History and Philosophy of Scientific Method

In this monograph, Steffen Ducheyne provides a historically detailed and systematically rich explication of Newton’s methodology. Throughout the pages of this book, it will be shown that Newton developed a complex natural-philosophical methodology which encompasses procedures to minimize inductive risk during the process of theory formation and which, thereby, surpasses a standard hypothetico-deductive methodological setting. Accordingly, it will be highlighted that the so-called ‘Newtonian Revolution’ was not restricted to the empirical and theoretical dimensions of science, but applied equally to the methodological dimension of science. Furthermore, it will be documented that Newton’s methodology was far from static and that it developed alongside with his scientific work. Attention will be paid not only to the successes of Newton’s innovative methodology, but equally to its tensions and limitations. Based on a thorough study of Newton’s extant manuscripts, this monograph will address and contextualize, inter alia, Newton’s causal realism, his views on action at a distance and space and time, the status of efficient causation in the Principia, the different phases of his methodology, his treatment of force and the constituents of the physico-mathematical models in the context of Book I of the Principia, the analytic part of the argument for universal gravitation, the meaning and significance of his regulae philosophandi, the methodological differences between his mechanical and optical work, and, finally, the the interplay between Newton’s theology and his natural philosophy.

This paper appeared in Archive for History of Exact Sciences, vol. 65(2), 2010, pp. 181-227. Abstract: This article seeks to provide a historically well-informed analysis of an important post-Newtonian area of research in experimental physics between 1798 and 1898, namely the determination of the mean density of the earth and, by the end of the
nineteenth century, the gravitational constant. Traditionally, research on these matters is seen as a case of “puzzle solving.” In this article, the author shows that such focus does not do justice to the evidential significance of eighteenth- and nineteenth-century experimental research on the mean density of the earth and the gravitational constant. As Newton’s theory of universal gravitation was mainly based on astronomical observation, it remained to be shown that Newton’s law of universal gravitation did not break down at terrestrial distances. In this context, Cavendish’ experiment and related nineteenth-century experiments played a decisive role, for they provided converging and increasingly stronger evidence for the universality of Newton’s theory of gravitation.
More precisely, the author shall argue that, as the accuracy and precision of the experimental apparatuses and the procedures to eliminate external disturbances involved increasingly improved, the empirical support for the universality of Newton’s theory of gravitation improved correspondingly.

Note: Unfortunately, the reconstruction of the Cavendish experiment in this paper contains a mishap that does however not affect the overall argument of the paper. The error is corrected in Steffen Ducheyne, The Cavendish experiment as a tool for historical understanding of science, Science & Education 21(1), 2012, pp 87-108 (https://www.academia.edu/2524605/The_Cavendish_experiment_as_a_tool_for_historical_understanding_of_science).

دانش پزشکی به عنوان یکی از شاخه های علوم تجربی که جنبه بالینی و تجربی آن مشهود است، نمونه خوبی برای نظریه پردازی و بحث و بررسی نظریه های روش شناسی علم به شمار می رود. در این راستا، مسئله روش شناسی دانش پزشکی موضوعی است که از دیرباز مطرح بوده است. از این رو، برخی فیلسوفان مانند ارسطو در این خصوص اظهار نظر کرده اند.
در میان پزشکان از آثار جالینوسی و به ویژه مقدمه الصناعة الصغیره که بگذریم بازتاب اندیشه وی نزد طبیبان شرق و غرب جهان اسلام مشاهده می شود. رازی در این زمینه و با نگاشت آثاری در باب تجربه پزشکی پیشگام به شمار می رود. اهوازی در مقدمه کامل الصناعه بحثی در این خصوص آورده و ابن هندو بخش هایی از مفتاح الطب را بدین موضوع اختصاص داده است.
بوعلی سینا به عنوان یک نمونه کامل فیلسوف-پزشک که در هر دو سنت فلسفی و پزشکی تأثیرگذار بوده، در این زمینه نظریه پردازی کرده است. وی با بررسی و گاه نقد دیدگاه های پیش گفته سعی در ارائه الگویی نظری برای پزشکی است که از یک طرف ورود مباحث نظری به طب را تأمین نموده و از طرف دیگر وجه تجربی طب را برجسته نماید.
الگوی بوعلی سینا که بیش از همه در آثار منطقی او و در باب برهان بازتاب یافته است، مبتنی بر نفی استقراگرایی ارسطویی و ورود بی ضابطه بحث های فلسفی نزد جالینوس از یک سو، و ارائه مدلی منطقی بر اساس مفهوم تجربه از سوی دیگر است. وی با ارائه برخی نمونه های طبی کوشش می کند تا در الگوسازی نظریه خود از وجه صرفا نظری فاصله گرفته و برای پزشکان بالینی نمونه هایی ملموس برای مشابه سازی مطالعات تجربی در طب ارائه نماید. در این گفتار، کوشش کرده ایم برخی از زوایای این نظریه بوعلی سینا را بر اساس متون فلسفی و طبی او ارائه نماییم.