Ludwik Kostro

Artykuł ma na celu wykazanie, co o Absolucie wiemy na sposób niepodważalny
(wiedza pewna, oczywista), a w co o Nim wierzymy i jak
staramy się racjonalizować tę wiarę zależnie od wyznawanego światopoglądu.
To ostanie powoduje, że istnieją różne koncepcje Absolutu
(monistyczna – dualistyczna, teistyczna – ateistyczna, spirytualistyczna
– materialistyczna, osobowa – bezosobowa lub ponad osobowa,
nadprzyrodzona – naturalistyczna, panteistyczna – panontyczna,
holistyczna – oddzielająca). Artykuł preferuje koncepcję monistyczną,
naturalistyczną, panontyczną i prezentuje teizm transpersonalny prezentowany
przez szereg wybitnych przedstawicieli zwłaszcza nauk
przyrodniczych.

Streszczenie Celem artykułu jest wykazanie, że w oparciu o osiągnięcia biblistyki naukowej odpowiedź na postawione w tytule pytanie musi być twierdząca. Nie tylko, bowiem biblistyka wyznaniowo niezależna, ale także biblistyki protestanckie i katolicka przyznają dzisiaj, że centralne przesłanie Jezusa z Nazaretu o bliskim królestwie Bożym jak również przesłanie pierwotnego Kościoła o bliskim powtórnym przyjściu Pana nie spełniły się. Także papież Benedykt XVI mówi o " niespełnionej obietnicy ". Słowa kluczowe: centralne przesłanie Jezusa z Nazaretu, bliskie królestwo Boże, koniec świata, paruzja, eschatologia sfalsyfikowana, utopie eschatologiczne Abstract The purpose of this paper is to prove on the basis of the results of the scientific biblical researches that the answer given to the question expressed in the title must be affirmative.

Streszczenie W oparciu o wybrane dwa zagadnienia z prac J, Ratzingera mianowicie na bazie jego opinii dotyczących centralnego orędzie Jezusa i pierwotnego chrześcijaństwa oraz na temat narodzin Kościoła zamiast nastania królestwa Bożego na ziemi, ukazano dlaczego zdaniem obecnego papieża współczesny kryzys Kościoła w Europie jest kryzysem jego roszczenia do prawdy Słowa kluczowe: Centralne orędzie Jezusa i pierwotnego chrześcijaństwa, królestwo Boże, Kościół, kryzys chrześcijaństwa, roszczenie do prawdy, utopia eschatologiczna. Summary On the basis of two chosen issues, from J. Ratzinger's theological works, i.e. investigating his opinions on the central message of Jesus and of the aboriginal Christianity and examining his solution of the problem of the manifestation of the Church instead of the appearance of the kingdom of God it will be shown why , according to the Pope, the present day crisis of Christianity in Europe is a crisis of its pretence to truth Keywords: Central message of Jesus and aboriginal Christianity, kingdom of God, Church, crisis of Christianity, pretence to truth, eschatological utopia. W roku 2003 papież Benedykta XVI, gdy był jeszcze kardynałem i Prefektem Kongregacji Nauki Wiary, w swej książce Wiara, prawda, tolerancja (Ratzinger, 2004) sformułował mocne twierdzenie: " Na początku trzeciego chrześcijańskiego tysiąclecia chrześcijaństwo zamiast swego pierwotnego rozprzestrzeniania w Europie znajduje się w głębokim kryzysie, który polega na kryzysie chrześcijańskiego roszczenia do prawdy ". (Ratzinger, 2004, s. 130). Tekst ten stanowi pierwsze zdanie rozdziału zatytułowanego pytaniem Chrześcijaństwo – prawdziwa religia?. Odpowiadając na to pytanie Ratzinger omawia ogólne przyczyny i sygnalizuje szczegółowe powody kryzysu, którego istnienie z całą wyrazistością dostrzegł.. Na początku wymienia ogólny sceptycyzm myślicieli europejskich wobec żądania prawdy w kwestiach religijnych i zarzuca teologii, że jest ślepa i popada w " głupi fanatyzm " wysuwając swe roszczenie do prawdy bez uwzględniania granic poznania w sprawach dotyczących religii. " W świetle współczesnego myślenia chrześcijaństwo nie znajduje się bynajmniej w pomyślnej perspektywie – wręcz przeciwnie. Poprzez swoje roszczenie do prawdy wydaje się szczególnie ślepe wobec granic naszego poznania tego, co Boskie: naznaczone szczególnie głupim rodzajem fanatyzmu, który ten kawałek ledwie dotknięty doświadczeniem uznaje za całość. Ten generalny sceptycyzm wobec żądania prawdy w kwestiach religijnych jest dodatkowo poparty pytaniami, które nowoczesna nauka skierowała w stronę początków i orędzia chrześcijaństwa…krytyczna egzegeza relatywizuje postać Jezusa i poddaje w

