Wojciech Zabłocki

Wojciech Zabłocki

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	6 grudnia 1930 Warszawa
Data i miejsce śmierci	5 grudnia 2020 Warszawa
Profesor nauk technicznych
Specjalność: architektura obiektów sportowych, projektowanie architektoniczne
Alma Mater	Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie
Doktorat	1968 Politechnika Warszawska
Habilitacja	1981 Politechnika Krakowska
Profesura	1999
Odznaczenia

Wojciech Zabłocki

Data i miejsce urodzenia	6 grudnia 1930 Warszawa
Data śmierci	5 grudnia 2020
Dorobek medalowy
Reprezentacja Polska Igrzyska olimpijskie srebro Melbourne 1956 szermierka (szabla druż.) srebro Rzym 1960 szermierka (szabla druż.) brąz Tokio 1964 szermierka (szabla druż.) Mistrzostwa świata złoto Budapeszt 1959 szabla druż. złoto Turyn 1961 szabla druż. złoto Gdańsk 1963 szabla druż. srebro Luksemburg 1954 szabla druż. brąz Bruksela 1953 szabla druż. brąz Paryż 1957 szabla druż. brąz Filadelfia 1958 szabla druż. brąz Turyn 1961 szabla ind.

Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie

Grób Aliny Janowskiej i Wojciecha Zabłockiego w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Wojciech Mikołaj Zabłocki (ur. 6 grudnia 1930 w Warszawie, zm. 5 grudnia 2020 tamże) – polski architekt, szermierz, olimpijczyk, znawca architektury sportowej, profesor nauk technicznych, pedagog.

Brał udział w czterech igrzyskach olimpijskich, na których zdobył trzy medale w szermierce – dwa srebrne i brązowy. Zdobył dziewięć medali mistrzostw świata, a także pięć tytułów mistrza Polski. W 1953 został indywidualnym mistrzem świata juniorów. Był wykładowcą w Instytucie Architektury Politechniki Łódzkiej i na Wydziale Architektury Wyższej Szkoły Ekologii i Zarządzania w Warszawie, a także członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.

Kariera sportowa

Specjalista szabli. Wychowanek węgierskiego szablisty Jánosa Keveya. W czasie kilkunastoletniej kariery zawodniczej reprezentował kluby: MKS Katowice, Budowlani Kraków, Krakowski Klub Szermierzy i Marymont Warszawa.

Starty olimpijskie:

• Helsinki 1952 – w drużynie zajął dzielone 5–8. miejsce, indywidualnie odpadł w ćwierćfinałowych walkach grupowych
• Melbourne 1956 – w drużynie zdobył srebrny medal, indywidualnie zajął 6. miejsce
• Rzym 1960 – w drużynie zdobył srebrny medal, indywidualnie zajął 5. miejsce
• Tokio 1964 – w drużynie zdobył medal brązowy, nie startował indywidualnie

Starty w mistrzostwach świata:

• 1953 – 3. miejsce (drużynowo)
• 1954 – 2. miejsce (drużynowo)
• 1955 – 4. miejsce (indywidualnie)
• 1957 – 3. miejsce (drużynowo)
• 1958 – 3. miejsce (drużynowo)
• 1959 – 1. miejsce (drużynowo)
• 1961 – 1. miejsce (drużynowo), 3. miejsce (indywidualnie)
• 1962 – 1. miejsce (drużynowo)
• 1963 – 1. miejsce (drużynowo)

Kariera zawodowa i naukowa

Niezależnie od kariery sportowej pracował zawodowo jako architekt. W 1954 ukończył studia na Wydziale Architektury Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i w 1955 został członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich. W 1968 obronił doktorat, a w 1980 habilitował się. W 1999 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych. W 2019 został członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności.

