były mistrz świata organizacji WBC w tej samej kategorii wagowej, organizacji IBF w kategorii lekkiej (do 135 funtów) oraz organizacji WBC i WBA w kategorii junior średniej (do 154 funtów). Pokonał 14 zawodników o tytuł mistrza świata[1].
W 1989 został mistrzem Stanów Zjednoczonych w kategorii lekkiej. W tym samym roku zdobył srebrny medal na mistrzostwach świata juniorów w San Juan. W następnym roku obronił tytuł mistrza USA, zdobył też brązowy medal na Igrzyskach Dobrej Woli w Seattle. Dwa lata później został mistrzem Stanów Zjednoczonych w kategorii lekkopółśredniej. Uczestniczył w turnieju eliminacyjnym przed igrzyskami w Barcelonie, mającym wyłonić reprezentację USA na bokserski turniej olimpijski, przegrał jednak w półfinale z Vernonem Forrestem.
Na zawodowstwo przeszedł w lutym 1993. Wygrał pierwsze dwadzieścia trzy walki (m.in. z byłym mistrzem federacji WBO, Mauricio Acevesem), a następnie 2 sierpnia 1997 zdobył tytuł mistrza świata IBF w kategorii lekkiej, pokonując jednogłośnie na punkty Philipa Holidaya.
Jeszcze w listopadzie tego samego roku znokautował w jedenastej rundzie Manuela Gomeza. W 1998 stoczył aż pięć walk. W lutym pokonał przez techniczny nokaut w ósmej rundzie Demetrio Ceballosa, który po zakończeniu walki przez kilka minut nie był w stanie podnieść się z ringu. Takim samym rezultatem trzy miesiące później zakończył pojedynek z byłym trzykrotnym mistrzem świata w kategorii junior lekkiej, Johnem Johnem Moliną. Zaledwie półtora miesiąca później znokautował w piątej rundzie Wilfredo Ruiza. We wrześniu zwyciężył przez techniczny nokaut w piątej rundzie Eduardo Moralesa, a dwa miesiące później Jesse Jamesa Leiję (TKO w dziewiątej rundzie).
W 1999 stoczył jeszcze dwie walki w obronie mistrzowskiego pasa: w styczniu znokautował w siódmej rundzie Goldena Johnsona, a w kwietniu pokonał przez techniczny nokaut w ósmej rundzie Johna Browna. Następnie zrzekł się tytułu mistrza i przesunął się o dwie kategorie wagowe do góry, aby móc zmierzyć się z Oscarem de la Hoyą.
W nowej kategorii wagowej stoczył dwa zwycięskie pojedynki, a następnie w dniu 17 czerwca 2000 stanął do walki z de la Hoyą. Stawką pojedynku był broniony przez de la Hoyę tytuł mistrza świata WBC w kategorii półśredniej. Walka zakończyła się niejednogłośnym zwycięstwem Mosleya na punkty[2].
W listopadzie 2000 Mosley po raz pierwszy obronił swój nowy tytuł, pokonując Jose Antonio Diaza przez techniczny nokaut w szóstej rundzie (Diaz trzykrotnie leżał na deskach)[3]. W marcu następnego roku takim samym rezultatem zakończyła się walka z Shannanem Taylorem (nie wyszedł do walki po przerwie między piątą i szóstą rundą)[4]. W lipcu znokautował w siódmej rundzie Adriana Stone’a[5].
26 stycznia 2002 stracił swój pas mistrzowski, przegrywając jednogłośnie na punkty z Vernonem Forrestem. Mosley w rundzie drugiej dwukrotnie leżał na deskach[6]. 20 lipca 2002 doszło do pojedynku rewanżowego obu pięściarzy, w którym po raz drugi lepszym okazał się Forrest, ponownie wygrywając walkę na punkty[7]. Były to dwie pierwsze porażki Mosleya w zawodowej karierze.
Tytuł mistrza świata WBA i WBC w kategorii junior średniej
Na ring powrócił 8 lutego 2003, stając do walki z Raúlem Márquezem. W trzeciej rundzie doszło do dwukrotnego przypadkowego zderzenia głowami obu pięściarzy. W wyniku tych zderzeń Márquez doznał głębokich rozcięć skóry nad oboma oczami i nie mógł kontynuować pojedynku. Walkę ogłoszono jako nieodbytą[8].
13 września 2003 zmierzył się z ówczesnym mistrzem świata WBA i WBC w kategorii junior średniej, Oscarem de la Hoyą. Mosley wygrał pojedynek na punkty. Później przyznał, że podczas przygotowań do walki stosował EPO, wskazując, że nie wiedział, że środek ten jest zakazany[9].
Swoje tytuły stracił już w następnej walce z Ronaldem Wrightem, która odbyła się 13 marca 2004. Mosley przegrał walkę jednogłośnie na punkty[10]. 20 listopada tego samego roku doszło do walki rewanżowej pomiędzy tymi bokserami. Kolejny raz na punkty wygrał Wright, tym razem decyzją większości sędziów[11].
W 2005 stoczył dwa zwycięskie pojedynki: z Davidem Estradą i Jose Luisem Cruzem. Obie walki wygrał jednogłośnie na punkty. W lutym 2006 pokonał przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie z Fernando Vargasem. Walka została przerwana z uwagi na kontuzję lewego oka Vargasa[12]. Pięć miesięcy później doszło do walki rewanżowej pomiędzy tymi pięściarzami, którą Mosley wygrał przez techniczny nokaut w szóstej rundzie[13].
10 lutego 2007 wygrał jednogłośnie na punkty z Luisem Collazo. Stawką pojedynku był tytuł tymczasowego mistrza świata WBC w kategorii półśredniej[14]. W listopadzie tego samego roku przegrał na punkty z Miguelem Cotto w walce o tytuł mistrza świata federacji WBA w kategorii półśredniej[15].
Na ring powrócił dziesięć miesięcy później, nokautując w dwunastej, ostatniej rundzie Ricardo Mayorgę. W chwili nokautu do końca rundy pozostawał jedynie kilka sekund[16].
24 stycznia 2009 pokonał przez techniczny nokaut w dziewiątej rundzie Antonio Margarito i zdobył tytuł mistrza świata organizacji WBA w kategorii półśredniej[17]. Później wyszło na jaw, że przed walką na bandażach na rękach Margarito znaleziono nieznaną substancję która miała spowodować, że ciosy Meksykanina miały być mocniejsze. Nakazano mu ponownie obandażować ręce, a 24 lutego 2009 został pozbawiony licencji na okres jednego roku. Oznacza to, że w tym czasie nie wolno mu stoczyć żadnej walki na terenie Stanów Zjednoczonych, a po upływie tego okresu będzie musiał ponownie ubiegać się o przyznanie mu licencji[18].
Do pierwszej obrony tego tytułu miało dojść 29 stycznia 2010, a rywalem Mosleya miał być Andre Berto. Jednak po trzęsieniu ziemi na Haiti, do którego doszło w dniu 12 stycznia 2010, Berto, którego rodzina pochodzi z tego kraju, wycofał się z walki[19].
1 maja 2010 zmierzył się z Floydem Mayweatherem Jr. Stawką pojedynku nie był tytuł mistrza świata WBA, ponieważ żaden z bokserów nie zdecydował się na uiszczenie opłaty za walkę mistrzowską. Mosley przegrał walkę zdecydowanie na punkty, w stosunku 119–109, 119–109 i 118–110[20]. Trzy tygodnie później organizacja WBA odebrała Mosleyowi tytuł mistrzowski[21].