I. Pierwszy mocny kryzys Chrześcijaństwo w ciągu dziejów przetrwało wiele kryzysów doktrynalnych i mimo tych kryzysów istnieje już przeszło dwa tysiące lat. Pierwszy mocny kryzys spowodowany został przez nie zrealizowanie się bliskiego królestwa Bożego zapowiadanego przez założyciela Chrześcijaństwa i pierwotny Kościół. Centralne przesłanie Jezusa z Nazaretu " Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię. (Mk 1, 14-15) oraz podstawowe nauczanie pierwotnego Chrześcijaństwa o bliskim powtórnym przyjściu Pana (o bliskiej paruzji) nie zrealizowały się. To spowodowało kryzys. Część wiernych uznało, że nauczanie Jezusa i pierwotnego Kościoła samo się sfalsyfikowało i porzuciło chrześcijaństwo O wierze Jezusa i autorów Nowego Testamentu (NT) w bliski koniec świata świadczy uważna lektura Biblii NT. Każdy uważny czytelnik NT może bez większego trudu stwierdzić, że Jezus z Nazaretu, Jego uczniowie i pierwotny Kościół wierzyli mocno w to, że wkrótce, jeszcze za życia ich pokolenia, nastanie na ziemi królestwo Boże pojęte jako ostateczna rzeczywistość zbawcza tj. nastąpi " powtórne przyjście Pana " , powszechne zmartwychwstanie, sąd ostateczny, powszechny kataklizm świata, przemiana wszechświata w świat doskonały i życie pełne ostatecznej sprawiedliwości, miłości i szczęścia wiecznego. Wszystko to nie spełniło się i okazało się być tylko utopią eschatologiczną, co wywołało pierwszy mocny kryzys wiary. Ślady tego kryzysu znajdujemy w tekstach NT. Na przykład, autor listu do Hebrajczyków narzeka na to, że niektórzy wpadli już w zwyczaj nie przychodzenia na spotkania eucharystyczne. Sam jednak, pomimo dość znacznego już odwlekania się powtórnego przyjścia Jezusa (List do Hebrajczyków napisany został około 67 roku), jest mocno przekonany, że zbawienie ostateczne nastąpi za bardzo krótką chwilę i dlatego mocno nawołuje do uczestnictwa we wspólnych zebraniach. Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak to się stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień (Hbr. 10, 25)… Jeszcze bowiem, za bardzo krótką chwilę przyjdzie Ten, który ma nadejść, i nie spóźni się (Hbr 10,37). Natomiast autor drugiego listu Piotra, równie mocno przekonany, że koniec świata jest bardzo bliski, nazywa szydercami tych, z nowego pokolenia chrześcijan, którzy zwątpili w obietnicę bliskiego przyjścia Pana i zapewnia swych czytelników, " że nie odwleka Pan ze spełnieniem swej obietnicy " , stwarza On im jedynie jeszcze szansę i czas do nawrócenia, a jeśli żyć będą przykładnie to przyspieszą dzień Pański. To tworzenie szansy na nawrócenie nie stanowi dla Boga problemu, bo u Niego inaczej liczy się czas. "To przede wszystkim wiecie, że przyjdą w ostatnich dniach szydercy pełni szyderstwa, którzy będą postępowali według własnych żądz i będą mówili: <<Gdzie jest obietnica Jego przyjścia? Odkąd bowiem ojcowie zasnęli, wszystko jednakowo trwa od początku świata>>. Nie wiedzą bowiem ci, którzy tego pragną, że niebo było od dawna i ziemia, która z wody i przez wodę zaistniała na słowo Boże, i przez nią ówczesny świat zaginął wodą zatopiony. A to samo słowo zabezpieczyło obecnie niebo i ziemię jako zachowane dla

Artykuł stanowi szkic dziejów wiary w opętania i skuteczność egzorcyzmów w ostatnich trzech wiekach w Europie. Celem artykułu jest ukazania jak narodziny i rozwój psychiatrii wpłynęły na zmianę poglądów Europejczyków, w tym także elity intelektualnej Kościoła, na zagadnienie, które jest przedmiotem tej pracy. Terminy kluczowe Urojenia opętania, owładnięcia i oddziaływania, opętanie, egzorcyzm W ostatnich trzech wiekach dzieje wiary w opętania i skuteczność egzorcyzmów są ściśle związane z narodzinami i rozwojem psychiatrii. Psychiatria zrodziła się w Europie, we Francji w XVIII wieku. Jest ona stosunkowo młodym działem medycyny, chociaż choroby psychiczne trapiły ludzkość od zarania jej istnienia. Dawniej traktowano chorych psychicznie, zależnie od wierzeń religijnych, kultury i obyczajów jako nawiedzonych przez takie czy inne bóstwo lub za opętanych przez szatana lub jakiegoś innego demona albo też za zwyrodnialców i przestępców. Poważniej chorzy psychicznie byli zamykani w odosobnieniu, w lochach, w wieżach zamkowych lub w więzieniach, skuwani łańcuchami itp. Jeśli