Zajmował się przede wszystkim architekturą obiektów sportowych, zaprojektował m.in. salę gier Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, Ośrodek Przygotowań Olimpijskich w Warszawie, kompleks sportowy w Koninie, Centrum Sportowe w Zgorzelcu, halę sportową w Puławach przy ul. Partyzantów, ośrodek sportowy w Aleppo, Ośrodek Olimpijski w Syrii w Latali Latakii, był także wraz z rzeźbiarzem prof. Gustawem Zemłą współtwórcą m.in. Pomnika Powstańców Śląskich w Katowicach (1964–1967, 1968 nagroda resortowa).

W latach 1982–1985 wystawiał swoje prace malarskie i rysunkowe w Warszawie, Aleppo i Damaszku. W 1987 brał udział w realizacji serialu dokumentalnego pt. Biała broń, jako konsultant i autor sekwencji pojedynków, w których brał udział razem ze swoim synem Michałem.

Odznaczenia i nagrody

Był wielokrotnie nagradzany zarówno za sukcesy sportowe, jak i prace architektoniczne. W 1995 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 1998 – Krzyżem Komandorskim tego orderu. 29 maja 2011 za wspaniałą karierę sportową, olbrzymią charyzmę w działaniu na rzecz sportowców i sportu oraz magiczne piękno zaklęte w Jego architekturze został uhonorowany Orderem Ecce Homo.

Pięciokrotnie otrzymał złoty Medal „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”, był laureatem szeregu architektonicznych nagród resortowych. W 1952 znalazł się na szóstym miejscu Plebiscytu „Przeglądu Sportowego” na najlepszych sportowców Polski, w 1954 był w tej klasyfikacji dziesiąty, a w 1955 – siódmy.

Laureat Honorowej Nagrody SARP (2017).

Publikacje

W 1992 roku, wspólnie z Ryszardem Parulskim zgłosił projekt i opracował szczegółową koncepcję organizacyjno-architektoniczną zorganizowania w Warszawie w 2012 roku XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich.

Autor książek, m.in.:

• Z workiem szermierczym po świecie (1962)
• Podróże z szablą (1965)
• Piórkiem i szablą (1982)
• Architektura dla potrzeb czynnej rekreacji w aglomeracjach miejskich (1968)
• Cięcia prawdziwą szablą (1989)
• Polskie sztuki walki. Miecz oburęczny i szabla husarska (2001)
• Walczę więc jestem (2006)
• Architektura (2007)
• Szable świata (2011)

Był współautorem książki „Bitwa Warszawska 1920” wraz z Januszem Jarosławskim.

Życie prywatne

Mąż aktorki Aliny Janowskiej (zm. 2017), ojciec Michała Zabłockiego, poety i reżysera. W 2015 członek honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w Polsce.

Zmarł 5 grudnia 2020 w przeddzień swoich 90. urodzin. 11 grudnia 2020 został pochowany w Alei Zasłużonych cmentarza Wojskowego na Powązkach (kwatera G-tuje-37) obok zmarłej w 2017 żony Aliny Janowskiej-Zabłockiej.

Bibliografia

• Mała encyklopedia sportu, Warszawa 1987 (tom II)
• Zygmunt Głuszek, Polscy olimpijczycy 1924–1984, Warszawa 1988
• Kto jest kim w Polsce. Edycja 3, Warszawa 1993
• Kazimierz Marcinek, Eryk Lipiński, Plebiscyty od Kuchara do Maliny, Warszawa 1988
• Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.). Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 302.

Linki zewnętrzne

• Polski Komitet Olimpijski: Wojciech Zabłocki – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 2014-05-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 września 2017)]. (pol.).
• Wojciech Zabłocki – strona w serwisie ArchINFORM (ang. • niem.)
• Wojciech Zabłocki w bazie filmpolski.pl
• Prof. dr hab. inż. Wojciech Zabłocki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2014-12-19] .
• Olympedia – Wojciech Zabłocki. olympedia.org. [dostęp 2023-10-20]. (ang.).