Univerzitet u Parizu
| Univerzitet u Parizu Université de Paris | |
|---|---|
 | |
 | |
| Historija | |
| Moto | Hic et ubique terrarum (Tu i svuda na zemlji) |
| Osnivanje | oko 1150. - 1793., 1896. - 1970. |
| Generalno | |
| Vrsta | korporativni od 1150. do 1793. javni od 1896. do 1970. |
| Lokacija | |
| Sjedište – grad – država | Pariz  Francuska |
| Službene stranice | |
| www.sorbonne.fr | |
Univerzitet u Parizu je nakadašnji pariški univerzitet osnovan oko 1170.[1] koji je egzistirao do 1970. Njega se često pogrešno nazivalo - Sorbonna iako je to bio samo jedan od njegovih fakulteta.
Njegovo službeno ime na latinskom bilo je Universitas magistrorum et scholarium Parisiensis.
Pariški srednjovjekovni univerzitet izrastao je iz katedralne škole Notre-Dame. I on je kao i većina drugih srednjovjekovnih univerziteta, bio neka vrsta korporativnog poduzeća, sastavljena od profesora i studenata. Uz podršku papa Univerzitet u Parizu je ubrzo postao veliki prekoalpski centar ortodoksnog teološkog obrazovanja. Krajem 13. i tokom 14. vijeka, postao je najslavniji obrazovni centar čitavog kršćanskog svijeta. U to vrijeme na njemu su kao profesori predavali Alexander od Halesa, Bonaventura, Albert Veliki i Toma Akvinski.[1]
Univerzitet je u početku bio podijeljen na četiri fakulteta, tri viša; teologije, kanonskoga prava i medicine, i jedan niži - slobodnih vještina (filozofski fakultet), na kojem se studirao trivium (gramatika, retorika i dijalektika) i quadrivium (aritmetika, geometrija, astronomija i muzika) uz opću kulturu, književnost i nauku. Na tom fakultetu se naročito metodično studirala aristotelova filozofija.[1]
Na čelu svakog fakulteta bio je dekan, a od 14. vijeka dekan filozofskog fakulteta postao je voditelj svih fakulteta univerziteta sa titulom rektora.[1]
U to vrijeme gradili su se brojni koledži za smještaj studenata. Najslavniji od njih postao je Sorbonne, kog je 1257. osnovao teolog Robert de Sorbon. Njegove predavaonice bile su poprišta brojnih burnih teoloških rasprava, pa se ime Sorbonne toliko proslavilo da je postalo sinonim za pariški teološki fakultet, ali i za čitav univezitet.[1]
Univerzitet u Parizu vremenom je postao glasnogovornik rimokatoličke ortodoksije, a njegov obrazovni program, se čvrsto ukorjenio na skolastičkoj dijalektici, i postao mu kočnica. Zbog toga je univerzitet dao relativno skromni doprinos humanističkim istraživanjima renesanse.[1]
Njegovo nazadovanje nastavilo se i u vrijeme reformacije i protureformacije, koja je uslijedila nakon nje.[1]
Za vrijeme Francuske revolucije (1789. - 1799) jedno vrijeme nije radio.[1]
Nakon tog perioda uslijedio je period napoleonske restauracije brojnih francuskih institucija, pa je tako Univerzitet u Parizu postao samo jedna od akademskih institucija novoosnovanog Francuskog univeziteta Neki od njegovih tadašnjih fakulteta, kao teologija, prestali su to biti 1886., ali su zato drugi , kao što je nauka i farmacija, to postali. Od tad je nastava na univerzitetu sekularna, nezavisna o političkim ili vjerskim doktrinama.[1]
Sredinom 20. vijeka, kad je Francuski univezitet, kao centralno organizacijsko tijelo visokog školstva, prepustio tu ulogu Ministarstvu za školstvo Univerzitet u Parizu je ponovno postao moćni naučni i intelektualni centar. Ponovno su na njemu predavali najugledniji profesori, u to vrijeme imao je više od 600 redovnih profesora.[1]
U maju 1968. univezitet je bio centar masovnih studentskih demonstracija i protesnih akcija, što je dovelo do velike političke krize. Nakon tog se pristupilo reorganizaciji francuskog visokog školstva, stari Univerzitet u Parizu je reorganiziran i podjeljen na više autonomnih univerziteta, koji su studentima omogućili veće sudjelovanje u radu univerziteta.[1]
