Tomasz Demendecki

Potrzeba ochrony dłużników w zakresie realizacji ich podstawowych potrzeb życiowych,
w tym zapewnienia miejsca zamieszkania w stanach zagrożenia epidemicznego, doprowadziła
do wprowadzenia przez ustawodawcę krajowego nowych regulacji także w zakresie zasad licytacji
nieruchomości służących zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych dłużnika. Następstwem
wspomnianych działań legislacyjnych jest dodanie do Kodeksu postępowania cywilnego nowego
przepisu – art. 9521 z mocą obowiązującą od dnia 30 maja 2020 r.
Celem niniejszego opracowania jest szczegółowa prezentacja wprowadzonych nowelizacją
Kodeksu postępowania cywilnego z dnia 14 maja 2020 r. ograniczeń egzekucji z nieruchomości
służącej zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych dłużnika, z uwzględnieniem problemów wywołanych
stosowaniem nowych norm prawnych.
Omawiane rozwiązania stanowią odpowiedź na wielokrotnie stwierdzane w praktyce sytuacje,
w których złożenie przez wierzyciela wniosku o przeprowadzenie egzekucji z nieruchomości
służyło szykanowaniu dłużnika, i z tego powodu zasługują niewątpliwie na akceptację.
W przypadku egzekucji niewielkiej wartości wierzytelności, możliwość stosowania środków egzekucyjnych
skierowanych do nieruchomości służących zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych
dłużnika stoi bezsprzecznie w oczywistej sprzeczności z podstawowymi założeniami ochrony
dłużnika przed egzekucją naruszającą jego godność osobistą.
Nowe
zasady
egzekucji
z nieruchomości
służących
zaspokojeniu
potrzeb
mieszkaniowych
dłużnika
powodują
wyraźne
wzmocnienie
pozycji
dłużnika
w postępowaniu
egzekucyjnym,
kosztem
istotnego
ograniczenia
możliwości
zaspokojenia
wierzycieli
z wykorzystaniem
tego
sposobu
egzekucji
oraz odroczenia
wyegzekwowania należności w czasie.
Dość często jedynym
wartościowym
składnikiem
majątku
dłużnika
jest właśnie
nieruchomość mieszkalna, co powoduje,
że egzekucja
z tego
rodzaju
nieruchomości
stanowi
jeden
z najskuteczniejszych
sposobów
egzekucji.
Dla wielu
wierzycieli
ograniczenie
możliwości
prowadzenia
egzekucji
z tych nieruchomości
może
zatem
w praktyce
oznaczać
brak możliwości
zaspokojenia
dochodzonej
wierzytelności
przez dłuższy czas oraz konieczność
poniesienia
dodatkowych
kosztów,
a także doprowadzić
do powiększenia liczby egzekucji bezskutecznych.
Jednakże przewidziane rozwiązania prawne w odniesieniu do dłużników pozostających w pogarszającej
się sytuacji ekonomicznej wywołanej stanem zagrożenia epidemicznego, w tym
sensie nadzwyczajnego i wyłącznie przejściowego, należy oceniać co do zasady pozytywnie,
z zastrzeżeniem ich epizodyczności.

Appointing judges by the President of the Republic of Poland has been regulated in the Polish Constitution as one of the essential powers of the Head of State. It is therefore that “necessary power” to ensure the continuity of the functioning of the judiciary.
The procedure for the appointment for the office of a judge of the Supreme Court or the Supreme Administrative Court also includes the announcement by the President of the Republic of Poland about the judge vacancies in the Supreme Court or the Supreme Administrative Court. On the occa-sion of the characteristics of the very act of announcement, also the question of the requirement for the President of the Republic to obtain a countersignature from the President of the Council of Mini-sters (Prime Minister) arises. The literal wording of Art. 144, sect. 2 of the Constitution of the Repu-blic of Poland seems to prejudge that all official acts of the President of the Republic, except those referred to in Art. 144, sect. 3 of the Constitution, require the signature of the President of the Coun-cil of Ministers to be valid. Although these rules seem quite clear at the level of the linguistic ana-lysis of the provision in question, their practical application raises serious doubts.

Opracowanie obejmujące analizę i ustalenie, czy wniosek o wyłączenie sędziego, o którym mowa w ustawie Kodeks postępowania cywilnego, może stanowić podstawę wyłączenia określonej grupy sędziów lub wszystkich sędziów danego sądu in abstracto.

Opracowanie o potrzebie zachowania trybu postępowania nieprocesowego dla rozpoznawania spraw cywilnych we współczesnym polskim postępowaniu sądowym. Postępowanie nieprocesowe jako samodzielny tryb postępowania cywilnego, tradycyjnie wyróżniany w polskim prawie procesowym cywilnym, stanowi obok postępowania procesowego równorzędną formułę rozpoznawania i rozstrzygania spraw cywilnych. Niniejsze opracowanie jest próbą otwarcia dyskusji na temat potrzeby zachowania tego trybu postępowania cywilnego, przy okazji formułowanych w krajowym piśmiennictwie postulatów rozpoczęcia prac legislacyjnych nad nowym kodeksem postępowania cywilnego. Wydaje się, że nawet przy odrzuceniu aktualnie możliwości ujednolicenia sądowego postępowania cywilnego rozpoznawczego warto ponownie zastanowić się nad zakresem i funkcjami tego trybu postępowania oraz określić ścisłe i mające powszechny walor kryteria, za pomocą których będzie możliwe ustalenie jego właściwej natury.