Od połowy XX wieku obserwuje się w Kościele katolickim na Zachodzie silną tendencję do powrotu do antropologii biblijnej, która nie zna nieśmiertelnej duszy stwarzanej człowiekowi w chwili poczęcia bezpośrednio przez Boga. Można nawet powiedzieć, że już od ponad pół wieku Kościół żegna się z duchową nieśmiertelną duszą, dopatrując się jej źródeł w wierzeniach pogańskich inkorporowanych do doktryny chrześcijańskiej przez starożytną filozofię grecką. W Polsce przeciętny jej obywatel z powodu niedoinformowania nic na ten temat nie wie, a nawet przekonany jest, że Nowy Testament mówi o nieśmiertelnej duchowej duszy, która istnieje nadal po śmierci z powodu swej nierozkładalności.

Kiedy choć raz w pełni wejdziesz do królestwa miłości świat – nie ważnie jak doskonały – ubogaca się i pięknieje, jako że składa się wyłącznie z okazji do kochania. Søren Aabye Kierkegaard 1. Wstęp ogólny Każdy coś w swym życiu ceni najwyżej. Dla każdego coś stanowi najwyższą wartość. Nigdy nie brakowało i nigdy nie zabraknie ludzi, dla których miłość była, jest i będzie rzeczą najważniejszą i najbardziej poszukiwaną. Nazwać ich można amorystami od łacińskiego słowa amor znaczącego miłość. Termin miłość ma jednak wiele znaczeń. Miłość nie jedno ma imię. Dla naszych celów przyjmiemy następującą definicję amorysty. Jest to człowiek, który szanuje rzeczy, lubi rośliny i zwierzęta i kocha ludzi. W definicji tej zawarte są wszystkie możliwe sposoby ludzkiego kochania. Dodajmy od razu że amoryście, z racji tej, że kocha świat i ludzi, towarzyszy poczucie spełnionego człowieczeństwa. Czuje on, że w pełni się realizuje. Dlatego ma on prawo powiedzieć: Kocham więc w pełni jestem. Miłość w pełni realizuje człowieczeństwo. Jeśli ktoś nauczy się kochać na każdy ludzki możliwy sposób i przy tym czynić to będzie mądrze, etycznie i pięknie, będzie miał poczucie pełni istnienia. Dodajmy jeszcze, że amoryści wytwarzają wokół siebie otoczenie kochające, zarażają bowiem innych miłością i są przez innych lubiani. To wszystko sprawia, że mają poczucie spełnienia najgłębszych potrzeb swej natury i że przez to człowieczeństwo ich w pełni się rozwija i spełnia. Wiek XX cechował się między innymi tym, że nawoływano w nim do stworzenia cywilizacji miłości. W różnych gremiach odpowiedzialnych za wychowanie dzieci, młodzieży i dorosłych ustalano i dyskutowano programy wychowania do miłości i to nie tylko wychowania do miłości w małżeństwie i rodzinie, ale także w stosunkach międzyludzkich oraz międzynarodowych. Twierdzenie, że tak pojęte wychowanie do miłości jest czynnikiem wzmacniającym bezpieczeństwo kraju i bezpieczeństwo międzynarodowe wydaje się być twierdzeniem trywialnym, samo przez się zrozumiałym, nie potrzebującym żadnego dowodu. Chociaż tak naprawdę jest, to jednak pomimo głoszenia cywilizacji miłości stale mamy do czynienia z przemocą, terroryzmem i wojnami. Ten fakt zdaje się wskazywać, że wychowanie do miłości nie przynosi aż tak wymiernych efektów. Nie mniej jest prawdą, że uczyniono dużo w XX wieku, aby zbliżyć do siebie społeczności narodowe i wyznaniowe. Chociaż uczyniono i czyni się w tej sprawie sporo to jednak w dalszym ciągu efektywność tych działań nie jest doskonałą. Ludzkość nie stała się społecznością osób nawzajem się kochających. Trzeba stale wzmagać wysiłki wychowywania dzieci, młodzieży i dorosłych do prawdziwej miłości międzyludzkiej, w tym także do miłości Ojczyzny i społeczności międzynarodowej. Przy czym ucząc miłości do Ojczyzny trzeba pamiętać, że nie chodzi tu o miłość Ojczyzny przeciwko ludzkości, ale o miłość Ojczyzny z ludzkością czy dla ludzkości. W ciągu dziejów myśliciele zajmujący się szczególnie filozofią polityki podkreślali nieraz, że wychowanie do miłości wzmaga bezpieczeństwo wewnętrzne jak i międzynarodowe. Wielu z nich, uczyło i

It is obvious that modern astrobiology, being essentially concerned with life, consciousness and intelligence as cosmic phenomena, implies new philosophical and theological ideas. We can even say that astrobiology will trigger new opinions concerning the whole world. These ideas can produce a profound revolution in people's outlook on the whole universe. The authorities of variouschurches are aware of the problem and are beginning to make their theologies more cosmically informed.