czek

czek (język polski)

czek (1.1)

wymowa:

IPA: [t͡ʃɛk], AS: [ček] ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) bank. dokument będący dla banku zleceniem wypłacenia okazicielowi oznaczonej na nim kwoty z rachunku wystawcy; zob. też czek w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	czek	czeki
dopełniacz	czeku	czeków
celownik	czekowi	czekom
biernik	czek	czeki
narzędnik	czekiem	czekami
miejscownik	czeku	czekach
wołacz	czeku	czeki

przykłady:

(1.1) Za ostatni remont mieszkania zapłaciłem wykonawcy czekiem.

składnia:

kolokacje:

(1.1) wystawić / wypisać / dać / wziąć / zrealizować / wypłacić / podjąć / anulować / odwołać czek • zapłacić / płacić czekiem • czek bez pokrycia • czek in blanco • czek potwierdzony • fałszywy czek • czek imienny / na okaziciela • czek rekta

synonimy:

antonimy:

(1.1) gotówka

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

(1.1) książeczka czekowa

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. czekowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) amer. ang. check < st.franc. eschec, st.franc. eschac → szach, odepchnięcie

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) cheque, amer. check
• arabski: (1.1) صك
• baskijski: (1.1) txeke
• białoruski: (1.1) чэк m
• bułgarski: (1.1) чек m
• esperanto: (1.1) ĉeko
• estoński: (1.1) tšekk
• hiszpański: (1.1) cheque m
• niemiecki: (1.1) Scheck m
• rosyjski: (1.1) чек m
• ukraiński: (1.1) чек m

źródła: