Gore

W latach 80. XX wieku ciągłe usprawnianie możliwości warsztatowych kina korespondowało z nowymi tendencjami w horrorze i próbami redefinicji zjawiska odbioru filmowego według kategorii badań kognitywnych. Autorzy nurtu body horror zaproponowali specyficzny mechanizm odkrywania świata przedstawionego. Narracja cielesnego filmu grozy wymagała od widza niemal detektywistycznego zaangażowania w dochodzenie przyczyny zdarzeń, a jednocześnie konsekwentnie zbliżała odbiorcę do widowiskowych obrazów destrukcji ciała. Balansując pomiędzy tym, co ukryte i tym, co wystawione na pokaz, horror fizycznych doznań okazał się nośnikiem hybrydycznych historii, w których kontrapunktem dla drastycznej dosłowności uczyniono zniuansowane studium potworności. Spektakle grozy reżyserowane między innymi przez Johna Carpentera i Davida Cronenberga, burząc podstawowe schematy kategorialne, oprócz lęku towarzyszącego niedopowiedzeniom, budziły też fizjologiczny wstręt, będący rezultatem ujawnienia cielesnej obrzydliwości. Za sprawą mechanicznych efektów specjalnych, maszyna projekcyjna kina, będąca aparaturą oddziaływania psychicznego, zaczęła też pełnić funkcję stymulatora fizycznych doznań.

The Squid Game, scenografia e logiche di un fenomeno trascurabile

Che il pianeta intero abbia visto poco cinema coreano è innegabile e che questa serie non ne sia piena è altrettanto indimostrabile per cui sorprendersi un minimo per il trattamento di una sceneggiatura che fa acqua da tutte le parti è pienamente legittimo. Tutta via chi mastica un po’ il cinema orientale nelle nove puntate proposte sa bene che svolte le pratiche di rito il tutto sfocerà in una specie di telenovela fatta di personaggi estremamente stereotipati che addirittura dichiarano la propria psicologia e tutto (e ripeto tutto) quello che faranno soltanto guardando all’attore che lo interpreta ed anche la loro fine poi...

En este ensayo se analiza el personaje de la Bruja en la novela Temporada de huracanes de Fernanda Melchor, subrayando las características que la asemejan al arquetipo histórico y literario: vuelo, transformación en animales, pactos y copulación con el Diablo, elaboración y prescripción de remedios a base de hierbas, danzas y prácticas sexuales diversas. A partir de las teorías de Silvia Federici, Paul B. Preciado y Sayak Valencia Triana se revisan las sexualidades perseguidas, marginales y divergentes para destacar la actual violencia gore de los pueblos mexicanos del cañaveral veracruzano, que Melchor
recrea en esta novela de realismo raro y tullido (queer-crip).

Cet article revient sur le cycle consacré au cinéma gore lors de l’édition 2011 du Festival International du Film Fantastique de Neuchâtel, en se basant sur la conférence (et l’ouvrage) de Philippe Rouyer d’une part et sur les films sélectionnés lors du festival d’autre part, pour s’attacher aux problèmes liés à sa définition en tant que sous-genre cinématographique.