Stanisław Majewski (1915–1985)

Stanisław Majewski
Pełne imię i nazwisko	Stanisław Wacław Majewski
Data i miejsce urodzenia	11 kwietnia 1915 ; Czelabińsk
Data śmierci	29 lipca 1985
	Prezes Narodowego Banku Polskiego
Okres	od 1 stycznia 1981; do 29 lipca 1985
Poprzednik	Witold Bień
Następca	Władysław Baka
	Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 28 czerwca 1969; do 13 lutego 1971
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Przewodniczący Komisji Planowania przy Radzie Ministrów
Okres	od 6 marca 1970; do 13 lutego 1971
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Józef Kulesza
Następca	Mieczysław Jagielski
	Minister finansów
Okres	od 15 lipca 1968; do 28 czerwca 1969
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Józef Kulesza
Następca	Mieczysław Jagielski
	Prezes Narodowego Banku Polskiego
Okres	od 20 stycznia 1965; do 17 września 1968
Poprzednik	Adam Żebrowski
Następca	Leonard Siemiątkowski
	Odznaczenia

Stanisław Wacław Majewski (ur. 11 kwietnia 1915 w Czelabińsku, zm. 29 lipca 1985) – polski prawnik, bankowiec i polityk. Prezes Narodowego Banku Polskiego (1965–1968, 1981–1985), minister finansów (1968–1969), przewodniczący Komisji Planowania przy Radzie Ministrów (1970–1971) oraz wiceprezes Rady Ministrów (1969–1971).

Życiorys

Syn Józefa i Zofii. Z wykształcenia prawnik, w 1937 ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim. Od 1934 do 1937 był pomocnikiem biurowym w Państwowym Zarządzie Dróg Wodnych w Krakowie, następnie do 1941 urzędnik w Banku Handlowym w Krakowie, a następnie do 1944 w Banku Handlowym w Warszawie. Od 1945 do 1947 referent i kierownik działu w Banku Spółdzielczym „Społem” w Łodzi, a do 1949 kierownik działu w Banku Gospodarstwa Spółdzielczego w Warszawie. W latach 1949–1950 wicedyrektor Banku Rzemiosła i Handlu w Warszawie, następnie do 1951 naczelnik wydziału w Mininistestwie Finansów do 1965 dyrektor departamentów resortu.

W 1946 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1965–1968 prezes Narodowego Banku Polskiego i ponownie od 1980 do 1985, w latach 1976–1980 wiceprezes. W okresie 1965–1968 i w 1981 podsekretarz stanu w Ministerstwie Finansów, a w latach 1968–1969 minister. W okresie 1969–1971 wiceprezes Rady Ministrów, a w 1970–1971 przewodniczący Komisji Planowania przy Radzie Ministrów. Od 1971 do 1976 był zastępcą stałego przedstawiciela Polski w Radzie Wzajemnej Pomocy Gospodarczej w Moskwie. Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A31-tuje-5)^[1].

Odznaczenia

Posiadał m.in. następujące odznaczenia państwowe:^[2]

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Order Sztandaru Pracy I klasy
Order Sztandaru Pracy II klasy^[3]
Złoty Krzyż Zasługi (1954)^[4].

Przypisy

↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
↑ "Trybuna Robotnicza", nr 175, 30 lipca 1985, s.2.
↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 153 (7900), 30 czerwca 1969,. 4.
↑ M.P. z 1954 r. nr 105, poz. 1351.

Bibliografia

Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944-1991 : władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991. Warszawa: PWN, 1991. ISBN 83-01-10386-8.
Informacje w BIP IPN

[1] Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.

[2] "Trybuna Robotnicza", nr 175, 30 lipca 1985, s.2.

[3] „Trybuna Robotnicza”, nr 153 (7900), 30 czerwca 1969,. 4.

[4] M.P. z 1954 r. nr 105, poz. 1351.

[1]

[2]

[3]

[4]